بدون شک، یکی از زیباترین کوه های قراقوروم، چوگولیزا به ارتفاع 7665 متر، در نزدیکی یخچال بالترو در منطقه کنکوردیا می باشد. در ادامه قدری به این زیباروی تندخو خواهیم پرداخت.
قله های دوقلو
در زبان اردو، “چوگولیزا” به معنای شکار بزرگ (چوگو لینگ سا) است. این قله دارای دو قله اصلی است، یک قله 7665 متری جنوب غربی و یک قله کم ارتفاع تر به ارتفاع 7654 متر که در جهت شمال شرقی قرار دارد. قله جنوب غربی در امتداد لبه تیغ واقع شده است، در حالی که قله شمال شرقی یک سازند سنگی به ارتفاع 20 متر است که بسیار در معرض دید قرار گرفته است. این دو قله از طریق خط الراسی به طول 914 متر به هم متصل می شوند. بهمن، سراک های عظیم، یخ خطرناک و نقاب های برفی ناپایدار برخی از موانع در راه رسیدن به قله هستند.
چوگولیزا در مجموع 30 صعود به خود دیده است.
دو کوهنورد ژاپنی به رهبری تاکئو کووابارا اولین صعود قله شمال شرقی را در 4 آگوست 1958 انجام دادند. یک تیم اتریشی به سرپرستی ادوارد کوبل مولر برای اولین بار در 2 آگوست 1975 قله جنوب غربی را صعود کردند.
اولین دیدار و اولین تلاش
در سال 1892، ویلیام مارتین کانوی، سیاستمدار و کوهنورد بریتانیایی، سفری اکتشافی به کی2 انجام داد و برای اولین بار چوگولیزا را دید. شکل آن که شبیه چادر عروس بود، او را تحت تأثیر قرار داد. از آنجایی که همیشه به طور کامل سفید پوش است، او آن را Bride Peak به معنای عروس نامید. قله شمال شرقی این کوه همچنان به همین نام شناخته می شود.
1957: یک سال کلیدی در تاریخ کوهنوردی
«کوهنوردی یک کار بی وقفه است. یکی بیشتر و بیشتر بالا می رود، اما هرگز به مقصد نمی رسد. شاید این چیزی است که به آن جذابیت خاص خود را می دهد. آدم مدام در جستجوی چیزی است که هرگز پیدا نمی شود.»
هرمان بول
در 9 ژوئن 1957، چهار اتریشی به رهبری مارکوس اشماک، اولین صعود قله 8051 متری برودپیک را انجام دادند. در میان صعود کنندگان هرمان بول 33 ساله و کورت دیمبرگر 25 ساله بودند. چهار سال قبل، بول اولین صعود 8125 متری نانگاپاربات را به عنوان بخشی از یک سفر آلمانی-اتریشی انجام داده بود. او تنها کسی بود که به قله رسید.
بول در چوگولیزا
پس از اولین صعود موفقیت آمیز خود به برود پیک، بول برنامه های دیگری برای سال 1957 داشت.
دیمبرگر، شریک بول، بعداً در هیمالیا ژورنال نوشت: «یک کوه، بیش از هر کوه دیگری، تخیل ما را در روزهای صعود برود پیک به دام انداخته بود. «دورتر، در حاشیه جنوبی بالتورو، چوگولیزا سقف پر زرق و برق خود را بلند کرد. آن قله 7654 متری هدف بعدی در لیست ما بود.
بول و دیمبرگر در اواخر ژوئن همان سال تصمیم گرفتند که چوگولیزا را امتحان کنند. آنها قله شمال شرقی را از طریق یخچال های طبیعی بالترو و چوگولیزا هدف گرفتند.
در 25 ژوئن، آنها کمپ 1 را ترک کردند و در یک گردنه زین اسبی در ارتفاع 6706 متری در یال جنوب شرقی کمپ زدند. با این حال، دو روز بعد، طوفان بزرگی در گرفت و آنها را مجبور کرد که تلاش خود را در ارتفاع 7200 تا 7300 متر متوقف کنند.
