سبک محاصره ای یا اکسپدیشن در کوهنوردی چیست؟

یکی از اصطلاحات رایج در کوهنوردی جهان آلپینیسم است که در شاید در کوهنوردی ما نسبتا ناشناخته باشد. حتی گاها این واژه به جای سبک های کلاسیک کوهنوردی به کار گرفته می شوند و این موضوع باعث گیجی می شود.

اگر از برخی افراد بپرسید، ممکن است به شما بگویند که کوهنوردی و آلپینیسم یکی هستند. در واقع، افراد زیادی از این دو به جای هم استفاده می کنند و دلیل خوبی هم دارد. هر دو عمل بالا رفتن از کوه‌های دشوار فنی را با استفاده از مهارت‌های مختلف مانند یخنوردی، صخره‌نوردی و سفر در یخچال توصیف می‌کنند. با این حال، تفاوت های ظریفی در رویکرد اتخاذ شده برای رسیدن به قله وجود دارد. کوهنوردی معمولاً برای توصیف تاکتیک‌های سنتی «محاصره ای» استفاده می‌شود، جایی که از روش هایی مانند ثابت گذاری، برقراری کمپ ها، بارگزاری و سایر موارد استفاده می شود. در حالی که آلپینیسم روی صعودهای “سریع و سبک” تمرکز دارد.

در این مقاله سعی بر آن داریم تا از زوایای مختلف و با تکیه بر منابع گوناگون به تشریح تعریف آلپینیسم بپردازیم.

آلپینیسم و کوهنوردی محاصره ای

ابتدا، اجازه دهید تفاوت بین این دو فعالیت را به صورت کلی بشکافیم، قبل از اینکه به جزئیات بیشتر در مورد مزایا و معایب هر رویکرد بپردازم.

به زبان ساده، کوهنوردی و آلپینیسم رویکردهای متفاوتی برای یک هدف هستند. هر دو فعالیت بر رسیدن به یک قله متمرکز هستند، اما رویکردهای آنها متفاوت است.

یک اکسپدیشن کوهنوردی یک حمله آهسته، روشمند و با تدارک خوب به قله است. این اغلب به عنوان “روش محاصره ای” توصیف می شود. این تاکتیکی است که بیشتر مردم برای کوه‌های دشوار مانند اورست یا چوآیو اتخاذ می‌کنند.

در این صورت، کوهنوردان یک «بیس کمپ» را برپا می‌کنند که در آن بیشتر لوازم خود را نگه می‌دارند. آنها سپس کمی از کوه (مثلاً 1000 متر) بالا می روند و سپس به کمپ اصلی باز می گردند. چند روز بعد آنها بالاتر می روند (2000 متر)، و سپس دوباره عقب نشینی می کنند و به آرامی به سمت بالا حرکت می کنند تا به قله برسند.

ماساتسوگو کونیشی، کوهنورد آهنین از سرزمین آفتاب

قله نقره سر: معرفی و راهنمای صعود

انجام این کار به آنها مزایای خاصی مانند هم هوایی با ارتفاع و ثابت گذاری می دهد. با این حال، می تواند آنها را در معرض خطرات بیشتری نیز قرار دهد.

آلپینیست ها اما با یک تلاش از یک کوه بالا می روند و تمام وسایل خود را با خود حمل می کنند. این بیشتر یک رویکرد “همه یا هیچ” است. آنها کمپ های کمتری برپا می کنند، وسایل کمتری را حمل می کنند و اغلب فقط 3-5 روز را در کوه می گذرانند (بر خلاف محاصره کامل کوهنوردی که می تواند هفته ها یا ماه ها طول بکشد). این امر قرار گرفتن آنها در معرض خطرات خاص را کاهش می دهد، اما از نظر فیزیکی نیز بسیار سخت تر است.

البته باید توجه کرد در بیشتر کوهها این موارد شباهت زیادی به یکدیگر دارند. بیشتر تفاوت را می توان در برنامه های جدی تر یا برنامه هایی که در کوههای بلند انجام می شوند درک کرد.

