مسابقه‌ی دو استقامت ۱۰۰ مایل هاردراک، یک ماراتن فوق مسافت به طول ۱۶۱.۷ کیلومتر با مجموع صعودی ۱۰,۰۰۰ متر و در میانگین ارتفاعی بیش از ۳,۴۰۰ متر است. این مسابقه در مسیری حلقوی و روی جاده‌های قابل تردد با خودروهای چهارچرخ، مسیرهای خاکی و میان‌برها در رشته‌کوه سن خوان در جنوب ایالت کلرادو برگزار می‌شود. این مسابقه به یاد معدن‌کارانی که در این منطقه ساکن شدند و مسیرهای معدنی را که بخش زیادی از مسیر مسابقه روی آن‌ها قرار دارد، احداث کردند، برگزار می‌گردد. مدیریت این مسابقه بر عهده‌ی دِیل گارلند است.
مسابقه از شهر سیلورتون در ایالت کلرادو شروع و به همان جا ختم می‌شود و از میان شهرهای تلوراید، اوری و شهر ارواح شرمن عبور می‌کند و در طی مسیر از ۱۳ گردنه‌ی اصلی با ارتفاع بین ۳,۶۵۷ تا ۳,۹۶۲ متر می‌گذرد. شرکت‌کنندگان باید در مجموع ۱۳ بار از ارتفاع ۳,۷۰۰ متری عبور کنند و بلندترین نقطه‌ی مسیر، قله‌ی هندیز پیک می‌باشد.
این مسابقه از سال ۱۹۹۲ به جز سال‌های ۱۹۹۵ (به دلیل بارش بیش از حد برف)، ۲۰۰۲ (به دلیل آتش‌سوزی جنگل‌های اطراف)، ۲۰۱۹ (آسیب به مسیر به علت بهمن) و ۲۰۲۰ (همه‌گیری جهانی) هر ساله در اوایل ماه جولای برگزار شده است. جهت برگزاری مسابقه در هر سال، خلاف جهت سال قبل مسابقه دویده می‌شود (مسابقه‌ی ۲۰۰۸ در جهت عقربه‌‌های ساعت و ۲۰۰۹ خلاف جهت عقربه‌‌های ساعت برگزار شد). برای تکمیل این مسابقه، به جای عبور از خط پایان، شرکت‌کنندگان باید “صخره‌ی سخت را ببوسند”، که تصویری از سر یک قوچ است که روی یک بلوک بزرگ از سنگ‌آواره‌های معدنی نقاشی شده است.
حداکثر زمان مجاز برای تکمیل مسابقه ۴۸ ساعت است. رکوردهای سرعت فعلی متعلق به کیلیان ژورنِت (با زمان ۲۱:۳۶:۲۴ ساعت) که در سال ۲۰۲۲ به دست آمده است و کورتنی داوتر (با زمان ۲۶:۱۴:۱۲ ساعت) که در سال ۲۰۲۳ ثبت شده است.
میانگین زمان برای تکمیل این مسابقه ۴۱:۱۰:۱۵ است که طولانی‌تر از زمان‌های مجاز برای اکثر مسابقات ۱۰۰ مایلی است. دلیل اصلی این امر ارتفاع بالای مسیر است که می‌تواند در برخی از دونده‌ها باعث ایجاد بیماری ارتفاع یا ادم (ورم) شود. علاوه بر این، مسیر مسابقه از مناطق بسیار ناهموار شامل صعودها و فرودهای تند شیب‌دار، توده‌های برف، گذر از رودخانه‌ها و صخره‌های بزرگ تشکیل شده است. مسابقه راس ساعت ۶ صبح شروع می‌شود، بنابراین دونده‌هایی که بیش از ۴۰ ساعت طول می‌کشد تا مسیر را طی کنند، قبل از پایان مسابقه، دو بار غروب خورشید را مشاهده می‌کنند. دونده‌ها در شب با استفاده از چراغ قوه یا هدلایت به مسیر خود ادامه می‌دهند. بخش‌هایی از مسیر در کنار پرتگاه‌های شیب‌دار قرار گرفته است که در توضیحات مسیر با کلمه‌ی “خطر سقوط” مشخص شده است.
تغییر ارتفاع شدید، دونده‌ها را از میان چندین منطقه‌ی آب و هوایی عبور می‌دهد. بخش زیادی از مسیر بالاتر از خط درختان قرار دارد که در ایالت کلرادو حدود ۳,۴۰۰ متر است و برای تکمیل مسیر، برای برخی از شرکت‌کنندگان پیش می‌آید که دو شب متوالی را بدون خواب بگذرانند.
در حالی که هاردراک اسمی یک رویداد دویدن است، بسیاری از شرکت‌کنندگان از تجهیزاتی که به طور معمول برای کوهپیمایی یا کوهنوردی استفاده می‌شود، مانند باتوم کوهنوردی یا کرامپون استفاده می‌کنند. آب و هوا در کوه‌های سن خوان می‌تواند بسیار شدید باشد، جایی که دمای شبانه در ارتفاعات بالا می‌تواند به زیر صفر درجه‌ی فارنهایت کاهش یابد. همچنین توفان‌های رعد و برق شدید نیز می‌توانند به سرعت همراه با باران، تگر، بادهای شدید یا صاعقه و با هشدار کمی رخ دهند. بنابراین، اکثر دونده‌ها باید برای هر نوع شرایط آب و هوایی آماده باشند. اکثر آن‌ها لباس‌های اضافی را در کوله‌پشتی دویدن خود حمل می‌کنند، و همچنین به اندازه‌ی کافی غذا و مایعات برای اینکه تا ۸ ساعت بدون کمک بدوند به همراه دارند.
