رکورد جهانی زنان در دوی ۲۴ ساعته فرو ریخت — فقط ۲۷۸ کیلومتر!

در جهانی که رکوردها هر روز شکسته می‌شوند، گاهی یک نفر از دلِ زندگیِ عادی برمی‌خیزد تا مرزهای ممکن را دوباره تعریف کند. سارا وبستر، زن ۴۶ ساله‌ای از شهر کوچک «روتینگ‌دین» در شرق ساسکس بریتانیا، در مسابقات جهانی دوی ۲۴ ساعته در آلبی فرانسه، کاری کرد که برای همیشه در تاریخ دوی استقامت ثبت خواهد شد: او در مدت ۲۴ ساعت، مسافت ۲۷۸٫۶۲۲ کیلومتر را پیمود و رکورد جهانی زنان را شکست.

این رکورد، بیش از ۸ کیلومتر از رکورد پیشین — که در اختیار میهو ناکاتا از ژاپن بود — بیشتر است. اما شاید آنچه این دستاورد را شگفت‌انگیزتر می‌کند، مسیر زندگی و طرز فکر این دونده استقامت‌کار است که روزها را در کلینیک دامپزشکی می‌گذراند و شب‌ها را در جاده‌های سرد بریتانیا تمرین می‌کند.

رقابتی در دل بی‌خوابی و درد

مسابقات جهانی دوی ۲۴ ساعته، یکی از سخت‌ترین آزمون‌های استقامت انسانی است. در این رقابت که امسال (۲۰۲۵) با حضور ۳۶۶ ورزشکار از ۴۵ کشور در مسیر دایره‌ای ۱.۵ کیلومتری شهر آلبی برگزار شد، هدف ساده اما وحشیانه است:
دوندگان باید در ۲۴ ساعت، بیشترین مسافت ممکن را طی کنند.

در بخش زنان، رقابت تا واپسین لحظات نفس‌گیر بود. سارا وبستر با برنامه‌ای دقیق و ذهنی فولادی، از میانه جدول شروع کرد، در ساعت نهم وارد جمع پنج نفر برتر شد، و در حدود ساعت هفدهم مسابقه از میهو ناکاتا و هالی رنسون (دونده استرالیایی) پیشی گرفت.

از آن لحظه تا پایان مسابقه، وبستر بی‌وقفه دوید — گویی از دردی لذت می‌برد که برای دیگران غیرقابل تحمل است. ساعت ۹ صبح روز بعد، درست یک ساعت پیش از شلیک پایان، او از مرز رکورد جهانی گذشت، پرچم بریتانیا را گرفت، و باز هم ادامه داد.

در نهایت، نتیجه‌ای تاریخی رقم خورد:

• 🥇 سارا وبستر (بریتانیا): ۲۷۸.۶۲۲ کیلومتر
• 🥈 هالی رنسون (استرالیا): ۲۷۴.۱۷۲ کیلومتر
• 🥉 میهو ناکاتا (ژاپن): ۲۷۱.۹۸۷ کیلومتر

هر سه نفر از رکورد قبلی عبور کردند — اتفاقی کم‌سابقه در تاریخ ورزش.

حماسه ۲۰۲۵؛ نخستین صعود ژانو شرقی پس از سه دهه انتظار

ماراتن استانبول؛ همه چیز درباره دویدن از آسیا به اروپا!

از کلینیک دامپزشکی تا قهرمانی جهان

سارا وبستر تنها یک دونده حرفه‌ای نیست. او دامپزشکی تمام‌وقت است که بین درمان حیوانات، مراقبت از بیمارانش و زندگی خانوادگی، تمرین‌های طاقت‌فرسای خود را می‌گنجاند. خودش می‌گوید:

«صبح که از درِ کلینیک بیرون می‌آیم، خسته‌ام. اما می‌دانم اگر شروع کنم به دویدن، ذهنم آرام می‌شود. وقتی می‌دوم، مشکلات هنوز وجود دارند، اما دیگر آن‌قدر بزرگ به نظر نمی‌رسند.»

وبستر اولین بار در مسابقه ۲۴ ساعته بریتانیا (Crawley) در آوریل همین سال شرکت کرد و با ۲۴۳ کیلومتر قهرمان شد. همان عملکرد باعث شد تا به تیم ملی بریتانیا دعوت شود.

به گفته‌ی او، چهار ساعت اول مسابقه آلبی سخت‌ترین بخش بود:

«بدن می‌سوخت، ذهن فریاد می‌زد که بس کن، اما بعد از چند ساعت وارد ریتم خودم شدم. شب که افتاد، زمان تند گذشت و صبح فقط یک چیز در ذهنم بود: رکورد.»

رکوردی فراتر از اعداد

رقم ۲۷۸.۶ کیلومتر شاید در نگاه اول فقط یک عدد باشد، اما برای دونده‌ای که در هر کیلومتر باید با خواب، درد، خستگی و تردید بجنگد، معنایی بسیار عمیق‌تر دارد. این رکورد نه تنها رکورد جهانی زنان، بلکه رکورد اروپا و بریتانیا را هم شکست.

