دائولاگیری : راهنمای صعود قله و سایر اطلاعات

دائولاگیری ، به ارتفاع ۸۱۶۷ متر، در رتبه هفتم کوههای جهان قرار دارد. این توده مرتفع ترین کوهی به شمار می رود که درون مرزهای یک کشور واحد (کشور نپال) واقع شده است.

واژه دائولاگری نام نپالی کوه است که از زبان سانسکریت می آید. دائولا، به معنای خیره کننده، سفید و زیبا و همچنین بخش گیری در این زبان به معنی کوه است. دائولاگیری یک همچنین به عنوان بلندترین نقطه حوضه رودخانه گانداکی محسوب می شود.

بیشتر قله های 8000 متری توسط کوه های نزدیک به آنها محصور هستند اما دائولاگیری را می توان از شمال بیهار و تا جنوب گوراخپور در اوتار پرادش مشاهده کرد.

اولین صعود دائولاگیری

ارتفاع گیری دائولاگیری از زمین های پایین دست آن تقریبا بی نظیر است. قله این کوه 7000 متر بالا تر از رودخانه کالی گانداکی در 30 کیلومتری جنوب شرقی قرار دارد. جبهه جنوبی و غربی نیز حدود 4000 هزار متر ارتفاع دارند.

در واقع کوه سفید(ترجمه تقریبی دائولاگیری) برای اولین بار نیز به سختی صعود شد. این کوه در ابتدا توسط تیم فرانسوی به سرپرستی موریس هرزوگ برای اولین صعود به یک قله 8000 متری هدف قرار گرفت. اما فرانسوی ها در آن سال نتوانستند مسیر مناسبی برای رسیدن به قله پیدا کنند. بنابراین به سراغ آناپورنا رفتند.

پنج تیم پس از آن تلاش کردند و نتوانستند از طریق مسیری با عنوان تیغه گلابی (این مسیر بعدا توسط ژاپنی ها و طی یک صعود حماسی صعود شد) در شمال کوه به قله دائولاگیری صعود کنند. اما یک تیم سوئیسی به سرپرستی ماکس آزلین با استفاده از مسیر شمال شرقی توانست به قله دائولاگیری صعود کند. از آن زمان به بعد، مسیر آنها به عنوان راه استاندارد صعود دائولاگیری شناخته میشود.

راهنمای صعود به دائولاگیری

فقط یک نگاه کافیست تا متوجه شوید که صعود دائولاگیری دشوار است. شیبهای تند و پنج برجستگی تیز آن باعث شده که این قله 8167 متری به راحتی قابل نفوذ نباشد.

دیواره پل‌خواب: بهشت سنگنوردان در دل جاده چالوس

صعود به قله دست‌نخورده کارجیانگ؛ روایت شجاعانه دو کوهنورد چینی

اگر چه دائولاگیری خیلی فنی نیست، اما شیب آن زیاد و مسیر در معرض دید و باد می باشد. بسیاری از کوهنوردان جان خود را در گرده های آن در اثر سقوط یا ریزش بهمن از دست داده اند. به تازگی وجود طناب ثابت ها باعث بالا رفتن ایمنی و سهولت نسبی صعود شده است. حتی در این صورت نیز کوهنوردان باید در طول پیمایش های طولانی تمرکز خود را حفظ نمایند.

صعود دائولاگیری

برای رالف دوژموویتس از آلمان با صعود 14 قله 8000 متری، دائولاگیری جایگاه ویژه ای دارد. این اولین 8000 متری بود که وی در سال 1990 صعود کرد و اولین سفر تجاری وی در یک هشت هزار متری بود. در این مطلب از بیان وی برای توصیف صعود مسیر استاندارد صعود دائولاگیری بهره گرفته شده است.

دوژموویتس می گوید:”بیشتر قسمت مسیر شمال شرقی، همان مسیری است که اولین بار توسط سوییسی ها صعود شد. البته در حال حاضر تیم ها از محل کمپ 3 در ارتفاع 7300 متری- جایی که مسیر شمال شرقی با شرقی ادغام میشود-از قسمت بالای خط الراس اجتناب می کنند. در عوض تیم ها از طریق قسمت یخی عظیم در شمال کوه صعود می کنند. من خط الراس را تا بالا ادامه دادم، بنابراین هیچ تجربه شخصی از قسمت آخر مسیر ندارم.”

