جزییات صعود جدید اوربکو و کاردل به نانگاپاربات در آستانه ۵۰ سالگی

نانگاپاربات، نهمین قله بلند جهان با ارتفاع ۸۱۲۶ متر، کوهی است سرشار از تاریخ، تراژدی و افتخار. اما تابستان ۲۰۲۵ این کوه شاهد فصلی متفاوت بود: صعودی بی‌سروصدا، بی‌تبلیغ، بدون ترافیک و به دور از مسیرهای معمول. دنیس اوروبکو، کوهنورد افسانه‌ای روس و ماریا کاردل، آلپینیست حرفه‌ای اسپانیایی، در اوایل جولای موفق شدند مسیری کاملاً جدید را از جبهه دیامیر نانگاپاربات باز کنند؛ مسیری که نه‌تنها از نظر فنی چالش‌برانگیز بود، بلکه در سکوت و تنهایی مطلق صعود شد.

سکوت پس از صعود

در دنیایی که اکثر صعودها لحظه‌به‌لحظه در شبکه‌های اجتماعی مستند می‌شوند، حرکت اوروبکو و کاردل متفاوت بود. آن‌ها پس از صعود، به جای بازگشت سریع و انتشار اخبار، یک هفته کامل در بیس‌کمپ ماندند. سکوت کوه و آرامش دشت‌های پرگل زیر پای نانگاپاربات، فرصتی بود برای تأمل و لذت بردن از دستاوردی که سال‌ها برایش تلاش کرده بودند.

وقتی بالاخره از بیس‌کمپ به اسکاردو برگشتند، اولین ایمیل‌هایشان را بررسی کردند و جزئیات صعود را با رسانه‌ها و علاقه‌مندان کوهنوردی در سراسر جهان به اشتراک گذاشتند.

مسیر «نِزابودکا»: گل کوچک، دستاورد بزرگ

مسیر جدید توسط این زوج از تاریخ ۶ تا ۱۰ جولای گشوده شد. آن‌ها نام آن را «Незабудка» گذاشتند؛ کلمه‌ای روسی به معنای «فراموشم مکن» یا همان گل آلپی «فورگِت‌می‌نات» که معمولاً پس از ذوب شدن برف‌ها در ارتفاعات می‌روید. این نام نه‌تنها یادآور زیبایی‌های کوهستان و بیس‌کمپ پرگل نانگاپاربات است، بلکه به شکلی شاعرانه بازتابی از روحیه لطیف و در عین حال قدرتمند این صعود است.

مسیر «نزابودکا» ترکیبی بود از یخچال‌های شکاف‌دار، دیواره‌های صخره‌ای، بخش های میکس و شیب‌های برفی خطرناک. اوروبکو در مصاحبه‌ای با Mountain.ru گفت که برخی قسمت‌ها بسیار در معرض بهمن و ریزش سنگ بودند و مسیر از نظر فنی سطح بالایی داشت.

صعود بدون ردپا

یکی از ویژگی‌های خاص این صعود، عدم استفاده از طناب‌های ثابت یا ردپای دیگر کوهنوردان بود. به گفته اوروبکو:

«ما از طناب‌ها یا مسیرهای هیچ تیم دیگری استفاده نکردیم. هیچ شکست، آسیب یا بیماری‌ای هم در مسیر نداشتیم.»

در زمانی که این دو در حال صعود بودند، عملاً هیچ‌کس دیگری روی کوه حضور نداشت. مسیر نرمال (کینشوفر) تنها تا تاریخ ۳ و ۴ جولای صعود شده بود و تیم‌هایی که از جبهه روپال تلاش کردند، زودتر، در ۲۴ ژوئن به قله رسیدند. به عبارت دیگر، این صعود در انزوای کامل انجام شد؛ صعودی در سکوتی که امروز به صدا درآمده است.