آلپینیسم

اگر در تاریخ کوهنوردی به عقب بازگردید، آلپینیسم در خالص ترین شکل خود، تکنیک اصلی کوه نوردی است. این موضوع به سال 1786 بازمی گردد، زمانی که دو فرانسوی به نام های ژاک بالمت و دکتر میشل پاکارد از مون بلان صعود کردند.

این به طور گسترده ای به عنوان صعود در کوهنوردی در نظر گرفته می شود و باعث تولد یک ورزش کاملاً جدید گردید. صعود با یک تلاش به قله انجام شد و هیچ کمپ میانی در طول مسیر ایجاد نگردید.

در آن زمان، Balmat و Paccard به سبک آلپی صعود کردند، زیرا آنها روش دیگری نمی دانستند. اما امروزه، سه دلیل اصلی وجود دارد که ممکن است سعی کنید به این شکل از یک کوه بالا بروید:

• عملی بودن: در برخی کوهها استفاده از سبک آلپی منطقی تر بوده و می توان آنها را در یک برنامه سبکبار صعود کرد.
• ایمنی: در برخی موارد سبک آلپی ایمن تر است که در ادامه در این رابطه بیشتر توضیح می دهیم.
• افتخار: برخی کوهنوردان سبک آلپی را شکل خالص تری از کوهنوردی می دانند.

طرفداران سبک آلپی

بنابراین، با توجه به آنچه گفته شد، برخی از مزایای استفاده از رویکرد آلپاین برای کوهنوردی به شرح زیر هستند:

احتمال کمتر قرار گرفتن در معرض خطرات

آلپینیست ها اغلب به حرکت “سریع و سبک” توصیف می شوند. این بدان معناست که شما در طی چند روز در کوهستان هستید و از آن خارج می شوید، نه کوهنوردانی که ماه ها متوالی در آن جا می مانند.

هر چه زمان کمتری را در کوه بگذرانید، زمان کمتری در معرض خطرات خاصی مانند بهمن یا ریزش یخ قرار خواهید گرفت. اگر فقط یک بار از یک بخش خطرناک عبور کنید، احتمال سقوط بهمن در شما کمتر از زمانی است که چندین بار از یک قسمت عبور نمایید.

به همین دلیل است که برای برخی از خطرناک‌ترین کوه‌های جهان، مانند کی2، کوهنوردان در قله ای دیگر (اغلب برودپیک) هم هوایی کرده و سپس کوه خطرناک را به سبک آلپاین امتحان می‌کنند.

در طیف گسترده ای از کوه ها استفاده می شود

در بسیاری از قله های کوچک می توان از سبک آلپی برای صعود استفاده کرد. برای این نوع کوه، آلپینیسم منطقی تر می باشد.

ارزان تر و زمان کمتری می گیرد.

اکسپدیشن های کوهنوردی پرهزینه هستند و هرکسی درامد کافی ندارد که به آنها اجازه دهد ماه های متوالی ناپدید شوند. به این ترتیب، صعودهای آلپاین به شما این امکان را می دهد که در عرض چند روز بالا و پایین بروید و زمان لازم برای غیبت از محل کار و تجهیزات مورد نیاز را کاهش دهید.

خالص تر است.

این یکی از اهمیت کمتری برخوردار است، اما برخی افراد آن را به عنوان یک شکل خالص‌تر از کوه‌نوردی می‌دانند تا به سبک آلپاین، بدون مزیت کمپ‌های ثابت و صعودهای مکرر، آن را انجام دهند. این چیزی است که در مراسم کلنگ طلایی مدنظر قرار می گیرد.

منتقدان سبک آلپی

با این حال، برخی از نقاط ضعف نیز برای اتخاذ این رویکرد وجود دارد!

سخت تر

به بیان ساده، صعودهای آلپی سخت تر از صعودهای کوهنوردی است. شما باید وسایل بیشتری حمل کنید، با مسیر آشنا نیستید و از مزیت طناب های ثابت برخوردار نخواهید بود.

همه این عوامل به این معناست که آلپینیسم به مهارت و آمادگی بسیار بالاتری نسبت به کوهنوردی نیاز دارد. شانس کمتری برای رسیدن به قله دارید و شانس بیشتری وجود دارد که اتفاق بدی برای شما بیفتد.

