صعود به سبک آلپی پیرامون صعود کوهنوردی بر اساس خوداتکایی می باشد. حمل همه تجهیزات ، غذا ، ادوات شبمانی و برجای نگذاشتن اثری در مسیر از ابتدایی ترین نکات مورد توجه در این اسلوب می باشند. این راهی است که بسیاری از کوههای آلپ صعود شده اند که از نام آن هم پیداست.
مقایسه سبک آلپی و محاصره ای
برای سبک آلپی در کوههای بلند تصور کنید که دو نفر به همراه یکدیگر و بدون پشتیبانی در یک دوره شش یا ۷ روزه اقدام به صعود یک کوه در هیمالیا کنند. در این صعود آنها به هیچ کسی جز خودشان متکی نیستند. این چیزی است که به نام سبک آلپی هیمالیایی خوانده می شود.
سبک آلپی یک تفاوت عمده با سیستم اکسپدیشن یا روش محاصره ای دارد.
سبک محاصره ای یک روش کلاسیک در صعود در هیمالیاست و شامل انجام هر کاری برای افزایش شانس صعود به هدف پیش رو می باشد.
در اینجا مسائل اخلاقی در اولویت دوم هستند. و طنابهای ثابت ، باربران ارتفاع ، بولتها و تجهیزات زیاد مورد استفاده قرار می گیرد.
به طور خلاصه سبک اکسپدیشن یا محاصره ای درباره استفاده از همه منابع ممکن برای دستیابی به قله است، در حالی که صعود به سبک آلپی یا سبکبار یک تاثیر حداقلی فعالیت ها را در محیط به جای می گذارد. در اینجا کوهنوردان توان خود را بر اساس توانمندی هایشان می سنجند.
سبک آلپی ریسک بیشتری می طلبد و دارای خلوص بیشتری هم هست.
مرتبط : تمرین روانشناختی در کوهنوردی
ریشه ها
برخی اینطور فکر می کنند که سبک آلپی در کوههای بلند با صعود مسنر و هبلر به هیدن پیک در سال ۱۹۷۵ آغاز گردید. اما در واقع صعودهای سبکبار ریشه در قبل از اینها دارد.
مومری در سال ۱۸۹۵ سعی کرد که از رخ دیامیر در نانگاپاربات بالا برود. شیپتون و تیلمن ناندادوی را تنها با سه شرپا در سالهای ۱۹۳۰ صعود کرده بودند. در هر دو مورد حتی هنوز واژه سبک آلپی هم ابداع نشده بوده است.
مرتبط : حماسه آناپورنا
یک لیست بلند بالا از تعاریف درباره این سبک از صعود وجود دارد که یکی از جامعترین آنها در کتاب اندی شاو و ونبلز آمده است. از نظر آنها صعود داگ اسکات ، مکینتایر و باکستر در رخ جنوب غربی شیشاپانگما خالص ترین نوع صعود می باشد. یک تلاش در مسیر ، بدون اکتشاف قبلی ، با همه تجهیزات بر پشت. آنها به قله در سه روز دست یافتند و در یک روز هم به بیس کمپ بازگشتند. مکینتایر اینطور می گوید : “رخ کوه برای ما یک ابهام بود، سبک تبدیل به یک وسواس فکری شد.”
مرتبط : هیمالیا به سبک سبکبار
تجهیزات آلپی
برخی از کوهنوردان برجسته پیشنهادات زیر را برای صعود به این سبک داده اند:
- تیمی کوچک نه بیشتر از دو یا سه نفر.
- بدون رول کوبی در مسیر و جاگذاشتن ابزار.
- بدون طناب ثابت موقتی در مسیر.
- عدم آماده سازی کمپها از پیش یا هم هوایی روی مسیر.
- فرود آمدن روی ابزارهای خود.
لخت نوردی در شب
شاید به نظر دشوار بیاید. حتی می تواند سخت تر هم باشد. برخی از کوهنوردان امریکایی به خالص ترین روش سبک آلپی ، لقب لخت نوردی شبانه داده اند. که نیازبه به اتمام رسانیدن یک مسیر دریک تلاش بدون توقف دارد ، بنابراین نیازی به تجهیزات خواب و پخت و پز نخواهد بود. مقداری مواد غذایی میان وعده ، آب ، کمترین میزان لوازم فنی و بدون تجهیزات شب مانی! یکی از نمونه های قابل توجه در این زمینه را باید صعود ویتک کورتیکا ، ارهارد لورتان و جین تریولت به رخ جنوب غربی چوآیو و رخ جنوبی شیشاپانگما دانست.
مرتبط : کلنگ طلایی
ایده آلها در برابر واقعیت
صاحب نظران عقیده دارند که بسیاری از صعودها کاملا هم آلپی نبوده اند. شاید گاها استفاده از طناب ثابت اجتناب ناپذیر است. سبک آلپی یک شکل از ایده آل را نشان می دهد و البته باید توجه داشت که قضاوت نقش مهمی در ایمنی را دارد.
همچنین باید توجه داشت که صعود به سبک آلپی نیازمند به چند توانایی به طور همزمان است :
- توانایی صعود مسیرهای ترکیبی ، یخ و سنگ در همه گرده به شکل سرطناب و مسلط
- توان بالای آمادگی جسمانی برای تلاش در ارتفاع ، حمل تجهیزات و…
- ظرفیت بالای اخلاقی برای روبرو شدن با شرایط خطر و فشار در کوهستان.
- تسلط به سبکهای کلاسیک صعود و روشهای سرعتی در صعود.
- به طور کلی یک صعود در چنین سبکی کوهنوردانی شش دانگ را طلب می کند.
مرتبط : اولین مرکز تخصصی تمرین کوهنوردی در کشور
موج کوه./ با اقتباس از نظرات میک فائولر ، تریولت ، کورتیکا ، مسنر ، توایت و …
