اولین صعود زمستانی چوآیو

فعالیت صعود در 4 ژانویه زمانی که بربکا و پالیکوسکی کمپ یک را در لانگسامپا برقرار کردند آغاز شد، که هنوز فاصله زیادی هم تا جبهه کوه داشت. منظره جذاب چوآیو با رخ پرشیب و زیبای جنوب شرقی آن مسحورکننده بود. در حالی باد برای خود در این گستره در حال حکمرانی بود و نوید تلاشی سخت را می داد. تمام صعود از پایین تا بالا در مسیری عمودی به طول 2800 متر از یخ و سنگ را می شد از اینجا دید. تنها پس از آن فهمیدم که چرا این جبهه کوه به نظر غیرقابل صعود می آمد. این مسیر به شدت خطرناک بود. ما با کوهنوردان یوگوسلاو که در سال 1984 در اینجا تلاشی داشتند صحبت کرده بودیم. تنها شانس عبور ایمن از طریق یک تیغه سنگ و یخ بود که جنوب و شرق را از هم جدا می کرد. اما مشکل اصلی در قسمت پایینی جبهه کوه بود، یک صخره غول آسا با 1200 متر طول. به نظر تنها نقطه راحتتر آن حوزه برفی سمت راستش می نمود. مسیری که توسط یوگوسلاوها انتخاب شده بود.

صعود از کمپ یک به سوی جبهه کوه نیازمند صعود فنی بود، که از طریق یک یخچال که از رخ شرقی آمده بود بالا می رفت. هرچند روز یکی از سراکهای معلق روی طناب ثابتهای ما سقوط می کردند. عبور از این قسمت به شدت عصبی کننده بود. از همان شروع این سختی ها باعث شده بود که تیم ما به دو قسمت تقسیم شود. یک گروه بارها را از بیس کمپ به کمپ یک می برد و یک تیم شش نفره هم روی دیواره صعود می کرد. تنها سه گروه 2 نفری برای چنین مسیری در زمستان! اگر یک نفر مریض می شد، ما شانسی برای موفقیت نداشتیم. زمانی که ما به دنبال مسیر در تیغه بودیم، گاها طناب ثابتهای یوگسلاوها به چشم می آمدند اما تنها مقدار کمی از آنها مانده بود و بقیه به دلیل ریزش از بین رفته بودند پس امکان استفاده نبود.

هوا آزار دهنده بود. طوفان برف مزاحمت ایجاد می کرد، و پس از آن هم بهمن ها بودند که کوه را در اختیار می گرفتند. میانگین دما دربیس کمپ منفی 25 درجه سانتیگراد بود. بیشترین درجه در سایه هیچ گاه به صفر درجه نرسید. و سردترین هوا در بیس کمپ -33 درجه سانتیگراد در شب 15 فوریه ثبت شد. شبی که هنریخ و کوکوچکا در 7700 متری بیواک کرده بودند.

در 10 ژانویه بربکا و پالیکوسکی به جبهه کوه حمله کردند. با فرود آمدند در شکاف یخچالی سیاه و تاریک و سپس با صعود بلوکهای یخی، آنها توانستند که روی دیواره قرار بگیرند. آنها اولین ثابت ها را در قسمتی نمایان قرار داده و سپس به بیس کمپ بازگشتند. از داستان آنها این چنین بر می آمد که ما با صعود یکی از قسمتهای فنی بسیار دشوار روبرو خواهیم بود. کمپ 2 در ارتفاع 5700 متری توسط گاردزیلیوسکی و من برپاشد. یک چادر محکم در روی یک صخره معلق ، که به خوبی از بهمن و سقوط سنگ محافظت میشد. ما همیشه پس از خستگی زیاد در کمپ های بالا به این محل برای استراحت بهتر باز می گشتیم. تیم سوم، چروباک و هنریخ، طولهای بعدی را ثابت کرده و به کمپ 2 بازگشتند. هر کسی با بیشترین توان تلاش می کرد، اما با توجه به آنچه که با دوربین میشد دید تلاش ما در مقابل عظمت این دیواره بسیار کند به نظر می رسید. چروباک و هنریخ با پای یک نوار سنگی رسیدند که در بالای آن یک سراک معلق در مسیر قرار داشت. بعدا مشخص شد که این قسمت سختترین بخش کل صعود بوده است. تلاش تیم زمانی که یک سنگ به پای هنریخ خورد متوقف شد. بربکا و پالیکوسکی به این قسمت وارد شدند. آنها برای دو روز کار کرده و روی نوار سنگی ثابت گذاری کرده و برای شبمانی به کمپ 2 بازگشتند.

حرکت ما بسیار کند بود! بعلاوه برف بیشتر و بهمن های متوالی باعث تاخیر بیشتر هم میشدند. مجددا تیم ها را مرتب کردیم و چروباک و گرازیلوسکی جای بربکا و پالیکوسکی را گرفتند. کرده جدید یک روز را از دست داد که صرف درآوردن طناب از زیر برف شده بود. روز بعد، با بارهای سنگین لازم برای کمپ سه آنها توانستند به شیبهای برفی بالاتر از نوار سنگی دست یابند. ما آنها را می توانستیم با دوربین ببینیم. آیا می توانستند در آن زمان که دیرهم شده بود جایی برای خواب بیابند یا باید به کمپ 2 باز میگشتند. پس از مدتی معلوم شد که در حال چادر زدن هستند. در پشت بیسیم خوش بین بودند: فردا کمپ 3.