تا پیش از این، رکوردهای قاره‌ای به ترتیب در اختیار:

• پاتریچیا برزنوفسکا از لهستان (۲۶۳.۱ کیلومتر، ۲۰۱۷)
• و جو زاکژوسکی از بریتانیا (۲۴۷.۹ کیلومتر) بود.

وبستر با عبور از هر دو رکورد در کمتر از سه ساعت پایانی مسابقه، عملاً استاندارد جدیدی برای دوندگان استقامت تعیین کرد.

قهرمان مردان؛ اندری تاچوک از اوکراین

در بخش مردان، اندری تاچوک از اوکراین با رکورد ۲۹۴.۳۴۶ کیلومتر قهرمان شد. او با فاصله ۹ کیلومتری از نزدیک‌ترین رقیبش، یو اینگه نوروم از نروژ، پیروز میدان شد. تاچوک که در مسابقات سال گذشته سوم شده بود، این بار با تجربه و تمرکز بالا از همان ساعات میانی مسابقه پیش افتاد و تا پایان جایگاه خود را حفظ کرد.

هرچند این رکورد به حد رکورد تاریخی الکساندر سوروکین (۳۱۹.۶ کیلومتر) نرسید، اما هنوز یکی از ده عملکرد برتر تاریخ در میان مردان محسوب می‌شود.

در پایان، ترکیب برتر مردان چنین بود:

1. اندری تاچوک (اوکراین) – ۲۹۴.۳۴۶ کیلومتر
2. یو اینگه نوروم (نروژ) – ۲۸۵.۵۱۳ کیلومتر
3. متی یونکا (فنلاند) – ۲۸۳.۶۹۹ کیلومتر

تیم‌ها و برتری بریتانیا

در رده‌بندی تیمی، بریتانیا در بخش زنان با مجموع ۷۶۶.۶ کیلومتر قهرمان شد، استرالیا با ۷۴۴ کیلومتر دوم و ژاپن سوم شد.
در بخش مردان، تیم فنلاند با مجموع ۷۹۷ کیلومتر بر سکوی نخست ایستاد.

این مسابقه با ۴۷ کشور شرکت‌کننده و نزدیک به ۴۰۰ ورزشکار، یکی از بزرگ‌ترین رقابت‌های تاریخ IAU بود — فدراسیونی که زیر نظر اتحادیه بین‌المللی دو و میدانی، مسابقات رسمی دوی فوق‌استقامت را برگزار می‌کند.

آن‌سوی رکورد؛ فلسفه‌ی دویدن ۲۴ ساعته

دویدن ۲۴ ساعته فقط مسابقه نیست، نوعی سلوک درونی است.
در لحظه‌ای که بدن از کار می‌افتد و ذهن فریاد می‌زند «دیگر نمی‌توانم»، دونده با چیزی عمیق‌تر روبه‌رو می‌شود — چیزی میان عزم، ایمان و رهایی.

سارا وبستر پس از پیروزی گفت:

«قسمتی از من می‌خواست بعد از شکستن رکورد بایستم، اما می‌دانستم اگر بایستم، ممکن است بقیه از من بگذرند. پس ادامه دادم. حالا می‌دانم هنوز می‌شود بیشتر رفت.»

او که در گفت‌وگو با BBC از «احساس آزاد بودن» هنگام دویدن گفته بود، هنوز تصمیمی برای بازنشستگی ندارد:

«نمی‌دانم دوباره در مسابقه ۲۴ ساعته شرکت می‌کنم یا نه، اما مطمئنم دویدن همیشه با من خواهد بود.»

میراث یک قهرمانی

رکورد وبستر فقط یک پیروزی ورزشی نیست؛ الهامی است برای هزاران دوندۀ زن و مردی که هر روز پیش از طلوع، کفش‌هایشان را می‌پوشند و به جاده می‌زنند تا چیزی فراتر از سرعت را تجربه کنند: پایداری.

وقتی وبستر پس از ۲۴ ساعت دویدن، پرچم بریتانیا را در هوا تکان داد، نه‌تنها رکورد جهان را شکست، بلکه ثابت کرد اراده‌ی انسان، اگر با عشق و انضباط همراه شود، محدودیتی ندارد.

جمع‌بندی موج‌کوه

در جهانی که بیشتر ما از ترافیک و فشار زندگی خسته‌ایم، داستان سارا وبستر یادآور این حقیقت است که گاهی بزرگ‌ترین پیروزی‌ها نه در مدال طلا، بلکه در ادامه دادن مسیر، حتی زمانی که بدن فریاد می‌زند «بس است»، معنا پیدا می‌کنند.

دوی ۲۴ ساعته، استعاره‌ای از زندگی است — و سارا وبستر، نماد انسانی که هر ۱.۵ کیلومتر حلقه‌وار را به گامی برای فتح خویش تبدیل کرد.

منبع: گزارش‌های رسمی IAU، iRunFar، BBC، و Athletics Weekly
بازنشر: موج‌کوه – پایگاه تخصصی دویدن و کوهنوردی