مسیر مستقیم اورست: دهلیز ژاپنی ها و دهلیز هورنبین

چند آمریکایی افسانه‌ای که از مسیر عادی منحرف شدند، دو ژاپنی که پس از صعود کل خط مستقیم به قله رسیدند، دو ماشین کوهنوردی سوئیسی که با سبک آلپی ناب عمل می‌کردند، یک بریتانیایی-کانادایی فداکار، یک سوئدی و چند نفر دیگر که تلاش‌های جسورانه‌ای انجام دادند.

همه این کوهنوردان به یک مسیر متصل هستند: مسیر خطرناک و در معرض دید مستقیم در دیواره شمالی اورست.

در سال 1963، تام هورن‌بین و ویلی اونسولد مسیر عادی یال جنوب شرقی-یال جنوبی را که هم‌تیمی‌هایشان طی کرده بودند، نادیده گرفتند. در عوض، آنها با صعود از یال غربی از ناحیه غربی، مسیر جدیدی را به قله اورست باز کردند.

آنها با عبور از دیواره شمالی به سمت دهلیز خطرناک زیر قله اورست که اکنون به دهلیز هورن‌بین معروف است، صعود خود را به یکی از چشمگیرترین دستاوردهای تاریخ کوهنوردی تبدیل کردند.

دهلیز هورن‌بین

دهلیز هورن‌بین در غرب قله اورست و بین ارتفاعات ۸۰۰۰ تا ۸۵۰۰ متری واقع شده است و مسیر اصلی صعود مستقیم اورست از همینجا آغاز می‌شود. این دهلیز باریک و شیب‌دار است و پس از صعود از یال غربی یا صعود از پای دیواره شمالی قابل دسترسی می باشد. دهلیز هورن‌بین یکی از دشوارترین بخش‌ها در هر قله ۸۰۰۰ متری است. کمتر از دوازده کوهنورد موفق به صعود از این مسیر شده‌اند و جان بسیاری از کوهنوردان دیگر را در طول تاریخ اورست گرفته است.

صعود ژاپنی ها به اورست از سمت شمال

در سال 1980، تيم بزرگي از كوهنوردان ژاپني باشگاه آلپ ژاپن، با استفاده از کپسول‌های اکسیژن، صعود به قله اورست از مسير شمالی را آغاز کردند. اين تيم 19 نفره به دو گروه تقسيم شدند. يك گروه قصد صعود از یال شمال شرقی را داشت و گروه دیگر می‌خواستند از طریق یک دهلیز دیگر که مستقیماً به دهلیز هورن‌بین متصل می‌شد، جبهه شمالی را صعود کنند.

یاسو کاتو، یکی از اعضای 12 نفره گروه یال شمال شرقی، موفق به صعود قله شد. اما متاسفانه او مجبور شد بدون اکسیژن در مکاني به نام «پله دوم» (Second Step) بیواک کند. در نهایت، او توانست از سرمازدگی جان سالم به در ببرد و با سلامت به پایین بازگردد.

الکساندر هوبر؛ یک فیزیکدان بر علیه جاذبه شورش می‌کند

مسیر لهولا در اورست؛ دروازه ای به خطر و شکوه

بهمن و حادثه مرگبار

بر اساس گزارش سادائو تامبه در مجله آمریکایی آلپاین ژورنال، گروه جبهه شمالی شامل ۱۲ کوهنورد به رهبری هیدکی میاشیتا بود.

این گروه در تاریخ ۹ مارس کمپ ۱ خود را روی یخچال رانگبوک مرکزی در ارتفاع ۵۶۴۰ متری و کمپ پیشرفته خود را در انتهای یخچال در ارتفاع ۶۱۵۰ متری در تاریخ ۲۴ مارس برپا کردند.

کوهنوردان با شیب‌هایی تا ۶۰ درجه در بخش‌های پایین‌تر جبهه شمالی مواجه شدند. با وجود این، آنها توانستند در تاریخ ۴ آوریل کمپ ۳ را در ارتفاع ۶۹۰۵ متری و در تاریخ ۱۸ آوریل کمپ ۴ را در ارتفاع ۷۷۰۰ متری برپا کنند. سپس آنها به سمت بالا در دهلیز هورن‌بین حرکت کرده و در تاریخ ۲۵ آوریل کمپ ۵ را در ارتفاع ۸۲۳۰ متری برپا کردند.