رویکرد کوهنوردی: سبک محاصره ای یا اکسپدیشن

اگر آلپنیسم رویکرد «سنتی» باشد، که به سال‌های 1700 بازمی‌گردد، کوهنوردی به سبک محاصره ای یا اکسپدیشن ممکن است معروف‌تر باشد. برخی از مهمترین صعودهای تاریخ، مانند اولین صعود کوه اورست، به سبک کوهنوردی محاصره ای انجام شد.

هنگام کوهنوردی، هدف راه اندازی “محاصره” در کوه است. شما یک کمپ پایه راه اندازی می کنید و سپس در مراحل کوچک به بالا می روید و وسایل، کمپ ها و طناب های ثابت را پشت سر می گذارید. سپس به پایین برگردید، استراحت کنید و دوباره تلاش کنید.

انجام این کار به شما این امکان را می دهد که مسیر خود را به طور روشمند برنامه ریزی کنید، آماده سازی بیشتری انجام دهید و قبل از اینکه آخرین تلاش خود را برای قله انجام دهید، به مسیر عادت کنید. برخی از اکسپدیشن های کوهنوردی حتی از باربرها برای حمل وسایل و راه اندازی کمپ استفاده می کنند.

طرفداران سبک محاصره ای یا اکسپدیشن

بنابراین، برخی از مزایای این سبک چیست؟

هم هوایی

یکی از موارد مهم، به ویژه در رشته کوه های بزرگتر، هم هوایی است – که به بدن شما اجازه می دهد تا با سطوح پایین اکسیژنی که در قله های بلند وجود دارد، سازگار شود. بالا و پایین رفتن از کوه همانطور که کوهنوردان انجام می دهند به شما امکان می دهد تا خود را تطبیق دهید، به طوری که نفس کشیدن در تلاش نهایی قله را برای شما آسان تر می کند.

وزن کمتر کوله

از آنجایی که شما توانایی تعمیر کمپ ها و استفاده از باربرها را دارید، هنگام کوهنوردی باید وسایل کمتری را با خود ببرید. این بدان معنی است که می توانید سریعتر حرکت کنید، از قسمت های فنی بیشتری عبور کنید و شانس بیشتری برای صعود داشته باشید.

قابلیت استفاده از طناب ثابت

کوهنوردان اغلب هنگام عقب نشینی از کوه، طناب های ثابتی را پشت سر خود می گذارند. این باعث می شود صعود در دفعات بعدی آسانتر و ایمن تر باشد.

انجام این کار سربالایی را آسان‌تر می‌کند و احتمال سقوط خطرناک را کاهش می‌دهد، همه اینها احتمال صعود به قله را افزایش خواهد داد.

آشنایی با مسیر

در نهایت، هر چه بیشتر از کوه بالا و پایین بروید، بیشتر با آن آشنا می شوید و سریع تر می توانید حرکت کنید. مانند هر چیز دیگری در این لیست، به شما کمک می کند تا ایمن تر بمانید و شانس شما را برای صعود افزایش می دهد.

اساساً، مزایای کوهنوردی را می توان در این موارد خلاصه کرد: (تقریباً همیشه) احتمال رسیدن شما به قله را افزایش می دهد.

انتقادات به سبک محاصره ای

با این حال، در حالی که این روش مطمئناً مزایای خود را دارد، چند جنبه منفی وجود دارد که باید از آنها نیز آگاه باشید:

احتمال بیشتر قرار گرفتن در معرض خطرات کوهستان

همانطور که در بخش آلپینیسم گفتم، کوهنوردی با خطر بیشتری در معرض قرار گرفتن همراه است. این به این دلیل است که شما باید چندین بار از کوه بالا و پایین بروید. هر قسمت خطرناک در مسیر بارها و بارها از طریق آن عبور می کند و احتمال وقوع تصادف را افزایش می دهد.

هزینه بیشتر

در نهایت، سفرهای کوهنوردی طولانی و پرهزینه است. برای برپایی اردوهای متعدد، استخدام باربرها و بالا و پایین بردن تیم خود به طور مکرر به غذای زیاد، زمان زیادی از کار، و تجهیزات زیادی نیاز دارید.

منبع: ascentionism