در جای جای تاریخ کوهنوردی جهان به نام هایی برمی خوریم که تاثیری خاص بر تحول و تکامل این ورزش داشتند. آندری اشترمفل نیز یکی از آنهاست. این کوهنورد اسلونیایی به عنوان دهمین فرد در لیست کوهنوردان دوران کلنگ طلایی قرار دارد. او بیش از 20 اکسپدیشن به کوه های بلند جهان ترتیب داد اما چیزی که او را متمایز می کند، وفاداری به خود است.

آندری در یک روز سرد در 17 دسامبر 1955 و در شهر کرانج یوگسلاوی سابق و اسلونی امروزی به دنیا آمد. جایی که بعدا هم تشکیل خانواده داد. او در سال 1975 دبیرستان را به پایان رسانید و سپس در سال 1983 از دانشکده ورزش فارغ التحصیل شد. وی به عنوان معلم در مرکز مدرسه اشکوفجا لوکا شروع به فعالیت کرد.

شروع کوهنوردی آندری به همراه برادرش مارکو از دوره ابتدایی بود و بعدا در سال 1972 با پیوستن به باشگاه کوهنوردی کرانج شکل جدی گرفت. وی در سال 1982 راهنمای کوهستان و در سال 1997 راهنمای IFMGA شد.

اشترمفل بدون شک کوهنورد برجسته صعود به قلل هیمالیا در اسلونی محسوب می شود. او عمدتا از جمع آوری تعداد صعود به قلل هشت هزار متری خودداری کرده و ترجیح داد راه را برای صعود به سبک آلپی در بلندترین کوه های جهان هموار کند. آندری قبل از 21 سالگی توانست به همراه نیج زاپلوتنیک به قله گاشربروم یک صعود کرد و همین صعود هم باعث شد فلسفه کوهنوردی درونش شکل گیرد.

دومین تجربه در 8000 متری های جهان 2 سال بعد بود. مسیر مستقیم غربی اورست – بزرگترین دستاورد کوهنوردی یوگسلاوی. این صعود به سبک محاصره ای انجام شد اما همچنان هم جایگاه خود به عنوان یک مسیر بسیار دشوار در اورست را حفظ کرده است. آندری پس از اورست 6 قله هشت هزار متری دیگر را هم صعود کرد: برودپیک، گاشربروم 2(33 ساعت بیس کمپ به بیس کمپ)، شیشاپانگما، کانگچنجونگای جنوبی، چوآیو و دائولاگیری. او دو تا از این قلل را از مسیر جدید و سه قله دیگر را به سبک آلپی خالص صعود نمود. اشترمفل دو بار به قله اورست رسید. بار دوم هم 11 سال بعد در 1990 به همراه همسرش ماریجا بود. آنها اولین زوجی بودند که بر بام جهان ایستادند.

با این حال اولین چالش اصلی او در سبک آلپی گشایش مسیر جدیدی در جبهه جنوبی شیشاپانگما بود. او تنها 6 ماه پس از دومین صعودش به اورست به همراه مارکو پریزل توانست مسیری جدید به سبک آلپی در کانگچنجونگای جنوبی (8476 متر) باز کند. این صعود برای آنها جایزه کلنگ طلایی را به ارمغان آورد. (گزارش کانگچنجونگا – اکسپدیشن اسلونی ۱۹۹۱ در این رابطه مطالعه کنید)

آندری اشترمفل در سال 1999 اولین صعود جبهه شمالی گیاچونگ کانگ (7952 متر) پانزدهمین قله جهان را با موفقیت پشت سر گذاشت. این قله به طور کلی هم ندرتا صعودی به خود دیده است.

البته که تمام تلاش های این استاد تمام کوهنوردی با موفقیت همراه نبودند. در سال 1981 بود که تا ارتفاع 8250 متری جبهه جنوبی لوتسه به پیش رفت و متوقف شد و دومین شکست بزرگ او هم در مسیر خط جادویی کی2 بود. او در سال 1988 تا ارتفاع 8100 متری این مسیر تکنیکی به پیش رفت اما به قله دست نیافت.

صعودهای بزرگ در لبه 8000 متری تنها تلاش های اشترمفل نیست. آندری در ارتفاعات پایین تر برخی از اولین صعودها را انجام داده است که از جمله این موارد می توان به نمونه های زیر اشاره کرد:

• کمونیسم: ستون بزوبکین، سبک آلپی، 1983
• نیانانگ ری: 7071 متر، سال 1989
• بوکتاه: 6114 متر، سال 1991
• پالونگ ری: 7012 متر، سال 1995
• سیگوانگ ری: 7309 متر، مسیر جدید، سال 1999
• لاشار یک: 6842 متر، سال 2005
• منگلونتسه: 7181 متر، جبهه شرقی، سال 1992
• جاناک: 7041 متر، از ستون جنوب غربی، سال 2006

و باز هم اشترمفل فقط به اینها محدود نمیشود. او برای 45 سال در سطح بالای کوهنوردی فعالیت کرد و به بسیاری از کوه های مختلف جهان با سبک خوب، سرک کشید.

