مارسل رمی در ۶ فوریه ۹۹ ساله شد و با رفتن به سالن سنگنوردی محلی خود و بالا رفتن یک دیواره عمودی ۱۶ متری با درجه ۴c (معادل ۵.۷) جشن گرفت. مسیری که شاید بسیاری از نوجوان ها هم نتوانند به راحتی از آن صعود کنند.
در شرایطی که هوا مناسب باشد، این جوان سوییسی تقریبا ۱۰۰ ساله به تمرین سنگنوردی در فضای باز و در کنار پسرانش ایو و کلود هم می پردازد.
والدین مارسل هیچ علاقه ای به رفتن به طبیعت و کوهنوردی نداشتند. اما وی در سن هفت سالگی عاشق این بود که همراه با کوهنوردان، کوله بر دوش انداخته و عازم کوهستان اطراف شود. در همین زمان او با یکی از دوستانش با بستن طنابهای ۸-۹ متری به یکدیگر از کوهنوردان تقلید می کردند.
این داستانی شناخته شده در رسانه های سوییس است. اما این عشق در همان سن کودکی و زمانی که بر اثر اصابت بهمن به خانه مارسل، مادر و خواهرش جان سپردند، از بین رفت. پدر، برادر و خود مارسل زنده ماندند و آن روز به روبیدن برف های خط آهن اوبرلند گذشت. پس از آن برای مدتی طولانی، عشق مارسل در زیر خروارها برف مدفون شد.
سپس، یک روز در سال ۱۹۴۵، کوه فرصت دومی به او داد: دوستش در پای یک دیواره گیر کرده بود و از مارسل خواست تا سرطناب صعود کند تا از آن مخصمه خارج شوند. وی برای صعود سرطناب آماده نبود، اما این کار را کرد و با هم به قله رسیدند.
توضیح دادن پیرامون غلبه بر ترس و داشتن عملکرد بهتر از تصور در کوهنوردی کاری دشوار است. همه چیز به یک لحظه خاص بستگی خواهد داشت. گاها همه چیز از یک شوخی ساده شروع می شود. روزی که مارسل واقعا تبدیل به یک کوهنورد شد، روزی بود که احتمال داشت برای وی پایان کوهنوردی را رقم بزند. قضیه چیزی بیش از قدرت انگشتان دست بود.
پست مرتبط
چند روز پیش، سالن سنگنوردی شهر ویلنوو مملو از افرادی بود که برای جشن گرفتن تولد ۹۹ سالگی مارسل رمی در آنجا حاضر شده بودند. بعضی داستانهای عاشقانه به طول یک عمر هستند و داستان مارسل و صعود هم یکی از آنهاست. این شاید تنها راهی باشد که درک کنیم چگونه یک نفر در این سن می تواند همچنان سنگنوردی کند. او می گوید: “تا زمانی که توان دارم و از سلامتی برخودار هستم، قصد دار حداقل هفته ای دو بار در باشگاه سنگنوردی به صعود ادامه دهم و از این فرصت استفاده کنم. از وجود سالن سنگنوردی سپاسگزارم چرا که به من فرصت می دهد تناسب اندام خود را حفظ کنم.” سپس شمعها را فوت کرده و ادامه داد”برای حفظ این روند باید به طور منظم تلاش کنم و مراقب بدن و تغذیه خود باشم”
تا همین اواخر و حدود پنج سال پیش، مارسل هنوز هم از دیواره های بلند صعود می کرد. نمونه آن هم دیواره ۴۵۰ متری با درجه ۵c (معادل ۵.۹+) بود. او با حمایت فرزندانش توانست به مشکلات غلبه کند و از جبهه شمال غربی میریور دی آرژنتین در غرب سوییس صعود نماید. البته پسران مارسل کار را برای او آسان نکردند. او هفته ها پیش از این صعود سخت تمرین کرد و روی رژیم غذاییش تمرکز داشت. مارسل پس از رسیدن به قله با پاراگلایدر به پایین پرواز کرد.
این روزها سنگنوردی به ورزشی محبوب تبدیل شده است و حتی شاهد حضور آن در المپیک هستیم. البته تکامل این ورزش نیز به کندی صورت گرفت. روزی که مارسل رمی متولد شد، پاداش شجاعت شجاعترین افراد اغلب مرگ بود. اما این روزها این ورزش به یک فعالیت تفریحی تبدیل شده که همه مردم می توانند از آن لذت ببرند. اما اگر چیزی وجود دارد که تغییر نکرده باشد، این داستان عاشقانه مارسل رمی است که در بین دو جنگ جهانی متولد شد و تا حمله به اوکراین ادامه داشته است. این ظرفیت رویای دنیای عمودی را نشان می دهد. زمانی که صعود شروع می شود، همه چیزهای روی زمین به همراه مشکلات آن کوچک و کوچکتر خواهد شد و تنها یک فکر اساسی باقی خواهد ماند: اجتناب از سقوط و فرد در دنیای به این سادگی غوطه ور می شود.
پانویس: این متن با یاد کوهنورد فقید فریدون اسماعیل زاده ترجمه و ویرایش شد. همه کسانی که روزگاری در سالن سنگنوردی داودی تمرین می کردند فریدون اسماعیل زاده را به خاطر می آورند که چگونه عاشقانه در بین دیگران و گیره ها زندگی می کرد. یادش جاویدان. موج کوه.
