دو با مانع شکلی از دویدن سرعت به همراه پریدن از روی مانع می باشد. اولین بارقه های این ورزش در اوایل قرن نوزدهم شکل گرفت که دونده های علاقمند به موانع از روی آنها می پریدند و با هر دو پا روی زمین فرود آمده و ادامه مسیر را طی می نمودند. امروزه اما الگوهای گام غالبا سه گام برای موانع بلند، ۷ گام برای موانع کوتاه و ۱۵ گام برای موانع متوسط می باشد.
خوردن به موانع در این ورزش باعث حذف از مسابقات نمی شود، اما موانعی به گونه ای سنگین هستند که انجام این کار را زیان آور کنند. در مسابقات پیست ارتفاع موانع معمولا ۶۸ تا ۱۰۷ سانتیمتر است که به سن و جنسیت مسابقات دو با مانع ارتباط خواهند داشت.
انواع دو با مانع
| دسته | جنیست | المپیک | مسابقات جهانی |
|---|---|---|---|
| ۵۰ متر با مانع | هر دو | – | – |
| ۵۵ متر با مانع | هر دو | – | – |
| ۶۰ متر با مانع | هر دو | – | ۱۹۸۷- تا بحال |
| ۸۰ متر با مانع | زنان | ۱۹۳۲-۱۹۶۸ | – |
| ۱۰۰ متر با مانع | زنان | ۱۹۷۲- تا بحال | ۱۹۸۳- تابحال |
| ۱۱۰ متر با مانع | مردان | ۱۸۹۶- تابحال | ۱۹۸۳- تابحال |
| ۲۰۰ متر با مانع | مردان | ۱۹۰۰-۱۹۰۴ | – |
| ۳۰۰ متر با مانع | هر دو | – | – |
| ۴۰۰ متر با مانع | هر دو | ۱۹۲۰- تا بحال ۱۹۸۴- تا بحال | ۱۹۸۳- تابحال |
مسابقه استاندارد دوی سرعت یا با مانع کوتاه ۱۱۰ متر برای مردان و ۱۰۰ متر برای زنان می باشد. تعداد استاندارد گام ها تا اولین مانع نیز باید ۸ باشد. مسابقه با مانع بلند استاندارد ۴۰۰ متر برای مردان و زنان برگزار می شود. هر یک از این مسابقات بر روی ده مانع انجام می شود و همه آنها رویدادهای المپیک هستند.
مسابقه ۲۰۰ متر با مانع کوتاه مردان در برنامه دو و میدانی المپیک برای بازی های المپیک تابستانی ۱۹۰۰ و ۱۹۰۴ بود. این رویدادهای با موانع کوتاه در اوایل قرن بیستم به طور گسترده ای شرکت کردند، به ویژه در آمریکای شمالی. با این حال، فراتر از این دو بازی المپیک، آنها هرگز جایگاه ثابتی در مسابقات بین المللی به دست نیاوردند و پس از دهه ۱۹۶۰ به طور فزاینده ای کمتر برگزار می شوند.
مسافت های دیگر، به ویژه در داخل سالن اما گاهی اوقات در فضای باز نیز برگزار می گردد. مسابقه با مانع دوی سرعت در داخل سالن معمولاً ۶۰ متر برای مردان و زنان است، اگرچه مسابقات به طول ۵۵ متر یا ۵۰ متر گاهی اوقات به خصوص در ایالات متحده اجرا می شود. یک مسابقه داخل سالن ۶۰ متر بر روی ۵ مانع اجرا می شود. یک مسابقه کوتاهتر ممکن است گهگاه فقط ۴ مانع داشته باشد.
قوانین دو با مانع : ارتفاع و فاصله موانع
در اکثر موانع استاندارد پنج ارتفاع مانع وجود دارد. بیشترین ارتفاع مانع برای مسابقات دوی سرعت مردانه با مانع (۶۰ متر و ۱۱۰ متر) استفاده می شود که ۴۲ اینچ (۱۰۶.۷ سانتی متر) است. بالاترین ارتفاع بعدی، ۳۹ اینچ (۹۹.۱ سانتی متر) توسط مردان معلول زیر ۵۰ سال و پسران جوان تر استفاده می شود. موقعیت وسط ۳۶ اینچ (۹۱.۴۴ سانتی متر)، (گاهی اوقات “متوسط”) که برای مسابقات با مانع طولانی مردان (۴۰۰ متر) به علاوه برخی از بخش های سنی جوانان و کهنه سربازان استفاده می شود.
