اولین صعود اورست از مسیر شمالی

در سال 1960 اکسپدیشن چینیها به عنوان اولین برنامه موفق از سمت شمال اورست به نتیجه رسید. سه نفر از اعضای تیم ، وانگ فوژو ، گنپو و کو ینهوا در ساعت 4 و 20 دقیقه صبح روز 25 می به قله رسیدند. این صعود هیچ عکسی در قله ندارد و اصالتا به انتقادهایی در غرب مواجه است. اگرچه جامعه بین المللی کوهنوردی این نتیجه را به دلیل شواهد دیگری که وجود دارند قبول کرده است.

مرتبط : اورست ، رخ شمالی اورست ، ادموند هیلاری ، اولین صعود زمستانی اورست

صعود اورست از مسیر شمالی

آماده سازی

در سال 1955 ، چهار ورزشکار به سرپرستی ژو جینگ ، به اتحاد جماهیرشوروی سابق برای یادگیری کوهنوردی و به دعوت از طرف این کشور رفتند. شش کوهنورد در سال 1957 ، شامل شی ژانچون و لیو لیانمن قله منیا کونکا را صعود نمودند که یک رکورد داخلی به حساب می آمد. در همان سال جماهیر شوروی پیشنهاد تشکیل یک تیم مشترک برای صعود به اورست را به چینی ها داد. برنامه صعود برای سال 1959 چیده شد اما به دلیل ناآرامی ها در تبت برای سال بعد به تعویق افتاد. در همین زمان ، یک جاده 380 کیلومتری از شیگاتسه به بیس کمپ اورست ایجاد شده و یک ایستگاه هواشناسی هم برقرار گردیده بود. در 1960 به دلایل سیاسی و اختلافات بین چین و شوروی برسر تفاسیر درباره اصول مارکسیسم و لنینیسم امکان اجرای مشترک اکسپدیشن ایجاد نشد. دولت چین 700 هزار دلار امریکا بودجه برای خرید تجهیزات کوهنوردی از سوییس به این تیم اختصاص داد. کل هزینه این تیم را می توان با اولین مسابقات ملی چین مقایسه کرد.

در این زمان ، صعود به قله اورست به عنوان یک وظیفه ملی قلمداد می شد که از مناقشات مرزی بین چین و نپال ریشه می گرفت. به طوری که موضوع قله اورست هم در این بحث ها قرار می گرفت. در فوریه 1960 ، تیم چینی صعود به اورست ، با 214 عضو ، شکل گرفته بود. هان دونگ ، سرپرست هنگ قهرمان “hero regiment” از جنگ داخلی تاشان ، به عنوان رییس تیم برگزیده شد. شی ژانچون و ژی جینگ سرپرست و قائم مقام سرپرستی تیم بودند.

اکسپدیشن های هم هوایی

در 3 مارچ 1960 ، تیم شامل 192 عضو به بیس کمپ رسید. آنها چندین تن لوازم را به کوه حمل کرده و کمپ های 1 تا 3 را در ، پای یخچال رونگبوک -5400 متری- ناحیه مرکزی یخچال -5900 متری- و زیر گردنه شمالی -6400 متری- برقرار کردند.

در 19 مارچ ، اعضای اصلی تیم به بیس کمپ رسیدند. در 25 مارچ ، اولین هم هوایی شروع شد. تیم تجهیزات را به کمپ سه انتقال داد و یک مسیر برای رسیدن به گردنه شمالی یافت. در دومین اکسپدیشن در 6 آوریل ، چهارمین کمپ در ارتفاع 7007 متری برقرار شد. در 29 ام آوریل ، سومین هم هوایی با هدف کمپ پیشرفته در 8500 متری انجام گرفت. در این مرحله تیم با بادهای تند مواجه شده و نهایتا به ارتفاع 7600 متری رسید. در عصر ، شی ژانچون ، ژو جینگ ، لاکپا تسرینگ و میگمار تا ارتفاع 8100 متری صعود کردند. اگرچه تیم حمل و نقل موفق به صعود نشدند. در این مرحله کمپ در ارتفاع 8100 متری برقرار گردید.

پس از این تلاش ، بیش از پنجاه نفر از اعضای تیم ، شامل شی ژانچون ، دچار سرمازدگی شده و مجبور به ترک برنامه شدند. در بیجینگ ، مارشال هی لونگ در حال پیگیری تلاش تیم بود و علیرغم همه هزینه ها دستور به ادامه برنامه داد. در 17 می ، آخرین تلاش شروع شد. بعد از ظهر 23 می ، ژو جینگ ، وانگ فوژو ، لیو لیانمن و گنپو موفق به برقراری کمپ در ارتفاع 8500 متری شدند. کو یینهوا و تیم حمل و نقل نیز به این کمپ رسیدند.

تراژدی پردانوف در اورست 1984؛ جبهه غربی تو را می خواند.

بلندترین قلل روسیه؛ از البروس تا آتشفشان‌های کامچاتکا!

تلاش نهایی

در ساعت 9 صبح 24 می ، تیم 4 نفره کمپ آخر را ترک می کنند. ژو جینگ بر اثر خستگی نمی تواند ادامه دهد و با کو یینهوا جایگزین می شود. در ساعت 12 ظهر آنها به محل پله دوم میرسند. پس از چند تلاش ناموفق برای صعود از پله دوم ، لیو لیانمن که قبلا آتشنشان بوده ، پیشنهاد ایجاد نردبان انسانی می دهد. کو یینهوا کفش ها و جورابهایش را در می آورد و روی شانه لیو لیانمن می ایستد تا ثابت کشی کند. آنها در ساعت 5 عصر از پله دوم رد می شوند. با ماندن لیو لیانمن در پایین قسمت صخره ای ، وانگ فوژو دیگر اعضای تیم را هدایت می کند تا صعود را ادامه دهند. اکسیژن آنها در 8800 متری تمام میشود. در ساعت 4 و 20 دقیقه صبح به قله میرسند. سه عضو تیم برای 15 دقیقه در قله مانده و یک مجسمه 20 سانتی متری مائو زدونگ و یک پرچم ملی و یک دست نوشته در قله برجای می گذارند.

تیم در ساعت 9 عصر به کمپ 8500 متری میرسد. در سی ام ماه می همه اعضای تیم در بیس کمپ هستند. کو یینهوا ده انگشت پا و انگشت اشاره دست راست خود را از دست می دهد.

واکنش ها

این صعود هیچ مدرک تصویری روی قله ندارد. به همین دلیل مورد انتقادهای زیادی قرار گرفت. اعضای تیم تنها توانسته بودند قسمت آخر اکسپدیشن در فرود ارتفاع 8700 متری را به تصویر بکشند. البته بعدا توصیفاتی که توسط تیم ارایه میشد با شرایط پله سوم مطابقت داشت. در هر صورت با اینکه این صعود از نظر عموم جامعه کوهنوردی پذیرفته شده است ، اما همچنان قدری ابهام درباره آن باقیست.

مرتبط : 50 نکته جالب راجع به اورست ، هانس کامرلندر ، رینهولد مسنر ،

دکتر مهدی جباریان / باشگاه ورزشی موج