هرمان بول ، 1924-1957، کوهنورد اتریشی یکی از بهترین کوهنوردان تاریخ برای تمام زمانها. او به طور گسترده ای به خاطر استفاده از سبک آلپی در صعود از کوههای هیمالیا شناخته شده است.
کوه ها معلمان خاموشی هستند و ویژگی های والایی را به ما می آموزند: فروتنی در برابر طبیعت، تواضع، شجاعت، محرومیت، و قدرت اراده.
هرمان بول
درباره اولین صعود نانگاپاربات
چشم‌های هرمان بول که با خطوط فرسوده و ابروهای ضخیم پرپشت که درپشت یک عینک یخ یزده قاب شده بود. در شیشه عینک او، دامنه های قله 8126 متری نانگاپاربات منعکس بودند، قله ای که انسان هرگز به قله آن نرسیده بود و دامنه های آن قبلاً جان 31 نفر را گرفته بود. او آنقدر بالا رفته بود که دیگر فکر نمی کرد. هرمان بول در The Lonely Challenge نوشت: «من ساعت‌ها و ساعت‌ها راه می‌رفتم و راه می‌رفتم، بالا می‌رفتم و بالا می‌رفتم. صعودهای قبلی ام به من آموخته بود که قبل از رسیدن به قله تسلیم نشوم؛ و من هرگز تسلیم نشده بودم…اما این کاملاً متفاوت بود؛ حالا این یک میل غیرقابل مقاومت باورنکردنی بود که بدن خسته ام را به جلو سوق می داد.
برای بسیاری، او نماینده تمام عیار کوهنوردی دهه 1950 بود. اولین کسی که دو بار برای اولین بار در قله های 8000 متری صعود کرد، صعودهایش از جسورانه ترین صعودهای زمان خود به شمار میرفت و تا به امروز شاهکارهای چشمگیر آلپینیسم باقی مانده است. هورست هافلر، یکی از نویسندگان کتاب Hermann Buhl: Climbing Without Compromise، درباره بوهل نوشت: “[او] وسواس زیادی به کوهنوردی داشت. او به سختی علاقه دیگری داشت و چیزی جز بهبود کوهنوردی خود نمی خواست.” با اینکه در کودکی به او گفته شده بود باید در خانه بماند و به کوهستان تعلق ندارد.
در زمانی که تاکتیک‌های محاصره ای رایج بود و صعودهای سریع و سبک تقریباً ناشناخته بودند، بول به تنهایی و بدون اکسیژن در یک حرکت رفت و برگشت 41 ساعته به قله نانگاپاربات رسید و یک شب را در حدود 150 متری زیر قله به حالت ایستاده گذراند. . او در سال 1957 اولین صعود به قله 8051 متری برودپیک را بدون اکسیژن یا باربرهای ارتفاع بالا انجام داد. هافلر می نویسد: «بول، خسته و تهی شده، با پایی که قبلاً یخ زده بود… تنها به دلیل قدرت اراده اش به قله می رسد.»
راینهولد مسنر در کوهنوردی بدون سازش می نویسد: «بول ده ها سال از زمان خود جلوتر بود. “اگر هرمان بول چهل سال بعد به دنیا می آمد، مطمئناً یکی از پیشروترین کوهنوردان جهان می شد.” افسوس، عمر بول کوتاه شد، زمانی که در چوگولیزا،تنها کمی پس از صعود خود در برود پیک سقوط کرد. مسنر نوشت: «زمانی که بول مفقودالاثر اعلام شد، من نیز گریه کردم.»
برترین صعودهای هرمان بول
- اولین صعود نانگاپاربات در سال 1953 ، انفرادی و بدون استفاده از اکسیژن کمکی. در راه بازگشت از قله وی مجبور به بیواک در ارتفاع 8000 متری گردید که البته خود شرح مفصلی است.
- اولین صعود به برودپیک در -8051 متر- در سال 1957.
قبل از این صعود به نانگاپاربات 31 نفر در جریان تلاش برای رسیدن به قله جان خود را از دست داده بودند.
هرمان بول تنها کوهنوردی هست که اولین صعود یک هشت هزار متری را برای اولین بار به صورت انفرادی انجام داد. در این صعود همنورد وی اوتو کمتپر سرعت کافی برای صعود را نداشت بنابراین بول به صعود ادامه داد. پس از 41 ساعت و طی 1200 متر صعود و 6.5 کیلومتر مسافت باز می گردد. با اینکه برخی انتقادها نیز به تکروی وی و ریسک بیش از حدش در این صعود وارد شد، اما این دستآورد هرمان بول را در زمره اسطوره های کوهنوردی قرار داد.
مرتبط : هیمالیا به روش سبکبار
تنها چند هفته پس از اولین صعود موفق در برودپیک ، بول و کورت دیمبرگ یک تلاش آلپی بر قله چوگولیزا - 7665 متر- می کنند که تا به آن روز صعود نشده بود. بول مسیر خود را در یک طوفان برف پیش بینی نشده گم کرده و در لبه یک نقاب بزرگ قرار می گیرد. نزدیک به قله چوگولیزای دو ، یک بهمن او را به رخ شمالی چوگولیزا پرتاب می کند. جسد وی هیچ گاه پیدا نشد.
اسطوره اسطوره ها
هرمان بول به دلیل سبک صعود خود تبدیل به یک نماد برای آنانی گشت که با کمترین امکانات و به تکیه به سبک آلپی به دنبال صعود در کوههای بلند بودند. کوهنوردانی مانند مسنر ، مارکو پرزلیج و غیره همواره از او به عنوان یک الگو یاد نمودند.
مرتبط : کلنگ طلایی
