برودپیک کجاست؟[راهنمای صعود به قله برودپیک]

قله پهن (برود پیک) یکی از قلل ۱۴ قله بالای ۸۰۰۰ متر جهان است که در رشته کوه‌های قراقوروم و در امتداد گیلگیت-بالتستان پاکستان و سین‌کیانگ چین قرار دارد. این قله با ارتفاع ۸۰۵۱ متر (۲۶۴۱۴ پا) از سطح دریا، دوازدهمین کوه بلند جهان به شمار می‌رود. نخستین صعود به این قله در ژوئن ۱۹۵۷ توسط فریتس وینترستلر، مارکوس اشماک، کورت دیمبرگر و هرمان بول به عنوان بخشی از یک گروه اعزامی اتریشی انجام شد. این اولین صعود در قلل 8000 متری به سبک آلپی یا سبکبار به شمار می رفت که در نوع خود متمایز است.

کوه برود پیک کجاست؟

قله برودپیک بخشی از رشته‌کوه گاشربروم در منطقه بالتیستان و بر روی مرز پاکستان و چین واقع شده‌است. این قله در رشته‌کوه‌های قراقروم و تقریباً در فاصله ۸ کیلومتری (۵ مایلی) از قله کی2 قرار دارد. نام این قله به خوبی ویژگی‌های فیزیکی آن را توصیف می‌کند، زیرا قله‌ای به طول بیش از ۱.۵ کیلومتر (۷/۸ مایل) دارد که ظاهری شبیه به یک “قله پهن” به آن بخشیده است .

از پنج قله این کوه، سه قله آن‌‎هابرودپیک (۸۰۵۱ متر)، قله صخره‌ای (۸۰۲۸ متر)، برودپیک مرکزی (۸۰۱۱ متر) از قلل ۸۰۰۰ متری هستند. دو قله دیگر آن برودپیک شمالی (۷۴۹۰ متر) و خاروت کانگری (۶۹۴۲ متر)می‌باشند.

نام محلی این کوه فالچان کانگری می باشد و نام انگلیسی آن در سال ۱۸۹۲ توسط مارتین کنوی، کاوشگر بریتانیایی، با اشاره به کوه مشابهی به نام برآیتهورن در آلپ، معرفی شد.

تاریخچه برخی از صعودهای شاخص برودپیک

• ۱۹۵۴  اولین تلاش توسط تیم دکتر کارل هرلیخ کوفر در سمت جنوب غربی کوه.
• ۱۹۵۷  اولین  صعود به کوه. از نکات برجسته این صعود می توان به عدم استفاده از باربرهای ارتفاع و اکسیژن کمکی اشاره کرد. در واقع باید این صعود را اولین کار آلپی در هشت هزار متری ها دانست.
• ۱۹۷۵  اولین صعود به قله مرکزی برودپیک.
• ۱۹۸۳  اولین صعود یک زن به این کوه. کریستینا پالموسکا.
• ۱۹۸۴  اولین صعود یک روزه یک هشت هزار متری. توسط کرزیستوف ویلیکی. در بیست و یک ساعت و سی دقیقه.
• ۱۹۹۲  اولین صعود به قله برودپیک از سمت چین. توسط انریک دالمائو، اسکار کادیاچ، آلبرتو سناسینی و لوییس رافالز.
• ۱۹۹۴  کارلوس کارسولیو. گشایش مسیر به صورت انفرادی در کوه.
• ۱۹۹۷  آناتولی بوکرایف صعود انفرادی.
• ۲۰۱۳  اولین صعود زمستانی توسط لهستانی ها.

اولین صعود به قله مرکزی برودپیک – ۱۹۷۵ 

هیات اعزامی لهستانی شامل ۱۴ نفر به سرپرستی فرنسکی در اسکاردو به زمین نشست. آنان در ۲۹ ژوئن به کنکوردیا رسیدند. مسیر صعودشان تقریبا در خط سال ۱۹۵۷ قرار گرفت. یکی از اعضای این تیم در مسیر بازگشت از قله مرکزی ناپدید شد.

