کوهنوردی یک روش زندگی است!

کوهنوردی دارای دو جنبه است. یک بعد ورزشی و یک بعد به عنوان سبک زیستن. به عنوان ورزشکار یک کوهنورد به فاکتورهای آمادگی جسمانی از قبیل استقامت، قدرت، طاقت و …. نیاز دارد. اما آنروی دیگر سکه شاید سختتر باشد. سختتر از این لحاظ که به راحتی نمی توان سنجش دقیقی از عوامل موثر در آن ارایه کرد. چه چیزی باعث می شود برخی کوهنوردان با وجود آمادگی جسمانی پایین تر حداقل از نظر تئوریک، عملکرد بهتری در صعود و کوهستان داشته باشند؟ و در آن روی سکه چه چیزی باعث می شود یک کوهنورد با وجود آمادگی بالا در برنامه آنطور که باید عمل نکند. در این مقاله سعی بر آن داریم تا نگاهی گذرا به کوهنوردی به عنوان یک روش زندگی داشته باشیم و از عوامل فیزیکی عبور کنیم.

زندگی با کمترین امکانات

این مورد را کمتر می توان دریک برنامه کوتاه یکروزه حس کرد. جایی که شما پس از تلاش روزانه خود به امنیت و آسایش خانه باز می گردید. اما یک سفر چند روزه معنای دیگری دارد. کوهنورد نیازمند آن است که با کمترین امکانات سر کند. عدم دسترسی به منابع گرمازا، مواد غذایی تازه، لباس پاکیزه و سایر عناصر رفاه در زندگی شهری چیزیست که شرایط را برای یک صعود کننده تغییر می دهد.

این یک نگاه کمینه گرا (مینیمالیستی) است که سعی دارد با کمترین امکانات به بیشترین نتیجه دست یابد.

خود اتکایی

زندگی شما در کوهستان عملا در دستان خودتان است. دانش، مهارت و آمادگی شماست که میتواند شما را از ورطه های خطرناک نجات دهد و این چیزیست که حتی در قله های آسان هم ممکن است بروز کند. واقعیت این است که اغلب کوهنوردان به امید امداد صعود نمی کنند و با این دیدگاه به کوه می روند که روی پای خود بایستند. اوج این دیدگاه را می توان در سبک آلپی دید. جایی که کوهنوردان حتی از ثابت گذاری نیز استفاده نکرده و با تکیه بر توانمندی تیم کوچک خود مسیر را باز می کنند.

حرکت با وجود ترس

ترسیدن ریشه در نیاز به بقا دارد. دیدگاهی که به کلی می تواند با کوهنوردی متضاد باشد. به قول رینهولد مسنر، کوهنوردی بدون خطر مرگ اصلا کوهنوردی نیست. و چه کسی می تواند ادعا کند که از مرگ نمی ترسد. این بخش از فلسفه صعود می تواند به طور کلی دیگاه نرمال نسبت به زندگی را زیر سوال ببرد.

با وجود این تعارض ذاتی یک کوهنورد یاد می گیرد که چگونه با وجود ترس حرکت کند و به حرکت خود ادامه دهد.

سردتر از همه جا

در روزهای زمستان حتی سرمای شهر طاقت فرساست با وجود این صعود به ارتفاعات با 20 تا 40 درجه کاهش دما همراه خواهد بود. یادگیری زندگی در سرما چیزیست که می تواند باعث موفقیت یک کوهنورد در صعودهای زمستانی باشد. چه دستکشی مناسب است؟ از چه نوع پوشاکی باید استفاده کنم؟ چگونه می توان با دستکش کوهنوردی کار کرد؟ بهترین کفش کوهنوردی برای برنامه ای که مدنظر دارم کدام است؟ همه اینها و صدها سوال دیگر در ذهن یک کوهنورد نقش می بندد تا مسیر وی برای زندگی در سرمای 20 تا 50 درجه زیر صفر را هموار کند.

تاریخچه تلاش‌ زمستانی ایرانیان بر قلل بلند: مبارزه با یخ

-148 درجه، داستان صعود به جایی که زمان هم یخ می‌زند

ذهنیت مثبت: می توانید از آن کوه بالا بروید

حفظ نگرش مثبت اهمیت زیادی در موفقیت یک کوهنورد دارد و تنها خود کوهنوردی است که می تواند این نگرش را ایجاد کند. این نگرش مثبت بر پایه موفقیت های قبلی فرد شکل می گیرد. این موفقیت های قبلی به صورت یک ندای درونی به کوهنورد گوشزد می کنند که قبلا توانستم پس باز هم می توانم.

کسی که در ارتفاع پایین تر مسیر با درجه سختی 5.12 را صعود می کند به احتمال زیاد در ارتفاعات بالاتر (مانند دیواره علم کوه) هم راحتتر خواهد توانست یک مسیر با درجه سختی 5.11 را صعود کند(البته به شرط هم هوایی) چرا که همین ذهنیت مثبت به او اعتماد به نفس می دهد.

کسی که می تواند در سه روز 20 ساعت کوهنوردی کند هم ذهنیت مثبت برای صعود یک خط الراس را پیدا خواهد کرد.

درک درد و در آغوش کشیدن آن

واقعیت این است که کوه نوردی دردناک است. این مانند یک ورزش باشگاهی نیست که در زمان خستگی یا آسیب دیدن بتوان راهی رختکن شد. اینجا تازه شروع ماجراست. راه رفتن برای ساعت ها با پاهای تاول زده تجربه ای است که هر کوهنوردی آنرا به راحتی به یاد می آورد. کوهنوردی به عنوان یک روش زندگی به فرد یاد می دهد که چگونه با وجود درد زندگی کند و به راه خود ادامه دهد. در این رابطه می توانید مقاله دو پای شکسته در اوگر را در موج کوه مطالعه کنید.

بدون نیاز به دلیل

دلایل زیادی برای کوهنوردی مطرح شده است. شاید مشهورترین آنها را از جورج مالوری شنیده باشید”چون کوه آنجاست” دلایلی مانند استفاده از زیبایی طبیعت، رسیدن به قله و … همواره توسط افراد مختلف مطرح می شود اما به نظر میرسد اینها بیش از آنکه دلیل باشند توجیه یک کار خودخواسته و بدون دلیل هستند. ما به خاطر چیزی کوهنوردی نمی کنیم. ما این کار را صرفا به خاطر اشتیاق انجام می دهیم.