ارتفاع مانع پایین‌تر بعدی، ۳۳ اینچ (۸۳.۸ سانتیمتر) “ارتفاع زنان نامیده می‌شود که برای مسابقات با مانع کوتاه زنان استفاده می‌شود. پایین ترین موقعیت، به نام “مانع پایین” ۳۰ اینچ (۷۶.۲ سانتی متر) برای دو با مانع بلند زنان و بسیاری از مسابقات جوانان و کهنه سربازان استفاده می شود. برخی از نژادها برای مسابقات جوانان یا کهنه سربازان ۲۷ اینچ یا ۶۸.۶ سانتیمتر نیاز دارند.
در مسابقات دوی سرعت با مانع برای مردان، صرف نظر از طول مسابقه، اولین مانع ۱۳.۷۲ متر (۴۵ فوت) از خط شروع و فاصله بین موانع ۹.۱۴ متر (۳۰ فوت) است. در مسابقات دوی با مانع برای زنان، اولین مانع ۱۳ متر (۴۲ فوت ۸ اینچ) از خط شروع و فاصله بین موانع ۸.۵ متر (۲۷ فوت ۱۱ اینچ) است. در مسابقات با مانع طولانی، چه برای مردان یا زنان، اولین مانع ۴۵ متر (۱۴۷ فوت ۸ اینچ) از خط شروع و فاصله بین موانع ۳۵ متر (۱۱۴ فوت ۱۰ اینچ) است. بیشتر مسابقاتی که کوتاهتر از مسافت استاندارد هستند (مانند مسابقات داخل سالن) به سادگی روی موانع کمتری اجرا می شوند اما از همان فواصل از خط شروع استفاده می کنند. برای گروه‌های سنی ورزشکارانی که در مسابقه شرکت می‌کنند، تغییراتی در ارتفاع و فاصله با مانع وجود دارد.
تکنیک دو با مانع
برای به دست آوردن تکنیک بهینه با مانع، ابتدا باید تکنیک های صحیح دویدن را یاد گرفت. مهم است که دونده در تمام طول مسابقه روی پنجه های پای خود بماند. این یک حرکت سیال بین هر مرحله از مسابقه ایجاد می کند.
تکنیکی وجود دارد که برای انجام یک حرکت با مانع کارآمد در طول مسابقه مطلوب است. بسیاری از دوندگان عمدتاً به سرعت خام متکی هستند، اما تکنیک مناسب و گام‌های خوب برنامه‌ریزی‌شده تا و بین هر مانع می‌تواند به یک دونده کارآمد اجازه دهد تا از حریفان سریع‌تر پیشی بگیرد. به طور کلی، یک ورزشکار حرفه ای در دو با مانع حداقل زمان و انرژی را صرف رفتن به صورت عمودی روی مانع می کند، بنابراین حداکثر سرعت را در جهت افقی مسابقه در پایین مسیر به دست می آورد.
هنگام نزدیک شدن به اولین مانع، ورزشکاران سعی می کنند از گام برداشتن با شک(ناپایدار) اجتناب کنند (اصطلاحی که برای اشاره به بریدن طول گام قبل از رسیدن به مانع استفاده می شود). این کار سرعت دونده را کاهش می دهد و اتلاف زمان گرانبها را به همراه دارد. ورزشکاران با پرتاب کردن خود به سمت مانع از فاصله ۶ تا ۷ فوتی (بسته به سرعت بسته شدن دونده) به مانع حمله می کنند. پای جلویی کشیده شده و در عین حال کمی خم شده است (زیرا پای صاف منجر به زمان بیشتری روی مانع می شود) به طوری که پاشنه فقط ارتفاع مانع را باریک باز می کند. پس از پرتاب، پای دنباله دار به صورت افقی و صاف، نزدیک به کناره لگن قرار می گیرد. هدف به حداقل رساندن انحراف مرکز ثقل از دوی سرعت معمولی و کاهش زمان صرف شده برای پرواز در هوا می باشد.