تراورس سه قله – ۲۰۱۰  

این صعود توسط اینوراتگی، والجو و میکل زابالا از باسک اسپانیا انجام گرفت.

اولین صعود زمستانی کوه – ۲۰۱۳

ماسیژ بروبکا، آدام بیلکی، توماز کووالوسکی و آرتور مالک در ساعت ۶ بعد از ظهر به وقت محلی توانستند به قله برودپیک برسند. اما در مسیر بازگشت دو نفر از اعضای تیم گم شدند. ماسیژ بروبکا و توماز کووالسکی به فاصله از همنوردانشان قرار گرفتند، در حالی که آدام بیلکی و آرتور مالک به فرود ادامه دادند.

میزان آب مورد نیاز ورزشکاران در روز چقدر است؟

الکساندر هوبر؛ یک فیزیکدان بر علیه جاذبه شورش می‌کند

راهنمای صعود به قله برودپیک

در ادامه این مطلب توصیف صعود از مسیر استاندارد کوه از زبان بیلی بیرلینگ از بانک اطلاعاتی هیمالیا ارایه شده است.

به گفته نظر بسیاری، برودپیک یکی از آسانترین 8000 متری های جهان است. کوهنوردان در مقابل کی2 قرار می گیرند و بیس کمپ آنها تنها چند ساعت با یک دیگر فاصله دارد. اخیرا نیز بعضی از کوهنوردان از برودپیک برای هم هوایی صعود کی2 استفاده کرده اند. به این ترتیب، آنها قبل از تلاش برای کی2 در معرض خطر کمتری قرار می گیرند و البته با هزینه کمتر راهی دو کوه نیز میشوند.

مسیر صعود برودپیک

بیس کمپ (4850 متر) به کمپ یک (5500 متر)

بیس کمپ برودپیک درست قبل از کی2 قرار دارد. دسترسی آن از طریق یخچال بالترو انجام میشود. به گفته بیرلینگ اینجا سرزمینی گسترده با مناظری خیره کننده از کی2 و لیلاپیک است.

یک از پیچیده ترین قسمت ها در آغاز مسیر و مسیریابی در یخچال است. این قسمت حالت شکسته شکسته دارد و پیدا کردن راه در آن دشوار می باشد. با گرمای بیشتر نیز ناپایداری افزایش یافته و همیشه زمین در حال تغییر است.

سپس مسیر عمدتا از سطوح شیب دار ادامه پیدا می کند که دشواری آنها بسته به شرایط بسیار متفاوت است.از یک فیس سنگی بالای سر شما در سمت راست، به طور مداوم، ریزش سنگ وجود دارد. بهتر است که هرچه زودتر از این قسمت عبور کنید. بیرلینگ اعتراف می کند که اگر در این قسمت داشتن کلاه ایمنی باعث زنده ماندن او شده است.

در صورت وجود بارش بیش از حد امکان بهمن نیز وجود خواهد داشت. وقتی به بالای قسمت صخره ای می رسید، حرکت تا کمپ یک آسانتر می شود. این مکان در یک فلات کوچک با ارتفاع 5500 متری قرار دارد و جای چادرهای زیاد هم نیست.

کمپ 2(6100 متر) و کمپ 3(تقریبا 7100 متر)

بین کمپ یک و کمپ 2، مسیر به سمت چپ و شیب ترکیبی برف و سنگ می رود. سپس از کنار صخره ای به سمت چپ، از جمله چند قسمت شیب دار و گذرگاه عبور خواهید کرد. در این قسمت معمولا از طناب ثابت استفاده می کنند.

کمپ 2 در ارتفاع 6100 متری در واقع روی یک شیب قرار گرفته است. متصل شدن به طناب در زمان خروج از چادر در اینجا ایده خوبیست. چون کسی دوست ندارد سر بخورد.

