خروش باد ، گزارش اولین صعود زمستانی ماکالو به قلم سیمون مورو بازگردان به فارسی موج کوه
آخرین اکسپدیشن من به طور خاصی بدون توجه به نتیجه انجام گرفت. این چهلمین سفر من به خارج از اروپا بود و در ۴۱ سالگی انجام گرفت. من کوهنوردی در ارتفاعات بالا را در ۱۹۹۲ در اورست آغاز کردم جایی که به دلیل هم هوایی عجولانه دچار ادم مغزی شدم. این سال در گذر از ۴۰ مین اکسپدیشن به هزار متر بیشتر از آن ارتفاع و آن هم در زمستان ماکالو رسیدم. در دمای -۴۰ درجه سانتی گراد.
اما این تنها سالگری نبود که در ماکالو جشن گرفتم. الان ده سال از دوستی من و دنیس اوربکو می گذشت. دوستی که در تیان شان و پامیر و در جریان پروژه پلنگ برفی به صورت سرعتی شکل گرفت. دنیس تمام ۵ قله را در ۴۲ روز صعود کرد. من پس از صعود چهارمی و در ۳۸ روز متوقف شدم.
زمستانی ماکالو
زمستانی ماکالو هفتمین اکسپدیشن ما با یکدیگر بود ، و این ظرفیت را داشت که تبدیل به یک نقطه عطف در صعود به هیمالیا شود. چرا که ماکالو پس از ۱۳ اکسپدیشن زمستانی در ۲۹ سال تنها ۸۰۰۰ متری در نپال بود که در زمستان صعود نشده بود. این برنامه توسط بسیاری از بهترین آلپینیست ها تلاش شده بود.
- ۱۹۸۰ رناتو کاساروتو ، ماریو کورنیس ، رومالو نات تاریس.
- اکسپدیشن انگلیسی ایوان گیراردینی – انفرادی
- آندرژ ماچنیک و تیم لهستانی او
- رینهولد مسنر و هانس کامرلندر
- کریستوف ویلیچکی دوبار
- یک اکسپدیشن اسپانیایی
- ژان کریستوف لافایل – انفرادی – با حادثه
- ۲۰۰۸ دنیس اوربکو و سرگی سامویلوف به همراه نیوس مروی و همسرش ، رومانو بنت.
ماکالو دوست نداشت که در زمستان صعود شود. شاید!
امسال را به نظر کوه بدون مزاحمت گرده است ، اما این در مورد دوستان لهستانی ما در برودپیک نبود. من در زمستان قبل روی برودپیک تلاش کردم. (قبلا در ۲۰۰۴ قله را در تابستان و در ۲۹ ساعت صعود کرده بودم.)در ابتدای مارچ بسیار به قله نزدیک بودم . اما تصمیم گرفتم که بازگردم چرا که ساعت دو بود و من قصد خودکشی با ادامه مسیر و درگیری با تاریکی را نداشتم. این یک تصمیم دردناک اما لازم برای بازگشت در گاهی اوقات است ، و البته زندگی من را حفظ کرد. اما من هنوز انگیزه ای سوزان برای پایان مسابقه داشتم و آماده بودم ، بنابراین ، برای سومین تلاش در برودپیک در زمستان ۲۰۰۹. اما دوست نداشتم که با یک تیم بزرگ به کوه بروم.
حضور آرتور هایزر در تیم لهستانی کانادایی مرا مجبور به انتخاب کرد. می توانستم پیشنهاد مهربانانه آنها را قبول کنم یا اینکه با دنیس روی برنامه دیگری کار کنم. من گزینه دوم را انتخاب کردم. پرهزینه تر و سخت تر، اما با سبک ترجیحی من در کوهنوردی هماهنگ تر. دنیس فورا پیشنهاد من را برای تلاش روی ماکالو پذیرفت.
استراتژی متفاوت
خیلی سریع ، ما تصمیم گرفتیم که یک استراتژی و سبک متفاوت نسبت به صعودهای قبلی زمستانی در ۸۰۰۰ متری ها انتخاب کنیم. برای شروع ما در منطقه خمبو هم هوایی کردیم بدون دیدن ماکالو که در اثر هفته ها تحمل و دیدن کوه می توانست باعث ایجاد شکست روانی برای فرد شود ! شکلی از ایجاد عقده در اثر یکنواختی صبر زیاد. هم هوایی ما بسیار نرم و در هوای عالی انجام شد. ما خودمان را دوبار به بالاتر از ۶۵۰۰ متری رساندیم و برای چندین ساعت در بالاترین نقطه صبر کردیم.
