چرا کوهنوردی هرگز به یک ورزش تبدیل نخواهد شد

همزمان با برگزاری بازی‌های المپیک در پاریس، مرگ کازویا هیرایده و کنرو ناکاجیما در کوه کی2 ماهیت وحشیانه فعالیتی را نشان می‌دهد که در آن بهای اشتباهات با جان پرداخت می‌شود. در حالی که بازی‌های المپیک در جریان است، کوهنوردی به‌طور کم‌رنگ اصول عملکرد بالا را در آغوش می‌گیرد و تظاهر می‌کند که ورزش است، اما مرگ قهرمانانش با صراحت تلخی یادآور می‌شود که صعود به کوه‌های دوردست یک حرکت وحشیانه و کاملا بیرحم است، بدون قوانین، داوران یا تماشاگران. این یک ورزش نیست و شاید هرگز نباشد. در پاریس، مردم می‌توانند گریه‌های مردان و زنانی را که از دست یافتن به رویای مدال خود بازمانده‌اند، به صورت زنده یا به‌درخواست تماشا کنند. اما هیچ‌کس شکست یک کوهنورد را شاهد نیست؛ هیچ دوربینی لحظه وحشتناک حادثه، سقوط یا بهمن را که پایان بازی را تعیین می‌کند و مرگ مانع از تکرار آن می‌شود، ضبط نمی‌کند.

این تابستان، کوه کی2 به استادیوم المپیک شباهت داشت. از یک سو، هیچ‌کس هرگز به این سرعت به دومین قله بلند سیاره (8611 متر) صعود نکرده بود: بنجامین ودرینز فرانسوی، مانند یک جادوگر، در 11 ساعت از کمپ اصلی پیشرفته از همان مسیری که این کوه عظیم در سال 1954 برای اولین بار فتح شد، صعود کرد. برخلاف پیشگامان لَسِدِلی و کامپاگنونی، ودرینز مانند یک ماشین با شدت و توان یک دوچرخه‌سوار تور دو فرانس تمرین کرده بود. جایی که همه با هیپوکسی و خطرات عینی (سقوط سنگ‌ها، توده‌های یخ) دست و پنجه نرم می‌کنند، ودرینزتقریبا به سمت قله پرواز کرد. او می‌توانست شماره یک ورزشکار دو و میدانی را بپوشد و اما شاید ترجیحش این بود که در استادیومی به آن بزرگی و بدون تماشاچی میلیونی شاهکار خود را ثبت کند.

از سوی دیگر، در ناکجاباد جبهه غربی کی2، دور از صعودهای استاندارد، دور از همه چیز، حتی از خود زندگی، کوهنوردان ژاپنی کازویا هیرایده (45 ساله) و کنرو ناکاجیما (39 ساله) با چالش زندگی خود روبرو بودند: آنها معتقد بودند که مسیر زندگی‌شان به آنها اجازه می‌دهد تا یک آخرین رویای بزرگ را دنبال کنند — یک رویای ترسناک، قطعاً — یک آخرین سفر قبل از بازگشت به زندگی عادی.

جبهه غربی کی2 در واقع یک دیواره صخره‌ای است که تقریباً 3000 متر بالا می‌رود و تنها یک بار، در سال 2007، توسط یک گروه 23 نفره از بهترین کوهنوردان روسی صعود شده است. این دو کوهنورد ژاپنی دو بار برنده جایزه معتبر پیولت دور یا کلنگ طلایی، جایزه‌ای که برجسته‌ترین و جسورانه‌ترین کوهنوردان را تمییز می‌دهد، شده بودند. اما هیچ‌کس دقیقاً نمی‌دانست چه مسیری را قصد داشتند در سبک آلپاین طی کنند.

با نگاه به عکس‌های دامنه غربی مانند یک پازل، می‌توان در سمت چپ یک سلسله از میدان‌های برفی را دید که اینجا و آنجا توسط دیواره‌های سنگی قطع می‌شوند: این ساده‌ترین مسیر است، اگرچه به وضوح در معرض سقوط برف و سنگ‌ها قرار دارد. این مسیری بود که در سال 1988 توسط وویتک کورتیکا، غول لهستانی و کوهنورد نخبه سوئیسی ژان تریولت، دو کوهنوردی که می‌خواستند خود را در برابر چالش ترسناک سبک آلپاین بسنجند، انتخاب شد. درست مانند این تابستان، آن زمان هوا به شدت خراب بود و این زوج 56 روز را در پای کوه بدون دیدن حتی یک روز آفتابی گذراندند. در نهایت، کورتیکا و ترویلت دو حمله به کوه انجام دادند، اما در هر دو مورد نتوانستند از 6400 متر فراتر بروند و توسط بهمن‌هایی که بر روی مسیری که آن را داس نامیدند، به دلیل شکل راهرویی که قصد داشتند از آن پیشروی کنند، به خانه فرستاده شدند.

