مرز خطرپذیری در کوهنوردی کجاست؟ نگاه برندگان کلنگ طلایی 2024

کوهنوردی، به خودی خود ورزشی پرخطر است و در هر مسیری که پیموده می‌شود، خطری نامرئی وجود دارد که ممکن است به مرز “بیش از حد خطرناک” برسد. اینجاست که سؤال اصلی مطرح می‌شود: این مرز کجاست؟ پاسخ به این سؤال برای هر کوهنورد و در هر شرایطی متفاوت است. در مراسم اخیر کلنگ طلایی یا”پیو لت دور” (Piolets d’Or)، این پرسش از برخی از بهترین کوهنوردان جهان پرسیده شد.

تجربیات کوهنورد

هلیاس میلریو، برنده پیو لت دور در سال 2018 برای مسیر جدیدش در جبهه جنوبی “نوپتسه”، درباره اهمیت ارزیابی خطر صحبت کرد. او در تلاش‌های پیشین خود برای صعود به این قله، وقتی متوجه شد که سقوط مداوم سنگ و یخ همانند “گیوتین” عمل می‌کند، تصمیم به بازگشت گرفت. به گفته او، آگاهی از این شرایط و توانایی تصمیم‌گیری برای عقب‌نشینی، بخش مهمی از مدیریت خطر است.

از سوی دیگر، کوهنوردان اوکراینی میکیتا بالابانوف و میخایلو فومین که به‌خاطر مسیر جدیدشان در جبهه غربی “اما دابلام” تقدیر شدند، اعلام کردند که این صعود را به دلیل زیبایی و همچنین امنیت نسبی آن انجام داده‌اند. آن‌ها تأکید کردند که امنیت در برابر خطرات عینی، برای کوهنوردان حرفه‌ای اهمیت زیادی دارد.

فشار رسانه‌ها و اسپانسرها

جوردی کورومیناس، یکی از کوهنوردان کهنه‌کار و برنده جایزه دستاورد زندگی پیو لت دور، بر اهمیت آموزش نسل جوان تأکید کرد. او معتقد است که خطر همواره وجود دارد و هر کوهنورد باید عواقب احتمالی آن را بپذیرد. اما در عین حال، به جوان‌ترها می‌آموزد که امنیت همیشه در اولویت است.

کورومیناس همچنین درباره فشارهای ناشی از اسپانسرها و رسانه‌ها هشدار داد. به گفته او، برخی کوهنوردان جوان ممکن است به دلیل فضای ایده‌آل‌گرایانه رسانه‌های اجتماعی، خود را در معرض خطرات غیرضروری قرار دهند.

مدیریت خطر از دیدگاه نسل جدید

تیم جوانی از سوئیس که برای مسیری در “هیمالیا” جایزه پیو لت دور را دریافت کردند، بیان کردند که نسل فعلی کوهنوردان نسبت به پیشگامان این ورزش، محتاط‌تر است. آن‌ها اعتقاد دارند که جامعه مدرن، ریسک را در بسیاری از جنبه‌های زندگی حذف کرده و مردم نسبت به گذشته بیشتر از خطر می‌ترسند.

یکی از اعضای این تیم، ناتان مونارد، برای ارزیابی خطر سه فاکتور را بررسی می‌کند: شرایط، زمین و عامل انسانی. او می‌گوید: “قبل از شروع صعود، سعی می‌کنم حداقل دو مورد از این سه فاکتور را در وضعیت مطلوب قرار دهم.”

2 کوهنورد ایرانی به دنبال صعود زمستانی قلل 8000 متری

صعود شگفت‌انگیز قله فُلوسوبی (6,651 متر)

اما این تصمیمات در شرایط آلپ ساده‌تر از زمانی است که تیم‌ها در یک پنجره هوایی محدود در هیمالیا قرار دارند. به گفته هوگو بگن، در این مواقع، کوهنوردان معمولاً ریسک بیشتری را می‌پذیرند، زیرا امکانات نجات، ارتباطات و دسترسی محدود است.

اهمیت حس درونی و تصمیم‌گیری شخصی

ماتیس گریبی، دیگر عضو تیم سوئیسی، بیان کرد که او تصمیماتش را بر اساس حس درونی خود می‌گیرد. او می‌گوید: “حتی اگر شرایط ایده‌آل باشد، اگر احساس خوبی نداشته باشم، بازمی‌گردم.”

صعود جبهه شمالی “ژانو”

یکی از برجسته‌ترین صعودهای امسال، صعود آلپی جبهه شمالی “ژانو” توسط تیم آمریکایی شامل آلن روسو، مت کورنل و جکسون مارول بود. این مسیر با ارتفاع 2700 متر، از جمله پرریسک‌ترین صعودها بود. در مرحله‌ای از صعود، وقتی روسو متوجه یخ‌زدگی انگشتانش شد، تیم با وجود خطرات ادامه مسیر، تصمیم گرفت به صعود ادامه دهد.

روسو توضیح داد که تیم آن‌ها سه بار تلاش کرد تا این صعود را انجام دهد. بار اول برای بررسی امکان‌پذیری صعود بود، بار دوم برای امتحان یک مسیر و در نهایت بار سوم با آمادگی کامل و پذیرش هر نتیجه‌ای به این چالش پرداختند.

تمرکز بر لحظه

روسو در مورد استراتژی شخصی‌اش می‌گوید: “زمانی که روی دیواره هستم، تمرکز من تنها روی سه متر اطرافم است. اگر بیش از حد به جلو نگاه کنید، ممکن است تحت فشار قرار بگیرید و هیچ کاری انجام ندهید.”

این نوع تمرکز، همراه با توانایی کار تیمی، به آن‌ها اجازه داد تا این صعود تاریخی را با موفقیت انجام دهند.

نتیجه‌گیری

کوهنوردی ورزشی است که به تعادل میان شجاعت و احتیاط نیاز دارد. مدیریت خطر و آگاهی از مرزهای شخصی، به کوهنوردان اجازه می‌دهد تا از زیبایی‌ها و چالش‌های این ورزش بهره‌مند شوند، در حالی که امنیت و زندگی خود را حفظ می‌کنند. همان‌طور که این کوهنوردان برجسته نشان داده‌اند، ارزیابی دقیق شرایط و تصمیم‌گیری‌های آگاهانه می‌تواند مسیرهای جدید و موفقیت‌های بزرگی را به همراه داشته باشد.