خروش باد ، اولین صعود زمستانی ماکالو

صعود زمستانی یک هشت هزار متری تنها در ید بهترین کوهنوردان تاریخ است. خروش باد ، گزارش اولین صعود زمستانی ماکالو در سال 2009 به قلم سیمون مورو را در ادامه خواهید خواند:

آخرین اکسپدیشن من به طور خاصی بدون توجه به نتیجه انجام گرفت. این چهلمین سفر من به خارج از اروپا بود و در 41 سالگی انجام گرفت. من کوهنوردی در ارتفاعات بالا را در 1992 در اورست آغاز کردم جایی که به دلیل هم هوایی عجولانه دچار ادم مغزی شدم. این سال در گذر از 40 مین اکسپدیشن به هزار متر بیشتر از آن ارتفاع و آن هم در زمستان ماکالو رسیدم. در دمای منفی 40 درجه سانتی گراد.

اما این تنها سالگردی نبود که در ماکالو جشن گرفتم. الان ده سال از دوستی من و دنیس اوربکو می گذشت. دوستی که در تیان شان و پامیر و در جریان پروژه پلنگ برفی به صورت سرعتی شکل گرفت. دنیس تمام 5 قله را در 42 روز صعود کرد. من پس از صعود چهارمی و در 38 روز متوقف شدم.

زمستانی ماکالو

زمستانی ماکالو هفتمین اکسپدیشن ما با یکدیگر بود ، و این ظرفیت را داشت که تبدیل به یک نقطه عطف در صعود به هیمالیا شود. چرا که ماکالو پس از 13 اکسپدیشن زمستانی در 29 سال تنها 8000 متری در نپال بود که در زمستان صعود نشده بود. این برنامه توسط بسیاری از بهترین آلپینیست ها تلاش شده بود.

• 1980 رناتو کاساروتو ، ماریو کورنیس ، رومالو نات تاریس.
• اکسپدیشن انگلیسی ایوان گیراردینی – انفرادی
• آندرژ ماچنیک و تیم لهستانی او
• رینهولد مسنر و هانس کامرلندر
• کریستوف ویلیچکی دوبار
• یک اکسپدیشن اسپانیایی
• ژان کریستوف لافایل – انفرادی – با حادثه
• 2008 دنیس اوربکو و سرگی سامویلوف به همراه نیوس مروی و همسرش ، رومانو بنت.

ماکالو دوست نداشت که در زمستان صعود شود. شاید!

امسال یک پیشنهاد دیگر از کوهنوردان لهستانی برای صعود برودپیک داشتم. من در زمستان قبل روی برودپیک تلاش کردم. (قبلا در 2004 قله برودپیک را در تابستان و در 29 ساعت صعود کرده بودم.) در زمستان سال گذشته به قله نزدیک بودم . اما تصمیم گرفتم که بازگردم چرا که ساعت چهار بود و من قصد خودکشی با ادامه مسیر و درگیری با تاریکی را نداشتم. این یک تصمیم دردناک اما لازم برای بازگشت در بعضی اوقات است ، و البته زندگی من را حفظ کرد. اما من هنوز انگیزه ای عالی برای صعود زمستانی داشتم و آماده بودم ، بنابراین ، برای سومین تلاش در برودپیک در زمستان 2009 هم میتوانستم عارم شوم. اما دوست نداشتم که با یک تیم بزرگ به کوه بروم.

حضور آرتور هایزر در تیم لهستانی کانادایی مرا مجبور به انتخاب کرد. می توانستم پیشنهاد مهربانانه آنها را قبول کنم یا اینکه با دنیس روی برنامه دیگری کار کنم. من گزینه دوم را انتخاب کردم. پرهزینه تر و سخت تر، اما با سبک ترجیحی من در کوهنوردی هماهنگ تر بود. دنیس فورا پیشنهاد من را برای تلاش روی ماکالو پذیرفت.

استراتژی متفاوت

خیلی سریع ، ما تصمیم گرفتیم که یک استراتژی و سبک متفاوت نسبت به صعودهای قبلی زمستانی در 8000 متری ها انتخاب کنیم. برای شروع ما در منطقه خمبو هم هوایی کردیم بدون دیدن ماکالو که در اثر هفته ها تحمل و دیدن کوه می توانست باعث ایجاد شکست روانی برای فرد شود ! شکلی از ایجاد عقده در اثر یکنواختی صبر زیاد! هم هوایی ما بسیار نرم و در هوای عالی انجام شد. ما خودمان را دوبار به بالاتر از 6500 متری رساندیم و برای چندین ساعت در بالاترین نقطه صبر کردیم.