این تیم طناب‌های ثابت را تا ارتفاع ۸۴۵۰ متری در کل جبهه شمالی نصب کردند. اولین تیم قله‌ شامل تسونئو شیگهیرو، تاکاشی اوزاکی و شوهئی واتادا بود. آنها به دلیل بارش برف سنگین مجبور شدند در ارتفاع ۸۵۸۰ متری صعود قله را رها کنند.

در همان روز، توشی‌آکی کوبایاشی و آکیرا اوئه در حال حرکت به سمت بالا برای جایگزینی اولین تیم کوچک در کمپ ۵ بودند که بهمن آنها را در نزدیکی انتهای دهلیز هورن‌بین دربرگرفت.

اوئه در بهمن گرفتار شد و جسد او را روز بعد در پایین جبهه شمالی پیدا کردند.

اولین صعود مستقیم اورست

اما دیگر اعضای تیم تسلیم نشدند. آنها می‌خواستند شانس دیگری برای تکمیل مسیر مستقیم از دهلیز هورن‌بین به قله داشته باشند.

در روز 10 مه 1980، اوزاکی و شیگهیرو کمپ 5 را برای تلاش مجدد برای رسیدن به قله ترک کردند. این صعود به دلیل بارش شدید برف در روز قبل، حتی از آنچه انتظار می‌رفت سخت‌تر بود. علاوه بر این، اکسیژن هر دو کوهنورد با چهار ساعت فاصله تا قله تمام شد.

با وجود این، هر دو کوهنورد موفق به صعود قله شدند. آنها در طول فرود مجبور شدند یک ساعت پایین‌تر از قله برای بیواک بمانند و صبح روز بعد به کمپ 5 رسیدند. روز بعد، هر دو بدون مصدومیت به پایین بازگشتند.

قسمت اول مسیر، یعنی دهلیزی که ژاپنی‌ها در پایین شروع دهلیز هورن‌بین گشودند، بعدها «دهلیز ژاپنی» نامیده شد. بدین ترتیب، مسیر مستقیم اورست متولد شد – مسیری که از هر دو دهلیز ژاپنی و هورن‌بین بالا می‌رود.+

۱۹۸۶، لورتان و تریولت، صعودی به سبک «نهایت کمال»

در تابستان ۱۹۸۶، کوهنوردان سوئیسی، ارهارد لورتان و ژان تریولت، یکی از چشمگیرترین دستاوردهای تاریخ کوهنوردی را رقم زدند – صعودی سریع و سبک به سبک آلپی از مسیر مستقیم اورست. مسیر آنها کمی متفاوت و موازی با مسیری بود که ژاپنی‌ها در سال ۱۹۸۰ پیموده بودند.

برنامه اولیه این بود که ژان تریولت به تنهایی از دهلیز هورن‌بین صعود کند، در حالی که ارهارد لورتان و پیر بگین از فرانسه کل مسیر مستقیم را صعود می‌کردند. اما طبق پایگاه داده هیمالیا، بارش برف سنگین در ماه اوت باعث شد هر سه نفر مجبور شوند مسیر مستقیم را با هم صعود کنند.

فراتر از محدودیت‌ها

هیچ شرپایی، هیچ اکسیژن کمکی، هیچ طنابی، هیچ چادری، هیچ کیسه خوابی برای تلاش قله، هیچ کوله‌پشتی‌ای بالای ۸۰۰۰ متر. این سبک بعدها «سبک کاملاً سبک» نامیده شد. به گفته کوهنوردان، دهلیز هورن‌بین خیلی سخت نبود، اما قسمت پایین‌تر جبهه شمالی به دلیل بهمن‌های متعدد بسیار خطرناک بود.

بگین دو بار تلاش کرد اما احساس خستگی کرد و در نهایت در ارتفاع ۸۳۰۰ متری از ادامه صعود منصرف شد. لورتان و تریولت برای اجتناب از بهمن در طول شب صعود کردند. این یک صعود تقریباً بدون توقف بود که با موفقیت در مدت زمان ۳۹ ساعت انجام شد. سپس آنها از کوه به سمت پایین سر خوردند. صعود از کمپ اصلی به قله اورست و بازگشت به کمپ اصلی تنها در مدت زمان خیره کننده ۴۱ ساعت برای آنها به طول انجامید.

