کوه کارجیانگ در تبت و در مرز بوتان قرار گرفته است. این کوه در 3 کیلومتری شمال شرقی قله 7538 متری کولا کانگری (اولین بار در 21 آوریل 1968 توسط یک گروه ژاپنی به سرپرستی هیرای کازوماسا صعود شد) و 30 کیلومتری شمال شرقی کانگخار پوئنزوم واقع شده است.
تنها در 30 کیلومتری شمال کرجیانگ، یک دریاچه زیبای تبتی به نام پوما یومکو قرار دارد. دریاچه پوما یومکو در ارتفاع 5030 متری می باشد که از ذوب برف کوه های اطراف سرچشمه می گیرد. این دریاچه همواره به عنوان یکی از دورترین ها در جهان به شمار می رود.
قله اصلی کرجیانگ قله جنوبی به ارتفاع 7221 متر کرجیانگ یک با 895 متر برجستگی است. این کوه دارای سه قله فرعی می باشد:
- قله شمال غربی به ارتفاع 7216 متر
- قله کارجیانگ 2 با ارتفاع 7045 متر
- قله کارجیانگ 3 با ارتفاع 6824 متر
تلاش ژاپنی ها در 1986
در پاییز سال 1986، شش کوهنورد از انجمن هیمالیا ژاپن، به رهبری نوبوهیرو شینگو، از لهاسا به موندا سفر کردند. آنها در 9 سپتامبر روی قله اصلی تلاش داشتند.
اما به دلیل سختی مسیر نهایتا نقشه خود را تغییر داده و قله شمال غربی با ارتفاع 7216 متر را هدف گرفتند. در 13 اکتبر، آنها کمپ 3 را در ارتفاع 7000 متری برپا کردند. روز بعد، در یک باد شدید، نوبوهیرو شینگو، کنجی تومودا و هیروشی ایوازاکی از طریق خط الراس شمال غربی به قله شمال غربی رسیدند. در 16 اکتبر، تسوتومو میازاکی و آکینوری هوساکا نیز به قله دست یافتند.
15 سال بعد
در پاییز 2001، دوباره در طول فصل پس از باران های موسمی، یک تیم هفت نفره از هلند به سرپرستی هارون شیف می خواستند به کارجیانگ یک صعود کنند. این تیم شامل رودولف ون آکن، پپین بینک، کورت هاگنس، ویلم هورستمن و راین و جان کولویک بود.
در 20 سپتامبر، آنها یک کمپ پایه در حدود 4950 متری شمال کرجیانگ ایجاد کردند. آنها فقط عکس‌هایی از سمت غربی کرجیانگ داشتند، اما برخی از تصاویر ماهواره‌ای عالی به شیف نشان دادند که ممکن است امکان صعود از شمال شرقی وجود داشته باشد. بنابراین تیم هلندی تصمیم گرفت به سمت شرق کوه حرکت کند.
در 24 سپتامبر، گروه یک بیس کمپ پیشرفته ایجاد کرد. روز بعد، شیف و هورستمن در حدود 5800 متری به یک دهلیز رسیدند. از آنجا می‌توانستند جبهه 800 متری شمال شرقی کارجیانگ یک را ببینند.
هر دو نفر موافق بودند که این چهره تندتر، دشوارتر و خطرناک تر از هر چیزی است که قبلا دیده بودند. آنها تصمیم گرفتند تلاش خود را لغو کنند.
قبل از بازگشت، هیگنس اولین صعود به قله ای صعود نشده به ارتفاع 5881 متری را انجام داد و بقیه اعضای تیم هلندی نیز صعود وی را تکرار کردند. هیگنس این قله را Rognon of Good Hope نامید.
در آخرین روز سپتامبر، ون آکن، هیگنس و هورستمن تلاش کردند تا از طریق جبهه غربی به قله فرعی 6412 متری برسند. در شیب یخی 60 درجه، این سه مرد تنها به ارتفاع 6150 متری قبل از عقب نشینی دست یافتند.
جهت دیگر کوه
سپس، تیم هلندی به طرف مقابل کوه رفت تا چهره غربی کارجیانگ یک را امتحان کند. در 4 اکتبر، آنها یک بیس کمپ پیشرفته در ارتفاع 5700 متری ایجاد کردند. روز بعد، هیگنس 100 متر طناب برای محافظت از آنها در قسمت خطرناکی از آبشار یخی ثابت گذاری کرد. این تنها طول طناب مورد استفاده تیم هلندی در طول سفر بود.
این تیم در گزارش خود برای American Alpine Journal نوشت که زباله های زیادی در این منطقه پیدا کرده اند. به گفته شیف، احتمالاً هیئت ژاپنی آن را رها کرده بود.
دو روز بعد از ثابت کشی بود که تیم صعود خود را آغاز کرد. اما در ارتفاع 6500 متری، یک بهمن به عرض 25 متر ریزش کرد. به کسی آسیب نرسید، اما نزدیکی بهمن آنها را بر آن داشت تا دوباره صعود را ارزیابی کنند. در نهایت، آنها تصمیم گرفتند که به جای ادامه دادن، فرود بروند.
این تیم هلندی باز هم به تلاش ادامه داد و به سراغ یک قله 7381 متری در مجموعه کوه های کولا کانگری رفت و توانستند در ارتفاع 6700 متری قله کمپ بزنند. آنها به دلیل دمای پایین و باد شدید از ارتفاع 7100 متری بازگشتند.
سپس در 19 اکتبر بود که بینک، هورستمن و شیف اولین صعود به قله 6824 متری که به عنوان کارجیانگ 3 نیز خوانده می شود را انجام دادند.
در سال 2010 نیز تیمی از کوهنوردان امریکایی سعی کرد برای این قله تلاش کند که به دلیل ممانعت مقامات محلی نتوانست به کوه دست یابد.
