صعود به قله دست‌نخورده کارجیانگ؛ روایت شجاعانه دو کوهنورد چینی

صعود به قله کارجیانگ، یکی از بلندترین قلل صعودنشده جهان در منطقه تبت، اخیراً توسط دو کوهنورد چینی به نام‌های لیو یانگ و سونگ یوانچنگ انجام شد و این موفقیت تاریخ‌ساز گردید. این قله ۷,۲۲۱ متری بخشی از رشته‌کوه خولا-کانگری است و دارای چندین قله فرعی از جمله کارجیانگ II (۷,۰۱۸ متر) و کارجیانگ III (۶,۸۲۴ متر) می‌باشد. قله اصلی کارجیانگ برای سال‌ها یکی از چالش‌های بزرگ کوهنوردی بود و تلاش‌های گذشته، عمدتاً به دلیل شرایط سخت آب‌وهوایی و خطر بهمن، بی‌نتیجه مانده بود.

در دهه ۱۹۸۰، تیمی از کوهنوردان ژاپنی تلاش کردند به قله اصلی دست یابند، اما به جای آن موفق به صعود کارجیانگ II شدند. در سال ۲۰۰۱، یک تیم هلندی نیز به دلیل خطر بهمن از صعود به قله اصلی منصرف شد، اما توانستند کارجیانگ III و قله کانگمی کانگری (۶,۴۱۲ متر) را فتح کنند.

صعود در تعطیلات دانشگاهی

لیو یانگ، کوهنورد و استاد دانشگاه، مدتی طولانی رویای صعود به قله کارجیانگ را در سر داشت، اما به دلیل محدودیت تعطیلات دانشگاهی، مجبور شد در ماه‌های تابستانی جولای و آگوست، که هم‌زمان با فصل بارش‌های موسمی است، اقدام به صعود کند. در ۱۵ جولای، او به همراه سونگ یوانچنگ، عکاس کوهستان، و دو نفر از اعضای تیم پشتیبانی، از لهاسا راهی شدند و به منطقه لوجانگ رسیدند. این نقطه، محل آغاز مسیر پیاده‌روی به سمت کوه بود. کمپ اصلی در ارتفاع ۵,۸۰۰ متری بر روی یک مورن قرار گرفت.

نخستین تلاش آن‌ها برای صعود در میان ابرهای متراکم و شرایط نامساعد آب‌وهوایی ناکام ماند. پس از بازگشت به کمپ اصلی، مشخص شد که دو عضو تیم از ارتفاع‌زدگی رنج می‌برند، و به همین دلیل کل تیم برای چند روز به لهاسا بازگشت. این تأخیر، فرصتی برای بازیابی نیرو و تطابق بهتر با ارتفاع برای کوهنوردان فراهم کرد.

در ۳۰ جولای، تیم دوباره به کمپ اصلی بازگشت و با پیش‌بینی دو روز هوای خوب، صعود را آغاز کرد. با وجود بارش برف، آن‌ها موفق شدند تا ارتفاع ۶,۳۵۰ متری صعود کنند و نخستین شب را زیر یک سراک سپری کنند. روز بعد، با ۳۰۰ متر صعود دیگر، به دلیل بارش یک متری برف و کند شدن پیشرفت، مجبور شدند در ارتفاع ۶,۹۰۰ متری توقف کنند و سپس به کمپ اصلی بازگردند. بازگشت مجدد به لهاسا، این بار برای کسب انرژی و آمادگی بیشتر، انجام شد.

تلاش در دقیقه 90

تلاش نهایی آن‌ها در ۱۱ آگوست، زمانی که تنها چند روز به پایان تعطیلات لیو یانگ باقی مانده بود، آغاز شد. با وجود پیش‌بینی بارش برف متوسط، تیم مسیر متفاوتی را برای صعود انتخاب کرد. بخش‌های زیر ۷,۰۰۰ متر عمدتاً از برف و یخ تشکیل شده بود، در حالی که قسمت‌های بالاتر، مسیرهای ترکیبی از یخ و سنگ را شامل می‌شد. آن‌ها تا ارتفاع ۶,۵۵۰ متر به‌صورت همزمان صعود کردند و در نهایت در یک غار یخی شب را سپری کردند.

روز بعد، با دستان سرد و تجهیزات آسیب‌دیده از سرما، صعود خود را ادامه دادند و مجبور شدند شب را در یک شکاف یخی بگذرانند. در ۱۳ آگوست، پس از رها کردن تجهیزات اضافی، صعود نهایی به قله را آغاز کردند. مسیر سخت و حفاظت‌ناپذیر تا لبه قله برفی ادامه داشت و سرانجام در ساعت ۲:۵۵ بعدازظهر، به قله رسیدند.

ماراتن استانبول؛ همه چیز درباره دویدن از آسیا به اروپا!

کانچا شرپا؛ آخرین عضو نخستین صعود اورست در 92 سالگی درگذشت

بازگشت آن‌ها در شرایط برفی شدید و سفیدپوشی کامل انجام شد و خطرات زیادی از جمله احتمال بهمن را به همراه داشت. با این وجود، تیم موفق شد به سلامت به کمپ اصلی برسد، هرچند چادر آن‌ها زیر برف فرو رفته بود. آن‌ها به سرعت به سمت نزدیک‌ترین روستا حرکت کردند و درست در آخرین روز تعطیلاتشان به لهاسا بازگشتند. مسیری که آن‌ها گشودند، به نام “بازر بیتر” نام‌گذاری شد و درجه سختی آن AI3 برف ۷۰° M4+ و طول مسیر ۱,۳۰۰ متر پیشنهاد شد.

این صعود تاریخی، نه تنها یک دستاورد بزرگ برای تیم چینی بود، بلکه نشان‌دهنده تلاش و پشتکار در مواجهه با چالش‌های طبیعی یکی از بلندترین قله‌های دست‌نخورده جهان است.