صعود به سبک آلپی پیرامون کوهنوردی بر اساس خوداتکایی می باشد. حمل همه تجهیزات ، غذا ، ادوات شبمانی و برجای نگذاشتن اثری در مسیر از ابتدایی ترین نکات مورد توجه در این اسلوب می باشند. این راهی است که بسیاری از کوههای آلپ صعود شده اند که از نام آن هم پیداست.
مقایسه سبک آلپی و محاصره ای
برای سبک آلپی در کوههای بلند تصور کنید که دو نفر به همراه یکدیگر و بدون پشتیبانی در یک دوره شش یا 7 روزه اقدام به صعود یک کوه در هیمالیا کنند. در این صعود آنها به هیچ کسی جز خودشان متکی نیستند. این چیزی است که به نام سبک آلپی هیمالیایی خوانده می شود.
سبک آلپی یک تفاوت عمده با سیستم اکسپدیشن یا روش محاصره ای دارد.
سبک محاصره ای یک روش کلاسیک در صعود در هیمالیاست و شامل انجام هر کاری برای افزایش شانس صعود به هدف پیش رو می باشد.
در اینجا مسائل اخلاقی در اولویت دوم هستند. و طنابهای ثابت ، باربران ارتفاع ، بولتها و تجهیزات زیاد مورد استفاده قرار می گیرد.
به طور خلاصه سبک اکسپدیشن یا محاصره ای درباره استفاده از همه منابع ممکن برای دستیابی به قله است، در حالی که صعود به سبک آلپی یا سبکبار یک تاثیر حداقلی فعالیت ها را در محیط به جای می گذارد. در اینجا کوهنوردان توان خود را بر اساس توانمندی هایشان می سنجند.
سبک آلپی ریسک بیشتری می طلبد و دارای خلوص بیشتری هم هست.
مرتبط : تمرین روانشناختی در کوهنوردی
ریشه ها
برخی اینطور فکر می کنند که سبک آلپی در کوههای بلند با صعود مسنر و هبلر به هیدن پیک در سال 1975 آغاز گردید. اما در واقع صعودهای سبکبار ریشه در قبل از اینها دارد.
مومری در سال 1895 سعی کرد که از رخ دیامیر در نانگاپاربات بالا برود. شیپتون و تیلمن ناندادوی را تنها با سه شرپا در سالهای 1930 صعود کرده بودند. در هر دو مورد حتی هنوز واژه سبک آلپی هم ابداع نشده بوده است.
مرتبط : حماسه آناپورنا
یک لیست بلند بالا از تعاریف درباره این سبک از صعود وجود دارد که یکی از جامعترین آنها در کتاب اندی شاو و ونبلز آمده است. از نظر آنها صعود داگ اسکات ، مکینتایر و باکستر در رخ جنوب غربی شیشاپانگما خالص ترین نوع صعود می باشد. یک تلاش در مسیر ، بدون اکتشاف قبلی ، با همه تجهیزات بر پشت. آنها به قله در سه روز دست یافتند و در یک روز هم به بیس کمپ بازگشتند. مکینتایر اینطور می گوید : “رخ کوه برای ما یک ابهام بود، سبک تبدیل به یک وسواس فکری شد.”
مرتبط : هیمالیا به سبک سبکبار
سبک اکسپدیشن یا محاصره ای چیست؟
سبک اکسپدیشن (یا سبک “محاصره”) به کوهنوردی اطلاق می شود که شامل ایجاد یک خط ثابت از کمپ های ذخیره شده در کوه است که کوهنورد می تواند در اوقات استراحت به آن دسترسی داشته باشد، برخلاف سبک آلپی که در آن فرد تمام غذا، سرپناه، تجهیزات و غیره خود را حمل می کند. سبک اکسپدیشن همچنین شامل استفاده از طناب های ثابت می شود و کوهنوردان (و باربری هایی که اغلب از آنها استفاده می کنند) چندین بار مسیر را بالا و پایین می کنند تا طناب ها را تعمیر کنند و کمپ ایجاد کنند، در حالی که سبک آلپی از طناب های ثابت، باربرها و کمپ ها اجتناب می شود. کوهنوردان معمولاً فقط یک بار در یک فشار مداوم از مسیر صعود می کنند.به عنوان نمونه صعود محاصره ای می توان به اولین صعود اورست توسط ادموند هیلاری و تنزینگ نورگی اشاره کرد.
