صعود به غیرقابل صعود: ماجرای کوه وادینگتون

کوه وادینگتون با ارتفاع ۴,۰۱۹ متر بلندترین قله‌ای است که به‌طور کامل در داخل استان بریتیش کلمبیای کانادا قرار دارد. قله‌های مرتفع‌تری مانند کوه فیرودر و کوه کوئینسی آدامز در مرز بین بریتیش کلمبیا و آلاسکا واقع شده‌اند.

این کوه حدود ۳۰۰ کیلومتر شمال غربی ونکوور قرار دارد و توسط دره‌های عمیق و یخچال‌های عظیم احاطه شده است. حتی نزدیک شدن به آن نیز یک ماجراجویی سخت از میان زمین‌های دشوار، دشت‌های یخی و قله‌های صعب‌العبور محسوب می‌شود. کاوشگران اولیه این منطقه را با هیمالیا مقایسه می‌کردند و بسیاری از فیلم‌هایی که در هیمالیا روایت می‌شوند، در محدوده‌ی وادینگتون فیلم‌برداری شده‌ است.

کشف قله‌ی وادینگتون

دان و فیلیس ماندی، زوجی مشهور در دنیای کوهنوردی کانادا، تجربه‌ی وسیعی در کوه‌های شمال غربی اقیانوس آرام، راکی، سلسله جبال سلکیرک و کوه‌های ساحلی داشتند. این دو بین دهه‌های ۱۹۲۰ تا ۱۹۴۰ بیش از ۱۵۰ قله را صعود کردند که بیش از ۴۰ مورد از آن‌ها، اولین صعود محسوب می‌شد. در سال ۱۹۲۴، فیلیس ماندی اولین زنی بود که به قله‌ی کوه روبسون با ارتفاع ۳,۹۵۴ متر، بلندترین کوه راکی کانادا، صعود کرد. او در این صعود همراه با آنت بَک بود، درحالی‌که دان ماندی نیز موفق شد قله را فتح کند.

در سال ۱۹۲۵، دان و فیلیس ماندی هنگام صعود به کوه اروسمیت در جزیره‌ی ونکوور، قله‌ای عظیم را در دوردست مشاهده کردند. مشخص نیست که آیا این همان کوه وادینگتون بوده یا خیر، اما این مشاهده باعث شد که توجه آن‌ها به منطقه‌ی رشته‌کوه وادینگتون جلب شود. این زوج همان زمان این قله‌ی ناشناخته را “کوهستان رازآلود” نام‌گذاری کردند.

در سال ۱۹۲۸، نام رسمی کوه وادینگتون برای این قله انتخاب شد. این نام، به پیشنهاد زوج ماندی و به افتخار آلفرد وادینگتون، یک صنعت‌گر و حامی احداث راه‌ها و خطوط ریلی در این منطقه، ثبت شد.

تلاش‌های اولیه برای صعود

بیش از یک دهه، زوج ماندی چندین بار برای فتح کوه وادینگتون تلاش کردند، اما مهم‌ترین تلاش آن‌ها در سال ۱۹۲۸ بود.

آن‌ها از یخچال فرانکلین در سمت جنوب غربی حرکت کرده و مسیر صعود خود را از طریق یال شمال غربی انتخاب کردند. در تاریخ ۸ جولای، آن‌ها به قله‌ی شمال غربی در ارتفاع حدود ۴,۰۰۰ متر رسیدند. در همان نقطه، آن‌ها نتیجه گرفتند که صعود به قله‌ی اصلی بیش از حد خطرناک است و ادامه‌ی مسیر غیرممکن خواهد بود.