۱۲ وسیله‌ای که از سرمازدگی جلوگیری می‌کند: راهنمای کامل بقا در سرما

تفریح نوع دوم (Type 2 Fun) چیست؟ چرا سختی، لذت‌بخش می‌شود؟

مسیر، شباهت و تفاوت با گذشته

پس از انتشار نقشه مسیر توسط اوروبکو، برخی از اعضای جامعه کوهنوردی اشاره کردند که مسیر جدید در بخش‌هایی با مسیری که در سال ۲۰۰۹ توسط گِرفرید گشل (اتریش) و لوئیس روسو (کانادا) گشوده شده بود، تقاطع دارد.

اما اوروبکو و کاردل صراحتاً به این موضوع پاسخ دادند. در گزارش‌شان آمده که دو مسیر در ارتفاع حدود ۶۶۰۰ تا ۶۸۰۰ متری با هم تقاطع دارند، اما مسیر گشل-روسو از یخچال ادامه پیدا کرده و مسیر جدید آن‌ها روی خط‌الرأس پیش رفته است. به‌عبارت دیگر، این دو مسیر فقط یکدیگر را قطع کرده‌اند و اشتراک کاملی وجود ندارد.

ماریا کاردل حتی پیش از اعزام به پاکستان، با لوئیس روسو گفت‌وگو کرده و اطلاعات دقیقی از مسیر ۲۰۰۹ گرفته بود. او گفته:

«برای کسی که با این زمین آشنایی ندارد، ممکن است شبیه به نظر برسد، اما در واقع فاصله زیادی میان این دو خط وجود دارد. باقی ادعاها، حدس و گمان است.»

زن، ارتفاع، سبک آلپی

دستاورد این صعود برای ماریا «پیپی» کاردل بیش از آن چیزی است که در نگاه اول به چشم می‌آید. او که عضو تیم ملی آلپینیسم زنان اسپانیاست، حالا اولین زن کوهنوردی است که موفق شده یک قله هشت‌هزارمتری را با مسیر جدید و به سبک آلپی صعود کند. بدون شرپا، بدون اکسیژن، بدون طناب ثابت، فقط او، شریکش و خطی که به قله ختم شد.

کاردل در توصیف این مسیر نوشت:

«مسیر ما زیبا، منطقی و در عین حال آن‌قدر فنی بود که تا مرز توان جسمی و روانی‌ام پیش رفتم. حالا که پایین آمده‌ام، احساس شعف نمی‌کنم؛ بیشتر آرامش دارم، چون همه تلاش‌های گذشته مثل قطعات پازل کنار هم قرار گرفتند.»

سبک آلپی: خطر بیشتر، افتخار بیشتر

یکی از مهم‌ترین جنبه‌های صعود اوروبکو و کاردل، انتخاب سبک آلپی برای فتح نانگاپاربات بود. در این سبک، کوهنوردان تمام تجهیزات لازم را از ابتدا با خود حمل می‌کنند و در هر مرحله، بدون بازگشت به کمپ‌های پایین‌تر، به سمت بالا پیش می‌روند.

در ارتفاع بالای ۶۰۰۰ متر، این سبک بسیار دشوارتر و خطرناک‌تر از سبک‌های کلاسیک یا استفاده از طناب‌های ثابت و کمک شرپاهاست. با این حال، اوروبکو و کاردل ترجیح دادند در مسیرشان نه‌تنها از هیچ‌گونه طناب یا کمپ از پیش آماده‌شده‌ای استفاده نکنند، بلکه حتی ردپای تیم‌های قبلی را هم دنبال نکردند.

شراکت کوهستانی، اعتماد متقابل

دنیس اوروبکو، کوهنورد نام‌آشنای روس، با صعودهای قبلی‌اش از جمله گشایش مسیرهای دشوار در گاشربروم‌ها، ماکالو و برودپیک به یکی از افسانه‌های زنده کوه‌نوردی تبدیل شده است. اما این صعود، بیش از هر چیز، بیانگر رابطه‌ی حرفه‌ای و عاطفی او با ماریا کاردل بود؛ رابطه‌ای که طی ۱۰ سال تمرین، صعود، شکست و یادگیری شکل گرفته است.

