سیمونه مورو ، استاد زمستان

سیمونه مورو (با نام سیمون مورو نیز در فارسی شناخته می شود|) (متولد ۲۷ اکتبر ۱۹۶۷ در برگامو)، یک کوهنورد حرفه‌ای ایتالیایی و راهنمای کوهستان با مدرک رسمی است. او مدت زیادی را در پونترانیکا، شهرداری استان برگامو زندگی کرد. پس از ازدواج با باربارا زورگر، بین برگامو و بولزانو (تیرول جنوبی) رفت و آمد می‌کند. هدف اصلی او صعود به قلل صعود نشده و هشت‌هزار متری بدون اکسیژن کمکی در مسیرهای دشوار یا انجام اولین صعود زمستانی آن‌هاست. سیمونه مورو برای اولین بار چهار قله هشت‌هزار متری را در زمستان صعود کرده است: شیشاپانگما، ماکالو، گاشربروم ۲ و نانگاپاربات. مورو برای اطمینان از اینکه این‌ها اولین صعودهای زمستانی کامل هستند، صعودهای خود را پس از شروع زمستان، یعنی پس از ۲۱ دسامبر، آغاز می‌کرد. بنابراین، او در صعودهای زمستانی اولیه خود نسبت به لهستانی‌های جِژی کوکچکا و کریستوف ویِلچیکی که هر کدام سه قله هشت‌هزار متری را برای اولین بار در سردترین فصل صعود کردند، موفق‌تر بوده است. او علاقه کمتری به صعود موفقیت‌آمیز به تمام ۱۴ قله هشت‌هزار متری دارد. مورو با وجود تلاش‌های مکرر، هنوز بدون استفاده از اکسیژن مصنوعی موفق به رسیدن به قله اورست نشده است. سیمونه مورو در طول سفرهایش همکاری نزدیکی با کارل گابل، هواشناس، دارد.

سیمون مورو همچنین یک خلبان با تجربه هلی کوپتر می باشد. در سال 2013 مورو و دو متخصص امداد دیگر توانستند مرتفع ترین عملیات امداد با هلی کوپتر را در ارتفاع 7800 متری لوتسه انجام دهند.

زندگی کوهنوردی سیمونه مورو

سیمونه مورو در کودکی در یک خانواده‌ی طبقه متوسط در شهر والتسِسه بزرگ شد. پدرش که به کوهنوردی و دوچرخه‌سواری در کوهستان علاقه داشت، از سنین پایین او را در علاقه‌مندی به کوهستان تشویق کرد.

اولین تلاش‌های او برای کوهنوردی در سن ۱۳ سالگی و بر روی کوه پرزانلا و دیگر کوه‌های آلپ اورobie انجام شد. پس از آن، آلبرتو کوزونی و برونو تاسی در رشته صخره‌نوردی در آلپ گریگن و دولومیت به او آموزش دادند.

او از سال ۱۹۸۵ تا ۱۹۹۲ به عنوان ورزشکار عضو تیم ملی فدرال کوهنوردی ایتالیا (FASI) فعالیت داشت و در سطوح دشواری ۸a و ۸b+ صعود می‌کرد. سپس مربی تیم ملی صخره‌نوردی ایتالیا شد. کوهنوردی همچنان تمرین اصلی اوست. او در سال ۲۰۰۳ تحصیلات خود را در رشته‌ی کوهنوردی ورزشی (با پایان‌نامه‌ای درباره‌ی «کوهنوردی در ارتفاعات بالا») با بالاترین نمره در دانشگاه برگامو به پایان رساند.

در سال ۲۰۰۱، سیمونه مورو تراورس (عبور از گرده) بین اورست و لوتسه را آغاز کرد. او در این مسیر با کوهنورد بریتانیایی، تام مور، که هنگام صعود لوتسه دچار مشکل شده بود، ملاقات کرد. مورو برای نجات او تصمیم گرفت به صعود خود ادامه ندهد. به همین دلیل، جایزه‌ی «پیر دو کوبرتن بازی جوانمردانه» از یونسکو را دریافت کرد و در سال ۲۰۰۲ مدال طلای شجاعت (Medaglia d’oro al valor civile) را از رئیس‌جمهور ایتالیا، کارلو آتزلی چامپی، و منطقه‌ی لومباردی، و همچنین جایزه‌ی یادبود دیوید ای. سولس را از باشگاه کوهنوردی آمریکا دریافت کرد.