حماسه ۲۰۲۵؛ نخستین صعود ژانو شرقی پس از سه دهه انتظار

کانچا شرپا؛ آخرین عضو نخستین صعود اورست در 92 سالگی درگذشت

فاجعه‌ی سال ۱۹۳۴

در تابستان ۱۹۳۴، یک تیم کوهنوردی از بریتیش کلمبیا شامل نیل کارتر، آلن لمبرت، الک دالگلیش و اریک بروکس تلاش کردند از مسیر یخچال فرانکلین به کوه وادینگتون صعود کنند. مسیر انتخابی آن‌ها شامل یک کولوار در جبهه‌ی جنوبی بود که به یال جنوب شرقی منتهی می‌شد.

آن‌ها توانستند تا ارتفاع ۳,۷۰۰ متر صعود کنند، اما این اکسپدیشن پس از حادثه‌ای تلخ متوقف شد. در تاریخ ۲۶ ژوئن، الک دالگلیش در حادثه‌ای تلخ سقوط کرد و جان خود را از دست داد. این حادثه تنها سه روز پس از برپایی کمپ اصلی رخ داد.

سایر تلاش‌ها در دهه‌ی ۱۹۳۰

۱۹۳۴: در همان سال، یک تیم از شهر وینیپگ تلاش کرد از مسیر یخچال تیدمان و جبهه‌ی شمال غربی به قله صعود کند. این تیم نیز در تاریخ ۲۸ ژوئن، به علت بدی آب و هوا، ۱۸۰ متر پایین‌تر از قله مجبور به بازگشت شد.

۱۹۳۵: در سال بعد، یک تیم از کوهنوردان کالیفرنیا سه بار تلاش کرد از کمپ اصلی در یخچال دایس به قله‌ی وادینگتون صعود کند. دو تلاش از جبهه‌ی جنوبی بود که هر دو به دلیل شرایط جوی و مشکلات فنی ناموفق ماند. آن‌ها تا ارتفاع ۳,۵۰۰ متر پیشروی کردند، اما موفق به فتح قله نشدند. در تلاش سوم، دو کوهنورد موفق شدند به قله‌ی شمال غربی برسند، همان نقطه‌ای که زوج ماندی در سال ۱۹۲۸ به آن دست یافته بودند.

طبق گفته‌ی کوهنورد معروف فرد بکی، ۱۶ تلاش برای فتح قله‌ی وادینگتون صورت گرفت قبل از آنکه اولین صعود موفق انجام شود.

تلاش تیم فریتز ویسنر (۱۹۳۶)

در بهار ۱۹۳۵، بیل هاوس، الیزابت وولزی و آلن ویلکاکس شروع به برنامه‌ریزی برای صعود به رشته‌کوه‌های ساحلی کانادا کردند. یک سال بعد، کوهنورد آلمانی-آمریکایی فریتز ویسنر به این تیم ملحق شد و در تابستان ۱۹۳۶ رهبری این اکسپدیشن را بر عهده گرفت.

در همین زمان، باشگاه کوهنوردی بریتیش کلمبیا (BCMC) با همکاری باشگاه سیرا از کالیفرنیا تصمیم داشتند به طور مشترک صعودی تاریخی به کوه وادینگتون داشته باشند.

پس از مذاکرات میان رهبران گروه‌ها، توافق شد که تیم مشترک BCMC-باشگاه سیرا نخستین شانس را برای تلاش داشته باشد. اما آن‌ها نتوانستند مسیر مناسبی را در جبهه‌ی جنوبی پیدا کنند و از صعود بازماندند.

مسیر جبهه جنوبی

جبهه جنوبی کوه وادینگتون، متشکل از سه کولوار اصلی، به دلیل شرایط نامساعد مسیر و سقوط مداوم یخ‌ها، یکی از خطرناک‌ترین جبهه‌های کوه محسوب می‌شود. این دیواره‌ی ۸۰۰ متری از گرانیت سخت، ترکیبی از برف، کولوارهای باریک و بخش‌های ترکیبی یخ و سنگ تشکیل شده است که صعود را به‌شدت دشوار می‌کند.