در همین زمان باربران ما آرام آرام به بیس کمپ اورست نزدیک می شدند ، که وجود برف عمیق در دره آرون آنها را از حرکت باز داشت ، با شنیدن این اخبار ما هم هوایی را رها کرده و به سرعت به کاتماندو بازگشتیم تا تنها هلی کوپتر در دسترس روسی موجود را برای پرواز به روستای تاشیگائون جایی که باربرها در آنجا بودند استخدام کنیم. در دو سفر ما همه چیز را به بیس کمپ هیلاری در ۴۹۰۰ متری منتقل کردیم . این بازی کوچک برای ما ۲۰ هزار دلار آب خورد.
آخرین مطالب
- دمبل متغیر یا قابل تنظیم چیست؟ (دمبل ثابت بهتر است یا متغیر؟)
- راهنمای جامع ورزش سه گانه [انواع مسابقات، فواید، تمرینات…]
- پروتئین مورد نیاز روزانه بدن چقدر است؟
- تمرینات آدام اوندرا برای سنگنوردی المپیک
- برنامه بدنسازی ۲ روز در هفته
و بالاخره ماکالو
هوای زمستانی ماکالو خوب بود ، اما سرما زجرآور بود ، که باد آنرا بدتر هم می کرد. ما یک هم هوایی دیگر با پیاد روی در ۵۸۰۰ متری اطراف بیس کمپ انجام دادیم و سپس پس از صاف شدن هوا ، مستقیما به بیس کمپ پیشرفته در ۵۶۵۰ متری و پای رخ غربی ماکالو ، با تنها یک چادر جمع و جور ، یک اجاق کوچک و غذا برای چند روز رفتیم. پس از یک شب در بیس پیشرفته ، روز بعد تا ارتفاع ۶۱۰۰ متری کمپ یک و روز بعد آنهم تا ارتفاع ۶۹۰۰ متری کمپ ۲ ادامه دادیم. فردای آن روز هم خودمان را به ۷۰۵۰ متری رساندیم و سپس مستقیما کل مسیر را تا بیس کمپ پیشرفته پایین بازگشتیم. در همین زمان ، آشپز و کمک آشپز و سه باربر ما هم که با پرواز به بیس کمپ آمده بودند در کمپ پیشرفته به ما محلق شدند.
با اینکه ما تا بالای کمپ دو صعود کرده بودیم ، اما چادری در آنجا نگذاشتیم. این دومین تصمیم تاکتیکی ما بود. ما می ترسیدیم که باد کمپ ما را نابود کند و بنابراین تصمیم گرفتیم که در هر بار که بالا می رویم کمپمان همراهمان باشد. باد ندیم همیشگی ما در زمستانی ماکالو بود. شب آنچنان غرش می کرد که گویی هواپیما در حال بلند شدن از زمین باشد.
در همین زمان یک صعود دیگر تا ارتفاع ۷۳۵۰ متری هم کردیم. دقیقا زیر ماکالو لا ، که تقریبا توسط باد سر و ته شدیم. حالا ما آماده تلاش برای قله بودیم. تنها می بایست صبر می کردیم که پیش بینی هوا باد زیر ۱۰۰ کیلومتر در ساعت را در قله نشان دهد. و سپس مسابقه ما به بالا شروع می شد. سیگنال شروع از کارل گبل اترییشی آمد که ما برای هوا با وی هماهنگ می کردیم. برای سالها ، کارل تنها کسی بود که در مورد پیش بینی هوا به وی اعتماد داشتم. دنیس هم به من اعتماد داشت. حالا اعتماد ما در ۶ فوریه با مشاهده شرایط محلی که ما را تشویق به شروع تلاش قله می کرد آزمون میشد. اما کارل اصرار داشت که باد زیادی قوی است ، و من تصمیم گرفتم که برای اجتناب از این ریسک یک روز دیگر صبر کنم و ریسک دیگری انجام دهم. این پیش بینی می توانست غلط باشد.! در پایان ، سومین تصمیم تاکتیکی گرفته شد.
شروع صعود
در ۷ فوریه ، با پیش بینی سه روز هوای بین ۷۰ تا ۹۰ کیلومتر در ساعت ما به کمپ یک در یک ساعت و نه دقیقه صعود کردیم. و سپس به کمپ دو در ۲ ساعت و ۲۰ دقیقه دیگر رسیدیم. ما یک ساعت برای خارج کردن چادر و اجاقی که اینجا در غاربرفی گذاشته بودیم وقت صرف کردیم. چادر را برقرار کرده و شب را آنجا ماندیم. در ۷ صبح ، ۸ فوریه در میان یورش باد قسمت یخی ماکالو لا را صعود کرده و سپس تا ۷۶۵۰ متری ادامه دادیم. ما کمپ را اینجا برقرار کرده و برای عصر و اولین ساعات شب منتظر شدیم. سرما تقریبا غیرقابل تحمل بود و باد می خواست چادر را از جا بکند. با وجود اینکه به خوبی مهار شده بود.