فواید سبک آلپی در کوهنوردی
از مزایای سبک آلپی یا سبکبار می توان به صرف زمان بسیار کمتر در مسیر و در نتیجه کاهش خطرات عینی مانند بهمن یا کولاک اشاره کرد. این می تواند یک عامل اصلی ایمنی در مسیرهایی با میدان های یخی پر از بلوک های یخی به ارتفاع ده ها متر باشد که هر لحظه ممکن است سقوط کنند. شرایط برف و یخبندان اغلب در طول یک روز تغییر می‌کند و گروه‌های کوهنوردی را مجبور می‌کند تا در ساعات اولیه قبل از اینکه خورشید برف یا یخ را آب کند، صعود کنند. این تمایل به کوهنوردی در صبح منجر به ایجاد اصطلاح “آلپاین استارت” شده است. “شروع آلپاین” یک شروع زودهنگام است که از ساعت 11 شب قبل برای مسیرهای طولانی و قبل از طلوع آفتاب برای مسیرهای کوتاه تر آغاز میشود. این روش باعث می شود که کوهنورد بتواند خود را قبل از تاریک شدن هوا به کمپ برساند.
چالش ها در سبک سبکبار
مشکلاتی که در هنگام کوهنوردی به سبک آلپی با آن مواجه می‌شوند به عدم حمایت و احتمالاً عدم هم هوایی مرتبط با صرف زمان کمتر در ارتفاعات بسیار بالا مربوط می‌شوند. بدون طناب های ثابت برای عقب نشینی در مواقع اضطراری، یا کمپ پایین تر برای بازگشت،نیاز به تعهد در سبک سبکبار از نظر انتخاب صعود یا فرود بیشتر از سبک اکسپدیشن است. یک گروه کوهنوردی که در نقطه‌ای گرفتار میشود که شرایط اجازه صعود بیشتر را نمی‌دهد، باید گزینه‌های دیگری مانند یک بیواک برنامه‌ریزی نشده (شاید بدون ابزار مناسب)، فرود(با جای گذاشتن چندین میانی) یا حرکت به مسیری دیگر از موقعیت فعلی‌شان در نظر بگیرد. (شاید بدون دانش کافی از یک مسیر جایگزین). با این حال، سبک آلپی اغلب برای کسانی که بودجه کمی دارند ارزان‌تر و سریع‌تر است، زیرا کوهنوردی به این روش معمولاً تجهیزات کمتری را شامل میشود و نیاز به استخدام باربر را از بین می‌برد.
تجهیزات و تیم در سبک سبکبار
برخی از کوهنوردان برجسته پیشنهادات زیر را برای صعود به این سبک داده اند:
- تیمی کوچک نه بیشتر از دو یا سه نفر.
- بدون رول کوبی در مسیر و جاگذاشتن ابزار.
- بدون طناب ثابت موقتی در مسیر.
- عدم آماده سازی کمپها از پیش یا هم هوایی روی مسیر.
- فرود آمدن روی ابزارهای خود.
لخت نوردی در شب
شاید سبک سبکبار به نظر دشوار بیاید اما حتی می تواند سخت تر هم باشد. برخی از کوهنوردان به خالص ترین روش سبک آلپی ، لقب لخت نوردی شبانه داده اند، که نیازبه به اتمام رسانیدن یک مسیر دریک تلاش بدون توقف دارد ، بنابراین نیازی به تجهیزات خواب و پخت و پز نخواهد بود. مقداری مواد غذایی میان وعده ، آب ، کمترین میزان لوازم فنی و بدون تجهیزات شب مانی! یکی از نمونه های قابل توجه در این زمینه را باید صعود ویتک کورتیکا ، ارهارد لورتان و ژآن تریولت به رخ جنوب غربی چوآیو و رخ جنوبی شیشاپانگما دانست.
ایده آلها در برابر واقعیت
صاحب نظران عقیده دارند که بسیاری از صعودها کاملا هم آلپی نبوده اند. شاید گاها استفاده از طناب ثابت اجتناب ناپذیر است. سبک آلپی یک شکل از ایده آل را نشان می دهد و البته باید توجه داشت که قضاوت نقش مهمی در ایمنی را دارد.
همچنین باید توجه داشت که صعود به سبک آلپی نیازمند به چند توانایی به طور همزمان است :
- توانایی صعود مسیرهای ترکیبی ، یخ و سنگ در همه گرده به شکل سرطناب و مسلط
- توان بالای آمادگی جسمانی برای تلاش در ارتفاع ، حمل تجهیزات و…
- ظرفیت بالای اخلاقی برای روبرو شدن با شرایط خطر و فشار در کوهستان.
- تسلط به سبکهای کلاسیک صعود و روشهای سرعتی در صعود.
- به طور کلی یک صعود در چنین سبکی کوهنوردانی شش دانگ را طلب می کند.
مرتبط : اولین مرکز تخصصی تمرین کوهنوردی در کشور
موج کوه./ با اقتباس از نظرات میک فائولر ، تریولت ، کورتیکا ، مسنر ، توایت و …
