بایسیکل ران دنیای یخنوردی: ماراتن یخ در 24 ساعت

فیلم بایسیکل ران داستان جالبی دارد. نسیم که برای خرج و مخارج درمان همسرش درمانده است یک سوژه شرط بندی درباره تواناییش در رکاب زدن و دوچرخه سواری پیدا می کند. مرد دوره گردی به او پیشنهاد می کند برای مدت یک هفته دور یک میدان کوچک رکاب بزند و در برابر هزینه درمان همسرش را دریافت کند و نسیم هم شرط را می پذیرد. اما دنیا بایسیکل ران های دیگر هم دارد.

اگر تجربه یخنوردی داشته باشید، حتما می دانید که انرژی زیادی می برد. کنترل تبریخ، کوبیدن تبر و کرامپون و سرما باعث خستگی می شوند و در پایان روز احساس می کنید که کوه کنده اید. اما تابحال سعی کرده اید که استقامت خود در یخنوردی را بیازمایید. فکر می کنید در یک روز چقدر می شود یخنوردی کرد و اساسا مرز انسان در این زمینه چقدر است. جالب است بدانید که یک یخنورد این مرز را به بوته آزمایش گذاشت و به رکوردی دست یافت که فقط اهل فن می توانند آنرا درک کنند.

ماراتن یخنوردی در 24 ساعت

ویل گاد در طول یک ماراتن 24 ساعته در 9-10 ژانویه 2010 تبر خود را به دست گرفت و برای 24 ساعت صعود کرد. این یخنورد از ظهر 9 ژانویه تا 10 ژانویه مسیر پیک د ویک با درجه سختی WI4 به ارتفاع 40 متر را 194 دور صعود کرد تا برای بنیاد خیریه dZi پول جمع آوری کند. مجموع این صعود به تقریبا 8000 متری یخنوردی در شبانه روز رسید. خارق العاده است…

ویل گاد یک یخنورد نخبه در کلاس جهانی از کانمور آلبرتا است و او در همین سال می توانست در مسابقات خوش بدرخشد اما تصمیم گرفت با خودش رقابت کند. جالب اینجاست که صعود ماراتنی او هم در زمان مسابقات انجام میشد و تماشاگران از یک طرف مسابقات را نگاه می کردند و از طرف دیگر مبهوت مسابقه استقامت ویل بودند.

گاد حتی در ساعات سرد شبانه هم به صعود ادامه داد و دیگران هم با تشویق و شیرینی و قهوه او را تشویق می کردند. نهایتا هم ظهر 10 ژانویه بود که نفس ها به شماره افتاد و بازی به پایان رسید. نتیجه این ماراتن یخنوردی هم 2 چیز بود. جمع آوری حدود 15000 تا 20000 دلار برای خیریه و البته شکسته شدن مرز دیگر برای توانایی انسان!

در ادامه به بخش هایی از مصاحبه آلپینیسم با ویل گاد می پردازیم.

هدف اولیه ات از این صعود چه بود و چطور تمرین کردی؟

من به دنبال آن بودم که یک روز کامل صعود کنم حتی اگر مجبور باشم بازویم را روی سرم بگذارم. البته هم اول می خواستم به اندازه ارتفاع قله اورست از بیس کمپ یعنی حدود 87 دور یا 3500 متر صعود کنم اما واقعیت این است که خودم هم فکر نمی کردم بشود در یک روز اینهمه بالا رفت! من تقریبا دو برابر هدفم یخنوردی کردم.

تراژدی پردانوف در اورست 1984؛ جبهه غربی تو را می خواند.

بلندترین قلل روسیه؛ از البروس تا آتشفشان‌های کامچاتکا!

از نظر فیزیکی در حیاط خانه خود یک دیواره تمرین ایجاد کردم و برای مدت ها از آن بالا و پایین می رفتم. این دیواره حدود 5 متر هست و یک جلسه تمرین من حتی به 100 دور هم می رسید. اما این بخشی از تمرین بود و مهمترین تمرینم روی یخ انجام گرفت. بهترین تمرین هر کاری خود آن کار است.

سخت ترین بخش صعود چه بود؟

از نظر جسمی مشکلاتی داشتم اما حفظ روحیه به نظر سخت تر بود. اینکه برای 24 ساعت حرکت کنید ولو هر کاری می تواند روان را به هم بریزد اما شدنیست و چیزی که شما را به پیش می برد انگیزه است. می دانستم هر دلاری که جمع می کنم می تواند مفید باشد. من مرد بزرگی نیستم که جهان را نجات دهم اما خوشحالم که در کاری معنادار شرکت کردم.

شما نزدیک 200 بار از مسیر پیک د ویک صعود کردید. آیا این مسیر برایتان اهمیت خاصی داشت؟

من حدود 10 سال قبل در یک روز 8 بار این مسیر را صعود کردم و اعتراف می کنم که نابود شدم. به یاد می آورم که آنروز چقدر به نظرم سخت می رسید اما اکنون اوضاع تغییر کرده است. در طول 194 بار صعود هم تنها یک بار سقوط کردم.

در طول این ماراتن یخنوردی چه خوردید و چه مشکلاتی داشتید؟

من تقریبا 18 لیتر آب و یک وان! الکترولیت خوردم به علاوه هر چیز دیگری که به دستم می رسید. از پیتزا تا استیک و شکلات و غیره. در حدود دور 75 هم بود که مزاجم قدری به هم ریخت که برطرف شد. در آخر هم به سختی می توانستم حرف بزنم و صادقانه بگویم چیز زیادی به یاد ندارم. آنقدر سرخ شده بود که فقط می خواستم خودم را حفظ کنم. البته دیگر هم تصمیم ندارم این کار را تکرار کنم. در آخر هم با انجام ندادن هیچ کاری جشن گرفتم. بعد از آنهمه تلاش هیچ کاری نکردن بهترین جشن من بود.

در طول این صعود هم نفرات زیادی از من حمایت کردند. 23 حمایتچی و همچنین مردم حاضر که تشویق می کردند و روحیه می دادند.