شیشاپانگما کجاست: راهنمای صعود و سایر نکات

شیشاپانگما ، همچنین با عنوان گوساینتاین شناخته می شود. این کوه به ارتفاع 8027 متر چهاردهمین قله 8000 متری جهان و آخرین قله در این فهرست می باشد. اولین صعود این کوه در سال 1964 به عنوان آخرین 8000 متری انجام شد.

گوساینتاین در زبان سانسکریت به معنای محل قدیس یا محل خدا است. این نام در ادبیات عامه استفاده می شود. به عنوان مثال در کمیک استریپ تن تن در تبت، یک پرواز ایر ایندیا در گوساینتاین سقوط کرده بود و تن تن، کاپیتان هادوک و تیم شرپا در جستجوی چانگ چونگ چن به این کوه سفر کردند.

شیشاپانگما کجاست؟

قله شیشاپانگما در منطقه جنوب‌مرکزی تبت قرار دارد و تنها قله ۸۰۰۰ متری است که به طور کامل در قلمرو چین واقع شده است. همچنین، این قله بلندترین قله رشته‌کوه جوگال هیمال است که به طور معمول به عنوان بخشی از توده کوهستانی لانگتانگ هیمال در نظر گرفته می‌شود. رشته‌کوه جوگال/لانگتانگ در مرز تبت و نپال قرار دارد.

میانگین ارتفاع تبت حدود ۴۵۰۰ متر است و شیشاپانگما بر اساس اطلاعات سایت 8000ers.com، دارای برجستگی ۲۸۹۹ متر می‌باشد. هرچند اکثر کوهنوردان از مسیر شمالی که آسان‌تر و ایمن‌تر است، صعود می‌کنند، شیشاپانگما دارای دیواره جنوبی بسیار شیب‌دار و صخره‌ای است که بیش از ۲۰۰۰ متر ارتفاع دارد.

قله اصلی و قله مرکزی

قله اصلی شیشاپانگما در ارتفاع ۸۰۲۷ متری قرار دارد، اما این قله همچنین یک قله کاذب پایین‌تر دارد. قله مرکزی در ارتفاع ۸۰۱۳ متری قرار دارد و با یک تیغه‌ تیز ۲۵۰ متری از قله اصلی جدا شده است.

تا مدت‌ها بسیاری از کوهنوردان به جای رسیدن به نقطه اصلی، به قله مرکزی می‌رسیدند. شیشاپانگما آخرین قله ۸۰۰۰ متری بود که صعود شد (۱۹۶۴)، یعنی ۱۴ سال پس از اولین صعود به یک قله ۸۰۰۰ متری که در آناپورنا I رخ داد.

اولین صعود

در بهار سال ۱۹۶۴، یک تیم بزرگ ۲۰۰ نفره چینی-تبتی شامل کوهنوردان، دانشمندان و افراد پشتیبان به رهبری “هسو چینگ” به منطقه رسید. در ۱۸ مارس، این گروه کمپ اصلی خود را در شمال قله و در ارتفاع حدود ۵۰۰۰ متری برپا کردند.

ویریدیانا آلوارز؛ اولین زن فاتح 14 قله هشت‌هزارمتری و ۷ قله قاره‌ای

صعود از لندن به قله اورست تنها در 5 روز؛ انقلاب زنون در ارتفاع بالا؟

بر اساس گزارش مجله “American Alpine Journal”، بین ارتفاع ۵۳۰۰ متر تا ۶۷۰۵ متر، تیم از یخچال یابوکانگالا به طول ۱۳ کیلومتر عبور کرد. آن‌ها از شمال به جنوب تا سر یخچال حرکت کردند و سپس از طریق یک گذرگاه به سمت شرق، به یال شمالی قله شیشاپانگما رسیدند. این یال از نزدیکی قله پایین می‌آید.

از آنجا، تیم چینی روی شیب‌های برفی و یخی به پیش رفتند. در تاریخ ۲ می، ۱۰ نفر از کوهنوردان (چهار تبتی و شش چینی) به قله رسیدند. صعودکنندگان شامل “چون-ین چنگ”، “سان چن”، “تیان-لیانگ چنگ”، “دوجی”، “چینگ هسو”، “میگمار تراشی”، “سودنام دوجی”، “فو-ژو وانگ”، “تسونگ-یو وو” و “یونتن” بودند.

مسیر صعود آن‌ها از طریق دیواره شمال‌شرقی قله عبور کرد و به عنوان “عبور چینی” شناخته شد.

آمار صعودها

برخی از صعودهای این کوه به درستی تایید نشده اند و یا مورد منازعه می باشند. دلیل آن صعود برخی از کوهنوردان به قله مرکزی کوه به ارتفاع 8013 متر میباشد. قله مرکزی در فاصله دو ساعتی قله اصلی قرار دارد.

31 کوهنورد در صعود شیشاپانگما جان خود را از دست داده اند. یکی از معروف ترین آنها آلکس لوه بوده است. با این همه این کوه به عنوان آسانترین قله هشت هزار متری شناخته می شود. مسیر شمالی از طریق رخ شمال غربی و نیز مسیر شمال شرقی دسترسی نسبی آسانی دارند. به وسیله اتومبیل می توان به نزدیکی بیس کمپ کوه دست یافت. مسیرهای پرشیب تر در رخ جنوب غربی فنی تر می باشند و شامل 2200 متر صعود شیب 50 درجه هستند.

