به سختی می توان کوه هایی را در هیمالیا یا قراقورام پیدا کرد که مسیری توسط کوهنوردان ژاپنی باز نشده باشد. ژاپن همچنین بیش از هر کشور دیگری اولین صعود در هیمالیا را دارد. اما آیا آنها در خارج از ژاپن برای دستاوردهای خود اعتبار کافی دریافت می کنند؟ در اینجا، ما به تاریخ جذاب آلپنیسم ژاپنی نگاه می کنیم.

نام های بزرگ، جوایز بزرگ

جایزه معتبر Piolet d’Or یا کلنگ طلانیی که از سال 1992 هر سال اعطا می شود، 11 کوهنورد ژاپنی را در میان برگزیدگان خود جای داده است. نام های قابل توجه عبارتند از کازویا هیراید (سه بار)، کنرو ناکاجیما (دو بار)، کی تانیگوچی فقید (همکار کوهنوردی هیراید و اولین زنی که برنده جایزه طلایی پیولت شد) و یاسوشی یامانوی. در سال 2021، یامانوی جایزه کلنگ طلایی دوران را دریافت کرد.

و فقط کوهنوردان نیستند. صخره‌نورد یوجی هیرایاما، که از دهه 1980 تا کنون متوقف نشده است، و قهرمانان صعودهای ورزشی آکییو نوگوچی و همسرش، توموآ ناراساکی را هم باید در نظر گرفت.

اطلاعات کم در خارج ژاپن

با این حال، در خارج از ژاپن، یافتن کتابی در مورد کوهنوردی ژاپنی تقریبا غیرممکن است. در عوض، ما اغلب به گزارش‌های اکسپدیشن ژورنال آلپاین آمریکا و باشگاه آلپاین آمریکا و همچنین خاطرات کوهنوردان غربی که تجربیات خود را با همکاران ژاپنی خود بازگو می‌کنند، تکیه می‌کنیم.

در ژاپن، مقالات کوهنوردی اغلب در مجلات و گزارش های باشگاه های کوهنوردی منتشر می شود. رمان ها و بیوگرافی های زیادی نیز وجود دارد. باشگاه آلپاین ژاپن و آسیای آلپاین نیوز سخت کار می کنند تا حساب های کاربری را به زبان انگلیسی منتشر کنند.

ژاپن همچنین دارای تعداد زیادی مورخ کوهنوردی از جمله Tamotsu Nakamura، Tsunemichi Ikeda، Yasuji Yamazaki و Kinichi Yamamori دارد. نوشته های آنها به طرز شیوای توسعه کوهنوردی ژاپنی را مورد بررسی قرار داده است.

کوه های ژاپن

تقریباً سه چهارم ژاپن کوهستانی است و 12955 کوه نامگذاری شده در آن وجود دارد. با این حال هیچ کدام از این قلل بالاتر از 4000 متر نیست و هیچ یک یخچال طبیعی ندارند.

کوه‌های آلپ ژاپن اگرچه کم ارتفاع هستند، اما به عنوان محل تمرین برای نسل‌های کوهنوردی عمل کرده‌اند. اغلب، بهترین حرکت برای ایجاد خطوط پررنگ در مرتفع ترین قله های جهان است. چند سال پیش، هیروشی هاگیوارا برای باشگاه آلپاین آمریکا نوشت:

کوه‌های آلپ شمالی ژاپن عملاً مرتفع نیستند، اما زمستان چالش‌های بزرگی را به همراه دارد. نزدیکی به دریا بادهای خشن و مرطوب را به همراه دارد و انباشته شدن برف شبانه یک متر یا بیشتر رایج است.

او اضافه کرد که تکمیل کوروبه تراورس کوه‌های آلپ شمالی در زمستان «برای کوهنوردان ژاپنی مانند یک آزمون فارغ‌التحصیلی است».

تولد آلپینیسم ژاپنی

فرهنگ، سنت های محلی و مذهب همگی بر کوهنوردی ژاپنی تأثیر گذاشته اند. دو دین اصلی هر دو به طور برجسته دارای کوه هستند.

خدایان شینتو شامل کامیس هستند. اینها ارواح مقدسی هستند که می توانند به شکل باد، باران، کوه یا درخت و غیره باشند.

