قله های فرعی زیادی وجود دارد که همچنان صعود نشده باقی مانده اند و بحث زیادی هم درباره آنها وجود دارد. اما لاپچه کانگ 2 به ارتفاع 7250 متر را بایست به عنوان یکی از بلندترین قله های مستقل صعود نشده در دنیا در نظر گرفت که بحثی هم پیرامون آن وجود ندارد.

گوشه ای دورافتاده از هیمالیا

قله لاپچه کانگ II با ارتفاع 7250 متر، نود و یکمین قله مرتفع جهان است و برجستگی آن 570 متر است. این کوه در تبت، در شمال هیمالیا، در حدود 35 کیلومتری شمال غربی چوآیو واقع شده است و بخشی از توده پاماری هیمال را تشکیل می دهد.

این بخش از هیمالیا چندان شناخته شده نیست. به گفته گونتر سیفرث در Himalaya Info، این منطقه تقریباً هیچ نقشه دقیقی ندارد. تنها چند تیم در اینجا قله‌ها را امتحان کرده‌اند و بنابراین ذکر برخی از اولین صعودها در این توده مهم است که با Lapche Kang I شروع می‌شود.

لاپچه کانگ I

بلندترین قله در این توده 7367 متری لاپچه کانگ 1 (همچنین به عنوان Choksiam، Labuche Kang یا Labgye Kung شناخته می شود) با برجستگی 1957 متر است. این قله اولین مورد شناسایی شده در گروه این کوهها بود.

در دوره پس از بارش موسمی در سال 1986، چهار نفر از یک تیم چینی-ژاپنی در ارتفاع 6200 متری به یک گردنه در این کوه صعود کردند. از آنجا مسیر مناسبی را از طریق یال غربی دیدند. این گروه خاطرنشان کرد که جبهه شمالی و یال شمالی تقریباً غیرممکن است.

یک سال بعد، در سال 1987، تیمی متشکل از 9 کوهنورد چینی و 9 کوهنورد ژاپنی از روستای لنگ گلوز به کوه نزدیک شدند. آنها کمپ پایه پیشرفته خود را در 21 کیلومتری دره در ارتفاع 5300 متری ایجاد کردند.

کمپ 1 در یک فلات برفی در ارتفاع 5600 متری قرار داشت و آنها کمپ 2 را در ارتفاع 6150 متری روی یک یخچال معلق در جبهه شمال غربی قرار دادند. از آنجا به خط الراس غربی لاپچه کانگ اول رسیدند و در حالی صعود ثابت کشی نیز انجام میشد.

در 26 اکتبر، چهار تبتی و چهار کوهنورد چینی اولین صعود از کوه را به پایان رساندند. کوهنوردان بیشتری از این تیم در 27 اکتبر به قله رسیدند.

پس از سال 1987، تا سال 2010 هیچ تلاش دیگری برای لاپچه کانگ یک انجام نشد. صعود جو پوریار آمریکایی با یک سقوط مرگبار و تراژدی پایان یافت.

سردرگمی درباره نام کوه

لاپچه کانگ 2 در اولین صعود از لاپچه کانگ 1 مورد توجه کسی نبود. اما همانطور که آنها اولین صعود را انجام دادند، تیم چینی-ژاپنی متوجه شد که قله برجسته دیگری در نزدیکی وجود دارد. آنها این قله فرعی را که در سمت غرب واقع شده و حدود 7072 متر طول دارد، Lapche Kang II نامیده اند. یک گروه سوئیسی بعداً در سال 1995 به قله فرعی صعود کرد.

با این حال، آن قله ثانویه دومین قله مرتفع در توده نبود. قله ای به طول 7250 متر در شرق لاپچه کانگ اول قرار دارد. به طور منطقی، نام ها در نهایت تغییر کردند و کوه 7250 متری که یک قله مستقل در نظر گرفته می شد، به لاپچه کانگ 2 تبدیل شد.

احتمالاً یک قله ثانویه دیگر کمی دورتر در شرق با ارتفاع تقریبی 7120 متر وجود دارد، اما این مورد تأیید نشده است. اگر در نهایت تایید شود، این قله 7120 متری ممکن است به لاپچه کانگ III تبدیل شود و لاپچه کانگ 3 فعلی (7072 متر) به لاپچه کانگ 4 تبدیل شود.

تنها تلاش برای لاپچه کانگ II

اولین و تنها تلاش برای صعود لاپچه کانگ 2 در سال 2016 انجام شد. در 6 سپتامبر، یک تیم لهستانی وارد کاتماندو، نپال شد.

کریستوف مولارسکی، ماسیج پرزبیتکوفسکی، یاکوب ریبیکی و یاروسلاو زوراوسکی معتقد بودند که تمام مدارک لازم برای سفر بعدی به لهاسا در کنسولگری چین در کاتماندو منتظر آنهاست. اما آن اسناد رسمی در اختیار دو تن از اعضای گروه قرار نگرفت. بر اساس گزارش مولارسکی برای مجله آمریکایی آلپاین، مقامات به آنها گفتند که تنها طی 10 تا 12 روز می توانند در چین ادامه دهند.

طرف لهستانی تصمیم گرفت کوهنوردی را در لانگ تانگ آغاز کند. در 17 سپتامبر، آنها سرانجام به چین پرواز کردند.

آنها در 20 سپتامبر به تینگری (واقع در جنوب منطقه خودمختار تبت) رسیدند. در آنجا، علیرغم ترتیباتی که انجمن کوهنوردی تبت وعده داده بود، مقامات به آنها گفتند که اجازه ندارند از شمال از طریق یخچال چوکسیام به لاپچه کانگ 2 نزدیک شوند. . به جای مسیر شمالی که کوهنوردان لهستانی آن را ساده ترین گزینه می دانستند، مقامات به آنها گفتند که از سمت شرق به قله نزدیک شوند، تا یخچال لاپچه شرقی را صعود کنند.

کوهنوردان به کمپ اصلی چوآیو رفتند و در 23 سپتامبر، صعود یخچال را شروع کردند.

صعود

در ارتفاع 5400 متری، تیم مولارسکی یک کمپ پایه پیشرفته و پس از آن کمپ 1 در 5500 متر راه اندازی کرد. سپس، آنها مقداری طناب در بخشی از WI2 نصب کردند و کمپ 2 را در ارتفاع 6150 متری زیر یک تیغه شیب دار و برفی که به تراس بالایی در ارتفاع 6400 متری منتهی می شود، ایجاد کردند.

آنها کمپ 3 را در ارتفاع 6600 متری، کمی بالاتر از تراس قرار دادند. از آنجا، در 12 اکتبر، ریبیکی و مولارسکی تلاش کردند به قله لاپچه کانگ 2 برسند.

حرکت قله دشوار بود. این مسیر آنها را به ارتفاع 6907 متری با برف/یخ 65 درجه رساند. آنها پس از مدتی طولانی، تصمیم به عقب نشینی گرفتند زیرا احساس می کردند که هیچ شانسی برای رسیدن به قله قبل از شب وجود ندارد. در این بخش های خطرناک و ناشناخته، این یک تصمیم هوشمندانه بود.

در زمان کوتاهی، تیم لهستان پس از آن به خانه بازگشت و این قله دست نیافتنی باقی ماند.