فرود سخت لارس کرونلوند در سال ۱۹۹۱

در سال ۱۹۹۱، لارس کرونلوند، یکی از اعضای یک گروه ۲۱ نفره سوئدی که توسط شرپاها و کپسول‌های اکسیژن پشتیبانی می‌شد، صعود انفرادی به قله اورست از طریق دهلیز ژاپنی و هورن‌بین انجام داد. پیش از صعود کرونلوند، این گروه دو بار دیگر تلاش کرده بودند به قله برسند اما موفق نشده بودند. کرونلوند در ساعت ۳ بعدازظهر روز ۱۵ مه به قله رسید که زمان نسبتاً دیرهنگامی بود. این تأخیر در زمان صعود، برای او در هنگام فرود مشکلاتی ایجاد کرد.

کرونلوند برای اجتناب از تاریکی که حدود ساعت ۷ بعدازظهر شروع می‌شد، به سرعت برای فرود اقدام کرد، اما نتوانست طناب‌های ثابتی را که در بالای دهلیز نصب شده بود پیدا کند. او بیشتر شب را به جستجو گذراند اما بی‌نتیجه بود. کرونلوند که از خستگی مفرط بیحال شده بود، به طور ناخواسته به خواب رفت. او صبح روز بعد در ساعت ۷ صبح از خواب بیدار شد و متوجه شد که انگشتان پایش دچار یخ‌زدگی شده‌اند و باد نیز در حال شدت گرفتن است.

رسیدن به کمپ ۵ برای کرونلوند بسیار دشوار بود، اما او سرانجام با کمک هم‌نوردی که در ارتفاع ۸۵۰۰ متری به او ملحق شد، موفق به فرود شد.

تلاش‌های جسورانه

در بهار ۱۹۸۷، راجر مارشال قصد داشت مسیر مستقیم را به سبک خالص و به صورت انفرادی صعود کند. او از صعودهایی که با شرپا و کپسول‌های اکسیژن پشتیبانی می‌شد، انتقاد می‌کرد. مارشال نیز مانند لورتان و تریولت برنامه‌ریزی کرده بود که شبانه صعود کند و در طول روز استراحت کند.

با این حال، در بهار ۱۹۸۷ برخلاف آگوست ۱۹۸۶، برف زیادی وجود نداشت. سختی صعود بدون برف، تنها روی صخره و یخ آبی، باعث شد او برنامه‌های خود را تغییر دهد و در روز صعود کند.

در ارتفاع ۷۸۵۰ متری، مارشال دچار بیماری ارتفاع زدگی شد و تصمیم گرفت تلاش برای رسیدن به قله را متوقف کند و برگردد. مارشال، کوهنوردی مصمم اما بی صبر، در ۲۱ مه از جبهه شمالی سقوط کرد و جان خود را از دست داد. سقوط او بین ۱۵۰ تا ۳۰۰ متر بوده است.

تیم‌ها و کشورهای مختلف در سال‌های ۱۹۸۸، ۱۹۸۹، ۱۹۹۵، ۲۰۰۳ و ۲۰۰۶ تلاش‌های شجاعانه‌ای برای صعود از این مسیر انجام دادند. هیچ‌کدام به قله نرسیدند، اگرچه برخی به ارتفاع ۸۵۰۰ متری رسیدند. در سال ۲۰۱۰، رالف دوجموویتس و گرلینده کالتنبرونر می‌خواستند بدون استفاده از اکسیژن و حمایت شرپا این مسیر را صعود کنند. کالتنبرونر در نهایت از طریق یال شمال شرقی- یال جنوبی به قله رسید.

نتیجه‌گیری لورتان پس از صعود موفقیت‌آمیز او در سال ۱۹۸۶ چه بود؟ «این سبک آلپی بسیار سبک، انجام مسیرهای دشوارتر و تراورس‌های طولانی‌تر روی قله‌های ۸۰۰۰ متری را امکان‌پذیر می‌کند.»