بودیسم که در سال 538 پس از میلاد از چین وارد ژاپن شد، شامل اعمال مذهبی مانند قرار دادن مجسمه های بودا بر قله های بلندترین کوه های ژاپن بود.

انو اوزونو، یک راهب بودایی ژاپنی قرن هفتمی، ممکن است اولین کسی باشد که در زمان صعود به کوه فوجی از یک کوه بزرگ در سرزمین خود بالا رفت. هیچ مدرکی دال بر صعود او وجود ندارد، اما مورخان ژاپنی آن را معتبر می دانند.

در سال 1907، زمانی که اولین نقشه برداران ژاپنی از کوه تسورگی داک در آلپ شمالی صعود کردند، آثاری از راهبان قرن هشتم پیدا کردند.

کوهنوردی به ژاپن می آید

در سال 1888، کوهنوردی مدرن از طریق روحانی و مبلغ انگلیسی، والتر وستون، به ژاپن رسید. وستون 15 سال را در ژاپن گذراند. در مدت اقامت خود شروع به بالا رفتن از کوه های آن کرد. در سال 1896، وستون کتاب کوهنوردی و اکتشاف در آلپ ژاپن را منتشر کرد. او همراه با مربی ادوارد برامول کلارک، کوهنوردی تفریحی را در کوه های آلپ ژاپن ترویج نمود.

اندکی پس از آن، در سال 1900، اولین کتاب درباره هیمالیا در ژاپن منتشر شد. Une Parisienne Dans L’Himalaya اثر Marie Ujfalvy-Bourdon، قوم شناس فرانسوی بود که همسرش، زبان شناس و قوم شناس مجارستانی Karoly Jeno Ujfalvy را در سفرهای تحقیقاتی خود به هیمالیا و آسیای مرکزی همراهی کرده بود. ترجمه این کتاب به ژاپنی مردم ژاپن را با هیمالیا آشنا کرد.

اکای گاواگوچی به دنبال بررسی هیمالیا

راهب بودایی Ekai Kawaguchi در اواخر قرن 19 به تبت و نپال سفر کرد. او وقت خود را صرف مطالعه کتاب های بودایی کرد و می خواست متون چینی را به ژاپنی ترجمه کند. در سال 1897 در سن 31 سالگی تصمیم گرفت به تبت برود.

ابتدا به دارجلینگ در هند رفت. او چند ماه در اینجا ماند و زبان تبتی را آموخت. سپس کاواگوچی از نپال عبور کرد و به تبت رفت و به این ترتیب اولین ژاپنی شد که وارد آن کشور ممنوعه شد که مدت ها برای خارجی ها بسته بود. او خود را به شکل یک راهب تبتی درآورد و در مسیرهای کمتر رفت و آمد رفت.

در طول سفر طولانی خود به عنوان یک پزشک شهرت یافت. او سرانجام در سال 1900 به لهاسا رسید و حتی مورد استقبال دالایی لاما قرار گرفت. او با تجهیزات ضعیف و شناخت تقریباً صفر از زمین از گذرگاه های مرتفع هیمالیا عبور کرد. پس از سفر، کتاب سه سال در تبت را منتشر نمود.

تولد آلپاین کلاب ژاپن

باشگاه آلپاین در سال 1857 در لندن آغاز به کار کرد. این اولین باشگاه در نوع خود در جهان بود. در سال 1902، باشگاه آلپاین آمریکا تأسیس شد. سه سال بعد، در سال 1905، باشگاه آلپاین ژاپن متولد شد. والتر وستون با الهام از باشگاه آلپاین به ایجاد این همتای ژاپنی کمک کرد.

از آلپ ژاپن به سایر کوهها

سه سال پس از تأسیس باشگاه آلپاین ژاپن، کوهنوردان این کشور شروع به انجام اولین سفرهای زمستانی در کوه های آلپ ژاپن کردند. این یک صحنه ایده آل برای توسعه مهارت های آنها، پذیرش ایده های جدید و آزمایش تجهیزات جدید بود.

در سراسر کشور، دانشجویان باشگاه‌های کوهنوردی دانشگاهی تأسیس کردند و کوهنوردان ژاپنی شروع به جستجوی خارج از کشور نمودند. یکی از اولین کسانی که به خارج از کشور صعود کرد، یوکو ماکی، بنیانگذار باشگاه آلپاین دانشگاه کیو بود.

