کوهنوردی انفرادی اغلب با جبهه های صخره ای همراه است و اغلب به عنوان “بدون طناب” درک می شود. با این حال، همه صعودهای انفرادی بدون طناب ادامه نمی‌یابند – صعودهای انفرادی بدون طناب به عنوان فری سولو شناخته می‌شوند – و همیشه روی صخره‌های عریان اتفاق نمی‌افتند. داستان آلپینیسم مملو از اشاره به صعودهای «انفرادی» است. اما بسیاری از صعودهای سولوهای ادعا شده دقیقا انفرادی انجام نشدند.
هنگامی که برای اکتشافات قطبی و ارتفاع زیاد استفاده می شود، این اصطلاح ابتدا به “تنها بودن” اشاره دارد. اما تعهد و ریسک بالاتری نیز در پی خواهد داشت.
چالش نهایی از قرن نوزدهم
در سال ۱۸۵۸، جان تیندال نوشت: «نصف بطری چای و یک ساندویچ ژامبون در کوله پشتی کوهنوردی، کتم را پشت سرم گذاشتم و با پیراهنم به تنهایی به بالای مونت روزا صعود کردم.»
مطمئناً این اولین کوهنوردی انفرادی در تاریخ نبود، اما نقطه شروع خوبی برای این داستان به شمار می رود. همانطور که کوهنوردی از اکتشاف به یک فعالیت تفریحی داوطلبانه تبدیل شد، کوهنوردان در صخره، یخ و زمین های ترکیبی صعودهای انفرادی را مظهر ریسک پذیری، کنترل فیزیکی و ذهنی و اعتماد به نفس به توانایی های خود در نظر گرفتند. صعودهای انفرادی در همه رشته کوه ها، از جبهه شمالی کوه های آلپ تا سرو توره پاتاگونیا رخ داده است.
این موضوع ارزش یک کتاب را دارد و برخی از صفحات طلایی تاریخ کوهنوردی را پوشش می دهد. با این حال، این قطعه صرفاً اصطلاح “کوهنوردی انفرادی” را همانطور که برای صعود در ارتفاعات به کار می رود در نظر می گیرد. بالاخره تنها بودن یک موقعیت نسبی است. تنها بودن یا به تنهایی برای برچسب زدن یک صعود به عنوان “انفرادی” کافی نخواهد بود.
کوهنوردی بدون دوستان، انفرادی نیست
هر از گاهی، یک پست رسانه‌های اجتماعی، بیانیه مطبوعاتی یا مصاحبه، کوهنوردی را نشان می‌دهد که علی‌رغم حضور ده‌ها نفر دیگر که در آن روز به قله رسیده‌اند، یک کوه را «انفرادی» صعود کرده است.
در حالی که مواضع کمی متفاوت در مورد اینکه کوهنوردی انفرادی چیست وجود دارد، توافق کلی در مورد آنچه که نیست، از جمله مورد ذکر شده در بالا، نیز شکل گرفته است.
یک صعود انفرادی در ارتفاع بالا نیازی به فرد دیگری در مسیر کوهستانی ندارد. این شامل هیچ فردی از تیم خود یا دیگران، شناخته شده یا ناشناخته، صعود در همان مسیر یا انجام فعالیت دیگری است. بالا رفتن از ماناسلو بدون شرپا، با استفاده از طناب ثابت، انفرادی نیست.
نیازی به گفتن نیست که اصطلاح “انفرادی” معمولاً برای صعودهایی با درگیری فنی و چالشی به کار می رود. بالا رفتن از تپه نزدیک خانه یا صعود به توچال در یک روز آرام، ممکن است، به طور دقیق، یک صعود انفرادی باشد. اما از آنجایی که به عنوان یک مدرک حرفه‌ای واجد شرایط نیست، نیازی به بررسی دقیق آن نداریم. پس بهتر است از واژه کوهنوردی انفرادی برای چنین صعودهایی استفاده نکنیم.
صعود انفرادی از کجا شروع می شود؟
معمولاً صعود انفرادی در بیس کمپ شروع شده و به پایان می رسد. برای کسانی که به دنبال صعود پاک هستند، صعود انفرادی زمانی معتبر است که کوهنورد فاقد هرگونه کمک احتمالی در نزدیکی فرد باشد.
اما با نگاه واقع بینانه، تنها بودن در یک بیس کمپ در یک قله ۸۰۰۰ متری امروزه به سختی امکان پذیر است. این فقط به دلیل محبوبیت کوهنوردی تجاری نیست، بلکه به این دلیل است که مقررات محلی در نپال و پاکستان کوهنوردان خارجی را ملزم می کند که حداقل خدمه کوچکی در بیس کمپ داشته باشند.
