پاتریک ادلینگر یک شبه در فرانسه به شهرت رسید. در سال ۱۹۸۲، شبکه تلویزیونی ۲ فرانسه فیلم «زندگی روی نوک انگشتان» ساخته ژان پل ژانسن را در برنامه «دفترچه‌های ماجراجویی» پخش کرد. صخره‌نوردی که تا آن زمان فعالیتی محدود به گروهی از آماتورها بود، ناگهان چهره‌ای شناخته شده پیدا کرد: چهره‌ای زاویه‌دار با درخششی عرفانی در چشمان زیر موهای بلند بلوند که با یک دستمال قرمز بسته شده بود. اندامی لاغر و عضلانی با شانه‌هایی که از آفتاب سرخ شده بود، حرکاتی ظریف و موزون داشت که نفس را در سینه تماشاگران حبس می‌کرد. پاتریک ادلینگر با به چالش کشیدن قوانین جاذبه، با یک دست از دیواره آویزان می‌شد و سپس از یک برآمدگی صخره‌ای عبور می‌کرد.
پیش از او، سنگنوردی تنها بخشی از کوهنوردی به شمار می‌رفت. ادلینگر در زمانی که هنوز سالن‌های سنگنوردی شهری وجود نداشت، به این ورزش استقلال و اعتبار بخشید.
ادلینگر که تا حدودی مرموز و گاه غیرقابل نفوذ به نظر می‌رسید، در واقع جایگزینی رادیکال برای تجمل‌گرایی و ابتذال دهه ۱۹۸۰ ارائه کرد که با موفقیتِ برنارد تپی نماد پیدا کرده بود. مجله‌ی «اکتوئل» از اولین نشریاتی بود که به او علاقه‌مند شد. به نظر می‌رسد یک صفت به طور کامل او را تعریف می‌کند: زاهد. ادلینگر گویی یک فرد بی‌وطن بود که در کمپر خود زندگی می‌کرد و با «یک لیوان آب و یک ساندویچ» سر می نمود! او در هیچ بخش زندگی افراط نمی کرد، جز صخره ها که قلمروی افسارگسیخته زندگیش را شکل داده بود. زندگی عمودی او در تقابل با کسانی بود که ترجیح می‌دادند به پشت دراز بکشند و سقف اتاق را نگاه کنند.
پاتریک ادلینگر یکی از خارق العاده ترین ورزشکاران تمام دوران بود. او هرگز مدال المپیک نگرفت. او هرگز میلیونر نشد. برای چند سال در دهه 1980، او فراتر از زادگاهش فرانسه مورد ستایش قرار گرفت، زیرا صخره نوردی را به نوعی ژیمناستیک یا یوگای جذاب اما وحشتناک تبدیل کرد که بسیار بالاتر از زمین و بدون تجهیزات ایمنی انجام می شد.
“مانند مارمولکی روی صخره”
ادلینگر که در ۱۵ ژوئن ۱۹۶۰ در داکس به دنیا آمد، از سن ۸ سالگی به دنبال اشتیاق خود رفت. او که دانش‌آموز دبیرستانی در تولون بود، دست و پایش را روی صخره بوئو د کوئاتره گذاشت و با “پاتریک برهولت” شروع به صعود کرد. این “دو پاتریک” به چهره‌های شاخص صخره‌نوردی آزاد تبدیل شدند، که به طرز ماهرانه و جسورانه ای از ابزارهای میانی مانند میخ چشم‌پوشی کرده و استفاده از تجهیزات، طناب یا هارنس را کنار گذاشته بودند.
این دو نفر مسیرها را با هم صعود می کردند، اما در مورد تأثیری که باید بر دیگران بگذارند، اختلاف نظر داشتند. ادلینگر پوشش رسانه‌ای اشتیاق خود را انتخاب کرد، در حالی که برهولت ترجیح می‌داد این موضوع به افراد معتقد محدود شود. ادلینگر در اولین مسابقات بین‌المللی، در باردونه‌کیا، ایتالیا یا اسنوبرد، ایالات متحده، در سال ۱۹۸۵ برنده شد. شهرت او به او این امکان را داد که اسپانسر پیدا کند. مردم عادی او را به اندازه‌ای پذیرفتند که او به یکی از شخصیت‌های محبوب فرانسوی تبدیل شد.