به سوی کمپ 3

بیرلینگ گفت:”ما این کمپ در مسیر صعود برودپیک را در پایین دهلیزی قرار دادیم که به یال قله ختم میشود.” کمپ ما کمی از حد معمول پایینتر بود، چرا که گروه بزرگی بودیم. این هم بعدا باعث پیشمانی شد، زیرا روز قله بسیار طولانی داشتیم. گرلینده کالتربرونر به من گفت که او در زمان صعود خود این کمپ را در ارتفاع 7200 متری برپا کرده است. با توجه به مدت زمان 30 ساعتی که ما به صعود اختصاص دادیم، این انتخابی منطقی می باشد.”

شروع حرکت زودهنگام و دو سوی اکسیژن کمکی

بیرلینگ به یاد می آورد:” با آگاهی نسبت به طولانی بودن روز قله، ما ساعت 6 عصر(شب قبل)برای صعود برودپیک به راه افتادیم. در حقیقت شروع صعود در آن ساعت فکر چندان بدی نیست. این باعث میشود که از فکر بیدار شدن و استارت زدن در نیمه شب خلاص شوید. ساعت 6 عصر، هوا هنوز هم روشن است.”

بیرلینگ اذعان می کند:”اگر من از اکسیژن کمکی استفاده می کردم، نمی توانستم به قله صعود کنم.” یک دلیل برای این امر وجود دارد: در نپال، کوهنوردان به پشتیبانی بالای شرپاها اعتماد می کنند. در قراقوروم، همه بطری های اکسیژن در بیشتر موارد باید توسط خود کوهنوردان حمل شود، که بسیار سنگین خواهد بود.

بیرلینگ ادامه می دهد:”بعضی افراد تیم ما از اکسیژن کمکی استفاده می کردند و آنها 2 بطری به همراه داشتند. هر کپسول، 4.5 کیلوگرم وزن دارد، که به همراه رگلاتور و آب و سایر تجهیزات این وزن به 12 کیلوگرم یا بیشتر می رسد. من قدرت زیادی ندارم و در چنین شرایطی نمی توانستم به قله صعود کنم.”

علاوه بر این، برای دوام آوردن این دو کپسول، سرعت مصرف کوهنوردان نمی تواند بیش از یک یا دو لیتر در دقیقه باشد، که زیاد نیست.

آخرین مرحله در صعود برودپیک

از محل کمپ 3، کوهنورد به سوی گردنه در ارتفاع 7600 متری حرکت می کنند. باید دقت کرد که این ناحیه در صورت بارش زیاد می تواند بهمنی باشد. در صورت بارش کم برف این نقطه می تواند به شکل یک کراکس تقریبا عمودی به طول 60-50 متر در زیر گردنه در آید. در اینجا معمولا تیمها ثابت کشی می کنند. بیرلینگ می گوید که تیم او تقریبا 10 ساعت طول کشید تا به قله برسند.

در این قسمت آمادگی ذهنی مهم است. خط الراس قدری فراز و فرود دارد و سپس به قله اصلی میرسد. از دست دادن ارتفاع و سپس دوباره ارتفاع گرفتن هم در زمان رفت و هم در برگشت می تواند برای دلسرد کردن بسیاری از کوهنوردان کافی باشد. صعود از قله فرعی تا قله اصلی نیز حدودا یک ساعت طول می کشد.

به طور کلی بیرلینگ عقیده دارد، برودپیک یک کوه فنی نیست. البته او در زمان صعودش از حمایت یک تیم شرپا-پاکستانی بهره برده است که قطعا روی قضاوت بیلی تاثیر دارد.

بیرلینگ اضافه می کند:”این درست مانند اورست است: افراد می گویند که از نظر فنی آسان است، اما کافیست طناب ثابتها را از مسیر جمع کنید..” و همچنین یادآور میشود که فرودی طولانی از برودپیک در پیش خواهد بود. وی از ننوشیدن مایعات کافی به عنوان اشتباهش در صعود برودپیک یاد می کند.

مطالب مرتبط با صعود برودپیک

• اورست: از بیس کمپ تا قله
• راهنمای صعود لنین
• راهنمای صعود خانتنگری
• راهنمای صعود دائولاگیری
• باشگاه ورزشی(بدنسازی و سنگنوردی) موج