دوگال هاستون، مجازات آیگر تا مسیر دشوار اورست

بالا، همیشه بالا. پسر جوان اهل کوری، دوگال هاستون از دور زدن تپه‌های پنتلند به یکی از اولین کوهنوردان بریتانیایی تبدیل شد که اورست را فتح کرد و مسیری را به سمت جنوب غربی بالا رفت که قبلاً هرگز صعود نشده بود و از آن زمان تاکنون تلاشی برای آن انجام نشده است.

دانکن “دوگال” کوردی مک اسپوران هاستون (در فارسی به عنوان هوستون نیز شناخته می شود) به تاریخ 19 آوریل 1940 در شهر کوری اسکاتلند به دنیا آمد. وی از سال 1967 مدیر مدرسه بین المللی کوهنوردی در لیسین سوییس بود و این سمت را تا زمان مرگش بر اثر بهمن در حال اسکی نیز به عهده داشت.

هاستون در دبیرستان وست کالدر تحصیل کرد و در همان دوران اوایل کوهنوردی خود مسیرهای جدیدی در کوهستان های اسکاتلند گشود. او 14 سال داشت که به مسیرهای سخت و عمودی سرک می کشید و در سن 16 سالگی و دوران دبیرستان بود که عضو باشگاه کوهنوردی نوجوانان اسکاتلند شد. هاستون عطش عجیبی به صعود در آب و هوای بد و طوفانی داشت که باعث می شد چالش های کوهنوردی حتی بیشتر هم شود. وی در دوره تحصیل در دانشگاه ادینبورگ تقریبا تمامی کوه های اسکاتلند را شخم زده بود و بیشتر این صعودها هم در طول زمستان انجام می شدند.

دوگال کلا جوان پر شر و شوری بود و حتی در یک مورد غم انگیز به دلیل رانندگی در حین مستی با سه جوان تصادف کرد که این تصادف به مرگ یکی از سه نفر انجامید. او به تعدادی از جرایم متهم شده و به مدت 2 ماه در بارلینی گلاسکو زندانی شد.

در سال 1964 هاستون از اسکاتلند دور شد تا خانه جدیدی در لیسین سوئیس بسازد. در آنجا، دوست نزدیکش جان هارلین، مدرسه بین المللی کوهنوردی را اداره می کرد و از اینجا بود که هاستون، در حالی که به عنوان راهنمای کوهستان کار می کرد، دیدنی ترین اکسپدیشن های خود را طراحی و اجرا کرد.

اولین مورد از اینها تلاشی خطرناک در مسیر مستقیم به بالای آیگر در زمستان بود. او همراه با جان هارلین، تیمی را در سال 1966 رهبری کرد که در رسانه های بین المللی به طور گسترده ای مطرح شد، زیرا تیمی از آلمانی ها در همان زمان در همان مسیر تلاش می کردند. در صحنه‌های درام پرطرفدار، جان هارلین در هنگام صعود در اثر پاره شدن طناب جان خود را از دست داد، در حالی که هاستون و چهار نفر از آلمانی‌ها با سرمازدگی شدید به قله رسیدند. این اولین صعود مستقیم از جبهه شمالی بود و به عنوان یک صعود کلاسیک در نظر گرفته می شود که توسط هاستون در کتاب خود Eiger Direct بیان شده است. جای تعجب نیست که کلینت ایستوود او را در سال 1969 به عنوان مشاور در فیلم “مجازات ایگر” استخدام کرد.

ریسک بیشتر برای ادامه

هاستون اکنون یک کوهنورد حرفه ای بود و به جای جان هارلین را به عنوان رئیس مدرسه کوهنوردی منصوب شد. مدل مالی-تبلیغاتی او اجرای دیدنی ترین رویدادهای کوهنوردی ممکن برای جلب توجه رسانه ها بود که می توانست به تامین بودجه برای صعودهای بیشتر تبدیل شود. به این ترتیب هاستون به زندگی در حاشیه ادامه داد. در سال 1970 او از خطرناک ترین کوه 8000 متری جهان یعنی آناپورنا صعود کرد. وی این صعود را به همراهی تیمی با سرپرستی سر کریس بانینگتون انجام داد و توانست به همراه دان ویلانز از جبهه جنوبی برای نخستین بار به قله آناپورنا صعود کند. این برنامه اولین صعود دیواره نوردی در قلل هشت هزار متری محسوب می شود. تنها چند هفته بعد از آن بود که برادران مسنر به صعود جبهه روپال نانگاپاربات دومین دیواره بزرگ قراقوروم و هیمالیا را انجام دادند.

تقریباً 1000 نفر در دامنه‌های اورست بر اثر طوفان برفی گرفتار شدند

راهنمای انواع پارچه‌ها در دستکش های کوهنوردی و اسکی

دو تلاش اول هاستون برای رسیدن به اورست در سال‌های 1971 و 1972، به رهبری کریس بانینگتون، شکست خورد. هر دو مورد تلاش، در جبهه جنوب غربی که تاکنون فتح نشده بود، انجام شدند. تلاش دوم هم به دلیل هوای بد، پس از بارشهای موسمی به پایان رسید. در سال 1975 در یک اکسپدیشن موفق دوباره به رهبری کریس بانینگتون بود که نهایتا دوگال هاستون و داگ اسکات توانستند با طی این مسیر فوق العاده به قله برسند. هاستون و اسکات مجبور شدند شب را پس از صعود قله در غار برفی که در قله جنوبی حفر شده بود بگذرانند. این مسیر هرگز دوباره تکرار نشده است و جبهه جنوب غربی به عنوان سخت ترین مسیر شناخته می شود. “اورست، مسیر دشوار” را بخوانید.

هاستون پس از پیروزی در اورست به صعود خود ادامه داد. کوه‌ها قلمرو او بودند، تا اینکه وقتی در 17 ژانویه 1977 در لاریونداز، لیسین به تنهایی در خارج از پیست اسکی می‌کرد، بر اثر سقوط بهمن کشته شد. وی توسط روسری خفه شد که همیشه به گردن می بست و به نوعی نشان وی هم قلمداد می شد.

• 1966 مسیر مستقیم آیگر
• 1970 اولین صعود جبهه جنوبی آناپورنا، صعود به قله همراه با دان ویلانز. (این
• 1971 تلاش اورست
• 1972 تلاش اورست
• 1974 اولین صعود چانگابانگ
• 1975 اولین صعود جبهه جنوب غربی اورست