این دیواره کوهستانی یکی از سخت ترین مسیرها در هیمالیا بود که در 46 سال پیش با استفاده از تکنیک های صعود مصنوعی و ترکیبی صعود شده بود و با وجود 20 تلاش کسی موفق به صعود مجدد آن نشد.
رخ 1600 متری چانگابانگ اولین بار توسط کوهنوردان بریتانیایی جو تاسکر و پیت بوردمن در سال 1976 صعود گردید. صعود آنها بر خلاف اکسپدیشن های بزرگ آن زمان به سبک سبکبار انجام شد. جو و پیت در قالب یک تیم دو نفره به بیس کمپ نزدیک شدند و یک تلاش 21 روزه را آغاز کردند. مسیر آنها شامل قسمت هایی با درجه طبیعی 5.10 و مصنوعی A3 می شد. با توجه به هوای رقیق ارتفاع و سرمای شدید، سفر 40 روزه آنها چیزی شبیه به سفر به یک سیاره دیگر می نمود.
در 2 می امسال، 46 سال پس از اولین صعود، کیم لادیجس و متیو اسکولز از استرالیا و دانیل جول از نیوزلند دومین صعود از دیواره غربی را انجام دادند. در حالی که آنها بدون شک راه کوهنوردان افسانه ای قبل از خود را دنبال کردند، آنها تقریبا 20 طول جدید را در طی صعود خود گشایش کردند که تغییر (واریته) قابل توجهی نسبت به مسیر قبلی به شمار می رود.
تیم
“دو به علاوه دو برابر است با چهار، پنج، شش، یا شاید حتی هفت.” دنیل جول به Climbing گفت که “یک تیم بسیار کارآمد بیشتر از مجموع اعضای خود است.” این تیم سه نفره صعودهای زیادی پیش از این با هم داشتند و همین مورد باعث شده بود که به اوج هماهنگی در کنار یکدیگر برسند.
دو سال پیش، این سه نفر تصمیم گرفتند که چانگابانگ هدف بزرگ بعدی آنهاست و با “تعهد کامل” تصمیم گرفتند که در حالت مبارزه باشند و درک روشنی از مشکلات اصلی مسیر به دست آورند.
برنامه ریزی و تمرین
این تیم 20 تلاش های قبلی روی دیواره غربی را بررسی کرد و متوجه شد که اکثر تیم ها به دلیل اشتباهات لجستیکی شکست خوردند. جول شک داشت که مشکلات فنی دیواره غربی مانع از صعود شود.مشکلات اصلی در اینجا آب و هوا، سرمای شدید، هم هوایی ضعیف، و عدم روحیه (یا خستگی مفرط) از حمل بار زیاد به پای مسیر بود.
با انجام این تجزیه و تحلیل، این سه نفر یک “طرح محکم” برای آمادگی جسمانی و خود برنامه ایجاد کرد. هر یک از اعضا یک برنامه سه ماهه تمرینات هوازی همراه با دوزهای منظم سنگنوردی در فضای باز را دنبال کردند. سپس، شش هفته قبل از اکسپدیشن، تیم پنج هفته را با هم به کوهنوردی در شامونی گذراند.
صعود
این تیم در 11 آوریل به کمپ اصلی رسید و شروع به انتقال تقریباً 200 کیلو تجهیزات از طریق مورن های شیب دار به کمپ اصلی پیشرفته خود در 9 کیلومتری زیر دیواره غربی کرد. به دلیل زمین‌های خسته‌کننده، در مراحل برنامه‌ریزی خود، تیم برای حمل این بارها برای چندین هفته آماده شده بود – اما تنها پس از هشت روز از حمل ، تجهیزات در بیس کمپ پیشرفته مستقر شده و تیم احساس کرد آماده صعود است. آنها صعود کردند و از ارتفاع 5150 متری به 5800 متر رسیدند و سپس طناب های خود را ثابت کرده و برای دو روز استراحت به کمپ اصلی بازگشتند.
آنها دوباره در 25 آوریل به قصد هم هوایی در صعود خود به راه افتادند، زیرا قله های همسایه چانگابانگ فرصت های آسانی را برای هم هوایی ارائه نمی دهند. تیم به طور متوسط 200 تا 300 متر صعود در روز انجام داد و در حالی که آهسته تر از حد انتظار بود، جول گفت این تاکتیک به خوبی کار می کند و سردردهای معمولی ناشی از ارتفاع را خنثی می نماید.
این تیم دو پرتالج و یک چادر، یک رک سه ستی از کم، یک ست کامل صعود مصنوعی، طناب، یک سری کامل میخ، چندین مجموعه تسمه، 15 قوطی گاز، و ده روز غذا همراه داشت. بدون شک، تیم برای صعود آماده بود، اما بالاکشی و حمل بار در قسمت های بسیار شکسته و بلوکی از چالش های سخت مسیر به شمار میرفت. جول گفت خوشبختانه، لادیجز و اسکولز دیواره نوردان با تجربه ای هستند و بر هر مانعی به راحتی غلبه می کنند.
علیرغم دیواره عظیمی که جلوی آنها وجود داشت، بارهای سنگینی که حمل می کردند و احتمال دائمی سرمازدگی، تیم فقط بر روی کار انجام شده تمرکز کرده است: «در طول حمل بار هرگز به آنچه بعداً پیش می آید فکر نکردیم. ما فقط روی آن روز تمرکز کردیم و گفتیم که تا زمانی که وسایل را به جایی که برنامه ریزی کرده بودیم برسانیم، فردا روز جدیدی است. … هیچ یک از ما هرگز فکر نمی کردیم که به قله صعود کنیم. ما هرگز تا پیش از 100 متر پایانی تصور نمی کردیم که این موضوع ممکن باشد. هر روز به سادگی طول های پیش رو را صعود می کردیم و وسایل خود را جابه‌جا می‌کردیم، هرگز به این فکر نکردیم که چقدر باید پیش برویم، فقط به هدف آن روز فکر می‌کردیم. این یکی دیگر از عوامل کلیدی برای مواجهه با مسیری به این بزرگی بود: «میزان تلاش زیادی که در مسیری مانند غرب [دیوار] لازم است، می‌تواند شما را خسته کند، به خصوص فکر کردن می تواند به سختی های مسیر بیافزاید.»
این تیم کارآمد پیش رفت، هرگز عجله نکرد، اما همیشه در حرکت بود، با یک نفر سرطناب، دیگری حمل و نقل، و نفر سوم جمع کردن ابزارها را انجام داده و به آزاد کردن کیسه‌های حمل بار که اغلب گیر کرده بودند کمک می کرد. آنها هرگز لحظه ای برای استراحت نداشتند.
در حقیقت درجه صعود 5.10 و A3 ممکن است در قلمروی توانمندی بسیاری از کوهنوردان با تجربه باشد، اما شرایط در زمانی که سرما به 30 درجه زیر صفر می رسد شکل دیگری به خود خواهد گرفت. صعود مسیر ترکیبی با درجه M5 و یخ 80 درجه در ارتفاع 6500 متری آنهم روی میانی هایی که در سرمای سخت کارگذاشته شده باشند، قطعا آسان نیست.
