رابرت پاراگوت (با نام پاراگو نیز ترجمه می شود)- (زاده‌ی ۳ ژوئن ۱۹۲۷ در بولیون و درگذشته‌ی ۲۴ اکتبر ۲۰۱۹ در ژوئی-آن-ژوزاس) کوهنورد فرانسوی بود که در صعودهای متعددی درخشید و در زمره یکی از کوهنوردان تمامی دوران جای گرفت.
رابرت پاراگوت در ۳ ژوئن ۱۹۲۷ در بخش ایولین متولد شد.
رابرت پاراگو، نمونه‌ی برجسته‌ای از یک کوهنورد طبقه‌ی کارگر بود که در زمان کار به عنوان تعمیرکار ماشین تایپ در پاریس، کوهنوردی را کشف کرد. او به عنوان یک سنگنورد مبتدی، چندین صعود اولیه بر روی صخره‌های فونتن‌بلو انجام داد که همچنان به عنوان شاهکارهای کلاسیک و نقاط عطف اساسی آن دوران شناخته می‌شوند. او سال‌های متمادی در جنگل فونتن‌بلو به فعالیت پرداخت و مسیرهای صعود متعددی را گشود که اکنون مشهور هستند، از جمله مسیرهای «دفرمکه» (با درجه سختی ۶c) و «جوکر» ( با درجه سختی ۷a) در سال ۱۹۵۰ در منطقه‌ی کوویه.
پاراگوت شخصیتی فوق‌العاده همه‌جانبه بود و صعودهای دشوار و تاریخی متعددی در رشته‌کوه‌های بزرگ جهان، از جبهه‌های شمالی دروس و گران کاپوسین در آلپ، تا اولین صعودهای آکونکاگوا و هوآسکاران در آمریکای جنوبی، و همچنین برج موستاق در قراقروم و جانو (کومبه‌کارنا) و ماکالو در هیمالیا را به انجام رساند. کارنامه و تجربیات او منجر به کسب ریاست گروه کوهنوردی بلندقامت (Groupe de Haute Montagne) از ۱۹۶۵ تا ۱۹۷۵، فدراسیون کوهنوردی و سنگنوردی فرانسه (Federation Fracaise de la Montagne et de l’Escalade) از ۱۹۹۷ تا ۱۹۹۹ و جایزه‌ی یک عمر دستاورد کلنگ طلایی در سال ۲۰۱۲ شد.
بهترین، هرگز، به اندازه‌ی کافی خوب نیست
بینش و دیدگاه او، نسل‌ها از کوهنوردان را در همه‌ی رشته‌های این ورزش الهام بخشیده است و این الهام‌بخشی برای همه‌ی کسانی که با مسیرهای صعود او، چه بزرگ و چه کوچک، و همچنین با شعار او یعنی “بهترین، هرگز، به اندازه‌ی کافی خوب نیست!” مواجه می‌شوند، همچنان ادامه خواهد داشت.
گاردین درباره او اینطور نوشت: «حتی در ۹۲ سالگی، او همچنان از صعودهای جدیدی که جوان‌ها انجام می‌دادند، باخبر بود… او کوهنورد فوق‌العاده و مردی بسیار مهربان بود.»
رابرت پاراگوت یکی از همان کوهنوردان جوان طبقه‌ی کارگر بود که درست بعد از پایان جنگ جهانی دوم، سنگنوردی را روی صخره‌های فونتن‌بلو کشف کرد. او و دوستانش در سال ۱۹۵۰ برای تعطیلاتی کوتاه به شامونی رفتند. در اولین سفرشان به آنجا، توانستند جبهه شمالی مشهور پتی‌درو را صعود کنند. دو سال بعد، آن‌ها موفق به فتح موفقیت‌آمیز مسیر والکر اسپر شدند. تنها یک سال قبل از آن، این مسیر فقط هشت بار صعود شده بود.
در سال ۱۹۵۴، آن‌ها با قایق به آرژانتین سفر کردند تا جبهه جنوبی عظیم آکونکاگوا را صعود کنند، چیزی شبیه به جبهه شمالی ایگر، اما با دو برابر ارتفاع… آن‌ها شروع به صعود کردند، طناب‌ها را ثابت کردند و کمپ‌ها را برپا کردند. در ارتفاع ۵۰۰۰ متری متوجه شدند که هرگز به این شکل به قله نمی‌رسند، بنابراین از آنجا مسیر را به سبک آلپی پیش بردند. چند روزی طول کشید تا در میان طوفان‌ها و هوای سرد موفق شوند. [چند عضو تیم دچار سرمازدگی جدی شدند.]