ددلیفت با Trap Bar؛ افزایش جادویی قدرت پا بدون کمردرد

گفت‌وگو با بنجمن ودرینس؛ از ژانو شرقی تا آینده آلپینیسم مدرن

در همین زمان باربران ما آرام آرام به بیس کمپ اورست نزدیک می شدند ، که وجود برف عمیق در دره آرون آنها را از حرکت باز داشت ، با شنیدن این اخبار ما هم هوایی را رها کرده و به سرعت به کاتماندو بازگشتیم تا تنها هلی کوپتر در دسترس روسی موجود را برای پرواز به روستای تاشیگائون جایی که باربرها در آنجا بودند استخدام کنیم. در دو سفر ما همه چیز را به بیس کمپ هیلاری در 4900 متری منتقل کردیم . این بازی کوچک برای ما 20 هزار دلار آب خورد.

و بالاخره ماکالو

هوای زمستانی ماکالو خوب بود ، اما سرما زجرآور بود که باد آنرا بدتر هم می کرد. ما یک هم هوایی دیگر با پیاد روی در 5800 متری اطراف بیس کمپ انجام دادیم و سپس پس از صاف شدن هوا ، مستقیما به بیس کمپ پیشرفته در 5650 متری و پای رخ غربی ماکالو ، با تنها یک چادر جمع و جور ، یک اجاق کوچک و غذا برای چند روز رفتیم. پس از یک شب در بیس کمپ پیشرفته ، روز بعد تا ارتفاع 6100 متری کمپ یک و روز بعد آنهم تا ارتفاع 6900 متری کمپ 2 ادامه دادیم. فردای آن روز هم خودمان را به 7050 متری رساندیم و سپس مستقیما کل مسیر را تا بیس کمپ پیشرفته پایین بازگشتیم. در همین زمان ، آشپز و کمک آشپز و سه باربر ما هم که با پرواز به بیس کمپ آمده بودند در کمپ پیشرفته به ما محلق شدند.

با اینکه ما تا بالای کمپ دو صعود کرده بودیم ، اما چادری در آنجا نگذاشتیم. این دومین تصمیم تاکتیکی ما بود. ما می ترسیدیم که باد کمپ ما را نابود کند و بنابراین تصمیم گرفتیم که در هر بار که بالا می رویم کمپمان همراهمان باشد. باد ندیم و همدم همیشگی ما در زمستانی ماکالو بود. شب آنچنان غرش می کرد که گویی هواپیما در حال بلند شدن از زمین باشد.

در همین زمان یک صعود دیگر تا ارتفاع 7350 متری هم کردیم. دقیقا زیر ماکالو لا ، که تقریبا توسط باد سر و ته شدیم. حالا ما آماده تلاش برای قله بودیم. تنها می بایست صبر می کردیم که پیش بینی هوا باد زیر 100 کیلومتر در ساعت را در قله نشان دهد. و سپس مسابقه ما به بالا شروع می شد. سیگنال شروع از کارل گبل اتریشی آمد که ما برای هوا با وی هماهنگ می کردیم. برای سالها ، کارل تنها کسی بود که در مورد پیش بینی هوا به وی اعتماد داشتم. دنیس هم به من اعتماد داشت. حالا اعتماد ما در 6 فوریه با مشاهده شرایط محلی که ما را تشویق به شروع تلاش قله می کرد آزمون میشد. اما کارل اصرار داشت که باد زیادی قوی است ، و من تصمیم گرفتم که برای اجتناب از این ریسک یک روز دیگر صبر کنم و ریسک دیگری انجام دهم. این پیش بینی می توانست غلط باشد.! در پایان ، سومین تصمیم تاکتیکی گرفته شد.

شروع صعود

در 7 فوریه ، با پیش بینی سه روز هوای بین 70 تا 90 کیلومتر در ساعت ما به کمپ یک در یک ساعت و نه دقیقه صعود کردیم. و سپس به کمپ دو در 2 ساعت و 20 دقیقه دیگر رسیدیم. ما یک ساعت برای خارج کردن چادر و اجاقی که اینجا در غاربرفی گذاشته بودیم وقت صرف کردیم. چادر را برقرار کرده و شب را آنجا ماندیم. در 7 صبح ، 8 فوریه در میان یورش باد قسمت یخی ماکالو لا را صعود کرده و سپس تا 7650 متری ادامه دادیم. ما کمپ را اینجا برقرار کرده و برای عصر و اولین ساعات شب منتظر شدیم. سرما تقریبا غیرقابل تحمل بود و باد می خواست چادر را از جا بکند. با وجود اینکه به خوبی مهار شده بود.

