پیتر بوردمن، از چانگاباگ تا شمال اورست

پیتر بوردمن (زاده ۲۵ دسامبر ۱۹۵۰ – درگذشته ۱۷ مه ۱۹۸۲) یک کوهنورد و نویسنده انگلیسی بود. او بیشتر به خاطر یک سری سفرهای جسورانه و سبکبار به هیمالیا، اغلب با همطنابی جو تاسکر، و همچنین به خاطر مشارکتش در ادبیات کوهستانی شهرت دارد. بوردمن و تاسکر در سال 1982 در خط الراس شمال شرقی کوه اورست درگذشتند. جایزه بوردمن-تاسکر برای ادبیات کوهستان به یاد آنها تأسیس شد.

پیتر بوردمن در استوکپورت، چشایر، انگلستان، به عنوان کوچکترین پسر آلن هاو بوردمن (1920-1979) و دوروتی بوردمن (1923-2007) به دنیا آمد. او بین سال‌های 1956 تا 1969 در مدرسه گرامر استوکپورت تحصیل نمود و در سال‌های 1964 و 1965 به سفرهای مدرسه‌ای به کورسیکا و در سال 1966 به کوه‌های آلپ سوابی رفت. بوردمن ابتدا با دوستان مدرسه‌ای خود در صخره‌های ویندگادر در پارک ملی منطقه پیک کوهنوردی را آغاز کرد. اما پس از پیوستن به باشگاه کوهنوردی مینید در سال 1966بود که توانایی های پیت به سرعت رشد نمود و توانست از کوه های پنین آلپ صعود کند.

بوردمن از سال 1969 تا 1972 در دانشگاه ناتینگهام به تحصیل زبان انگلیسی پرداخت و در آنجا از سال 1971 تا 1972 رئیس باشگاه کوهنوردی نیز بود. بوردمن در دوره دانشجویی به طور گسترده در بریتانیا و اروپا صعود کرد و اولین سفر خود را به کوه های بلند را با افغانستان در سال 1972 آغاز نمود. بوردمن پس از پایان تحصیل در ناتینگهام در سال 1973 مدرک تحصیلات تکمیلی در آموزش (فعالیت های فضای باز) را از کالج دانشگاه شمال ولز دریافت کرد.

پیت در آگوست 1980 با هیلاری کالینز ازدواج کرد. آنها برای اولین بار در سال 1974 زمانی که هیلاری در یک دوره آموزشی در گلنمور لاج شرکت کرد، با یکدیگر ملاقات کردند. پس از سفر چانگابانگ در سال 1976، هیلاری ترتیبی داد تا بوردمن در دبیرستان بلپر، جایی که او معلم مسئول فعالیت‌های فضای باز بود، یک نمایش اسلاید ارائه دهد. بلافاصله پس از آن آنها با هم در دربی شایر و اسکاتلند صعود کردند. هیلاری اشتیاق بوردمن به کوه‌ها را داشت و با هم از کلیمانجارو، کوه کنیا و هرم کارستنز صعود کردند. هیلاری بریتانیا را ترک کرد تا به سمت تدریس در سوئیس برود، جایی که بعداً بوردمن به عنوان مدیر مدرسه بین‌المللی کوهنوردی در لیسین به او پیوست.

کوهنوردی حرفه ای

بوردمن با مدرک تحصیلی و تجربه کوهنوردی و سنگنوردی که داشت در مسیر تبدیل شدن به یک کوهنورد حرفه ای قرار گرفت. او در سال 1975 با سمت افسر ملی در شورای کوهنوردی بریتانیا منصوب شد. پیت بوردمن در سال 1978 به عنوان مدیر مدرسه بین المللی کوهنوردی در لیسین، سوئیس، پس از مرگ داگال هاستون، سمتی را که تا زمان مرگ خود در سال 1982 حفظ کرد، بر عهده گرفت.وی همچنین به عنوان رییس شورای کوهنوردی بریتانیا و رییس انجمن راهنمایان کوهستان بریتانیا فعالیت کرد.

برخی از بهترین صعودهای وی به شرح زیر هستند:

اروپا

بوردمن در طول دوران حرفه ای خود به طور گسترده در اروپا صعود کرد. صعودهای اولیه او شامل موارد زیر می شوند:

دیواره پل‌خواب: بهشت سنگنوردان در دل جاده چالوس

صعود به قله دست‌نخورده کارجیانگ؛ روایت شجاعانه دو کوهنورد چینی

• 1970 پتی درو، ستون جنوب غربی
• 1971 اولین صعود بریتانیایی از جبهه شمالی اولان، جبهه شمالی ماترهورن و …
• 1973 اولین صعود بریتانیایی از جبهه شمالی نستورن و جبهه شمالی مستقیم از لاتربرونن بریتورن.