از بیس کمپ (4700 متر) تا کمپ یک (5900 متر)

بیس کمپ مسیر صعود دائولاگیری نسبت به سایر 8000 متری ها در ارتفاع کمتری واقع شده است و شامل یک قسمت نسبتا سخت می شود: عبور از یخچال طبیعی که از زیر یک قسمت با عنوان آیگر عبور می کند-سازه ای سنگی شبیه به رخ شمالی آیگر- در بهار، پیمایش این قسمت آسان است، زیرا برف قسمت پایینی آیگر را می پوشاند. در پاییز، سنگنوردی بیشتری در پیش خواهد بود چرا که شکافها باز هستند. گاها این قسمت می تواند کاملا دشوار باشد.

در هر صورت، کوهنوردان باید از یخچالهای طبیعی زیر رخ شمالی دائولاگیری بالا روند که به تدریج سختتر و پرشیبتر می گردد. این قسمت با عنوان یخشار دائولاگیری شناخته میشود. مسیر با رسیدن به گردنه عظیم شمال غربی در ارتفاع 5600 متری در بین دائولاگیری و توکچه ری پیک، عریض خواهد شد. پیشگامان سوییسی از هواپیما به منظور حمل تجهیزات به این گردنه استفاده کردند تا مجبور به بالاپایین کردن یخچال نباشند. کمپ یک در لبه کوه و در ارتفاع 5900 متری قرار دارد.

کمپ 1(5900 متر) تا کمپ 2(6600 متر)

از گردنه شمال شرقی، کوهنوردان اقدام به صعود مسیر شمال شرقی می کنند. این خط الراس در ابتدا، نسبتا پهن است و بیشتر به یک یال مناسب لبه گرد می ماند. به تدریج شیب افزایش یافته و به یک پشته تیز تبدیل میشود. کمپ دو معمولا درارتفاع 6600 متری برقرار میشود. در اینجا کوهنوردان اغلب مرتکب یک اشتباه جدی میشوند. آنها سعی می کنند برای در امان ماندن از باد، کمپ خود را در آن طرف پشته و در سمت رخ شرقی برقرار کنند. کمپ زدن در آن نقطه، جایی که برف وجود دارد و از باد در امان است، آسانتر به نظر میرسد.

مشکل اینجاست که باد تمام برف های ریخته شده را از روی پشته به سمت شرق منتقل می کند و باعث میشود که زمین اینجا به شدت مستعد بهمن شود. دوژمویتس اظهار کرد:”من حداقل چهار تیم را میشناسم که در آنجا با اتفاقات مهلکی روبرو شده اند.” بنابراین ماندن در خط الراس شمال شرقی واقع مهم خواهد بود.

گاها سراکهایی در این قسمت وجود دارد که می توانند چادرها را در برابر باد پناه دهند. اما حتی اگر آنها هم نباشند، باید روی پشته مسیر چادر زد.

کمپ 2(6600 متر) تا کمپ 3(7300 متر)

از کمپ 2، شیب خط الراس به طور فزاینده ای افزایش می یابد، تا جایی که کوهنوردان به نقطه ای در حدود 7300 متری برسند. جایی که یک سری برآمدگی سکوهای خوبی برای کمپ 3 فراهم کرده اند. این نقطه تقریبا محل ادغام مسیرهای شمال شرقی و شرقی است. مسیر اصلی سوییس از خط الراس پیروی می کند، اما اعزام های اخیر از طریق قسمت یخی به طول تقریبی 500-600 متر در ناحیه شمال عبور می کنند.

صعود دائولاگیری: روز قله

دوژموویتس از مسیر شرقی صعود کرد، اما صعودهای تجاری اخیر ثابت کشی کرده و مسیر را میشکنند که باعث افزایش امنیت بیشتر می گردد. البته این یک پدیده نسبتا جدید است.تا چند سال پیش، خدمات دهنده ها تنها تدارکات تا بیس کمپ را فراهم کردند و کوهنوردان می بایست از پس شیبهای کوه برمی آمدند.

تروارس سمت شمالی تا رسیدن به یک دهلیز 45 درجه منتهی به خط الراس قله از یک خط صعودی مستقیم پیروی می کند. این مسیر به سمت قله اصلی می رود که در پشت قسمت غربی مسیر قله واقع شده است. در اینجا چند دهلیز وجود دارد که شرایط آنها متفاوت می باشد. اما محبوبترین مسیرها از دهلیزها شرقی یا غربی بالا میروند. کارلوس سوریا در یکی از تلاشهای متعدد خود به دائولاگیری در سال 2019 به دلیل دید ضعیف از دهلیز غلط صعود کرد و راهش توسط صخره ها مسدود شد. به گفته دوژموویتس، دهلیز شرقی بهترین گزینه است.