در سال ۲۰۰۹، سیمونه مورو برای نخستین صعود از قله‌ی جنوبی بِکا براکای چوک، که همراه با اروه بارماس انجام داد، سومین جایزه‌ی کوهنوردی مارکو و سرجیو دالا لونگا را دریافت کرد. رأی‌گیری آنلاین منجر به دریافت جایزه‌ی ایگر توسط او شد. وی پیش از این به همراه دنیس اوروبکو، اولین صعود زمستانی ماکالو را انجام داده بود. او دوست صمیمی اوروبکو است.

گفت‌وگو با بنجمن ودرینس؛ از ژانو شرقی تا آینده آلپینیسم مدرن

صعود جبهه جنوب غربی ماناسلو بعد از 50 سال توسط روسها!

در فوریه‌ی ۲۰۱۲، به پاسِ اولین صعود زمستانی گاشربروم II که در سال ۲۰۱۱ به همراه دنیس اوروبکو و کوری ریچاردز انجام داده بود، جایزه‌ی کوهنوردی «قیر طلایی» مجله‌ی آمریکایی «کلایمبینگ» به او اعطا شد.

فعالیت‌های هوایی سیمونه مورو

علاوه بر کوهنوردی، سیمونه مورو از چتربازی نیز لذت می‌برد و آن را به مراتب کم‌خطرتر از کوهنوردی می‌داند. او همچنین پرش با وینگسوت (لباس بال‌دار) انجام می‌دهد.

در بهار و تابستان ۲۰۰۹، مورو گواهینامه‌ی خلبانی شخصی و تجاری بالگرد را از اداره‌ی هواپیمایی فدرال (FAA) در کالیفرنیا دریافت کرد. او قصد داشت شرکت بالگرد اختصاصی خود را در هیمالیا تأسیس کند.

در سال ۲۰۱۰، مورو یک آزمون بالگرد اضافی با اداره‌ی هوانوردی نپال گذراند و شروع به کار برای شرکت بالگرد “فیش تِیل ایر” کرد. این شرکت پروازهای تماشایی و حمل‌ونقل در هیمالیا را ارائه می‌دهد، اما به طور فزاینده‌ای برای مأموریت‌های نجات تا سقف پرواز نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد. “فیش تِیل ایر” با مشارکت با شرکت سوئیسی “ایر زرمات” کار می‌کند. سیستم‌های نجات جدید در شرایط سخت توسعه یافته و آزمایش و استفاده می‌شوند. گِرولاد بینر (از “ایر زرمات”) در سخنرانی‌ای در نمایشگاه “IMS بریکسن ۲۰۱۰” درباره‌ی تجربیات خود گزارش داد. نوع بالگرد یوروکاپتر AS350 B3 plus است.

در سال ۲۰۱۳، سیمونه مورو بالگرد شخصی خود (یوروکاپتر AS 350 B3) را خرید و آن را به نپال منتقل کرد تا تیم خلبانان و تکنیسین‌های خود را در آنجا تشکیل دهد. در همان سال، بالگرد او سقوط کرد و به طور کامل نابود شد و باعث مرگ یک نفر در بیمارستان شد.

در ۱۲ نوامبر ۲۰۱۵، مورو با بالگرد آلپی سیتون AH ۱۳۰ خود (با شماره‌ی ثبت I-7896) رکورد جدیدی برای ارتفاع پرواز بالگردهای دو نفره با وزن خروج تا ۵۰۰ کیلوگرم به ثبت رساند. این بالگرد کوچک دو نفره توربوشارژ (دسته‌ی E1-a، کمتر از ۵۰۰ کیلوگرم) دارای سقف پرواز ۵۰۰۰ متری است. مورو از فرودگاه بولزانو بلند شد و به حداکثر ارتفاع ۶۷۰۵ متری رسید. رکورد قبلی ۴۸۷۹ متر بود که در سال ۱۹۵۳ توسط ژان دابوس با یک بالگرد توربوشارژ Sud-Ouest SO 1221 به ثبت رسیده بود. برای این تلاش، حریم هوایی بالای بولزانو در شعاع ۱۰۰۰ پا و تا ارتفاع ۲۷۰۰۰ پا بسته شد. مورو پس از ۲۷ دقیقه در دمای بیرون ۵۰- درجه سانتیگراد به ارتفاع رکوردی خود رسید. در طول این پرواز، مورو از اکسیژن اضافی استفاده کرد، زیرا تا حدودی به دنبال رسیدن به ارتفاع ۸۰۰۰ متری بود؛ کمبود اکسیژن او را مجبور به انصراف زودهنگام کرد. در سال ۲۰۰۵، الیویه گنس فرانسوی با یک بالگرد مجهز به موتور پیستونی Guimbal Cabri G2 به حداکثر ارتفاع بیش از ۶۶۰۰ متر رسید.

