دنیس اوربکو را به حق باید از کوهنوردان هم رده با بزرگانی مانند کوکوچکا، مسنر، ویلچکی و کریس بانینگتون دانست. وی در تعداد بیشماری صعود شرکت کرده است که همه آنها به نوعی خاص هستند. به عنوان برخی از دستاورهای وی، موارد زیر را درنظر داشته باشید:
- صعود پنج قله 7000 متری پلنگ برفی در مدت زمان 43 روز
- گشایش مسیر روی دیواره شمالی خانتنگری
- گشایش مسیر در چوآیو، لوتسه، ماناسلو، برودپیک، کالی هیمال، پوبدا
- دو بار برنده کلنگ طلایی آسیا و یک بار برنده کلنگ طلایی فرانسه
- وی همچنان در فستیوال خانتنگری (۷۰۱۰ متر)توانست این قله را در زمان ۱۲ ساعت و ۲۱ دقیقه صعود نماید.
- هشتمین انسانی که توانست 14 قله هشت هزار متری را بدون اکسیژن کمکی صعود کند.
- برنده رقابت سرعت در صعود البروس با ثبت رکورد جدید در سال 2006
- صعود به دو قله هشت هزار متری در زمستان: ماکالو و گاشربروم 2
- 25 بار صعود به قلل هشت هزار متری آنهم همگی بدون اکسیژن کمکی
وی در چند روز گذشته توانست سه قله برودپیک، گاشربروم و کی2 را تنها در مدت زمان یک هفته آنهم بدون اکسیژن کمکی صعود کند. دو صعود وی به صورت یک روزه انجام شده بود. ما در تماس اینترنتی سه سوال از دنیس اوربکو پرسیدم و او با احترام و منشی که در خور یک قهرمان واقعیست به آنها پاسخ داد. در ادامه پاسخ های وی را مطالعه کنید.
کوهنوردی را از کجا و چگونه شروع کردید؟
در صورتی که به معنای “کوهنوردی” باشد، در نزدیکی شهر کوچک نیوینومیسسک، جایی که خانواده من در سال 1978 در آن زندگی می کردند، شروع شد. این شهر در جنوب روسیه، نزدیک به رشته کوه قفقاز قرار دارد. پدرم مرا برای شکار و برداشت قارچ برد. ما برای جستجو به یک کوه کوچک و چند تپه مشابه دیگر در اطراف رفتیم. این کوه مانند یک غول از دشت بالا رفته بود و منظره پانورامای اطراف از بالای آن تماشایی می نمود. آن لحظه‌ها حس آزادی را به من القا کردند، زنجیره‌ای از برف که در قفقاز بر فراز افق اوج می‌گیرد. پس از آن، قدم به قدم در تیمهای توریستی شرکت کردم، سفرهای شخصی گذراندم… به خصوص زمانی که خانواده به جزیره ساخالین مهاجرت کردند.
در صورت صحبت در مورد صخره نوردی، می توان از برج های صخره ای در شهر ولادی وستوک یاد کرد. این در سن 16 سالگی من و زمانی بود که در دانشگاه تحصیل می کردم. برخی از مجلات و کتاب‌ها در مورد آلپینیسم آموزش های درستی نمی‌دادند که من سعی می‌کردم آنها را دنبال کنم. در آن دوره کارهای خطرناکی انجام دادم و حتی چند بار هم آسیب دیدم. آن دوره حس من در مورد اجتناب از سقوط را به شکلی سرکوب کرد. انجام برخی از آن کارها حتی با تجهیزات مدرن امروزی هم دشوار به نظر می رسد. اما در آلماتی (پایتخت قزاقستان) پس از سال 1994 بود که به دلیل وجود “مدرسه” خوب کلاسیک در سنگنوردی پیشرفت کردم.
چه توصیه ای برای کوهنوردان ایرانی و دیگر کوهنوردان دنیا دارید؟
لطفا، طبیعت را تمیز نگه دارید! می توان برای صعود های سبکبار و بدون زباله در کوهستان تبدیل به یک کوهنورد قوی تر شد. لطفاً اهداف شخصی را در سطح واقع بینانه، متواضعانه، به درستی در نظر بگیرید- در صورت تلاش های متعدد، ماجراجویی ورزشی با اکسیژن کمکی، باربرانی که کمپ ایجاد می کنند از صعود آلپی و سبکبار صحبت نکنید. لطفاً به دنبال اکتشاف جالب در کوهستان باشید – در سبک، روش جدید، نجات، سرعت و فنی کمتر اما بیشتر انسانی و طبیعی کوهنوردی کنید و برای اخلاقیات اولویت قرار دهید. کوه ها به عنوان یک آوردگاه ورزشی مستقل از سیاست، تجارت و محدودیت ها هستند، بنابراین… بیایید از آزادی خود به لحاظ اخلاقی لذت ببریم!
یک کوهنورد برای رسیدن به سطح شما چه باید بکند؟
مهم این است که در طول فرآیند آموزشی و تمرینی به یک تیم ملحق شوید تا کوهنوردی شخصی را در حلقه افرادی با ذهنیت مشابه توسعه دهید. در صورت وجود کنترل و مدیریت اعضای باتجربه یک باشگاه محلی، امکان ارتقای ایمن مهارت ها، به اشتراک گذاشتن احساسات با دوستان، مسئولیت پذیری در برابر همنوردان وجود دارد. یادگیری کوهنوردی به تنهایی از طریق اینترنت غیرممکن است. مهم این است که به آرامی رشد کنید، نه اینکه به دستاوردهای بزرگ فردا فکر کنید. برای پیروی از اشتیاق، از هر اقدام، تمرین و مسابقه با تمام وجود لذت ببرید. انضباط شخصی به شما امکان می دهد تمرینات روزانه، هفتگی، ماهانه… را تحت کنترل سپری کنید. بهترین تمرین برای آلپینیست صعود به کوه است. قدرت بسیار خوب از مشارکت در رقابت، برنده شدن در صعودهای سریع، صعود روی صخره ها، و شرکت در بازی های تاکتیکی (صعودهای شاخص) ایجاد می شود.
یک نظر در “مصاحبه اختصاصی موج کوه با دنیس اوربکو”
ممنون از این مصاحبه دلنشین – ای کاش متن انگلیسی ش هم می ذاشتید.