پس از یک مسیر دشوار از طریق یخچال فرانکلین، تیم ویسنر در تاریخ ۱۴ جولای ۱۹۳۶ کمپ اصلی خود را در Icefall Point در ارتفاع ۱,۷۸۷ متر، بر روی یخچال دایس، برپا کرد. این نقطه‌ی یخی، آخرین محلی بود که می‌توان در آن چوب و آب جاری پیدا کرد. وولزی و ویلکاکس فقط تا کمپ اصلی بار حمل کردند و در تلاش برای صعود به قله شرکت نکردند.

در ۲۰ جولای، ویسنر و هاوس مسیر خود را از شاخه چپ کولوار بین قله اصلی و قله شمال غربی آغاز کردند. اما پس از مواجه شدن با شرایط نامساعد سنگ‌ها، مجبور به عقب‌نشینی شدند.

آن‌ها سپس مسیر سمت راست جبهه جنوبی را انتخاب کردند. در ساعت ۲:۴۵ بامداد ۲۱ جولای، ویسنر و هاوس از کمپ ارتفاع بالا صعود خود را آغاز کردند. آن‌ها بخش ۳۰۵ متری دیواره‌ی فوقانی را طی ۱۳ ساعت پیمودند.

رسیدن به قله

در تاریخ ۲۱ جولای ۱۹۳۶، ویسنر و هاوس به قله وادینگتون رسیدند.

بیل هاوس درباره‌ی لحظه‌ای که به قله رسیدند نوشت:
“همان‌طور که هر کوهنوردی می‌داند، تلاش برای بیان احساسات هنگام ایستادن بر قله‌ی یک کوه دشوار، کار بیهوده‌ای است. شاید اولین احساسی که به ذهن می‌آید، حس رهایی باشد.”

آن‌ها در قله یک دفتر ثبت صعود را داخل یک قوطی ضد آب کبریت قرار دادند و از همان مسیر صعود، فرود آمدند. در ساعت ۲ بامداد ۲۲ جولای به کمپ اصلی بازگشتند. کل مسیر رفت و برگشت ۲۳ ساعت طول کشید.

این صعود، کاملاً به سبک آلپی و سبک‌بار انجام شد. آن‌ها تنها ۱۸ عدد میخ کوهنوردی با خود داشتند. این سبک صعود، تفاوت چشم‌گیری با اکسپدیشن‌های بزرگ و سنگین پیشین داشت که متکی به تجهیزات حجیم و تیم‌های پرجمعیت بودند.

ویسنر و هاوس نشان دادند که “غیرقابل‌صعود” هم می‌تواند صعود شود. اولین فتح قله وادینگتون در سال ۱۹۳۶ نقطه‌ی اوج سال‌ها تلاش و اکتشافات بود و یکی از آخرین قله‌های بزرگ و دست‌نخورده‌ی آمریکای شمالی را به لیست کوه‌های صعود شده اضافه کرد.

صعود نوجوانان: ماجراجویی فرد و هلمی بکی (۱۹۴۲)

شش سال پس از اولین صعود، فرد بکی ۱۹ ساله و برادر ۱۶ ساله‌اش، هلمی بکی، تصمیم گرفتند جبهه‌ی جنوبی کوه وادینگتون را صعود کنند. با توجه به اینکه جنگ جهانی دوم در جریان بود، این دو هیچ پشتیبان، اسپانسر یا باربر نداشتند و فقط با موافقت ضمنی والدین‌شان راهی این ماجراجویی شدند.

فرد بکی نوشت:
“ماهی‌ها و صعودهای آماده‌سازی در کوه‌های کسکیدز شمالی در ماه ژوئن، اکنون دور به نظر می‌رسیدند. حالا وقت آن بود که بزرگ‌ترین ماجراجویی زندگی‌مان را آغاز کنیم.”

