الکساندر ادینتسوف: در کوهنوردی، فرد اهمیت ندارد؛ تیم مهم است

در دنیای هیجان‌انگیز و مخاطره‌آمیز کوهنوردی، کمتر کسی به اندازه الکساندر ادینتسوف، اسطوره روسی صعودهای فنی و سخت، توانسته است مرزهای توانایی انسان را جابه‌جا کند. او نه‌تنها بر برخی از خطرناک‌ترین دیوارهای جهان چیره شده است، بلکه فلسفه‌ای جدید از کوهنوردی را نیز ترویج داده است. در جهانی که همه کمترین دستاوردهای خود را جار می زنند کوهنوردی مثل ادنیتسوف نیز هست که کمتر کسی وی را می شناسد. مسیر صعودهای او با فتوحات بی‌نظیر، تراژدی‌های تلخ، و دستاوردهای تاریخی عجین هستند. این مقاله نگاهی اجمالی به زندگی، دستاوردها و تأثیر او بر دنیای کوهنوردی خواهد داشت.

آغاز مسیر: از لنینگراد تا دیواره های بزرگ

الکساندر ادینتسوف در ۱۸ اکتبر ۱۹۵۷ در ویبورگ، لنینگراد متولد شد. مسیر کوهنوردی او از سال ۱۹۷۵ در بخش کوهنوردی انستیتو معدن لنینگراد آغاز گردید. ادینتسوف به‌سرعت پیشرفت کرد و در دهه ۱۹۸۰ به یکی از برجسته‌ترین کوهنوردان شوروی سابق تبدیل شد. او در این سال‌ها بر روی دیواره های سنگی و یخی کوه‌های پامیر، قفقاز و آلتای مهارت خود را توسعه داد و به استاد مسلم تکنیک‌های صعود تبدیل شد. در سال ۱۹۸۳ موفق شد عنوان استاد ورزش در کوهنوردی را دریافت کند و از همان زمان، حضور پررنگی در مسابقات قهرمانی اتحاد جماهیر شوروی داشت.

پروژه “دیواره های روسی جهان”: جاه‌طلبانه‌ترین طرح کوهنوردی

در دهه ۱۹۹۰، ادینتسوف یک ایده جاه‌طلبانه را دنبال کرد: صعود به دشوارترین دیواره های دنیا با تیمی از برترین کوهنوردان روسی. این پروژه، که بعدها با نام “دیواره های روسی جهان” یا راه روسی شناخته شد، شامل فتح دیواره هایی بود که تاکنون کسی نتوانسته بود آن‌ها را صعود کند. این پروژه چالشی عظیم بود که به ادینتسوف و تیمش اعتبار جهانی بخشید.

مهم‌ترین صعودهای پروژه “راه روسی”

• دیواره ترانگو (پاکستان، ۱۹۹۹): یکی از اولین دیواره هایی که تیم ادینتسوف صعود کرد، دیواره شمال غربی ترانگو بود. صعودی که در آن تیم روسی توانست مسیر جدیدی را بر این دیواره وحشی و تقریباً غیرممکن باز کند.
• گریت سیل پیک (کانادا، ۲۰۰۲): این صعود در شرایط سخت آب‌وهوایی قطبی انجام شد و یکی از دستاوردهای بزرگ این پروژه محسوب می‌شود.
• جبهه شمالی ژانو (نپال، ۲۰۰۴): شاید بزرگ‌ترین شاهکار ادینتسوف، صعود به این دیوار باشد. تیم او پس از دو تلاش نافرجام، در نهایت موفق شد این دیواره وحشی را فتح کند و جایزه معتبر “کلنگ طلایی” را دریافت کند.
• آک‌سو (قرقیزستان، ۱۹۹۶): یک صعود تاریخی دیگر که تیم ادینتسوف را به قهرمان مسابقات ملی روسیه تبدیل کرد.
• لاتوک 3 (پاکستان، ۲۰۱۱): پس از دو تلاش نافرجام در سال‌های ۲۰۰۰ و ۲۰۰۱ که به مرگ یکی از اعضای تیم انجامید، ادینتسوف و تیمش بالاخره در سال ۲۰۱۱ موفق به صعود این دیوار مخوف شدند.

دیواره سایه ها، رولت روسی

یکی از بزرگ‌ترین شاهکارهای ادینتسوف، صعود به صورت شمالی ژانو بود. این دیواره عظیم که یکی از سخت‌ترین و بلندترین دیوارهای جهان محسوب می‌شود، به دلیل شرایط آب‌وهوایی نامناسب و مسیر فنی بسیار پیچیده، سال‌ها دست‌نخورده باقی مانده بود.

ادینتسوف و تیمش اولین تلاش خود را در سال ۲۰۰۳ انجام دادند اما به دلیل شرایط بد جوی و خطر سقوط بهمن مجبور به بازگشت شدند. بااین‌حال، آن‌ها در سال ۲۰۰۴ مجدداً به این دیواره بازگشتند و با صبر، برنامه‌ریزی دقیق و هماهنگی تیمی، مسیر خود را گام‌به‌گام به سمت بالا باز کردند. شرایط آب‌وهوایی سرد و غیرقابل پیش‌بینی، همراه با یخ‌های شکننده و مسیرهای فنی سخت، این صعود را به یکی از طاقت‌فرساترین چالش‌های تیم تبدیل کرده بود.

