رناتو کازارتو، کوهنورد ایتالیایی (۱۵ مه ۱۹۴۸ – ۱۶ ژوئیه ۱۹۸۶) همواره به عنوان یکی از قویترین کوهنوردان ایتالیا به دلیل صعودهای انفرادی و زمستانی در دولومیت ها، مون بلان، پاتاگونیا، پرو و قراقوروم شناخته می شود. وی پس از تلاش بر روی تیغه جنوب-جنوب غربی کی۲ جان خود را از دست داد و در فاصله کمی از کمپ اصلی در شکاف سقوط کرد.
وی کوهنوردی را در سال ۱۹۶۸ در سن بیست سالگی و در دوران خدمت سربازی خود با گردان کاوشگران آلپاین در کادور آغاز نمود. سابقه کوهنوردی وی پیش از آن به تعداد معدودی سنگنوردی و ویافراتر محدود می شود. در دوران سربازی در دوره های صخره نوردی و یخنوردی شرکت کرده و در مدت پنج ماه حدود ۲۰ صعود انجام داد.
پس از خدمت سربازی، هر آخر هفته، رناتو به دولومیت‌های کوچک می‌رفت تا مسیرهای جدیدی را باز کند.او در درجه اول به صعود طبیعی بیش از صعود مصنوعی علاقمند بود.
کازارتو در سال ۱۹۷۱ تصمیم گرفت سنگ نوردی انفرادی را امتحان کند، این راهی برای او بود تا بتواند خود را با کوه ها بسنجد و محدودیت های خود را شناسایی کند. در ۴ ژوئیه با استفاده از تکنیک حمایتی نسبتا ساده مسیر کالرسو را صعود کرد. یک ماه بعد اما صعود بعدی را انجام داد. وی حتی زمانی که در جمع کوهنوردان کارکشته بود نیز صعود سرطناب را ترجیح می داد. در سال ۱۹۷۳ بود که شروع به ترکیب صعودهای انفرادی با زمستانی کرد.
در سال ۱۹۷۵ رناتو به همراه سایر کوهنوردان ایتالیایی به دعوت شورای کوهنوردی بریتانیا راهی انگلستان شدند. در آنجا بود که وی با آخرین دستاوردها و تجهیزات کوهنوردی آشنا شد و اولین کفش های سنگنوردی خود را خرید.
از سایر صعودهای انفرادی وی می توان به مسیر بدون بازگشت در دنالی، مسیر جرواسوتی در گراندژوراس و بسیاری مسیرهای دیگر اشاره نمود.
پست مرتبط
سه‌گانه فرنی
در سال ۱۹۸۲ کازاروتو یک مجموعه سه‌گانه را تکمیل میکند، که قبلاً چندین سال در مورد آن فکر می‌کرد. این ترکیب انفرادی زمستانی از سه مسیر چالش برانگیز در حوضه فرنی بود، بدون اینکه قبلاً از آنها صعود کرده باشد.
در ۱ فوریه ۱۹۸۲ او با یک کوله پشتی ۴۰ کیلوگرمی که حاوی یک چادر و تجهیزات و مواد غذایی برای چندین روز کوهنوردی بود شروع به نزدیک شدن به پایه دیواره کرد. روز بعد مسیر ویتالی در جبهه غربی را صعود کرده و در غروب ۴ فوریه به قله می رسد. سپس در چادر می خوابد و روز بعد از آن فرودی سخت به سمت یخچال فرنی را آغاز می نماید. و سپس از آن بالا می رود.صعود مسیر Gervasutti-Boccalatte در ۷ تا ۹ فوریه در میان برف سنگین انجام می شود.
در ۱۱ فوریه او از طریق مسیر بانینگتون در ستون مرکزی فرنی صعود خود را شروع می کند. پس از دو روز مسیر را در شرایط بد آب و هوایی صعود کرده و سپس به سمت فرانسوی کوه فرود می آید، جایی که هرگز از آن عبور نکرده بود.
حادثه در کی۲
در سال ۱۹۸۶ او در K2 بود تا از طریق مسیری که توسط یک اکسپدیشن فرانسوی در سال ۱۹۷۹ روی آن تلاش شده بود(اغلب با به اصطلاح خط جادویی اشتباه گرفته میشود) از جنوب به جنوب غربی، قله را صعود کند. تنها ۳۰۰ متر از قله او با احتیاط ترجیح می دهد به دلیل تغییر در شرایط آب و هوایی تسلیم شود. پس از عبور از بسیاری از قسمت های سخت کوه در نزدیکی بیس کمپ و به دلیل سقوط در یک شکاف ۴۰ متری آسیب جدی می بیند.
او موفق می شود زنگ خطر را از طریق بی سیم به صدا درآورد. کوهنوردان ایتالیایی که در آن نزدیکی بودند از طریق دوربین مسیر فرود وی را رصد می کردند و ناپدید شدن وی در شکاف را دیده بودند. آنها برای امداد وی راهی شکاف می شوند. او هنوز زنده است اما به شدت آسیب دیده و شب سختی می گذرد. تیم امداد موفق به بازگرداندن وی به سطح زمین از درون شکاف می شود. کازاوتو چند قدمی راه می رود، اما بلافاصله روی زمین فرو می افتد و اندکی بعد به دلیل خونریزی های داخلی متعدد جانش را از دست می دهد. او در همان شکافی که سقوط کرده به خاک سپرده می شود.
پس از ۱۷ سال، جریان آرام یخچال پیکر وی را هویدا می کند و در آگوست ۲۰۰۳ عده ای از کوهنوردان قزاق آنرا پیدا کرده و به بنای یادبود گیلکی منتقل کردند.
از سایر صعودهای وی می توان به صعود گاشربروم ۲ به همراه همسرش گورتا تراورسو(اولین زن ایتالیایی که ۱۴ قله ۸۰۰۰ متری را صعود کرد.) و بسیاری از موارد دیگر اشاره نمود.