برخی از تلاش ها و صعود های شیشاپانگما

• 1980 دومین صعود ، مسیر شمالی ، تیم آلمانی
• 1980 سومین صعود ، تیم اتریشی
• 1981 چهارمین صعود ، تیم ژاپنی ، مسیر شمالی
• 1981 پنجمین صعود ، مسنر به همراه موچلخنر ، قسمتی از یک تیم اتریشی
• 1982 رخ جنوب غربی ، مسیر بریتانیا ، دهلیز دست راست ، توسط داگ اسکات ، آلکس مک اینتایر ، راجر باکستر .
• 1987 رخ شمالی ، کارلوس کارسولیو ، وندا روتکویچ ، رامیرو ناوارت و وارکی
• 1987 مسیر غربی ، یرزی کوکوچکا ، آرتور هایزر ، از لهستان. کوکوچکا در مسیر بازگشت اسکی کرد.
• 1987 دهلیز مرکزی توسط آلن هینکس و استیو اوتچ
• 1989 شکاف مرکزی ، رخ جنوب غربی ، توسط آندره استرمفل و پاول کویچک
• 1990 دهلیز دست چپ ، رخ جنوب غربی ، ویتک کورتیک ، ارهارد لورتان و جین تریولت
• 1993 دهلیز آخر دست راست ، کریستوف ویلکی ، انفرادی
• 1993 صعود توسط تیم آرژانتینی
• 1996 آناتولی بوکرایف ، صعود انفرادی
• 1999 ادموند جویسا ، اولین فرود با اسکی از قله مرکزی
• 2002 رخ جنوب غربی ، مسیر کره ای ، توسط تیم کره جنوبی
• 2004 ژان کریستوف لافایل ، صعود مسیر بریتانیا در شرایط زمستانی و انفرادی در اواخر دسامبر ، این صعود به عنوان صعود زمستانی قبول نشد.
• 2005 اولین صعود زمستانی تقویمی توسط پیوتر موروسکی و سیمون مورو

• 2011 صعود انفرادی در 10.5 ساعت توسط اولی اشتک. بیس کمپ به بیس کمپ در 20 ساعت.

مسیرها

مسیر عادی صعود به شیشاپانگما از طریق جبهه شمالی غربی و خط الراس شمالی است. این مسیر یکی از آسانترین راهها برای رسیدن به یک قله 8000 متری محسوب می شود و بارها آنرا اسکی کرده اند. بزرگترین چالش این مسیر عبور از قله مرکزی به قله اصلی در امتداد یک خط الراس چاقویی می باشد.

جبهه جنوبی این کوه حداقل شش مسیر دارد که از یک رخ 1800 متری بالا می رود. همه مسیر های این جبهه سخت هستند و نیاز به بالارفتن از شیب برف و یخ و قسمت های ترکیبی دست به سنگ وجود دارد. جبهه جنوبی شیشاپانگما برای اولین بار در سال 1982 توسط داگ اسکات، راجر باکستر و الکس مک اینتایر در قالب یک تیم بریتانیایی انجام گرفت. بیشتر صعودهای این جبهه به سبک آلپی بوده است.

راهنمای مسیر استاندارد صعود شیشاپانگما

اکسپدیشن ها به طور معمول در کاتماندو شروع می شوند. سپس باید از مرز کوداری عبور کنید و به تبت/چین خواهید رسید. پس از دو روز هم هوایی در ارتفاع 3400 متری، جیپ شما را به در عرض 5 ساعت به کمپ رانندگان در ارتفاع 4900 متری می رساند. یک روش دیگر هم پرواز از کاتماندو به لهاسا/تبت است. (در عرض 2 روز به کمپ رانندگان خواهید رسید.) از آنجا تجهیزات کوهنوردی شما توسط یاک ها به کمپ اصلی منتقل می شود. فاصله کمپ رانندگان تا بیس کمپ حدود 18 کیلومتر است.

برای “مسیر معمولی”، کوهنوردان یک کمپ پایه در ارتفاع 5700 متری (18 کیلومتری کمپ راننده ها)، کمپ 1 در 6300، کمپ 2 در 7000 متر و کمپ 3 در 7400 متر برپا می کنند.

بیشتر مسیر برفی است و تا کمپ 2 مشکلی نیست فقط شکاف های بزرگ در مسیر وجود دارد. بین کمپ 2 و کمپ 3 باید از یک شیب بسیار تند بالا بروید. بعد از کمپ 3، تا قله، شیب ادامه پیدا می کند اما خیلی سخت نیست. بیشتر کوهنوردان در قله مرکزی توقف می‌کنند و از تیغه چاقویی به سمت قله اصلی عبور نمی کنند.

ارتفاع کمپ ها در مسیر استاندارد

• بیس کمپ: 5700 متر
• کمپ یک: 6400 متر
• کمپ دو: 7000 متر
• کمپ سه: 7400 متر

فاصله بین کمپ ها

فاصله بین کمپ ها به نقل از سامت پست به شرح زیر می باشد.

• کمپ راننده ها به بیس کمپ: 18 کیلومتر، 6 ساعت
• بیس کمپ به کمپ یک: 6 کیلومتر، 6 ساعت
• کمپ یک به کمپ دو: 1 کیلومتر، 3 ساعت
• کمپ دو به کمپ سه: 1 کیلومتر، 3 ساعت
• کمپ سه به قله: 7 ساعت

سوالات رایج