آلارم ساعت در 3 صبح به صدا درآمد. در 9 فوریه ما به آرامی از کیسه خوابهایمان به بیرون خزیدیم و شروع به آماده کردن صبحانه و تجهیزاتمان برای تلاش قله کردیم. تمام حرکات ما به شدت آرام و ریزه ریزه بود. اما ما می توانستیم جوک بگوییم و این علامت خوبی بود. در ساعت 6 صبح از چادر بیرون زدیم و با با سرعت هر چه بیشتر دستکش ها را درآورده تا کرامپون بپوشیم و خودمان را به طناب 25 متری 7 میلی متری مان گره بزنیم. هنوز هوا تاریک بود ، با بادی قدرتمند. ما در زیر سراک های بزرگ حرکت می کردیم که در روز قبل به عنوان نشانه های مسیر شناسایی کرده بودیم. از زیر آنها را دور زدیم تا از قسمت های یخی سنگی بالا رفتیم که ما را به تاج قله میرساند. ما به صورت یک نواخت حرکت می کردیم و گاهی چند لغت بینمان رد و بدل می شد.

صعود ما به خوبی پیش میرفت ، اما هر چه بالاتر می رفتیم خشونت باد بیشتر می شد. بعد از رسیدن به ته راهروی برفی در 8200 متری و سپس ورود به یک دهلیز ترکیبی یخ و سنگ ،صعود تبدیل به یک مبارزه حقیقی در برابر باد و سرما شده بود. به علاوه مشکلات ارتفاع و خستگی تجمیعی در طول سه روز از صعود ، ما همچنان در سایه شمالی ماکالو بودیم. سپس در مسیر قله ، به طور کلی در معرض باد قرار گرفتیم ، که حدس می زنم در حدود 100 کیلومتر در ساعت سرعت داشت. در طول مسیر همیشه درطناب بودیم ، ما بسیاری از قسمت ها برای حمایت در دهلیز ترکیبی و در طول مسیر توقف می کردیم ، با دقت زیاد به اینکه تعادلمان را از دست ندهیم.

قله

در ساعت 1:53 دقیقه عصر من به قله ماکالو رسیدم – آخرین 8000 متری نپال که در زمستان صعود شد. من پایین آمدم و حالا نوبت دنیس بود که در قله قرار بگیرد ، در حالی که من او را حمایت می کردم. 24 ساعت بعد ما در بیس کمپ بودیم ، در حالی که هیچ چیزی از خودمان در کوه به جا نگذاشتیم.

در بعضی قسمت ها در مسیر ما طناب ثابت های قدیمی پیدا می کردیم که از برخی از آنها برای صعود و فرود به خصوص در زیر ماکالو لا استفاده کردیم. ما همچنین یک طناب ثابت در سی متری آخر مسیر در چند متری قله یافتیم که از آن صرفا به عنوان پشتیبان استفاده کردیم ، چرا که طناب آسیب دیده بود. صادقانه بگویم کل استفاده ما از این طنابهای موجود مانند برداشتن یک کاسه آب از اقیانوس بود. اما با یک تعریف سخت و محکم از آلپینیسم ، ما ماکالو را به سبک آلپی صعود نکردیم ،بلکه ما آنرا سریع ، تمیز و سبک صعود کردیم.

تنها 19 روز پس از رسیدن ما به بیس کمپ ، برنامه با بهترین نتیجه ممکن به پایان رسید. پس از 29 سال تلاش ، دنیس و من یک فصل از صعود را به پایان رساندیم و البته ما دنباله روی دیگرانی بودیم که این راه را آغاز کردند.

خلاصه

اولین صعود زمستانی ماکالو (8485 متر) توسط سیمون مورو از ایتالیا و دنیس اوربکو از قزاقستان . این دو نفر روی مسیر شمال غربی تا ارتفاع 7350 متری هم هوایی کرده . شروع از بیس کمپ پیشرفته در 7 فوریه ، شبمانی در 6900 و 7650 متری قبل از رسیدن به قله در 9 فوریه. صعود و فرود نهایی در 4 روز انجام گرفت.

مطالب مرتبط :