پس از هفته‌ها تلاش مداوم و تثبیت مسیر، تیم در نهایت موفق شد در یکی از تاریخی‌ترین صعودهای کوهنوردی، صورت شمالی ژانو را فتح کند. این صعود، که به عنوان یکی از برجسته‌ترین فتوحات قرن شناخته شد، باعث شد تیم ادینتسوف جایزه معتبر “کلنگ طلایی” را دریافت کند. این افتخار، نقطه عطفی در تاریخ کوهنوردی روسیه بود و نام ادینتسوف را در کنار بزرگ‌ترین کوهنوردان تاریخ ثبت کرد.

شرح صعود جبهه شمالی ژانو را در موج کوه با عنوان دیواره سایه ها مطالعه کنید.

دویدن با جلیقه وزن‌دار؛ تمرینی کوچک با تأثیری بزرگ

تراژدی در هیمالیا؛ ۹ کشته در دو بهمن مرگبار

لاتوک مخوف

الکساندر ادینتسوف و تیمش در سال ۲۰۱۱ موفق به صعود دیواره‌ی ۲,۰۰۰ متری غربی لاتوک III (۶,۹۴۹ متر) در پانماه مزتاغ پاکستان شدند. این صعود، که یکی از بلندپروازانه‌ترین پروژه‌های کوهنوردی روسیه بود، تحقق رؤیایی ۱۱ ساله برای این کوهنورد باتجربه به شمار می‌رفت. با توجه به شکست‌های گذشته روی این دیواره، این دستاورد از اهمیت ویژه‌ای برخوردار بود.

تلاش‌های پیشین و حوادث ناگوار

این مسیر از سال‌های قبل مورد توجه تیم‌های مختلفی بود. در دهه ۹۰ میلادی، دو تیم آمریکایی در سال‌های ۱۹۹۲ و ۱۹۹۸ تلاش‌هایی جدی برای صعود این دیواره انجام دادند، اما موفق به تکمیل آن نشدند. در سال ۲۰۰۰، اولین تلاش ادینتسوف و تیمش در ارتفاع ۵,۸۳۵ متری به دلیل سقوط سنگ و مصدومیت یوری کوشلنکو متوقف شد. در هنگام بازگشت، تیم با سقوط بهمن بزرگی مواجه شد که باعث شکسته شدن سه دنده و آسیب گردن رچکین، و سقوط ۳۵۰ متری افیموف شد. با این حال، افیموف تنها با شکستگی پا از این حادثه جان سالم به در برد.

ادینتسوف و رچکین در سال ۲۰۰۱ بازگشتند و تیمی متشکل از چهار نفر دیگر را نیز همراه کردند. آنها به ارتفاع ۶,۲۵۰ متری و منطقه‌ای موسوم به تام‌هاوک رسیدند. در حالی که اکثر اعضای تیم به کمپ بالایی صعود کرده بودند، ایگور باریخین هنگام حمل تجهیزات بر اثر ریزش یک برج سنگی و قطع شدن طنابش از ارتفاع سقوط کرد و جان باخت.

در سال ۲۰۰۸، یک تیم روسی دیگر به سرپرستی والری شامالو به این دیواره حمله کرد، اما پس از صعود ۵۰۰ متر، یکی از اعضای تیم به دلیل آسیب شدید زانو مجبور به بازگشت شد.

استراتژی جدید و صعود موفقیت‌آمیز در ۲۰۱۱

با وجود همه‌ی این شکست‌ها، ادینتسوف حاضر به کنار گذاشتن این دیواره نبود. در سال ۲۰۱۱، او تیمی کوچک اما بسیار ماهر از کوهنوردان جوان را گرد هم آورد، افرادی که به گفته‌ی خودش، “نمی‌دانستند این صعود چقدر سخت است!” او همچنین تصمیم گرفت صعود را زودتر در فصل آغاز کند تا خطر ریزش سنگ و بهمن کمتر باشد. برنامه‌ی تیم این بود که تنها در صبح‌ها صعود کنند و بعدازظهرها را در کمپ‌های محافظت‌شده استراحت کنند.

تیم شامل اِوگِنی دیمیتریِنکو، ایوان دوژدِف، آلکس لانچینسکی، و خود ادینتسوف بود. آنها از ۱۰ تا ۲۵ ژوئن به سبک کپسولی و در قالب ۶۳ طول طناب مسیر را طی کردند. در بخش‌های پایینی دیواره، که در سال ۲۰۰۱ به‌صورت آلپی صعود شده بود، دو پورتالِج حمل کردند و پنج کمپ دیگر را در طول مسیر ایجاد کردند. در نقاطی که تیم ۲۰۰۱ با کفش سنگ‌نوردی و صعود آزاد پیش رفته بود، تیم جدید مجبور به استفاده از کرامپون و صعود مصنوعی شد.

