رناتو کازارتو، کوهنورد ایتالیایی (15 مه 1948 – 16 ژوئیه 1986) همواره به عنوان یکی از قویترین کوهنوردان ایتالیا به دلیل صعودهای انفرادی و زمستانی در دولومیت ها، مون بلان، پاتاگونیا، پرو و قراقوروم شناخته می شود. وی پس از تلاش بر روی تیغه جنوب-جنوب غربی کی2 جان خود را از دست داد و در فاصله کمی از کمپ اصلی در شکاف سقوط کرد.
در فروشگاه موج کوه بیابید
وی کوهنوردی را در سال 1968 در سن بیست سالگی و در دوران خدمت سربازی خود با گردان کاوشگران آلپاین در کادور آغاز نمود. سابقه کوهنوردی وی پیش از آن به تعداد معدودی سنگنوردی و ویافراتر محدود می شود. در دوران سربازی در دوره های صخره نوردی و یخنوردی شرکت کرده و در مدت پنج ماه حدود 20 صعود انجام داد.
پس از خدمت سربازی، هر آخر هفته، رناتو به دولومیت‌های کوچک می‌رفت تا مسیرهای جدیدی را باز کند.او در درجه اول به صعود طبیعی بیش از صعود مصنوعی علاقمند بود.
کازارتو در سال 1971 تصمیم گرفت سنگ نوردی انفرادی را امتحان کند، این راهی برای او بود تا بتواند خود را با کوه ها بسنجد و محدودیت های خود را شناسایی کند. در 4 ژوئیه با استفاده از تکنیک حمایتی نسبتا ساده مسیر کالرسو را صعود کرد. یک ماه بعد اما صعود بعدی را انجام داد. وی حتی زمانی که در جمع کوهنوردان کارکشته بود نیز صعود سرطناب را ترجیح می داد. در سال 1973 بود که شروع به ترکیب صعودهای انفرادی با زمستانی کرد.
در سال 1975 رناتو به همراه سایر کوهنوردان ایتالیایی به دعوت شورای کوهنوردی بریتانیا راهی انگلستان شدند. در آنجا بود که وی با آخرین دستاوردها و تجهیزات کوهنوردی آشنا شد و اولین کفش های سنگنوردی خود را خرید.
از سایر صعودهای انفرادی وی می توان به مسیر بدون بازگشت در دنالی، مسیر جرواسوتی در گراندژوراس و بسیاری مسیرهای دیگر اشاره نمود.
سه‌گانه فرنی
در سال 1982 کازاروتو یک مجموعه سه‌گانه را تکمیل می‌کند، که قبلاً چندین سال در مورد آن فکر می‌کرد. این ترکیب انفرادی زمستانی از سه مسیر چالش برانگیز در حوضه فرنی بود، بدون اینکه قبلاً از آنها صعود کرده باشد.
در 1 فوریه 1982 او با یک کوله پشتی 40 کیلوگرمی که حاوی یک چادر و تجهیزات و مواد غذایی برای چندین روز کوهنوردی بود شروع به نزدیک شدن به پایه دیواره کرد. روز بعد مسیر ویتالی در جبهه غربی را صعود کرده و در غروب 4 فوریه به قله می رسد. سپس در چادر می خوابد و روز بعد از آن فرودی سخت به سمت یخچال فرنی را آغاز می نماید. و سپس از آن بالا می رود.صعود مسیر Gervasutti-Boccalatte در 7 تا 9 فوریه در میان برف سنگین انجام می شود.
در 11 فوریه او از طریق مسیر بانینگتون در ستون مرکزی فرنی صعود خود را شروع می کند. پس از دو روز مسیر را در شرایط بد آب و هوایی صعود کرده و سپس به سمت فرانسوی کوه فرود می آید، جایی که هرگز از آن عبور نکرده بود.
حادثه در کی2
در سال 1986 او در K2 بود تا از طریق مسیری که توسط یک اکسپدیشن فرانسوی در سال 1979 روی آن تلاش شده بود(اغلب با به اصطلاح خط جادویی اشتباه گرفته می‌شود) از جنوب به جنوب غربی، قله را صعود کند. تنها 300 متر از قله او با احتیاط ترجیح می دهد به دلیل تغییر در شرایط آب و هوایی تسلیم شود. پس از عبور از بسیاری از قسمت های سخت کوه در نزدیکی بیس کمپ و به دلیل سقوط در یک شکاف 40 متری آسیب جدی می بیند.
او موفق می شود زنگ خطر را از طریق بی سیم به صدا درآورد. کوهنوردان ایتالیایی که در آن نزدیکی بودند از طریق دوربین مسیر فرود وی را رصد می کردند و ناپدید شدن وی در شکاف را دیده بودند. آنها برای امداد وی راهی شکاف می شوند. او هنوز زنده است اما به شدت آسیب دیده و شب سختی می گذرد. تیم امداد موفق به بازگرداندن وی به سطح زمین از درون شکاف می شود. کازاوتو چند قدمی راه می رود، اما بلافاصله روی زمین فرو می افتد و اندکی بعد به دلیل خونریزی های داخلی متعدد جانش را از دست می دهد. او در همان شکافی که سقوط کرده به خاک سپرده می شود.
پس از 17 سال، جریان آرام یخچال پیکر وی را هویدا می کند و در آگوست 2003 عده ای از کوهنوردان قزاق آنرا پیدا کرده و به بنای یادبود گیلکی منتقل کردند.
از سایر صعودهای وی می توان به صعود گاشربروم 2 به همراه همسرش گورتا تراورسو(اولین زن ایتالیایی که 14 قله 8000 متری را صعود کرد.) و بسیاری از موارد دیگر اشاره نمود.