رابرت صعود دیگری به یک قله‌ی بزرگ، برج موستاق (۷۲۷۶ متر) انجام داد. تیمی قوی از بریتانیا تنها پنج روز قبل از فرانسوی‌ها به قله رسیده بودند. آن‌ها مسیر خود را ادامه دادند و دومین صعود را از یک مسیر جدید انجام دادند.
در سال ۱۹۶۲ او اولین نفر از تیمش بود که به قله‌ی صعودنشده‌ی ژانو (کومبه‌کارنا، ۷۷۱۰ متر) دست زد.بعد از ژانو، او سرپرست تیم‌های اعزامی شد: جبهه‌ی شمالی هوآسکاران (۱۹۶۶) و ستون غربی ماکالو. در هر دو صعود، او در کمپ اصلی نماند، بلکه در صعود شرکت کرد.
پاراگوت برای کوهنوردان جوان فرانسوی، حکم پدرخوانده را داشت…
رابرت، هم روی صخره‌ها و هم در طول زندگی‌اش، مردی خوش‌تیپ و باوقار بود. او در اواخر عمر به شدت بیمار شد ، اما همچنان با دنیای کوهنوردی در ارتباط ماند و از دوستانش در مورد اخبار کوهنوردان جوان، وارثان خود، جویای حال می‌کرد.
مناصب و افتخارات
- ریاست سازمان کوهنوردی (GHM) از ۱۹۶۵ تا ۱۹۷۵
- ریاست کمیته‌ی هیمالیا تا ۱۹۹۹
- ریاست فدراسیون کوهنوردی و صخره‌نوردی فرانسه (FFME) از ۱۹۹۷ تا ۱۹۹۹
- بنیان‌گذار مجله‌ی Direct Cimes در ۱۹۹۶
- بنیان‌گذار جایزه‌ی کریستال که توسط FFME اهدا می‌شود.
- هم‌نویسنده‌ی سه اثر درباره‌ی کوهنوردی
- برگزارکننده‌ی سخنرانی‌هایی درباره‌ی این فعالیت ورزشی
رابرت پاراگو در سال ۲۰۱۲ یکی از مهم‌ترین جوایز کوهنوردی، یعنی جایزه‌ی پیولت دُور کاریر ۲۰۱۲ را دریافت کرد. او به جمع برندگان سال‌های گذشته این جایزه، والتر بوناتی، راینهولد مسنر و داگ اسکات، پیوست.
او در ۲۴ اکتبر ۲۰۱۹ در سن ۹۲ سالگی بر اثر سرطان در خانه‌ی خود در ژوئی-آن-ژوزاس درگذشت.
صعودهای مهم
- ۱۹۵۰ – جبهه شمالی دروس (۳۷۵۴ متر)
- ۱۹۵۲ – مسیر اسپور والکر (مسیر کاسین) در گران ژوراس (۴۲۰۸ متر) به همراه برادران لوسوآر و ادموند دنیس
- ۱۹۵۴ – آکونکاگوا (۶۹۵۹ متر) در آرژانتین، اولین صعود از جبهه جنوبی بسیار دشوار به همراه لوسین براردینی، رنه فرله، آ. داگوری، ا. دنیس، پیر لوسوآر و گی پولت. پنج نفر از همراهان او مجبور به قطع انگشتان دست و پا به درجات مختلف شدند.
- ۱۹۵۵ – گران کاپوسین (۳۸۳۸ متر) در فرانسه، اولین صعود از جبهه شمالی به همراه لوسین براردینی.
- ۱۹۵۶ – برج موستاق (۷۲۷۳ متر) در پاکستان، دومین صعود به همراه آ. کونتامین، پ. کلر و گیدو ماگنونه، تنها پنج روز پس از صعود اول.
- ۱۹۶۲ – جانو (۷۷۱۰ متر) در نپال، به همراه پل کلر، گیالزن میچونگ، رنه دزمیسون، لیونل ترای، ژان بوویه، آندره برتران، ژان راویه، ایو پولت-ویار، وانگدی، پیر لوروا.
- ۱۹۶۶ – هوآسکاران (۶۷۶۸ متر) در پرو، اولین صعود از جبهه شمالی به همراه لوسین براردینی، روبر ژاکوب، کلود ژاکو، دومینیک لپرانس-رینگه، ژرژ پایوت و یانیک سنیور (سمت جنوب غربی مسیر معمول است).
- ۲۳ می ۱۹۷۱ – ماکالو (۸۴۶۳ متر) روی مرز تبت و نپال، صعود از ستون غربی به همراه افرادی از جمله برنار مله، یانیک سنیور و لوسین براردینی. این صعود از دشوارترین مسیر و در شرایط آب و هوایی وحشتناک انجام شد.
