اگر به دنبال یک چالش فوق استقامتی هستید، تبریک می گوییم. جای درستی آمدید! ماراتن بارکلی در میان مسابقات اولترا ماراتن دنیا از عجیب ترین ها و البته سختترین هاست. در ادامه مطلب دلیل این ادعا را متوجه خواهید شد.

ماراتن بارکلی یکی از آن دسته مسابقاتی است که سرسخت ترین ورزشکاران را هم از دور خارج می کند. این مسابقه اولترا ماراتن تریل هر ساله در پارک ایالتی فروزن هد در شهرستان مورگان تنسی واقع در امریکا برگزار می شود.

مسیر مسابقه سال به سال متفاوت است اما به طور کلی شامل پنج لوپ دویدن می شود که هر دور بیش از 32 کیلومتر طول دارد و مجموع مسافت این مسابقه را به 160 کیلومتر می رساند. با این حال زمان مسابقه محدود بوده و به 60 ساعت از شروع اولین دور محدود می شود. زمان بر گزاری مسابقه هم هر ساله در ماه مارس یا اوایل آوریل می باشد.

فراز از زندان

یکی از جالبترین بخش های مسابقه فوق ماراتن بارکلی ایده شکل گیری آن است. مسابقه ماراتن برکلی حاصل تفکر گری “لازاروس لیک” کانترول و کارل هن بود. ایده این مسابقه در حقیقت از ماجرای فرار جیمز ارل ری، قاتل مارتین لوتر کینگ در سال 1977 از زندان ایالتی بروشی مونتین الهام گرفته شد. ری در زمان فرار خود حدود 19 کیلومتر را در طی 54.5 ساعت دویدن در جنگل و پنهان شدن از جستجوی هوایی طی کرد. در همان زمان کانترل با فکر کردن به مسافت پیموده شده توسط ری به این ایده رسید که این مسافت اصلا زیاد نیست و با خود گفت “من می توانستم حداقل 160 کیلومتر در همین زمان بدوم!” و به این شکل مسابقه ماراتن بارکلی شکل گرفت. کانترال این مسابقه را به نام همسایه و یار دیرین خود، بری بارکلی نام گذاری کرد و اولین مسابقه الترا ماراتن بارکلی هم در سال 1986 اجرا شد. بری بارکلی در سال 2019 و در سن 70 سالگی درگذشت.

در سال‌های اولیه، مسیر مسابقه ماراتن بارکلی حدود ۵۰ تا ۵۵ مایل (۸۰ تا ۸۹ کیلومتر) با تقریباً ۲۵۰۰۰ تا ۲۷۰۰۰ فوت (۷۶۰۰ تا ۸۲۰۰ متر) صعود بود. در سال ۱۹۸۸، “اد فروزن” فورتاو، اهل کارولینای شمالی، اولین نفری بود که نسخه کوتاه اولیه مسیر را با زمان ۳۲ ساعت و ۱۴ دقیقه به پایان رساند. در سال ۱۹۸۹، مسیر مسابقه طولانی‌تر شد. مسیر ۵۵ مایلی به عنوان “مسیر کوتاه” و مسیر ۱۰۰ مایلی یا 160 کیلومتری به عنوان “مسیر بلند” شناخته می‌شد. در سال ۱۹۹۵، مارک ویلیامز از بریتانیا با زمان ۵۹ ساعت، ۲۸ دقیقه و ۴۸ ثانیه اولین نفری شد که مسیر کامل ۱۰۰ مایلی ماراتن بارکلی را به پایان رساند.

برگزاری مسابقه در سال ۲۰۲۰ به دلیل همه‌گیری کووید-۱۹ لغو شد.

در سال ۲۰۲۳، جاسمین پاریس، دونده بریتانیایی، چهارمین زنی شد که دویدن سه حلقه‌ی “مسیر تفریحی” را دو بار به پایان رساند و تنها دومین زنی بود که حلقه‌ی چهارم را آغاز کرد. پیش از او، سو جانستون در سال ۲۰۰۱ حلقه‌ی چهارم را آغاز کرده بود. دونده‌های زن دیگری که پیش از این مسیر تفریحی سه حلقه را دو بار به پایان رسانده بودند عبارتند از سوزی تیبو (۱۹۹۱، ۱۹۹۴)، نانسی همیلتون (۱۹۹۱، ۱۹۹۳)، سو جانستون (۲۰۰۰، ۲۰۰۱) و بورلی اندرسون-ابس (۲۰۱۲، ۲۰۱۳). پاریس در سال ۲۰۲۴ به اولین زنی تبدیل شد که توانست هر پنج حلقه را در محدوده زمانی به پایان برساند. او مسابقه را با ۹۹ ثانیه پیشی گرفتن از زمان پایان 60 ساعته به پایان رساند.