هاردراک ۱۰۰، مهم‌ترین بخش از چالش “اسلم راکی کوهستان” است. برای تکمیل این چالش، دونده باید علاوه بر هاردراک ۱۰۰، سه مسابقه‌ی دیگر از چهار مسابقه‌ی زیر را در رشته‌کوه راکی به پایان برساند: لیدویل تریل ۱۰۰، مسابقه‌ی دو استقامت ۱۰۰ مایل بیر، مسابقه‌ی ۱۰۰ مایل بیگ‌هُرن و مسابقه‌ی دو استقامت ۱۰۰ مایل وساچ فرانت. جایزه در آخرین مسابقه‌ی این سری، یعنی مسابقه‌ی دو استقامت ۱۰۰ مایل بیر، اهدا می‌شود.
آغاز هاردراک ۱۰۰
در سال‌های ۱۹۹۰-۱۹۹۱، گوردون هاردمن (بولدر و لیک سیتی، کلرادو)، جان کاپیس (تلورید، کلرادو و لاس‌الاموس، نیومکزیکو) و چارلی تورن (لاس‌الاموس، نیومکزیکو) شروع به جستجوی دیگر دونده‌هایی کردند که به ایجاد یک مسیر مسابقه‌ی ۱۰۰ مایلی در کوه‌های سن خوان علاقه‌مند بودند. این مسیر قرار بود شامل لیک سیتی، سیلورتون، تلورید و اوری شود. یکی از اصول اولیه این بود که مسیر تا حد امکان از مسیرهای قدیمی معدن‌کاری استفاده کند. جاده‌ها، چه آسفالته باشند و چه خاکی و مناسب برای جیپ، به تدریج در صورت امکان حذف می‌شدند تا ماهیت “مسیر خالص” رویداد دست‌نخورده باقی بماند.
هدف از این رویداد نه تنها به چالش کشیدن شرکت‌کنندگان از نظر جسمی و روحی، بلکه همچنین ادای احترامی به معدن‌کارانی بود که آن منطقه را به آنچه که تبدیل شده بود، درآورده بودند. این مسابقه به عنوان یک دوره‌ی “فوق‌تخصصی” در نظر گرفته می‌شد. شرکت در این مسابقه تنها برای کسانی محدود بود که چندین دوره‌ی ۱۰۰ مایل تایید شده را به پایان رسانده بودند و/یا به نظر مدیریت مسابقه، توانایی تکمیل آنچه قرار بود کوهستانی‌ترین دوره‌ی دو در سراسر ایالات متحده باشد را داشتند.
مسیر یابی در اوایل کار:
در سال‌های اولیه، مسیریابی بسیار مهم بود. به هر شرکت‌کننده یک دفترچه‌ی راهنمای دقیق مسیر و نقشه داده می‌شد. جلسات توجیهی اجباری برای مسیر و جلسات توجیهی داوطلبانه‌ی با جزئیات بیشتر وجود داشت و همچنان هم وجود دارد. دانستن مسیر می‌توانست در طول مسابقه، چندین ساعت برای یک دونده صرفه‌جویی کند. این امر به چیزی تبدیل شد که به عنوان “کمپ هاردراک” شناخته می‌شود که شامل دو هفته‌ی قبل از برگزاری واقعی رویداد است. دونده‌ها این زمان را صرف پیمودن مسیر با تیم‌های علامت‌گذاری و آشنایی با مسیری می‌کنند که قرار است علامت‌گذاری شود. با برگزاری این رویداد در طول بیش از بیست سال گذشته، یک “مسیر” ایجاد شده است که مسیریابی را کمی آسان تر می‌کند.
شرکت‌کنندگان:
هر سال تعداد شرکت‌کنندگان به ۱۴۰ نامزد واجد شرایط محدود می‌شود که در اوایل دسامبر توسط کمیته‌ی برگزاری مسابقه با استفاده از قرعه‌کشی وزنی برای تمام نامزدها به جز برندگان زن و مرد سال قبل انتخاب می‌شوند. از متقاضیان شرکت در مسابقه خواسته می‌شود تا تجربه کافی کوهنوردی را نشان دهند، چه با شرکت در مسابقه‌ی قبلی یا دویدن در یکی از ۱۰۰ مایل (۱۶۰ کیلومتر) کوهستانی زیر در ۳ سال گذشته: وساچ، ایگل، بیر، آنجلس کرست، کسکید کرست ۱۰۰، پِلاین ۱۰۰، هورت، موگولون مانستر ۱۰۰ یا بیگ‌هُرن؛ یا اینکه تجربه کوهنوردی معادل آن را نشان دهند.
