گاشربروم 3 به ارتفاع 7952 متر یکی از قلل توده کوهستانی گاشربروم به شمار می رود که در مرز نپال و پاکستان واقع شده است. این کوه بین گاشربروم 2 و گاشربروم 5 قرار گرفته و در ابتدا با نام k3 شناسایی شد.
این قله از نظر برجستگی توپوگرافی کمتر از 500 متر ارتفاع دارد و به همین دلیل به عنوان یکی از قلل فرعی گاشربروم 2 به شمار می آید. گاشربروم 2 قله ای دور دست به شمار می رود که تاکنون تنها 2 صعود به خود دیده است.
مسیر صعود به گاشربروم 3 همانند مسیر گاشربروم دو است اما در بالای خط الراس طولانی جنوب غربی گاشربروم 2، باید از زیر دیواره گرانیتی عظیم گاشربروم 2 به سمت چپ بروید. این مسیریست که کارلوس کارسولیو در سال 1995 از آن عبور کرد.
گاشربروم یک قله پنهان شناخته می شود پس می توان گاشربروم سه را قله فراموش شده نامید.
اولین صعود
در سال 1975 وندا روتکوویچ می خواست اولین اکسپدیشن زنانه به هیمالیا/قراقوروم را سازماندهی کند. او و هشت همنورد که همگی زن بودند اجازه صعود به گاشربروم 3 را داشتند که تا آن روز صعود نشده بود. در همان زمان نیز یک تیم مردانه در منطقه حضور داشت که می خواست مسیر جدیدی در سمت راست یا جبهه شرقی گاشربروم دو صعود کند. این تیم نتوانست مجوز صعود دریافت کند.
تیم قبل از شروع حرکت با مشکلاتی مواجه شد. در سال 1975 لهستان یک کشور کمونیستی بود و بنابراین تهیه هر چیزی از تجهیزات کوهنوردی گرفته تا غذا اصلا آسان به نظر نمی رسید و بعضا حتی غیرممکن بود. تیم زنان کوهنورد از حمایت انجمن آلپینیسم لهستان برخوردار بود اما انجمن یک تیم کاملا زنانه را تایید نکرد و ایده ادغام دو تیم مطرح شد.
شرایط هم این طور بود که از نظر رسمی مردان باید به عنوان پشتیبان تیم زنان عمل می کردند و در صورتی که زنان کوهنورد نتوانستند به قله برسند به عنوان تیم دوم راهی گاشربروم 3 شوند. با این حال تیم مردان همچنان امیدوار بود که پس از ورود به پاکستان بتوانند مجوز صعود گاشربروم 2 را کسب کنند. آنها بدشانس بودند چرا که مسیر مورد نظرشان تنها چند روز پیش از رسیدن این تیم توسط کوهنوردان فرانسوی به نام های یانیک سیگنور و مارک باتارد در تاریخ 16 ژوئن 1975 صعود شد و تیم کوهنوردان مرد هم دست خالی ماند.
نهایتا آنها تصمیم گرفتند با تیم زنان کوهنورد به گردنه بین گاشربروم 2 و 3 صعود کنند و سپس به راست پیچیده و راهی قله گاشربروم دو شوند. در نتیجه لزک سیچی، کریشتوف زدزیتوویچکی و یانوش اونیشکیویچ در اول آگوست به قله رسیدند. در همان روز اولین تلاش برای صعود گاشربروم 3 توسط هالینا کروگر، وندا روتکویچ و سیروکومسکا انجام شد اما آنها نتوانستند به یال برسند و مجبور به عقب نشینی شدند. چند روز بعد مارک یاناس، آندری لاپینسکی و لزک وزنیاک با دنبال کردن مسیر تیم اول به قله گاشربروم 2 صعود کردند.
در همان زمان هم آلیسون چادویک، وندا روتکویچ، یانوش اونیشکیویچ و کریستوف زدزیتوویچکی به گردنه بین گاشربروم 2 و 3 رسیدند و خط الراس منتهی به گاشربروم 3 را بررسی کردند. آنها به این نتیجه رسیدند که خط الراس بیش از حد دشوار است و سپس یک دهلیز در وسط جبهه شرقی را برای صعود به قله هدف گرفتند. برنامه آنها این بود که ابتدا زنان کوهنورد تلاش کنند و در صورت عدم موفقیت تیم مردان عازم قله شوند.
سرانجام این تیم در تاریخ 11 آگوست توانست اولین صعود گاشربروم 3 را انجام دهد.
چند نفر از زنان کوهنورد که به قله گاشربروم 3 نرسیده بودند ناراحت شدند و به همین دلیل تصمیم گرفتند راهی قله گاشربروم دو شوند. در این صعود هالینا کروگر-سیروکومسکا، آنا اوکوپینسکا و کریستینا پالمووسکا حضور داشتند. یک کوهنورد پاکستانی به نام ساعد هم با آنها راهی شد چرا که می خواست به عنوان اولین پاکستانی به قله برسد.
ساعد در زمان صعود قله به شدت خسته شد و پالمووسکا به او کمک کرد پایین برود. کروگر، سیروکومسکا و اوکوپینسکا نیز به سمت قله ادامه داده و با موفقیت گاشربروم دو را صعود کردند. این اولین تیم تماما زنانه ای بود که توانست به یک قله 8000 متری صعود کند.
اکسپدیشن زنانه گاشربروم 2 و 3 بازتاب خبری وسیعی در سطح جهان داشت.
صعودهای بعدی
با توجه به اطلاعات موجود تنها یک صعود موفق دیگر در گاشربروم دو توسط کوهنوردان اهل باسک، جان بلوکی و آلبرتو اینوراتگی در سال 2004 صورت گرفته است.
