کوهنورد آلمانی هانلور اشماتز عاشق کوهنوردی بود. اشماتز در سال 1979 همراه با همسرش، گرهارد، بلندپروازانه ترین سفر خود را آغاز کرد: صعود به قله اورست.

در حالی که زن و شوهر در تلاش خود کامیاب شدند، سفر آنها به پایین با یک تراژدی ویرانگر به پایان رسید زیرا در نهایت اشماتس جان خود را از دست داد و او را به اولین زن و اولین آلمانی تبدیل کرد که در قله اورست جان باخت.

برای سال‌ها پس از مرگ او، جسد مومیایی شده هانلور اشماتز، که به کوله‌پشتی خود تکیه داده است قابل شناسایی بود، این هشداری وحشتناک برای کسانی به شمار می رفت که می خواستند به بام جهان صعود کنند.

یک کوهنورد با تجربه

در آن زمان تنها کوهنوردان با تجربه بالا جرات می کردند به سراغ صعود اورست بروند. چرا که خبری از صعودهای تجاری این روزها نبود. هانلور اشماتس و همسرش گرهارد اشماتس یک زوج با تجربه بودند که تجربه سفر به بلندترین نقاط را یدک می کشید.

آنها در می 1973 موفق به صعود قله ماناسلو شدند و شاید همین موفقیت بود که آنان را ترغیب کرد به سراغ صعود اورست بروند. زوج اشماتس درخواست خود برای صعود به اورست را برای دولت نپال ارسال کرده و تمرینات آماده سازی را آغاز نمود.

این زوج هر سال از یک کوه بلند صعود می کردند تا تجربه و توانایی خود در ارتفاعات بالا را بهبود دهند. با گذشته سالها آنان توانستند به سراغ قله های بلندتر بروند. هانلور و گرهارد در سال 1977 قله لوتسه را صعود کردند و درخواست آنان برای صعود به اورست نیز تایید شدد.

هانلور، که شوهرش از او به عنوان “نابغه در تامین و حمل مواد اکسپدیشن” یاد می کند، بر آماده سازی فنی و لجستیکی صعود آنها به اورست نظارت داشت.

در طول دهه 1970، هنوز یافتن تجهیزات لازم برای کوهنوردی در کاتماندو دشوار بود، بنابراین تجهیزاتی که آنها برای سفر سه ماهه خود به قله اورست استفاده می کردند، باید از اروپا به کاتماندو حمل می شد.

هانلور اشماتس یک انبار در نپال رزرو کرد تا تجهیزات کوهنوردی خود را که در مجموع چندین تن وزن داشت ذخیره کند. آنها علاوه بر تجهیزات، به جمع آوری تیم اعزامی خود نیز نیاز داشتند. علاوه بر هانلور و گرهارد اشماتز، شش کوهنورد باتجربه دیگر در ارتفاعات بالا بودند که در اورست به آنها پیوستند.

از جمله این کوهنوردان نیک بنکس نیوزلندی، هانس فون کانل سوئیسی، ری ژنت آمریکایی – کوهنوردی حرفه ای که اشماتس ها قبلاً با او اکتشافاتی انجام داده بودند – و کوهنوردان آلمانی تیلمن فیشباخ، گونتر فایت، و هرمان وارت بودند. هانلور تنها زن گروه بود.

در ژوئیه 1979، همه چیز آماده حرکت بود، و گروه هشت نفره همراه با پنج شرپا راهپیمایی خود را آغاز کردند.

صعود به اورست

در طول صعود گروه به نوار زرد به ارتفاع حدود 7300 متری رسید. آنان سپس با گذر از تیغه ژنو به گردنه جنوبی رسیدند که پایین ترین نقطه بین اورست و لوتسه با ارتفاع تقریبی 8000 متری محسوب می شود. این محل به طور معمول آخرین نقطه کمپ در مسیر جنوب شرقی اورست می باشد.

یک کولاک چند روزه کل گروه را مجبور کرد به کمپ 3 باز گردند. آنان دوباره تلاش کردند تا به گردنه جنوبی برسند و این بار به گروه های چند نفره تقسیم شدند. در این قسمت بود که هانلور از همسرش جدا شد و با دو شرپا و ری ژنت در یک گروه قرار گرفت. در حالی که شوهرش و بقیه در یک گروه بودند.