هندوکش، 1972

اولین صعود بوردمن در خارج از اروپا قرار بود یک برنامه تمرینی باشد اما به یک موفقیت حماسی تبدیل شد. اعضای تیم باشگاه کوهنوردی دانشگاه ناتینگهام در مجموع توانست 5 قله جدید و 5 مسیر جدید باز کند و سفر آنها شامل بخش های چالشی زیادی شد که از جمله می توان به پیمایش 70 کیلومتری به بیس کمپ اشاره کرد.

کوه دن ریش، آلاسکا، 1974

در می 1974، بوردمن و راجر اودونوان اولین صعود را از طریق جبهه جنوبی و دومین صعود را به طور کلی از کوه دان ریش (3127 متر) در رشته کوه آلاسکا انجام دادند.

اورست، صورت جنوب غربی، 1975

این صعود مشهور به اورست توسط کریس بانینگتون سرپرستی شد و در طی آن دوگال هوستون و داگ اسکات به عنوان اولین تیم در 24 سپتامبر به قله رسیدند. بوردمن و پرتمبا نیز در تاریخ 26 سپتامبر با موفقیت به قله صعود کردند. آنها در هنگام فرود میک برک را زیر قله ملاقات کردند که در قله جنوبی منتظر بازگشت او شدند. اما برک دیگر هیچگاه زنده دیده نشد.

در این رابطه گزارش “اورست، مسیر دشوار: پایان امپراتوری” را در موج کوه بخوانید.

چانگابانگ، دیواره غربی، 1976

بوردمن و جو تاسکر در اولین سفر مشترک خود، اولین صعود دیواره غربی چانگابانگ به ارتفاع 6864 متر را انجام دادند. این صعود برای 25 روز در طول سپتامبر و اکتبر 1976 طول کشید و یکی از برجسته ترین صعودها به سبک آلپی در تاریخ کوهنوردی به شمار می رود.

کی2، مسیر غربی 1978

در آن سال کریس بانینگتون، پیت بوردمن را برای پیوستن به اکسپدیشن دعوت کرد. این تیم متشکل از پل بریتویت، نیک استکورت، داگ اسکات و جو تاسکر به همراه پزشک و فیلم بردار می شد. در آن زمان قله کی2 تنها دو صعود موفقیت آمیز به خود دیده بود. بوردمن و تاسکر توانستند به ارتفاع 6700 متری برسند اما مرگ استکورت به دلیل بهمن باعث توقف برنامه شد.

هرم کارستنز، 1978

در دسامبر 1978 بوردمن و هیلاری کالینز اولین صعود از جبهه جنوبی هرم کارستنز (4884 متر) را در استان پاپوآ در اندونزی در جزیره گینه نو انجام دادند.

کانگچنجونگا، 1979، یال شمالی

در 16 مه 1979 بوردمن به همراه داگ اسکات و جو تاسکر از طریق خط الراس شمالی به قله کانگچنجونگا (8586 متر) رسیدند. این سومین صعود کلی و اولین صعود از این مسیر بود. دو تلاش قبلی توسط تیم (که شامل کوهنورد فرانسوی ژرژ بتمبورگ می‌شد) توسط طوفان‌های بالای کوه متوقف شد.

گوری سانکار، قله جنوبی، 1979

بوردمن یک اکسپدیشن انگلیسی-نپالی را برای اولین صعود از قله جنوبی گوری سانکار، کوهی با دو قله در نپال، رهبری کرد. تیم متشکل از بوردمن، پمبا لاما، تیم لیچ و گای نیتهارد در 9 نوامبر 1979 از طریق یال غربی به قله جنوبی (7010 متر) رسیدند. جان بری، یکی از اعضای اکسپدیشن، که در یک سقوط مجروح شده بود، در کمپ پایین‌تری آنها مانده بود.

کی2، یال غربی و مسیر آبروزی، 1980

بلافاصله پس از اکسپدیشن K2 در سال 1978، بوردمن و تاسکر درخواست مجوز برای تلاش دیگری در کی2 کرده بودند. در ماه مه 1980 آنها با دیک رنشا و داگ اسکات به یال غربی بازگشتند. آنها از شیب بهمن‌خیز سال 1978 اجتناب کردند، اما مسیر بسیار دشوار بود و همه تیم به غیر از داگ اسکات، توجه خود را به مسیر آبروزی معطوف کرد. این مسیر اولین صعود کی2 و همچنین مسیر استاندارد صعود به شمار می رود. آنها در تلاش دوم خود در این مسیر، به ارتفاع 8077 متری رسیدند، اما چادر آنها در نیمه شب توسط بهمن منهدم شد که منجر به عقب نشینی طولانی و چالشی گردید.