این مورد در مورد یوست کوبوش در اولین تلاش زمستانی او در اورست بود. او باید حداقل یک آشپز در بیس کمپ نگه می داشت و برنامه دیگری در کوه وجود داشت، البته در مسیری متفاوت. در تلاش دوم، کوبوش در اقامتگاهی در لوبوچه ماند. اگرچه او این کار را به دلایل مختلف انجام داد، اما از آن لکه دار شدن جزئی در تلاش انفرادی او نیز جلوگیری کرد.
البته بسیاری از کوهنوردان مشارکت در بیس کمپ را قبول دارند. اما اعتقاد بر این است که کوهنورد باید در مسیر ایزوله باشد. به همین دلیل است که دنیس اوربکو بی سیم خود را برای تلاش سریع در گاشربروم دو پشت سر گذاشت.
استفاده از طناب ثابت، کوهنوردی انفرادی نیست.
به طور کلی، اگر شخص دیگری قبلاً مسیر را ثابت کشی کرده باشد، کوهنوردی دیگر انفرادی محسوب نمی شو. بلکه به کارهایی که دیگران انجام می دهند متکی است. این یک سناریوی رایج در چندین قله است، جایی که طناب ها از سالی به سال دیگر باقی می مانند.
با این حال، جای بحث وجود دارد. طناب های ثابت باقیمانده در مسیرها هستند و کوهنوردان می توانند از آنها استفاده نکنند. نیازی به گفتن نیست که یک کوهنورد انفرادی کار واقعی از چادر یا وسایلی که دیگران پشت سر گذاشته اند استفاده نمی کند.
به عنوان مثال، در سال ۱۹۸۸، مارک باتارد به تنهایی به اورست صعود کرد. او اولین کسی بود که این کار را در کمتر از یک روز بدون اکسیژن انجام داد. این یک صعود قابل توجه بود، اما این را نمی توان یک کوهنوردی انفرادی محسوب کرد، زیرا او از مسیر معمولی استفاده کرد. به همین ترتیب، زمانی که باتارد چند ماه قبل از اورست به ماکالو صعود کرد، به تنهایی با ستون غربی روبرو شد، اما انفرادی نبود. او قبلاً از شرپاها خواسته بود که مسیر را تا ۷۷۵۰ متری ثابت گذاری کنند. با این حال، این صعودها عالی و سریع بودند.
اگر خود کوهنورد مسیر را ثابت کشی کند چه؟ این یک داستان متفاوت است. صعود انفرادی لزوماً نیازی به صعود به سبک آلپاین خالص ندارد. به عنوان مثال، Jost Kobusch در دو زمستان گذشته طناب هایی را در آبشار یخی منتهی به گذرگاه لهولا در اورست ثابت گذاری کرد. سپس تا آنجا که می توانست بدون طناب پیش رفت. او زمستان آینده دوباره تلاش خواهد کرد.
کوهنوردی انفرادی سخت و واقعی
زمانی که مسنر در سال ۱۹۸۰ به تنهایی اورست را صعود کرد، دوست دخترش در بیس کمپ منتظر او بود. احتمالاً او طناب و چیزهای دیگری را نیز در برخی از بخش‌های مسیر پیدا کرده است. با این حال هیچ کس هرگز آن برچسب انفرادی را زیر سوال نمی برد. این یکی از بزرگترین شاهکارهای تاریخ کوهنوردی به شمار می رود. مسنر در هوای موسمی کامل، بدون اکسیژن مکمل و در مسیری تا حدی جدید پیش رفت. (او از نوار شمالی به سمت دهلیز نورتن حرکت کرد.) دو سال قبل، مسنر از طریق یک مسیر کاملاً جدید به تنهایی نانگاپاربات را صعود کرده بود و حتی از طریق یک مسیر جدید فرود آمد.
انفرادی کامل: اولین صعودها در مسیرهای سخت
صعودهای انفرادی اغلب در قله های کم ارتفاع تر، کمتر صعود شده، اما سخت تر اتفاق می افتد. در اینها، یک تلاش انفرادی به سبک آلپاین در مسیری که قبلاً صعود نشده، بیانگر حداکثر دشواری و تعهد است.
کالین هیلی به مجله آلپاین گفت: «تقریباً همیشه کوله پشتی بسیار سنگین‌تری نسبت به حالت دو نفره در کوهستان حمل می‌کنید». «همچنین، اگر به‌اندازه کافی سخت باشد، در مقایسه با کوهنوردی با یک یک همطناب، بسیار کند و دست‌وپاگیر میشود. نه تنها صعود به خودی خود از نظر روانی به شدت استرس زاتر است، بلکه برای اهداف انفرادی دوردست و به سبک اکسپدیشن، زمان زیادی قبل و بعد از صعود واقعی وجود دارد، زمانی که خود فرد در حال استراحت است، که به سادگی خسته کننده و تنها است. هیلی حدود ۳۰ مسیر بزرگ را به تنهایی در آلاسکا و پاتاگونیا صعود کرده است.