شرح مسابقه

ثبت نام

مسابقه برکلی تنها برای ۳۵ دونده محدود شده است و معمولا ظرفیت آن در همان روزی که ثبت نام باز می‌شود، به سرعت تکمیل می‌گردد. الزامات و مهلت‌های ارسال درخواست ثبت‌نام به خوبی حفظ شده است و هیچ جزئیاتی به صورت عمومی تبلیغ نمی‌شود.

شرکت‌کنندگان بالقوه باید مقاله‌ای در مورد “چرا باید به من اجازه دهند در بارکلی بدوم” بنویسند، مبلغ ۱.۶ دلار به عنوان هزینه ثبت‌نام پرداخت کنند و الزامات دیگری را که ممکن است تغییر کند، تکمیل نمایند. در صورت پذیرش، شرکت‌کننده “نامه تسلیت” دریافت می‌کند. دونده‌های تازه‌کار بارکلی که به عنوان “باکره” شناخته می‌شوند، موظب هستند هنگام ورود، یک پلاک خودرو از ایالت/کشور خود به عنوان بخشی از هزینه ورودی بیاورند. از شرکت‌کنندگان قبلی درخواست می‌شود که یک “هزینه” اضافی بیاورند که در گذشته شامل چیزهایی مانند یک پیراهن سفید، جوراب یا یک پیراهن فلانل به عنوان کمک مالی برای عدم تکمیل مسابقه بوده است. این کمک‌های مالی ظاهراً بر اساس نیازهای جاری لازاروس لیک در آن زمان است. تکمیل‌کنندگان قبلی ماراتن که برای شرکت مجدد بازمی‌گردند، باید یک بسته سیگار کمل به عنوان بخشی از هزینه ثبت‌نام ارائه دهند. شماره ۱ سینه به شخصی داده می‌شود که به نظر می‌رسد کمترین احتمال را برای اتمام حتی یک دور از بین همه کسانی که درخواست داده‌اند، دارد؛ همانطور که کانترول آن را “قربانی انسانی” می‌نامید.

مسیر

مسیر مسابقه که از زمان برگزاری اولین دوره، بارها از نظر مسافت، مسیر و ارتفاع تغییر کرده است، در حال حاضر شامل یک حلقه تقریباً ۲۰ مایلی (۳۲ کیلومتری) بدون علامت است که به جز دو نقطه در طول مسیر که آب وجود دارد، هیچ ایستگاه کمکی ندارد. دوندگان مجاز هستند قبل از شروع مسابقه نقشه مسیر را مطالعه و کپی کنند، اما پس از شروع مسابقه، فقط باید با یادداشت‌های خودشان مسیر را پیدا کنند. لوپ مسیر از دروازه زرد رنگ جاده که ماشین‌های دوندگان و همراهان آن‌ها در آنجا پارک شده است شروع و به آنجا ختم می‌شود. دوندگان مسیر ۱۰۰ مایلی این حلقه را پنج بار می‌دوند، برای دورهای دوم و چهارم جهت حرکت خلاف عقربه‌های ساعت و سپس هر دونده در دور پنجم جهت حرکت را به صورت متناوب، پس از انتخاب دونده اول، تغییر می‌دهد. بسته به زمان شروع دور اول، یا دورهای دوم و چهارم در شب دویده می‌شوند، یا دورهای اول، سوم و پنجم در شب دویده می‌شوند. دونده‌هایی که سه دور از حلقه (۶۰ مایل) را کامل کنند، گفته می‌شود که یک “مسیر تفریحی” را به پایان رسانده‌اند.

با احتساب ۵۴,۲۰۰ فوت (۱۶,۵۰۰ متر) صعود تجمعی (و همین مقدار فرود)، دوی 160 کیلومتری، با در نظر گرفتن کل مسافت طی شده در تمام دورها، یکی از چالش‌برانگیزترین مسابقات دوی فوق ماراتن در نظر گرفته می‌شود، حتی می‌توان گفت سخت‌ترین مسابقه در کل دنیا است. طبق آمار سال ۲۰۱۸، حدود ۵۵ درصد از این مسابقات بدون اینکه کسی بتواند مسیر را کامل کند به پایان رسیده است.