باد در قراقورام از سمت غرب می‌وزد و نقاب ها به سمت شرق و شمال تشکیل می‌شوند. در حین فرود، بول از روی یکی از این نقاب ها عبور می کرد که نقاب شکسته و بهمنی به راه می افتد که او را به عمق 900 متری در شمال چوگولیزا برد. پیکر هرمان بول هیچ گاه یافت نشد و دیمبرگر به تنهایی فرود آمد.
اولین صعود قله شمال شرقی
در 4 آگوست 1958، دو کوهنورد ژاپنی از باشگاه آلپ آکادمیک کیوتو، به رهبری تاکئو کووابارا، سرانجام اولین صعود به قله شمال شرقی چوگولیزا را انجام دادند.
دو کوهنورد که به قله رسیدند شامل ماسائو فوجیهیرا و کازوماسا هیرای، از اکسیژن کمکی استفاده کردند، اگرچه در نیمه شب در حین حرکت به قله اکسیژن آنها تمام شد و بدون آن ادامه دادند. آنها در ساعت 4:30 بعد از ظهر به قله رسیدند.
آنها در ابتدا سعی کردند از مسیر بول و دیمبرگر بالا بروند، اما مجبور بودند تغییرات کوچکی در قسمت بالایی انجام دهند. ژاپنی ها کمپ 4 خود را 6700 متر برقرار کردند. اینجا، نزدیک یک صخره، چادر هرمان بول قرار داشت.
در چادر، کیسه خواب بول را که پوشیده از برف و یخ بود، دو دفترچه یادداشت، مقداری بیسکویت، ساردین کنسرو شده، یک رول فیلم و غیره پیدا کردند. ژاپنی‌ها قبلاً شنیده بودند که بیوه بول می‌خواهد یادگاری‌هایی از همسرش را به دست آورد، بنابراین آنها این آثار را برداشته و به تیم ایتالیایی که در حال تلاش برای گاشربروم چهار بودند، دادند. ایتالیایی ها بعداً آنها را به بیوه بول رساندند.
دومین صعود قله شمال شرقی
در سال 1986، یک تیم اسپانیایی به رهبری سباستین آلوارو دومین صعود قله شمال شرقی را از طریق یک مسیر جدید تا خط الراس شمال شرقی انجام داد. در 22 ژوئن، ابتدا خوزه کارلوس تامایو و فلیکس دی پابلو با هم به قله صعود کردند. سپس روز بعد، رامون پورتیلا و گرگوریو آریز نیز به قله صعود کردند.
عروسک ژاپنی
پورتیلا در آنجا یک عروسک کوچک را پیدا کرد که لباس یک کودک ژاپنی را پوشیده بود. آنها بحث کردند که آیا آن را با خود حمل کنند یا خیر. فوجیهیرا یاهیرای 28 سال قبل آن عروسک را روی قله رها کرده بودند. آریز با این ایده که ممکن است ژاپنی ها راضی نباشند، پورتیلا را متقاعد کرد که عروسک را در جای خود بگذارد.
اولین صعود قله جنوب غربی
فرد پسل و گوستاو آمرر اتریشی اولین صعود از قله جنوب غربی (7665 متر) را در 2 اوت 1975 انجام دادند. ادوارد کوبل مولر رهبر تیم بود.
دو روز بعد، دو کوهنورد دیگر از این گروه ،شامل آلویس فورنتر و هیلمار استورم نیز به قله رسیدند.
در 7 ژوئیه، کوبل مولر در حال دور زدن یک آبشار یخی بر روی یک یال بود که نقاب شکست. او 30 متر سقوط کرد، اما خوشبختانه یکی دیگر از اعضای تیم او را نگه داشت و آسیبی ندید. او تقریبا مانند بول مرده بود.
اولین تراورس
در سال 1986، چند هفته پس از صعود تیم اسپانیایی، یک اکسپدیشن بریتانیایی به رهبری اندرو آر. فنشاو موفق شد اولین تراورس بین این دو قله را انجام دهد. لیام الیوت، هامیش اروین، اولریک جسوپ، سایمون لمب و فنشاو در 14 آگوست به قله جنوب غربی رسیدند. سپس به سمت قله شمال شرقی رفتند.