درس بزرگ از یک استاد بزرگ

مارکو پریزل از بهترین کوهنوردان حال حاضر جهان که اولین صعودهای بزرگ خود را با اشترمفل انجام داد، درس بزرگی از وی گرفت که اینگونه به اشتراک می گذارد:

در سومین روز صعودمان به کانگچنجونگا در یک فلات یخبندان بالای 7000 متری آندری به من درسی داد که تاثیری غیرقابل بازگشت بر ضمیر ناخودآگاه من داشت.

باد آنقدر شدید بود که نتوانستیم طبق طرح برنامه ریزی شده از یال پرشیب جلو به بالا ادامه دهیم. پس به سمت یک فلات پایین رفتیم. از آنجا می شد به راحتی به سمت مسیر نرمال کوه فرار کرد. در آنجا سایر اعضای تیم در حال ثابت گذاری و ایجاد کمپ های بالاتر بودند و ما هم از نظر فیزیکی در کوه احساس تنهایی می کردیم. فرار یک گزینه قانع کننده بود و در ابتدا تنها کار معقول و امن به نظر می رسید.

فشار برای تصمیم گیری تاثیر فیزیولوژیک روی من که یک جوان 25 ساله بودم داشت. من در یک شکاف دستشویی کردم و سبک شدم. سپس برگشتم تا درباره تصمیم گیری با آندری صحبت کنم که دیدم او در حال صعود کردن است. دیدن این صحنه باعث شد از ترس لبریز شوم چون مسیری که دیدم امیدوار کننده نبود. با این حال آندری شروع به صعود کرده بود و او به جای هر دوی ما تصمیم گرفته بود. من پر از خشم و کینه شدم و سعی کردم خودم را به اشترمفل برسانم تا اعتراض کنم اما شرایط هوای رقیق در ارتفاع اجازه تند رفتن نمیداد.

قدری بعد آندری سرعتش را کم کرد. من آنقدر نزدیک شدم که او بتواند صدایم را بشنود، اما مجبور شدم بایستم و چند نفس عمیق بکشم. آندری بلافاصله به من لبخند زد و گفت: “عالی کار می کنی. می خواهی پیشگامی را به عهده بگیری؟” در یک لحظه تمام کینه و خشمم از بین رفت.

مهارت های مدیریت روابط آندری خیلی خوب است!. رفتارهای غیر متخاصم او علامت تجاری اوست. مردم گاهی اوقات از پاسخ های آرام و ملایم او رنجیده می شوند، اما آندری به چنین چیزهای کوچکی نمی پردازد. هر زمان که او نزدیک باشد، هر اختلافی کوتاه مدت است.

آندری احتمالاً موافق است که او شانس خوبی داشته است. او از یک تصادف در کوه‌های آلپ فرانسه جان سالم به در برد، جایی که همه چیز به راحتی می‌توانست به گونه‌ای متفاوت پیش برود. وفاداری آندری به کوهها زمانی که باربارا، شریک کوهنوردی او، در جبهه شمالی شیت سقوط کرد، و هنگامی که نج در دامنه های پایینی ماناسلو درگذشت، تا حد زیادی مورد آزمایش قرار گرفت.

مارکو نظرش درباره آندری را اینگونه بیان می کند:

هر کس سعی می کند زندگی خود را همانطور که می خواهد زندگی کند. شاید فقط آندری میداند که چگونه تمام تصمیماتی که گرفت، او را به نقطه ای که امروز در آن قرار دارد، هدایت کرد. آرزوی آرام و دلسوزانه من این است که او روزی کتابی درباره برخی از تجربیاتش بنویسد. چیزی که در مورد او می توانم بگویم این است: کار آندری (چه در کوهپیمایی و چه در زندگی) در نوع خود بی نظیر است. از آنجایی که حسادت ممکن است صمیمانه‌ترین شکل تحسین باشد، می‌توانم بگویم او احتمالاً تنها کسی است که گاهی اوقات کمی به او حسادت می‌کنم. او در طول این سال ها به خودش وفادار مانده است.

آندری.
یکی و تنها.
استاد.

اگر به اندازه کافی از ارزش های مشترک خود پیروی کنیم، شاید «آندری» خودمان را جایی در کنار جاده ملاقات کنیم…
بنابراین، برای آندری و همه «آندری‌های» آینده، به هر تعداد که ممکن است باشند، آرزوی موفقیت می کنم.

آندره اشترمفل به همراه همسر و سه فرزندش در اسلونی روزگار می گذراند و همچنان عاشق کوه هاست.