یک دونده برای اینکه به درستی از مانع بپرد، باید باسن خود را طوری تنظیم کند که آنها را از روی موانع بالا بیاورد. این شامل استفاده صحیح از موقعیت‌های پا، پای دنباله‌دار و بازو است. پایه اصلی پایی است که ابتدا از مانع عبور می کند و باید نسبتاً صاف بماند. پس از عبور از مانع، پای دونده به سرعت در فاصله ۱ متری (۳ فوت) فراتر از مانع فرود می آید. پای دنباله از پای جلویی پیروی خواهد کرد. پای دنباله در زانو به سمت جلو حرکت می کند (تغییر نمی کند، زیرا تاب خوردن باعث صاف شدن تنه می شود) و برای حفظ طول گام به سمت جلو می رود. یک پایه تریل موثر موازی با بالای مانع خواهد بود و تا حد امکان به بالای مانع نزدیک می شود. همانطور که پای جلویی از روی مانع بلند می شود، بازوی مقابل باید از بدن به موازات زمین عبور کند. این به تعادل و ریتم دونده در طول مسابقه کمک خواهد کرد.
در مسابقات دو با مانع مردان، معمولاً لازم است پا در بالای مسیر پرواز از روی مانع صاف شود، اگرچه خم شدن جزئی زانو هنگام برخورد ورزشکار با زمین، فشار افت سریع‌تری پیدا می‌کند. توانایی انجام این کار به طول پای دونده بستگی دارد. به محض اینکه پا مانع را رد کرد، زانو دوباره شروع به خم شدن می کند تا اثر آونگ بلند و آهسته کاهش یابد. در مسابقات دو با مانع زنان، پای اصلی معمولاً صاف است و مرکز ثقل نسبت به یک گام معمولی دویدن بالا نمی رود. راه دیگر برای مشاهده آن، "مسیر پا" است: "کوتاه ترین مسیر به بالا و کوتاه ترین مسیر به پایین". بازوی مقابل بیشتر به جلو می‌رود و آرنج به سمت بیرون و سپس پشت حرکت می‌کند تا جایی برای پای عقب باز کند. پای دنباله نیز با زانو هم راستا می شود، اما پا و زانو افقی هستند و تا حد امکان محکم در زیر بدن قرار می گیرند.
به محض اینکه پای جلوی شروع به فرود می‌کند، یک فشار قوی رو به پایین اعمال می‌شود تا زانوی پای عقب را قادر می‌سازد تا زیر بغل و جلوی سینه بالا بیاید. این امکان بازیابی بخشی از انرژی مصرف شده در پرواز را فراهم می کند. از آنجایی که پای جلویی به زمین می رسد، بسیار مهم است که دونده در یک دوی سرعت باقی بماند. به محض اینکه پای جلویی او به سمت پایین می آید، بازوی پای دنباله بقیه بدن را به جلو خواهد راند.
در ماده های ۱۰۰ و ۱۱۰ متر دو با مانع، سریع ترین مانع کاران از تکنیک سه مرحله ای استفاده می کنند. این بدان معنی است که سه گام بزرگ در بین تمام موانع برداشته می شود. برای انجام کارآمد این کار، مانع کاران باید گام های بلندی بردارند و سرعت خود را برای کل مسابقه حفظ کنند. اگر یک دونده در حین حرکت سه پله شروع به کاهش سرعت کند، ممکن است نتواند از تمام موانع عبور کند و ممکن است مجبور شود به تکنیک چهار پله یا پنج پله تغییر کند. وقتی دونده سه یا پنج گام می‌رود، از یک پای پیشرو برای همه موانع استفاده می‌کند. اگر یک دونده چهار قدم باشد، باید در هر مانع پاهای پشروی را عوض کنند.