رکورد جهانی ارتفاع سیمونه مورو به نوع بالگرد ذکر شده اشاره دارد و نماینده‌ی یک رکورد جهانی ارتفاع برای تمام بالگردها نیست. با پرواز به قله‌ی اورست (۸۸۴۸ متر) با یک یوروکاپتر AS 350 B3، خلبان فرانسوی دیدیه دلسال در سال ۲۰۰۵ رکورد بالاترین فرود را به ثبت رساند. [10] رکورد بالاترین ارتفاعی که تا به امروز توسط یک بالگرد به دست آمده است، با ۱۲۹۵۴ متر متعلق به فردریک نورث است که در ۲۵ مارس ۲۰۰۲ با یک یوروکاپتر AS 350 به دست آمد.

چهار هفت هزار متری در یک فصل

در سال 1998 چهار قله لنین ، کورژنوسکایا ، کومونیسم یا اسماعیل سامانی ، خانتنگری را به همراه گاید جوان آنروزهای قزاق دنیس اوربکو صعود نمود. در سال 2000 اورست را با دنیس صعود کرد. همچنین توانست به قله ماربل وال در زمستان 2001 صعود کند.

• 2002 صعود به مونت وینسون ، چوآیو و اورست.
• 2003 صعود به برودپیک ، البروس ، کلیمانجارو.
• 2004 گشایش مسیر در بارونتسه. تلاش روی شیشاپانگما و آناپورنا.
• 2005 باتورا و باتوکشی.
• 2005 اولین صعود زمستانی شیشاپانگما به همراه پیوتر موراسکی.

• 2006 تراورس شمال به جنوب قله اورست.
• 2008 اولین صعود بکا براکای چوک (6950 متر) در قراقوروم به همراه هروه بارماس. به سبک آلپی خالص در 43 ساعت.
• 2009 اولین صعود زمستانی ماکالو به همراه دنیس اوربکو

• 2011 اولین صعود زمستانی گاشربروم2 ، سیمون مورو ، اوربکو ، کوری ریچاردز

• 2013 مرتفع ترین کتک کاری جهان! به همراه اولی اشتک ، جاناتان گریفید در درگیری با شرپاها.
• 2016 اولین صعود زمستانی نانگاپاربات به همراه علی صدپارا و آلکس تکسیکون.
• 2018 اولین صعود زمستانی پیک پوبدا ، ساخا (این قله با پوبدای معروف تفاوت دارد. مشهور به سردترین کوه زمین. در منطقه ای دور افتاده.

امداد و نجات های انجام شده توسط سیمون مورو

در سال 2001 وی قصد تراورس اورست-لوتسه را داشت: در طول تلاش بر روی دیواره لوتسه او تلاشش را نیمه کاره رها کرده و به امداد آلپینیست انگلیسی تام مورس رسید. به خاطر این کار نایل به دریافت چند مدال افتخار گردیده است.

در سال 2009 او با پول خودش یک هلی کوپتر برای امداد و نجات در نپال خرید. سیمون مورو بارها و بارها اقدام به امداد و نجات و پرواز برای یاری کوهنوردان کرده است.

فعالیت های خیریه

در سال 2003 اقدام به ایجاد یک مدرسه برای فرزندان شرپاها در یک دهکده نپالی کردو. هدف پروژه که به وسیله یک بنیاد ایتالیایی حمایت می شد، جلوگیری از ترک زودهنگام مدرسه توسط این نونهالان بود.

وی همچنین اقدام به ساخت درمانگاه و غیره هم در پاکستان و در نزدیکی نانگاپاربات کرده است.

هشت هزار متری های سیمون مورو

• 1996 – 2005 شیشاپانگما ، اولین صعود زمستانی 2005.
• 1997 لوتسه
• 2002 چوآیو
• 2003 برودپیک
• 2009 ماکالو ، اولین صعود زمستانی.
• 2000 – 2002 – 2006 – 2010 اورست.
• 2011 گاشربروم 2 ، اولین صعود زمستانی.
• 2016 نانگاپاربات ، اولین صعود زمستانی.

زنده باد سیمون مورو. به خاطر صعودهای زمستانی و به خاطر انسانیت./ با موج کوه همراه باشید.