کاردل در یادداشت خود نوشته:

«این که ببینی دنیس چطور در زمین‌های دشوار و ناشناخته در ارتفاع بالا با چنین اطمینان و آرامشی حرکت می‌کند، شبیه یک رویاست. تمرکز دیوانه‌وارش روی جزئیات، تجربه‌اش، و قدرتی که در ارتفاعات دارد، چیزی شبیه به قدرت فراانسانی است.»

آن‌ها در طول صعود، به نوبت سرطناب صعود می‌کردند و در بخش‌هایی نیز همزمان با طناب به‌هم متصل حرکت می‌کردند، بدون آنکه یکدیگر را حمایت کنند (روش simul-climbing).

تمرین، اشک، ایمان

راه رسیدن به این نقطه ساده نبود. ماریا کاردل به صراحت از سال‌ها تمرین سخت‌گیرانه، تلاش برای باور به خود، ترک عادات آسیب‌زننده، و حتی اشک‌هایی که در مسیر جاری شد، سخن گفته:

«تمرین، تمرین و باز هم تمرین… درای‌تولینگ، صخره‌نوردی، دویدن تا مرز خستگی، یاد گرفتن تکنیک‌های جدید، تغییر سبک زندگی، ترک نوشیدنی‌ها، گریه‌های مداوم، شادی برای هر پیشرفت کوچک، تردید و در نهایت، باور به خودم… و هرگز، هرگز تسلیم نشدن.»

نگاهی به گل کوچک، یادبودی از روح بزرگ

نام مسیر «نِزابودکا» (Незабудка) بیش از آنکه فقط اشاره‌ای شاعرانه باشد، حامل معنایی عمیق است. «فراموشم نکن» تنها ترجمه لغوی این گل کوچک آبی‌رنگ نیست، بلکه بیانی از یادآوری، ماندگاری و عاطفه‌ای است که در دل این صعود نهفته است.

گل‌های «فراموشم نکن» در دامنه‌های نانگاپاربات در فصل گرم در بیس‌کمپ می‌رویند، جایی که برف‌ها عقب‌نشینی کرده‌اند و زمین تنفس می‌کند. این صعود نیز مانند این گل‌ها، ساده اما ماندگار، شکننده اما پر معنا بود.

آیا مسیر جدید، دستاوردی بزرگ است؟

بله. حتی با درنظر گرفتن تقاطع کوتاه مسیر با خط سال ۲۰۰۹، این صعود به چند دلیل تاریخی و منحصربه‌فرد است:

• نخستین مسیر گشوده‌شده روی نانگاپاربات در سال‌های اخیر به سبک آلپی
• نخستین زن در تاریخ که موفق به صعود یک مسیر نو روی هشت‌هزارمتری‌ها به سبک آلپی شده
• انجام صعود در شرایط جوی نامساعد (طوفان عصرگاهی و بادهای ۹۰ کیلومتری)
• انزوای کامل کوه و صعود بدون طناب ثابت یا کمک دیگران

همه این‌ها در کنار روایت‌پردازی انسانی و صمیمانه‌ای که کاردل و اوروبکو از صعود ارائه داده‌اند، این دستاورد را فراتر از یک فتح صرف می‌برد.

پایان مسیر، آغاز خاطره

کاردل در آخرین جمله‌اش درباره این صعود می‌نویسد:

«این رؤیای ما بود؛ حالا که کامل شده، من آرامم.»

شاید همین جمله، تمام فلسفه صعود آلپی را در خود داشته باشد؛ صعودی که هدفش قله نیست، بلکه سفری‌ست به درون توان و باور انسان.

صعودی به تنهایی، بدون هیاهو، بی‌نیاز از تشویق… اما ماندگار و الهام‌بخش. مثل یک گل کوچک آبی‌رنگ، میان سنگ‌های سخت نانگاپاربات.