پس از هفته‌ها انتظار، پنجره مورد انتظار هوای خوب در 24 ژوئیه به کی2 رسید: همه کوهنوردان به سمت دامنه حرکت کردند، البته هیچ‌کس به سرعت ودریز نبود. دو روز بعد، چند هلیکوپتر ارتش پاکستان به دنبال چیزی در دامنه غربی بودند. آنها بلافاصله به دو پیکر در برف برخوردند که بی‌حرکت بودند. هیرایده و ناکاجیما دو روز بعد همچنان در همان موقعیت بودند: چیزی باعث سقوط آنها از ارتفاع حدود 7000 متری شده بود. از آنجا که دسترسی به آنها از هوا غیرممکن بود (هواپیماهای ارتش برای چنین نجات دشواری تجهیز نشده‌اند)، در مورد سازماندهی نجات از زمین بحث شد، اما این ایده به سرعت کنار گذاشته شد و این زوج ژاپنی مرده اعلام شدند.

کازویا هیرایده می‌توانست رکورد ودرینز را امتحان کند: او همیشه یک پدیده فیزیکی بود. اما او علاقه‌ای نداشت: “مسیرهای معمولی کوهستان تجربه‌ای که به دنبالش هستم را به من نمی‌دهند،” او در دسامبر گذشته در بازدیدی از سن سباستین اینگونه اعتراف کرده بود.

جشنواره صعودهای برتر؛ تجلیل از اولین بانوی ایرانی ۱۴×۸۰۰۰ متری‌

پالس اکسیمتر در کوهنوردی؛ ابزاری کوچک برای تصمیم‌های بزرگ

بسیار بیشتر از یک ورزش، کوهنوردی هیرایده و ناکاجیما بازی اکتشاف، حیله‌گری، ناشناخته‌ها و سازش با پارامترهای غیرقابل کنترل بود که شانس وزن خاصی در این بازی پیدا می کرد. فریب دادن نوسانات زمین. سریع بودن در مواقع ضروری. عدم اشتباه. نه دست کم گرفتن کوه و نه بیش از حد برآورد کردن توانایی‌های خود. هرچه هیرایده بیشتر به عنوان یک کوهنورد رشد می‌کرد، بیشتر با کوه‌ها آشنا می‌شد و بیشتر از آنها می‌ترسید: “حالا که تجربیات زیادی داشته‌ام، دقیقاً می‌دانم که کوه‌های بلند چقدر وحشتناک می‌توانند باشند، من بهتر از قبل به تله‌های آنها آگاه شده‌ام و به همین دلیل از آنها می‌ترسم. من نیاز به کسی قوی در کنارم مانند ناکاجیما دارم تا به توانایی‌هایم اعتماد داشته باشم،” او چند ماه پیش در سخنرانی‌ای متناقض بدون خودبینی کوهنوردان توضیح داد. در نهایت، کوهنوردی در سطح بالا یک مبارزه دائمی علیه ترس از ناشناخته، علیه شیاطین درونی است.

در نهایت، کوهنوردی در سطح بالا یک مبارزه دائمی علیه ترس از ناشناخته، علیه شیاطین درونی است.

در روزهای اخیر، تیمی از کوهنوردان پاکستانی توانستند جسد محمد حسن، باربر ارتفاع بالا که پس از سقوط در تابستان گذشته در منطقه باتل نک کی2، در حدود 8450 متر، و در برابر چشمان همه کسانی که رسیدن به قله را مهم‌تر از کمک به او می‌دانستند، جان باخت، را بازگردانند.

تقریباً همزمان، گروهی روسی به گاشربروم چهار رفتند تا جسد دیمیتری گولووچنکو را که هنگام تلاش برای باز کردن مسیری جدید در همراهی با سرگئی نیلوف ناپدید شده بود، پیدا و بازگردانند. جمع‌آوری اجساد کوهنوردان سقوط کرده در هیمالیا آخرین حرکت احترام آمیز و همدلی با خانواده‌هایشان است. این اهدای مدال‌های نمادینی است که نه یک موفقیت خاص، بلکه یک روش زندگی را جشن می‌گیرد، هرچند که برای افراد عادی غیرقابل درک باشد.

این مدال هایی نمادین است که نه یک موفقیت خاص، بلکه یک روش زندگی و سلوک را جشن می گیرد، هر چند که برای افراد عادی غیرقابل درک باشد.

منبع: elpais