یوکو ماکی در 10 سپتامبر 1921 اولین صعود از خط الراس میتلگی (یا الراس شرقی) آیگر (3967 متر) را در 10 سپتامبر 1921 انجام داد. پس از یک صعود دشوار 13 ساعته، او با سه راهنمای سوئیسی به قله رسید و سپس از جناح غربی فرود آمد. . این دستاورد تاثیر زیادی بر کوهنوردی ژاپنی گذاشت.

در سال 1925، اولین سفر خارجی ژاپنی به رشته کوه های راکی کانادا رفت. باز هم ماکی نقش مهمی داشت. شش کوهنورد ژاپنی و سه راهنمای سوئیسی اولین صعود از کوه آلبرتا (3619 متر) را در 21 ژوئیه 1925 انجام دادند.

در طول صعود بیش از 16 ساعت باید با طاقچه های شیب دار دست و پنجه نرم می کردند. در قله، آنها تبر یخی را به نشانه موفقیت خود به جای گذاشتند. بیست و سه سال بعد، کوهنوردانی که دومین صعود به کوه آلبرتا را انجام دادند، بخشی از تبر یخ آنها را پیدا کردند.

اولین موفقیت های ژاپنی هیمالیا

یک تیم ژاپنی پنج نفره به رهبری یاچی هوتا اولین صعود ناندا کوت (6861 متر) را در گرهوال هیمالایای هند در سال 1936 از طریق خط الراس شمال شرقی انجام دادند.

در 3 ژوئن 1950، کوهنوردان فرانسوی لوئیس لاشنال و موریس هرتزوگ به طرز مشهوری اولین صعود از یک قله 8000 متری را انجام دادند و از آناپورنا صعود کردند. خبر به سرعت پخش شد. این امر کوهنوردان ژاپنی را تشویق کرد تا راه آنها را دنبال کنند. تیم‌های ژاپنی پس از صعود آکونکاگوا و شناسایی آناپورنا IV، اولین قله 8000 متری خود را به ماناسلو معطوف کردند.

در سال 1952، یک تیم ژاپنی به رهبری کینجی ایمانیشی سمت غربی، گردنه شمالی و مسیر غربی ماناسلو را شناسایی کردند. سپس، در بهار سال 1953، 15 کوهنورد ژاپنی و دو شرپا در ارتفاع 7750 متری به گردنه شمالی رسیدند. به دلیل سختی مسیر این تیم به سمت قله ادامه نداد

یک سال بعد، تیم دیگری متشکل از 14 کوهنورد می خواستند دوباره ماناسلو را امتحان کنند. متأسفانه ساکنان روستای نزدیک ساماگاون به آنها اجازه صعود ندادند. روستاییان خشمگین بودند و معتقد بودند که اکسپدیشن قبلی باعث نارضایتی خدایان شده است، خدایان سپس منطقه را با بهمن شدید مجازات کرده بودند. یک بهمن یک صومعه را ویران کرد و 18 نفر را کشت.

اولین صعود به ماناسلو

یک تیم ژاپنی در سال 1955 بدون هیچ دلسردی بازگشتند تا با ساکنان مذاکره کنند. آنها برای بازسازی صومعه پول اهدا کردند و دیپلماسی آنها به ثمر نشست. سرانجام در بهار سال 1956 یک تیم 12 نفره به رهبری یوکو ماکی توانستند اولین صعود از کوه را انجام دهند.

هفت شرپا این گروه 1956 را همراهی کردند. توشیو ایمانیشی و گیالتسن نوربو شرپا در 9 مه 1956 با استفاده از اکسیژن کمکی به قله واقعی ماناسلو رسیدند. دو روز بعد، مینورو هیجتا و کیچیرو کاتو نیز به قله صعود کردند.

در سال 1974، نزدیک به دو دهه بعد، یک تیم زنان ژاپنی به رهبری تسونه کورویشی به ماناسلو رسیدند. نائوکو ناکاسکو، ماساکو اوچیدا و میکو موری با استفاده از O2 در قله واقعی صعود کردند، در حالی که جانگبو شرپا نپالی بدون بطری اکسیژن صعود کرد.