کنگور، 1981

بوردمن بخشی از تیم بریتانیایی بود که اولین صعود کنگور (7719 متر)، [58] را در چین انجام داد. تیم کوهنوردی متشکل از بوردمن، کریس بانینگتون، آل روس و جو تاسکر، توسط فیلمبردار، جیم کوران، و یک تیم پزشکی که بر روی اثرات ارتفاع بر روی اعضای اکسپدیشن تحقیق می‌کردند، تکمیل شد. صعود به سبک آلپاین از طریق تیغه جنوب غربی با رسیدن به قله در عصر 12 جولای 1981 تکمیل گردید.

اورست، یال شمالی، 1982

تیم کوهنوردان بریتانیایی آخرین بار در سال 1930 مجوز صعود از جبهه شمالی اورست دریافت کرده بودند. در سال 1982 هم چین درهای خود را برای کوهنوردان باز کرده بود و آنها بازهم توانستند در شمال اورست تلاش کنند. خط الراس شمال شرقی یکی از زیباترین انتخاب های ممکن بود.

اکسپدیشن متشکل از بوردمن، کریس بونینگتون، دیک رنشاو و جو تاسکر بود که توسط پزشک اکسپدیشن، چارلز کلارک و آدریان گوردون، و کارکنان بیس کمپ چینی پشتیبانی می‌شد. تاسکر مسئولیت فیلمبرداری مستند اکسپدیشن را بر عهده داشت.

اکسپدیشن در 16 مارس 1982 به بیس کمپ رسید و تلاش خود را برای هم هوایی و ایجاد کمپ در بالای یخچال رونگبوک آغاز کرد. تا آوریل، تیم صعود به یال را آغاز کرده بود و غارهای برفی در ارتفاع 6850 متری و 7256 متری ایجاد کرد. در اوایل ماه مه سومین و مرتفع ترین غار برفی آنها در ارتفاع 7850 متری ایجاد شد.

در حین صعود به اولین برج در بالای 8000 متر، رنشو یک سکته مغزی جزئی را تجربه کرد. پس از سکته مغزی دوم در بیس کمپ و پیروی از توصیه های پزشکی، رنشاو با همراهی کلارک تا چنگدو به خانه بازگشت. در این زمان بانینگتون متوجه شد که بدون استفاده از اکسیژن اضافی قادر به بالا رفتن از کوه نخواهد بود و به نقش پشتیبانی روی آورد. او قصد داشت با گوردون به گردنه شمالی صعود کند و در آنجا منتظر بماند تا بوردمن و تاسکر آخرین تلاش را برای عبور از سه قله انجام دهند.

بوردمن و تاسکر در 15 می کمپ پیشرفته را ترک کردند و در همان روز به دومین غار برفی رسیدند. در 16 مه آنها به سومین غار برفی رسیدند و آخرین تماس رادیویی آنها با بانینگتون در آن شب برقرار شد. در 17 مه آنها به آرامی فراتر از اولین برج سنگی مسیر حرکت کردند و آخرین بار در ساعت 9:00 بعد از ظهر در پای قله دوم در ارتفاع 8250 متری که به مدت 14 ساعت در حال صعود بودند دیده شدند. در 21 مه، بدون هیچ نشانه ای از بوردمن و تاسکر به مدت چهار روز، بانینگتون و کلارک به سمت دره کانگ شونگ رفتند تا آن طرف خط الراس را برای یافتن نشانه ای از کوهنوردان مفقود جستجو کنند، در حالی که گوردون در کمپ پایگاه پیشرفته نگهبانی می داد. در آغاز ژوئن، اکسپدیشن به بیس کمپ بازگشت و بانینگتون به چنگدو سفر کرد تا خبر مرگ خانواده بردمن و تاسکر را بدهد.

کشف جسد بوردمن

راسل برایس و هری تیلور در آگوست 1988 موفق شدند از برج های سنگی یال شمال شرقی با موفقیت برای اولین بار عبور کنند اما آثاری از پیت بوردمن و تاسکر مشاهده نکردند.

اکسپدیشن بعدی در این خط الراس در سال 1992 بود که یک اکسپدیشن مشترک ژاپن و قزاق از برجهای سنگی عبور کرد اما نتوانست به سمت قله ادامه دهد. آنها جسدی را فراتر از برج دوم در ارتفاع تقریبی 8200 متری در سمت رونگبوک از خط الراس یافتند. عکس‌های گرفته شده توسط ولادیمیر سوویگاو برای کریس بانینگتون ارسال شد و او تایید کرد که جسد پیت بوردمن یافت شده است.

این یال در سال 1995 توسط یک تیم ژاپنی به طور کامل صعود شد. آنها با جسدی روبرو شدند که در ابتدا به نظر می رسید مربوط به جو تاسکر بوده است اما بعدا تصاویر ارسال شده نشان داد که هر دو تصویر گرفته شده متعلق به پیت بوردمن بودند.