در ارتفاعی که در سال ۲۰۰۱ باریخین سقوط کرده بود، ادینتسوف پیچ بولتی که باریخین را نگه داشته بود، باز کرد و آن را به همسرش هدیه داد.

بر خلاف انتظار، آخرین طول‌های مسیر تا قله بسیار دشوارتر از آنچه پیش‌بینی شده بود، بودند. این تیم در طول مسیر با هوای نامساعد، باران و برف شدید مواجه شد و چندین روز را در کمپ‌ها منتظر ماند. با این حال، پس از بازگشت به بیس کمپ، با آغاز طوفان‌های سهمگین، متوجه شدند که چقدر خوش‌شانس بودند.

اما این صعود هم بدون حادثه نبود؛ هنگام بازگشت، یک سنگ سقوط کرد و دست لانچینسکی را شکست. با این وجود، تیم توانست با موفقیت و بدون تلفات از مسیر پایین بیاید.

صعود لاتوک III نهمین صعود بزرگ در پروژه “دیوارهای بزرگ روسیه” بود

فلسفه کوهنوردی: تیم، تعهد، بقا

ادینتسوف معتقد بود که “در کوهنوردی، فرد اهمیت ندارد؛ تیم مهم است”. این طرز تفکر که از دوران شوروی در او شکل گرفته بود، او را از بسیاری از کوهنوردان غربی که به‌صورت انفرادی یا گروه‌های کوچک صعود می‌کردند، متمایز می‌کرد. همچنین، او به‌شدت معتقد بود که رقابت در کوهنوردی باید به‌صورت مستقیم و در میدان عمل باشد، نه صرفاً بر اساس گزارش‌های صعود.

او همچنین تاکید داشت که مسابقات کوهنوردی باید ساختاری یکپارچه داشته باشد و قهرمانان نباید در دسته‌های جداگانه تقسیم شوند. به گفته او: “یک قهرمان باید وجود داشته باشد، نه چندین نفر در دسته‌های مختلف”.

مرگ و زندگی روی دیواره ها

ماجراجویی‌های ادینتسوف همیشه با خطر همراه بوده است. دو بار تلاش برای صعود دیوار لاتوک III (۲۰۰۰ و ۲۰۰۱) با تراژدی همراه شد. در سال ۲۰۰۱، ایگور باریخین، یکی از اعضای تیم او، بر اثر سقوط سنگ کشته شد. این حادثه چنان تأثیری روی ادینتسوف گذاشت که سال‌ها از بازگشت به این دیوار خودداری کرد. بااین‌حال، در سال ۲۰۱۱، او و تیمش دوباره به لاتوک بازگشتند و موفق شدند برای اولین بار این دیوار ترسناک را صعود کنند.

چالش کوهنوردی مدرن و آینده مسابقات

ادینتسوف علاوه بر فتح قله‌ها، در سیاست‌گذاری و هدایت کوهنوردی روسیه نیز نقش پررنگی ایفا کرده است. او به عنوان یکی از مدافعان مسابقات رسمی کوهنوردی، تاکید زیادی بر اجرای رقابت‌های عادلانه و چالش‌برانگیز داشت. او اعتقاد داشت که:

• مسابقات باید شامل امتیازدهی دقیق و حضوری باشد.
• فدراسیون‌های منطقه‌ای باید برای ارسال تیم‌های برتر به مسابقات ملی رقابت کنند.
• قهرمان روسیه باید یک نفر باشد، نه چندین نفر در کلاس‌های مختلف.

میراث ادینتسوف

الکساندر ادینتسوف نه‌تنها یکی از بزرگ‌ترین کوهنوردان تاریخ روسیه است، بلکه به‌عنوان یک رهبر، مربی و الهام‌بخش نسل‌های آینده شناخته می‌شود. صعودهای او نشان داد که غیرممکن‌ها در کوهنوردی وجود ندارند، بلکه تنها به استراتژی، تیم، و اراده‌ای آهنین نیاز است. میراث او نه‌تنها در مسیرهایی که گشود، بلکه در فلسفه‌ای که در کوهنوردی برجای گذاشت، باقی خواهد ماند.

در سال ۲۰۲۲، ادینتسوف ۶۵ سالگی خود را جشن گرفت و همچنان در دنیای کوهنوردی فعال است. او نه‌تنها به عنوان مربی در فدراسیون کوهنوردی روسیه فعالیت دارد، بلکه همچنان به صعود و کشف مسیرهای جدید ادامه می‌دهد. در حالی که بسیاری از هم‌نسلان او بازنشسته شده‌اند، ادینتسوف همچنان به چالش‌های جدید فکر می‌کند و به دنبال دیواره های جدید برای فتح است.

او همچنان با همان نگاه قاطع به دنیای کوهنوردی می‌نگرد: “یا دیواره را فتح می‌کنی، یا تو را شکست می‌دهد”.