قلهٔ دوخواهرون، یکی از بکرترین و زیباترین ارتفاعات البرز مرکزی، با دو قلهٔ دوقلوی ۴۳۰۰ متری‌اش در شمال دماوند، مقصدی

تحلیلی بر ارزش تجربه، مهارت آموزشی و اعتبار در دنیای کوه‌نوردی یک پرسش تکراری در پناهگاه‌ها و گروه‌ها وقتی در

رشته‌کوه البرز، با قلل سترگ و یخچال‌های پرابهتش، همواره یکی از محبوب‌ترین مقاصد کوهنوردان ایرانی و خارجی بوده است. در

وقتی نام هیمالیا یا قراقروم به میان می‌آید، همه ما به قله‌های پرهیاهویی مثل اورست، کی۲ یا آناپورنا فکر می‌کنیم.

وقتی نام سر ادموند هیلاری و تنزینگ نورگی به میان می‌آید، ناخودآگاه ذهن همه ما به یکی از بزرگ‌ترین دستاوردهای

وقتی نام «الی‌کپیتان» به گوش می‌رسد، تصویر دیواره‌ای عظیم و بی‌انتها در پارک یوسمیتی امریکا جلوی چشم نقش می‌بندد؛ صخره‌ای

قله کسری داغ (یا کسره داغ) یکی از سه قله شاخص مجموعه‌ی سبلان است که در کنار قله‌ی سلطان (بلندترین

شب‌مانی در کوه و طبیعت یکی از تجربه‌های جذاب و در عین حال چالش‌برانگیز برای ماجراجویان است. خیلی وقت‌ها کیفیت

هاینریش هارر یکی از ماجراجویان بزرگ قرن بیستم است؛ مردی که زندگی‌اش میان دو قطب متضاد شکل گرفت: از یک‌سو

در دنیای کوهنوردی، برخی قله‌ها تنها یک مقصد نیستند، بلکه به نمادهای مقاومت، اراده و قدرت طبیعت بدل شده‌اند. قله

کوهنوردی ورزشی است که علاوه بر توانایی‌های فردی، نیازمند هماهنگی گروهی و مدیریت تیمی است. در هر برنامه کوهنوردی گروهی،

رشته‌کوه‌های زاگرس با بیش از هزار کیلومتر طول، بخش بزرگی از غرب ایران را دربر گرفته‌اند و همواره مأمن کوهنوردان،