گروه گرهارد ابتدا به گردنه جنوبی رسید و سپس کمپ شبمانی را برقرار کرد. رسیدن به گردنه جنوبی به معنای آغاز آخرین مرحله صعود اورست به شمار می رود. در حالی که گروه هانلور اشماتس در مسیر رسیدن به گردنه جنوبی بودند، گروه گرهارد حرکت خود به سمت قله را در صبح زود در اول اکتبر 1979 آغاز کرد.

گروه گرهارد در ساعت 2 بعد از ظهر به قله جنوبی اورست رسید. در این زمان گرهارد با 50 سال سن به عنوان پیرترین فردی بود که توانسته است تا آن ارتفاع صعود کند. گرهارد شرایط خطرناک مسیر باقی مانده بین قله جنوبی و قله اصلی اورست را اینگونه شرح می دهد:

به دلیل شیب زیاد و شرایط بد برف، باز کردن مسیر بسیار دشوار است. برف بیش از حد نرم بوده و یافتن یخ در بین این برف عمیق برای حرکت با کرامپون اصلا راحت نیست. این منطقه احتمالا یکی از مرگبارترین نقاط جهان است.

گروه گرهارد به سرعت راه خود را به پایین باز می‌کند و با همان مشکلاتی مواجه می‌شود که در طول صعود خود داشتند.

آنها با خیال راحت به کمپ گردنه جنوبی در ساعت 7 بعد از ظهر می رسند. در آن شب، گروه همسرش – که تقریباً در همان زمانی که گرهارد به قله اورست رسیده بود – به آنجا رسیدند – قبلاً کمپ زده بودند تا برای صعود به قله آماده شوند.

گرهارد و اعضای گروهش به هانلور و بقیه در مورد شرایط بد برف و یخ هشدار می دهند و سعی می کنند آنها را متقاعد کنند که نروند. اما شوهرش توضیح داد که هانلور «خشمگین» بود و می‌خواست کوه بزرگ را صعود کند.

مرگ تراژیک هانلور اشماتس

هانلور و گروهش حرکت به سمت قله را در ساعت 5 صبح آغاز کردند. در حالی که وی به سمت قله می رفت، گرهارد و هم تیمی های وی به دلیل وخامت سریع شرایط آب و هوا به سمت کمپ 3 به راه افتادند.

حدود ساعت6 بعد از ظهر بود که گرهارد از طریق ارتباطات بیسیمی متوجه شد که همسرش و سایرین به قله رسیده اند. هانلور اشماتس چهارمین زن کوهنورد جهان بود که به قله اورست صعود کرد.

با این وجود این آغاز ماجرا بود. به گفته اعضای بازمانده، هانلور و ری ژنت، کوهنورد امریکایی بیش از حد خسته شده بودند و نمی توانستند ادامه دهند. آنها تصمیم داشتند توقف کنند و ادامه فرود را پس از بیواک انجام دهند.

شرپا سونگدار و آنگ جانگبو که همراه هانلور و ری ژنت بودند به آنها نسبت به این تصمیم خطرناک هشدار دادند. اما ژنت به نقطه شکست رسیده بود و ماند که همین توقف منجر به مرگ وی به دلیل هیپوترمی گردید.

هانلور و دو شرپا که از مرگ ژنت شوکه شده بودند تصمیم می گیرند به مسیرشان ادامه دهند. اما دیگر خیلی دیر شده بود. بدن هانلور اشماتس شروع به تسلیم شدن در برابر شرایط سخت ارتفاع کرده بود. آخرین کلمات هانلور به گفته شرپایی که همراه وی بود “آب، آب” بودند. او در همان حال که برای استراحت نشسته بود درگذشت.

پس از مرگ هانلور اشماتس، یکی از شرپاها در کنار وی باقی مانده بود که همین منجر به از دست دادن تعدادی از انگشتان وی در اثر سرمازدگی گردید.

هانلور اشماتس اولین زن و اولین آلمانی بود که در دامنه های اورست جان سپرد.

برای سالها جسد هانلور اشماتس در صد متری بالای کمپ 4 مسیر جنوبی اورست قرار گرفته بود. در سال 1984 یک تیم دونفره که سعی در بازیابی جسد داشت جان خود را از دست داد.

لن گاملگارد، اولین زن اسکاندیناویایی که به قله اورست رسید از آرنه ناس جونیور، سرپرست اکسپدیشن نقل قول می کند: انگار یک نگهبان آن بالا در حالت استراحت است.

نهایتا این باد بود که جسد هانلور اشماتس را در جبهه کانگ شونگ به آرامش رساند.