آلارم ساعت در ۳ صبح به صدا درآمد. در ۹ فوریه ما به آرامی از کیسه خوابهایمان به بیرون خزیدیم و شروع به آماده کردن صبحانه و تجهیزاتمان برای تلاش قله کردیم. تمام حرکات ما به شدت آرام و ریزه ریزه بود. اما ما می توانستیم جوک بگوییم و این علامت خوبی بود. در ساعت ۶ صبح از چادر بیرون زدیم و با با سرعت هر چه بیشتر دستکشها را درآورده تا کرامپون بپوشیم و خودمان را به طناب ۲۵ متری ۷ میلی متری مان گره بزنیم. هنوز هوا تاریک بود ، با بادی قدرتمند. ما در زیر سراک های بزرگ حرکت می کردیم که در روز قبل به عنوان نشانه های مسیر شناسایی کرده بودیم. از زیر آنها را دور زدیم تا از قسمت های یخی سنگی بالا رفتیم که ما را به تاج قله میرساند. ما به صورت یک نواخت حرکت می کردیم و گاهی چند لغت بینمان رد و بدل می شد.
صعود ما به خوبی پیش میرفت ، اما هر چه بالاتر می رفتیم خشونت باد بیشتر می شد. بعد از رسیدن به ته راهروی برفی در ۸۲۰۰ متری و سپس ورود به یک دهلیز ترکیبی یخ و سنگ ،صعود تبدیل به یک مبارزه حقیقی در برابر باد و سرما شده بود. به علاوه مشکلات ارتفاع و خستگی تجمیعی در طول سه روز از صعود ،، ما همچنان در سایه شمالی ماکالو بودیم. سپس در مسیر قله ، به طور کلی در معرض باد قرار گرفتیم ، که حدس می زنم در حدود ۱۰۰ کیلومتر در ساعت سرعت داشت. در طول مسیر همیشه درطناب بودیم ، ما بسیاری از قسمت ها برای حمایت در دهلیز ترکیبی و در طول مسیر توقف می کردیم ، با دقت زیاد به اینکه تعادلمان را از دست ندهیم.
قله
در ساعت ۱:۵۳ دقیقه عصر من به قله ماکالو رسیدم – آخرین ۸۰۰۰ متری نپال که در زمستان صعود شد. من پایین آمدم و حالا نوبت دنیس بود که در قله قرار بگیرد ، در حالی که من او را حمایت می کردم. . ۲۴ ساعت بعد ما در بیس کمپ بودیم ، در حالی که هیچ چیزی از خودمان در کوه به جا نگذاشتیم.
در بعضی قسمت ها در مسیر ما طناب ثابت های قدیمی پیدا می کردیم که از برخی از آنها برای صعود و فرود به خصوص در زیر ماکالو لا استفاده کردیم. ما همچنین یک طناب ثابت در سی متری آخر مسیر در چند متری قله یافتیم که از آن صرفا به عنوان پشتیبان استفاده کردیم ، چرا که طناب آسیب دیده بود. صادقانه بگویم کل استفاده ما از این طنابهای موجود مانند برداشتن یک کاسه آب از اقیانوس بود. اما با یک تعریف سخت و محکم از آلپینیسم ، ما ماکالو را به سبک آلپی صعود نکردیم ،بلکه ما آنرا سریع ، تمیز و سبک صعود کردیم.
تنها ۱۹ روز پس از رسیدن ما به بیس کمپ ، برنامه با بهترین نتیجه ممکن به پایان رسید. پس از ۲۹ سال تلاش ، دنیس و من یک فصل از صعود را به پایان رساندیم و البته ما دنباله روی دیگرانی بودیم که این راه را آغاز کردند.
خلاصه
اولین صعود زمستانی ماکالو (۸۴۸۵ متر) توسط سیمون مورو از ایتالیا و دنیس اوربکو از قزاقستان . این دو نفر روی مسیر شمال غربی تا ارتفاع ۷۳۵۰ متری هم هوایی کرده . شروع از بیس کمپ پیشرفته در ۷ فوریه ، شبمانی در ۶۹۰۰ و ۷۶۵۰ متری قبل از رسیدن به قله در ۹ فوریه. صعود و فرود نهایی در ۴ روز انجام گرفت.