برای آنکه آنرا گم نکنید، به دنبال یک قسمت صخره ای آشکار باشید. درست در زیر این صخره و از طریق ضلع غربی آن به خط الراس خواهید رسید. مسیر در این قسمت قدری گیج کننده است. این صخره کاملا واضح است و حتی در بهار نیز اغلب به شکل سنگی نمایان می باشد. چندین اکسپدیشن اخیرا اینجا را به عنوان قله قلمداد کرده اند، اما قله واقعی حداقل 100 متر دورتر است. کوهنوردان باید به چپ پیچیده، قسمت صخره ای رد کنند و تا قله اصلی ادامه بدهند.

قله های کاذب

اگر تصمیم گرفتید که از قسمت یخی صعود نکنید و به جای آن مسیر شرقی را ادامه دهید، باید از مسیر تکنیکی تر و پرشیبتر صعود کنید. همچنین مجبورید یک قله کاذب را رد کنید که با یک تیرک فلزی علامت گذاری شده است.

دوژموویتس یادآوری می کند:”دیدن تیرک فلزی بسیار تعجب آور بود، اما به وضوح این نقطه قله نیست. من برای رسیدن به قله چند نقاب را دور زده و قدری دست به سنگ شدم تا مطمئن شوم که در بلندترین قله ایستاده ام. یک صلیب کوچک فلزی بین دو سنگ دراینجا قرار داشت.”

خط زمانی صعودها 

• ۱۹۵۰  تلاش تیم فرانسوی بر روی کوه، به سرپرستی موریس هرزوگ. آنها مسیر قابل صعودی در دائولاگیری نیافتند.
• ۱۹۵۳-۱۹۵۸  پنج هیات اعزامی در کوه تلاش کردند.
• ۱۹۵۹  اولین تلاش در مسیر شمال شرقی. توسط هیات اتریشی.
• ۱۹۶۰  اولین صعود موفق کوه. توسط هیات سوییسی اتریشی. صعود توسط کورت دیمبرگ، پیتر دینر، ارنست فارر، آلبین شلبرگ، نیما درجه شرپا. این صعود برای اولین بار توسط یک هواپیمای تک ملخی حمایت شد. البته هواپیما سقوط کرد.
• ۱۹۶۹  تلاش تیم امریکایی بر روی مسیر جنوب غربی. هفت نفر از اعضای تیم بر اثر بهمن جان باختند.
• ۱۹۷۰  دومین صعود از طریق مسیر شمال شرقی. توسط هیات ژاپنی به رهبری تکوفو اهتا و شوجی ایماناری.
• ۱۹۷۳  سومین صعود کوه توسط تیم امریکایی. نفرات صعود کننده جان روسکلی، لوییس ریچاردت، ناوانگ شرپا.
• ۱۹۷۵  تیم ژاپنی به سرپرستی تاکاشی آممیا بر روی مسیر جنوب غربی دائولاگیری تلاش کرد. شش نفر در بهمن کشته شدند.
• ۱۹۷۶  چهارمین صعود توسط تیم ایتالیایی.
• ۱۹۷۷  تیم بین المللی به رهبری مسنر بر روی رخ جنوبی تلاش کرد.
• ۱۹۷۸  تیم به سرپرستی سیکو تاناکا از طریق مسیر بسیار سخت جنوب شرقی توانست به قله برسد.
• ۱۹۸۲  صعود اولین زن به قله. لات ویویج.
• ۱۹۸۴  سه نفر از تیم چکوسلواکی رخ غربی کوه رو صعود کردند.
• ۱۹۸۵  اولین صعود زمستانی کوه. توسط آندرژ چوک و یرزی کوکوچکا. به سرپرستی آدام بیزسکی.
• ۱۹۸۸  صعود کوهنوردان شوروی سابق به همراه کوهنوردان چکوسلواکی از طریق رخ جنوب غربی کوه. درگیری فنی بسیار زیاد بین ۶۸۰۰ تا ۷۳۰۰ متری. این صعود توسط اتحادیه جهانی کوهنوردی به عنوان بهترین دستآورد سال شناخته شد. کازبک ولیف، یوری مویسیو، زلتان دمجان.
• ۱۹۹۳  تیم روسی انگلیسی، مسیر مستقیم شمالی در کوه.
• ۱۹۹۵  رکورد سرعت صعود توسط آناتولی بوکرایف. در ۱۷ ساعت و ۱۵ دقیقه. بیس کمپ به قله.

برخی از قلل دیگر منطقه دائولاگیری هیمالیا