مسیر سخت و فرسایشی به سمت قله

همراه با کوهنورد اریک لارسون، برادران بکی مسیرشان را از سیاتل آغاز کردند. آن‌ها ابتدا با اتوبوس به ونکوور، سپس با کشتی بخار به خلیج نایت اینلت و در نهایت با قایقی کوچک به دلتای رود فرانکلین رسیدند. از آنجا، مسیرشان را به‌صورت پیاده ادامه دادند.

پس از چند روز عبور از جنگل‌های انبوه و دره‌های عمیق، آن‌ها به یخچال فرانکلین رسیدند. عبور از یخچال، نیاز به طی کردن ۳۲ کیلومتر مسیر یخی و ارتفاع‌گیری بیش از ۲,۰۰۰ متر داشت. این فرآیند، هفته‌ها انرژی و تلاش از آن‌ها گرفت.

در دومین روز عبور از یخچال فرانکلین، لارسون بیمار شد و مجبور به ترک تیم شد. اما برادران بکی ادامه دادند و در تاریخ ۲۰ جولای، کمپ اصلی خود را در پایین جبهه‌ی جنوب غربی کوه وادینگتون برپا کردند.

صعود به قله

آن‌ها مسیرشان را کمی راست‌تر از شکاف صعود شده توسط ویسنر و هاوس انتخاب کردند. پس از عبور از شکاف‌های یخی و آبشارهای یخ، آن‌ها خود را به پای دیواره‌ی سنگی قله رساندند. در بخش‌های پایانی مسیر، فرد بکی کفش‌های کوهنوردی خود را با کفش‌های تنیس که زیرشان لایه‌ی نمدی داشت، جایگزین کرد تا اصطکاک بیشتری روی تخته‌سنگ‌های مرطوب داشته باشد.

فرد بکی نوشت:
“کفش‌های نمدی روی صخره‌های خیس، چسبندگی خوبی داشتند. اما در قسمت‌های خشک، با برداشتن لایه‌ی نمد، اصطکاک بیشتری ایجاد می‌شد.”

در حالی که آن‌ها در حال صعود بودند، تکه‌های یخ از بالای قله جدا شده و در شکاف‌های کناری آن‌ها فرو می‌ریختند.

در ۸ آگوست، ساعت ۸:۳۰ شب، فرد و هلمی بکی به قله‌ی اصلی کوه وادینگتون رسیدند. این صعود دقیقاً یک روز پس از تولد ۱۷ سالگی هلمی بکی اتفاق افتاد.

در قله، آن‌ها دفتر ثبت صعود ویسنر و هاوس را پیدا کردند. این صعود، دومین صعود موفقیت‌آمیز وادینگتون بود.

در هنگام فرود، هلمی بکی در یک حادثه‌ی سنگ‌ریزش از ناحیه‌ی زانو آسیب دید.

فرد بکی نوشت:
“این هدیه‌ی تولد هلمی از طرف کوه وادینگتون بود!”

با این وجود، آن‌ها در روز بعد به مسیر ادامه دادند و با موفقیت به کمپ اصلی بازگشتند.

میراث فرد بکی

صعود برادران بکی، یکی از افسانه‌ای‌ترین صعودهای تاریخ کوهنوردی شد.

فرد بکی در ادامه‌ی زندگی‌اش، صدها مسیر جدید در آمریکای شمالی را فتح کرد و بیش از ۱۲ کتاب و صدها مقاله‌ی کوهنوردی نوشت. او یکی از تاثیرگذارترین کوهنوردان جهان بود و در سن ۹۴ سالگی درگذشت.

کالین هالی، کوهنوردی که در سال ۲۰۱۲ نخستین صعود انفرادی به وادینگتون را انجام داد، درباره‌ی فرد بکی نوشت:
“فرد بدون شک موفق‌ترین کوهنورد تاریخ آمریکای شمالی بود و در کنار نام‌های بزرگی مانند ریکاردو کاسین، هرمان بول، لیونل ترا، والتر بوناتی و رینهولد مسنر قرار دارد.”