اریک شیپتون – سبک و رویایی که به تاریخ کوهنوردی شکل داد.

در سال 1931، هیچ کس بالاتر از اریک شیپتون نرفته بود، یک کشاورز قهوه که اولین صعود به قله 7756 متری کمت در هیمالیای هند را به همراه فرانک اسمیت به انجام رسانید. شیپتون بود که تنزینگ نورگی را وارد دنیای کوهنوردی کرد و به ادموند هیلاری فرصت داد تا در کوهنوردی در هیمالیا شرکت کند. اما مهمترین دستآورد وی را بایست مشارکتش در سبک آلپی دانست.

او بود که به همراه همنوردش بیل تیلمن، رویکرد سبکبار در کوهنوردی را در زمانی که سبک محاصره ای در همه جا رواج داشت، ارایه دادند. و البته هزینه آن را با محروم شدن از رهبری اکسپدیشن اورست در سال 1953 پرداخت کرد. در عوض این افتخار به جان هانت، و سبک محاصره ای رسید.

شروع داستان اریک شیپتون

اریک شیپتون در سال 1907، در سیلان که اینروزها به نام سری لانکا خوانده میشود، در یک مزرعه چای به دنیا آمد. پدر وی در زمان کودکی اریک درگذشت و خانواده اش به انگلستان بازگشتند. جایی که او به مدرسه رفت و سر از کوهنوردی در آورد. به عنوان یک نوجوان در نروژ و آلپ کوهنوردی کرد. در سن 21 سالگی و در سال 1928 تواسنت در تروارس ماترهورن شرکت کند. بعدا به کنیا رفت و درگیر کاشت قهوه شد.

در افریقا هم در میان جمعی از کوهنوردان مشتاق قرار گرفت و با آنها توانست به قللی مانند کنیا، نیلون صعود کند. در سال 1930 تلاش کرد تا قله کلیمانجارو را به همراه یک کوهنورد دیگر به نام بیل تیلمن صعود کند.

با این اوصاف ، شیپتون در اولین صعود تیغه چاقویی مسیر غربی کوه کنیا به همراه تیلمن شرکت کرد. آنها معتقد به سبک مینیمالیستی بودند و با کمترین تجهیزات صعود میکردند.

شیپتون در زندگی نامه خود اینطور نوشت : “ما به اندازه کافی طناب نداشتیم که بتوانیم از روی پله سرخ فرود برویم و برگردیم و ایده بازگشت به صورت صعود رو به پایین هم نشدنی بود، بنابراین مجبور شدیم قله را صعود کنیم.”

آنها در طول 28 ساعت توانسته بودند یک صعود حماسی با تراورس کوه کنیا انجام دهند. در حالی که تقریبا همه مسیر را اریک شیپتون سرطناب رفته بود.

صعود «سرنوشت» پس از 10 سال تلاش بر روی کیمشونگ

قله کرماکوه؛ آسانترین 4000 متری منطقه علم‌کوه و تخت‌سلیمان

اولین گامهای مهم در هیمالیا

به زودی راهی هیمالیا شدند، در حالی که به سبک سبکبار خود پایبند ماندند. نام آنها تبدیل به مترادفی برای صعود سبک به سوی ناشناخته ها بود. صعودی که با اتکا به کوله ای در پشت انجام میگرفت.

صعود اریک شیپتون به کمت در سال 1931 وی را در زمره طلایه داران کوهنوردی در بریتانیا قرار داد. پس از آن و در سال 1934 تلاش وی و تیلمن برای دستیابی به منطقه ناندادوی از طریق ریشی گانگا یکی از دست آوردهای بزرگ کوهنوردی تا آن زمان قلمداد شد، این در حالی بود که برای سفر چندماهه شان تنها 287 پوند هزینه شده بود.

اگرچه به عنوان یک کوهنورد پیشرو شناخته شده بود، اما او به دلیل سفرهای اکتشافی به کوههای بزرگی مانند اورست و کی2 بیشتر شناخته میشود. مشاهدات وی کمک زیادی به حل معمای هر دو کوه کرد، اما کارنامه وی پر از صعودهای کوچکتر نیز هستند. پس از صعود به کمت وی توانست هشت قله کوچکتر را نیز صعود کند.

در هنگام آماده شدن برای اکسپدیشن سال 1951 اورست، شیپتون یک تلگرام از رییس آلپاین کلاب نیوزلند دریافت کرد که در آن از وی خواسته شده بود تا دو نفر از اهالی نیوزلند را که تجربه صعود به هیمالیای هند داشتند در لیست خود بگنجاند. رییس کلاب حتی نامی از آنها نیز نبرده بود.

شیپتون در زندگینامه خود نوشت: “جواب درست واضح بود.” وی مینویسد: “من قبلاً چندین متقاضی را با مدارك بسیار قوی رد كرده ام به این دلیل كه می خواستم گروه را كوچك نگه دارم. منابع کم پولی و تجهیزات ما از قبل تحت فشار بود ، و من نمی دانستم این دو کوهنورد ناشناس کجا هستند یا چگونه با آنها تماس بگیرم. در حال فرستادن پاسخ منفی بودم که در یک لحظه از یادآوری ، چهره شاد دن برایانت را یادآوری کردم و نظرم را تغییر دادم. “

برایانت یک نیوزلندی و عضو تیم اکتشافی اورست در سال 1935 بود. وی در آن برنامه به دلیل بیماری حاد ارتفاع دچار مشکل شد، اما اریک شیپتون نگرش او را دوست داشت.

سهم شیپتون در تاریخ اورست کمتر شناخته شده، اما به شدت جذاب است. دیدگاه وی نسبت به سبک صعود حتی از این هم پر رنگتر می باشد. او در طول زندگیش به صعود در آلپ، افریقا، هیمالیا و منطقه کاشگار در غرب چین، جایی که وی در زمان جنگ و پس از آن به عنوان کنسول انگلیس خدمت کرد، پرداخت. در آخرین سالها نیز به سراغ پاتاگونیا رفت و از قسمتهای یخی آن منطقه عبور نمود.

وی می نویسد: “گنجهای اندکی بادوامتر از تجربه راه زندگی رضایت بخش وجود دارند. “شیپتون ادامه میدهد “از این گذشته ، چنین تنها دارایی هایی هستند که هیچ سرنوشتی ، هیچ فاجعه کیهانی نمی تواند ما را از آنها محروم کند. هیچ چیز نمی تواند واقعیت را تغییر دهد اگر برای یک لحظه واقعاً زندگی کرده باشیم. “

وی در سال 1976 در طول سفر به بوتان احساس بیماری کرد و بیماریش سرطان تشخیص داده شد. او چند ماه بعد در مارس 1977 و در سن 69 سالگی درگذشت.

موج / جباریان