کاترین دستینل که در اواخر دهه ۱۹۸۰ بسیار محبوب شد و همواره یکی از پیشگامان سنگنوردی جهان به شمار می رود، از الگوی ادلینگر پیروی کرد. این کوهنورد که پیش از روی آوردن به کوه‌های بلند در اولین ماجراجویی‌های وردون شرکت کرده بود، درباره ادلینگر اینگونه می گوید: «هیچ‌کس با شیوه‌ی او در صعود برابری نمی‌کرد، او مانند مارمولکی روی صخره بود. می رقصید و به جلو می رفت»
عاقبت دوران اوج دشوار بود
خط زندگی ادلینگر در سال ۱۹۹۵ به طور ناگهانی متوقف شد، زمانی که پس از شکستن قسمتی از صخره در کالانک ۱۲ متر سقوط کرد. او که دچار ایست قلبی شده بود، مجبور شد از سنگنوردی در سطح بالا صرف نظر کند و در وردون بازنشسته شود، جایی که یک گیت (اقامت‌گاه) افتتاح کرد. او به مدت سه سال سردبیر مجله Rock’n’Wall بود.
عاقبت دوران اوج دشوار بود. به گفته‌ی دوستش ژان-میشل آسلین که قرار بود در اواخر ژانویه ۲۰۱۳ توسط میشل گرین، بیوگرافی وی را منتشر کند، ادلینگر از افسردگی مزمن رنج می‌برد و به الکل پناه برده بود. او به دوستش گفته بود: «این سخت‌ترین مبارزه‌ای است که تا به حال داشته‌ام، مانند یک صعود انفرادی غیرممکن، اما از پسش برمی‌آیم.»
البته خانه اجاره ای او و همسر اسلواکی تبارش به پاتوقی برای شروع سنگنوردان تبدیل شد
پاتریکل در سن 52 سالگی و در 16 نوامبر 2012 پس از سقوط از پله های خانه اش درگذشت. او همسرش ماتیا و دخترشان ناستیا را که در آن زمان 10 ساله بود، از خود بر جای گذاشت. والری فورنیرون، وزیر ورزش و جوانان فرانسه، در مورد ادلینگر گفت: «پاتریک پیشگام صعود آزاد در سطح بالا در فرانسه بود، مردی که تشنه‌ی چالش مطلق بود. او از سازش امتناع ورزید و قراردادها را تحقیر کرد. او زندگی خود را وقف شور و اشتیاق خود نمود- صخره‌نوردی. او اولین کسی بود که صخره‌نوردی را به عنوان یک رشته‌ی واقعی از تجسم هنر زنده تثبیت کرد و راه را برای بسیاری برای صعود با احترام به طبیعت هموار کرد.»
صعودهای قابل توجه
در ادامه خلاصه‌ای از صعودهای قابل توجه او آمده است:
او دومین سنگنورد تاریخ بود که توانست مسیرهای درجه‌ی ۷c (5.12d) با صعود نیمفودلا (در سال ۱۹۷۹) و درجه‌ی ۷c+ (5.13a) با صعود لِ تویت (در سال ۱۹۸۱) را صعود کند. همچنین او اولین سنگنورد تاریخ بود که توانست مسیرهای با درجه 5.12C-D را به صورت آنسایت صعود کند.
۸c/5.14b:
- Maginot Line – وولکس (فرانسه) – ۱۹۸۹ – صعود دوم مسیر بن مون (۱۹۸۹)
- Azincourt – بوا (فرانسه) – ۱۹۸۹ – مسیر بن مون (۱۹۸۹)
- le Minimum – بوا (فرانسه) – ۱۹۸۹
- Asymptote – سن-کره‌پن (فرانسه) – ۱۹۸۹ – صعود دوم مسیر آنتوان لو منسترل (۱۹۸۷)
- Are You Ready? – شاتووورت (فرانسه) – ۱۹۸۸ – صعود اول
۸b+/5.14a:
- Les spécialistes – وردون (فرانسه) – ۱۹۸۹ – صعود دوم مسیر ژان-باتیست تریبوت (۱۹۸۷)
۸b/5.13d:
- Las sucettes à l’anis – سیمائی (فرانسه) – ۱۹۸۸ – صعود اول
۸a+/5.13c:
- La Femme Blanche – سئوز (فرانسه) – ۱۹۸۵
- La Boule – سنت ویکتوار (فرانسه) – ۱۹۸۴ – صعود اول
۸a/5.13b:
- Orange Mécanique – سیمائی (فرانسه) – ۱۹۸۹ – صعود آزاد
- Sphinx Crack – ساوث پلت، کلرادو (ایالات متحده آمریکا) – ۱۹۸۵[17]
- Ça glisse au pays des merveilles – بوا (فرانسه) – ۱۹۸۳ – صعود اول[18]
۷c+/5.13a:
- La Femme Noire درجه (۷c/۷c+) – سئوز (فرانسه)
- Fenrir – وردون (فرانسه) – ۱۹۸۲ – صعود اول
۷c/5.12d:
- Medius – سنت ویکتور (فرانسه) – ۱۹۸۱
- La Polka des ringards – بوا (فرانسه) – ۱۹۸۰ – آنسایت (On-sight)، اولین مسیر درجه ۷c (5.12d) آنسایت در جهان.
