آندره چوک را بایست از نسل کوهنوردان دهه لهستان طلایی به شمار آورد. وی متولد ۱۱ نوامبر ۱۹۴۸ در شهر زبرزه لهستان بود و در کمپ ۳ کانگچنجونگا به دلیل ادم ریوی به طرز غم انگیزی درگذشت. دلیل فوت وی احتمالا جاه طلبیی بود که باعث شد با همنوردان خود که در وضعیت جسمی عالی بودند علیرقم خستگی از برنامه قبلی همراه شود. در این مقال به گذشته باز می گردیم تا نگاهی به زندگی این کوهنورد برجسته داشته باشیم.
او اولین سالهای کودکی خود را در زبرزه گذراند، والدینش هرگز صعود نکردند، اما پدرش – یک سواره نظام قبل از جنگ، شرکت کننده در کمپین سپتامبر، عشق به آزادی و تفکر در طبیعت را در او القا کرد – و همانطور که همه می دانیم، ما اغلب در کوهستان به دنبال آنها هستیم. آندری از دوران کودکی کتاب های ماجراجویی را می بلعید و بذر کاشته شده توسط پدرش را پرورش می داد. او رویای سفر را در سر می پروراند – چیزی که با خواندن کتاب ها پایان نیافت. کوهپیمایی و کوهنوردی نهایتا تبدیل به بخشی از زندگی وی در کوهستان کارکوسکو می شدند. این منطقه قبله کوهنوردان سیلزی شناخته می شد.
در پایان دهه ۱۹۶۰، او به KW در گلیویچ پیوست، جایی که دیدار با کیرکین زدزیلویچ سرنوشت وی را رقم زد. به راحتی می توان تصور کرد که چگونه تخیل یک جوان تحت تأثیر داستان های شخصیتی قرار می گیرد که زندگی خود را وقف کوهنوردی به معنای وسیع کرده است. او مهارت های کوهنوردی خود را در سال ۱۹۷۰ به دست آورد. دوستانش تأکید می کنند که او برای راههای جدید ارزش قائل بود، او مسیرهای تکراری را دوست نداشت. چوک در سال ۱۹۷۳ به همراه همنوردانش مسیری در رخ شرقی بادیل با درجه VI A2 گشودند. و مسیرهایی که پشت سر هم یک به یک گشایش می شدند.
در سال ۱۹۷۴ آندره چوک در اولین صعود لهستانی جبهه جنوبی سوزی دوفو با درجه سختی ED شرکت کرد. سال ۱۹۷۸ هم در یک اردوی زمستانی در سوییس شرکت نمود.
پس از این مرحله از کارهای فنی نوبت به صعودهای بلندتر رسیده بود. آندره چوک به همراه دیگران راهی کوههای جماهیر شوروی شدند و در سال ۱۹۷۵ به قله لنین صعود کرد، در اینجا حریف اصلی وی هوای خراب بود. در سال ۱۹۷۸ توانست تنها در سه روز به قله کمونیزم صعود کند.
و باز هم بالاتر
او در سال ۱۹۷۶ در طول سفر لهستانی به K2 در هیمالیا ظاهر شد. کوه شخصیت خود را نشان داد و علیرغم تلاش های فراوان، “تسلیم نشد”، تیم آنها در ترکیب یانوش کورچاب، ویتک کورتیکا، لزک سیچی و دیگران – در مجموع ۲۰ نفر – عمل کرد. آندرژ مسیر جدیدی را در پیش گرفت – در امتداد خط الراس شمال شرقی در K2، او به ۸۰۰۰ متری رسید. این مسیر بعدا توسط کوهنوردان امریکایی تکمیل شد. گزارش صعود شمال شرقی کی۲ را در موج کوه بخوانید
در سال ۱۹۷۹، چوک بدون اکسیژن همراه با کوکوچکا به لوتسه صعود کرد – این چهارمین صعود به این قله بود. در سال ۱۹۸۰ و در ۱۹ می آندره چوک توانست مجددا به همراه یرزی کوکوچکا از طریق مسیری جدید در جبهه شرقی به اورست صعود کند.
آندره چوک در سال ۱۹۸۲ توانست به تنهایی ماکالو را صعود کند. در این اکسپدیشن متاسفانه تادئوش سولک درگذشت.
زمستان دائولاگیری تا مرز خستگی
سفر به دائولاگیری در زمستان ۱۹۸۶ احتمالا روی مرگ وی در برنامه بعدی تاثیر داشته است. چوک و کوکوچکا بعد از ظهر به قله رسیدند و سپس در بازگشت شب آنها را فرا گرفت. آنان به قدرت اراده زنده ماندند و ساعت ۹ صبح به کمپ چهار رسیدند. آندره چوک توانست خود را به کمپ دو برساند و کوکوچکا حتی برای یک شب دیگر هم بیواک کرد.
این حجم از خستگی آندره احتمالا دلیلی شد که در برنامه بعدی تحت فشار زیاد صعود درگذشت.
آندره چوک یک سلبریتی کوهنوردی نبود. او تیتر خوبی برای رسانه ها نداشت و احتمالا مانند بسیاری از کوهنوردان آن روزگار لهستان پس از بازگشت با کار در ارتفاع، رنگ کردن دودکش ها، کار معدن و اموری از این دست امرار معاش می کرد. اما قطعا یکی از بزرگترین کوهنوردانی بود که تا به امروز وجود داشته است.