در مقاله ای که پس از صعود آنها برای باشگاه هیمالیا نوشته شد، آنها توضیح دادند که بین جانگبو شرپا و بقیه اعضای تیم در مورد اینکه قله واقعی کدام قله است اختلاف نظر وجود دارد. آنها نوشتند: «ما، اعضای ژاپنی، بارها آن قله واقعی را در عکس‌هایی که گروه ژاپنی ۱۸ سال پیش گرفته بود، دیده بودیم.

شاهکارهای بزرگ تر

اکسپدیشن های متعدد ژاپنی به هیمالیا، قراقورام و هندوکش، از اواخر دهه 1950، اولین صعودهای 7000 نفری و بالای 6000 متری را انجام داده اند. آنها با تکیه بر موفقیت خود در ماناسلو، مسیرهای سخت جدیدی را روی چندین 8000 متری نیز باز کردند.

در 16 مه 1975، جونکو تابی اولین زنی بود که با همراهی آنگ تشرینگ شرپا به اورست صعود کرد.

همچنین در سال 1970 یک تلاش جدی ژاپنی در جبهه جنوب غربی اورست (به ارتفاع 8050 متر) انجام شد. در K2، مسیر ژاپن در سال 1990 در امتداد خط الراس شمال غربی / شمال غربی تا به امروز تکرار نشده است.

از دیگر مسیرهای مهمی که توسط تیم های ژاپنی باز شد، می توان به صعود دوم ماکالو با یک مسیر جدید در خط الراس جنوب شرقی در سال 1970 اشاره کرد. همچنین یک مسیر جدید در شمال غربی ماناسلو در سال 1971. اولین صعود از ستون جنوبی در دائولاگیری یک در سال 1978 و اولین صعود از خط الراس جنوب شرقی دائولاگیری یک در همان سال. و اولین صعود از خط الراس غربی K2 در سال 1981. در آخرین صعود، ایهو اوتانی از ژاپن و نذیر احمد صابر از پاکستان به طور همزمان به قله صعود کردند.

از این بین می توان به دهها صعود سطح بالا در قلل 7000 متری مانند چاملانگ، گیاچونگ کانگ و… اشاره کرد.

تراژدی و همچنین شکوه

اما این همه قله و شکوه نبود. کوهنوردان ژاپنی نیز در قله های غول پیکر متحمل چندین فاجعه شدند.

خط الراس جنوب شرقی داولاگیری بسیار دشوار است. اولین بار توسط یک تیم آمریکایی در سال 1973 تلاش شد اما تکمیل نشد. هفت نفر از یک تیم ژاپنی (شش ژاپنی و یک شرپا) اولین صعود خود را در اکتبر 1978 انجام دادند. این تیم به رهبری سیکو تاناکا شامل 18 عضو ژاپنی و سه شرپا بود.

در 23 سپتامبر، یک بهمن بین کمپ 4 (6450 متر) و کمپ 5 (6900 متر) یوجیرو فوکاساوا، هیروشی آکوزاوا و کیوشی کوباجاشی را کشت. در 20 اکتبر، رهبر کوهنوردی، کاتسویوشی کوگور، هنگام حمل بار بین کمپ 4 و کمپ 5، روی یک طناب ثابت سقوط کرد. بدون هیچ راهی برای نجات، او در آنجا آویزان شد تا زمانی که درگذشت

در سال 1989، یک تیم ژاپنی از دانشگاه هوسی، به رهبری یاسو کاتسویاما، تلاش کردند از طریق خط الراس جنوب شرقی به لانگتانگ لیرونگ (7227 متر) صعود کنند. این قله برای اولین بار در 24 اکتبر 1978 توسط کوهنورد ژاپنی سیشی وادا و پمبا تشرینگ شرپا نپالی از طریق مسیر یخچال لانگتانگ-جبهه شرقی صعود شد.

تیم 1989 متشکل از 13 عضو بود اما به زودی سه کوهنورد را از دست داد. در 21 مارس، یک بهمن تخته ای به چهار تیم در ارتفاع 4900 متری برخورد کرد. آنها را 600 متر به پایین شیب هل داد. یکی از کوهنوردان به طور معجزه آسایی زنده ماند، اما سه کوهنورد دیگر جان باختند. تیم فقط دو تن از اجساد را پیدا کرد.