فواصل 160 مایل و 95 کیلومتر تقریبی هستند. در حالی که طول اسمی هر دور 32 کیلومتر است که فقط فاصله افقی را در نظر می‌گیرد، اما طول واقعی مسیر به دلیل تغییرات ارتفاع در طول مسیر متغیر است. برخی می گویند طول هر دور تا ۲۶ مایل (۴۲ کیلومتر) می رسد که در نتیجه کل مسیر مسابقه برای ۱۰۰ مایل حدود ۱۳۰ مایل (۲۱۰ کیلومتر) و برای “مسیر تفریحی” (۶۰ مایل) حدود ۷۸ مایل (۱۲۶ کیلومتر) خواهد بود.

زمان بندی و تجهیزات

مسابقه ماراتن بارکلی در هر زمانی از نیمه شب تا ظهر در روز مسابقه آغاز می شود. با به صدا درآمدنِ یک شیپور(نوعی ساز حلزون شکل بزرگ) یک ساعت مانده به شروع مسابقه، رسماً همه چیز برای شروع آماده می‌شود. مسابقه به طور رسمی زمانی آغاز می شود که مدیر مسابقه سیگاری روشن کند.

علاوه بر دویدن، شرکت کنندگان باید بین 9 تا 14 کتاب را در طول مسیر پیدا کنند (تعداد دقیق هر سال تغییر می کند) و برای اثبات تکمیل مسیر، صفحه مربوط به شماره مسابقه خود را از هر کتاب جدا کنند. به همین دلیل، به شرکت کنندگان فقط شماره های فرد داده می شود. شرکت کنندگان در شروع هر دور، یک شماره مسابقه جدید و در نتیجه نیاز به جدا کردن صفحه جدید از کتاب ها دریافت می کنند.

زمان نهایی برای مسابقه ۱۰۰ مایلی، ۶۰ ساعت در کل یا به طور متوسط ​​۱۲ ساعت برای هر دور است و زمان نهایی برای نسخه ۶۰ مایلی مسابقه، ۴۰ ساعت در کل است که به طور متوسط ​​حدود ۱۳ ساعت و ۲۰ دقیقه برای هر دور می‌شود. این زمان همچنین شامل هر زمان استراحت/غذا بین حلقه‌ها می‌شود. هنگامی که یک شرکت‌کننده یک دور را شروع می‌کند (با زمان لمس کردن دروازه زرد معروف پس از دریافت شماره سینه)، تا زمانی که آن دور را تمام نکند، مجاز به دریافت هیچ کمکی به جز کمک از سایر دونده‌ها نیست.

از مجموع بیش از ۱۰۰۰ شروع، مسابقه ۱۰۰ مایلی تا سال ۲۰۲۰، تنها ۲۶ بار توسط ۲۰ دونده مختلف و با احتساب یک دونده که دو بار، یک دونده که سه بار و یک دونده که چهار بار مسابقه را تمام کرده است، در زمان نهایی ۶۰ ساعته به پایان رسیده است. با این حال، در سال ۲۰۰۶، حتی یک نفر هم نتوانست مسیر تفریحی ۶۰ مایلی را در کمتر از ۶۰ ساعت به پایان برساند.

پیش از به پایان رساندن مسیر توسط جاسمین پاریس در سال ۲۰۲۴ و همچنین عملکرد او در سال ۲۰۲۳ (رسیدن به کتاب نهم در دور چهارم)، بهترین دستاورد زنان، ۶۶ مایل (۱۰۶ کیلومتر) طی شده توسط سو جانستون در سال ۲۰۰۱ بود. بیش از ۳۰ شرکت‌کننده نتوانستند به اولین کتاب (که در فاصله دو مایلی قرار دارد) برسند.

زمانی که یک دونده از مسابقه خارج می‌شود، هنگام بازگشت به نقطه شروع/پایان، با نواختن شیپور، قطعه‌ی “Taps” نواخته می‌شود.

در سال ۲۰۱۷، گری رابینز از شمال ونکوور، بریتیش کلمبیا، تنها با ۶ ثانیه اختلاف نسبت به زمان نهایی ۶۰ ساعته به خط پایان رسید و تقریباً شانزدهمین دونده‌ای می‌شد که تا به حال مسیر برکلی را کامل می‌کرد. با این حال، او در مراحل پایانی مسابقه مسیر اشتباهی را طی کرده بود و در نتیجه، دو مایل از مسیر مسابقه را کم کرده بود؛ حتی اگر سریع‌تر می‌بود، او به دلیل خطا در مسیر، رد صلاحیت می‌شد. کانترول در مورد این ۶ ثانیه اضافه بر زمان نهایی گفت: “زمان در چنین شرایطی بی معنی است.”