مرتبط : دهه طلایی ، دنیای عمودی من ، خروش باد ،

کمپ 3

اما این اتفاق نیافتاد. پس از یک روز کامل صعود، آنها تقریبا به لبه تیغه رسیدند، اما یخ پرشیب یک گذرگاه جلوی صعود بیشتر را گرفت. یک بیواک دیگر در یک چادر که به سرعت زده شده بود. گارزیلوسکی دچار سرمازدگی در دستانش شده بود و آنها دیگر طناب و میخ هم نداشتند. به بیس کمپ بازگشته و مجددا بربکا و پالیکوسکی جایگزین شدند. با یک صعود خوب کرامپون و تبر از قسمت یخی توانستند عبور کنند. آنها روی تیغه بودند، اما نتوانستند تا فردای آنروز تجهیزات را به کمپ سه ببرند. کمپ 3 نهایتا در 6700 برقرار شد. از برقراری بیس کمپ تا اینجا تقریبا یک ماه زمان صرف کرده بودیم. و تنها یک سوم رخ کوه را صعود کردیم، اگر چه سختترین بخش بود.

ددلیفت با Trap Bar؛ افزایش جادویی قدرت پا بدون کمردرد

گفت‌وگو با بنجمن ودرینس؛ از ژانو شرقی تا آینده آلپینیسم مدرن

بالاتر از کمپ سه یک یخ 500 متری جلوی ما بود. جایی در بالای این قسمت به نظر کمپ 4 قرار داشته باشد.هنریخ و من وظیفه حمل تجهیزات کمپ تا پای این قسمت را داشتیم. پس از حمل کلی بار به پای این دودکش یخی در حدود 7000 متری و پس از هشت روز کار، خسته به بیس کمپ بازگشتیم. به وسیله رادیو ما خبردار شدیم که آندره چوک و جرزی کوکوچکا دائولاگیری را صعود کرده اند. خبری خوشحال کننده. کوکوچکا می توانست به ما بپیوندد، حتی برای 5 یا شش روز قبل از اینکه پرمیت ما تمام شود.

دو تیم در حال حاضر در حال تلاش بودند: چروباک و گارزیلوسکی و سه روز پشت سر آنها، بربکا و پالیکوسکی. تیم جلویی در شکاف یخی زیر قسمت یخ آخر شبمانی کردند. و روز بعد شروع به صعود روی یخ صیقلی نمودند. آنها به درون شکاف یخی برای شبمانی فرود رفته بودند. در صبح به همراه ابزار شبمانی شروع را شروع کردند. ما همچنان می توانستیم آنان را از طریق دوربین ببینیم. هوا خوب و بدون باد بود. پس از صعود در تمام طول روز مشخص شد که قبل از تاریکی به محل کمپ چهارم نخواهند رسید. ناگهان به سمت راست چرخیدند و یک شکاف پیدا کردند تا در آن چادر بزنند. اینجا ناراحت و در معرض باد بود.

مرتبط : آندره زوادا ، یرزی کوکوچکا

کمپ 4

روز بعد آنها به آرامی در قسمتی سخت به سراکها رسیدند و کمپ 4 را در 7200 متری برپا کردند. در همان روز کوکوچکا هم به بیس کمپ رسید. بربکا و پالیکوسکی یک روز را در کمپ 3 گذراندند. صبح بعد، خسته و بدون طناب، چروباک و گارزیلوسکی تصمیم به بازگشت گرفتند. جای آنها در کمپ 4 توسط بربکا و پاولیکوسکی گرفته شد که مقادیر طناب به همراه داشتند. در همان روز هنریخ و کوکوچکا شروع به صعود از بیس کمپ کردند.

در 10 فوریه بربکا و پاولیکوسکی تجهیزات را به بالای کمپ 4 منتقل کردند. انتخاب دیگری نبود، اگرچه آنان می دانستند که این ممکن است تجهیزات کوکوچکا و هنریخ باشد. کوهنوردان بالایی به آرامی و پیوسته صعود می کردند. آنها کمپ 5 را در 7500 متری برپا کردند. آنان در شرایط خوبی بودند و می توانستند روز بعدی برای قله تلاش کنند. در آنروز هنریخ و کوکوچکا به کمپ سه رسیده بودند.

مرتبط : اولین صعود زمستانی اورست

آخرین گامها در صعود زمستانی چوآیو

الان 12 فوریه بود. یک هوای خوب ، اگرچه حتی در بیس کمپ هم میشد زوزه باد در مسیرهای چوآیو را شنید. پس از صبحانه به سمت مورن ها حرکت کردیم. تقاضا برای دوربین زیاد بود، فیلمبرداری هم میشد و واکنش ها روی نوار ضبط می گردید. جو مثل استادیوم شده بود. آن بالا، دو نقطه کوچک در قسمت های یخی مورچه وار به جلو می رفتند. آنها دقیقا جایی زیر قله بودند. اولی در تاریکی و در میان آسمان آبی محو شود و پس از آن دیگری هم همینطور. به ساعتم نگاه کردم. ساعت 2:20 دقیقه بعد از ظهر بود. بیسیم را قاپ زدم” سلام صدای منو میشنوی؟”من یک صدای گم شده درباد می شنیدم. “آیا در قله هستید؟” نمی دانستم، اما جایی برای بالاتر رفتن نبود..”چه لذتی! چه صعودی و آنهم درزمستان! اولین هشت هزار متری برای پاولیکوسکی و دومین برای بربکا. در باد و بوران نمی توانستند روی پایشان بایستند. آنها در حالت درازکش روی برف عکس گرفته و سپس به کمپ 5 بازگشتند، و در ساعت 6 آنجا بودند.

اما این پایان نبود. هیجان بیشتری از راه میرسید. هنریخ و کوکوچکا در 13 فوریه شروع به صعود از کمپ 3 کردند و به کمپ 4 رسیدند. حدود ظهر آنها تیم قله را در حال فرود دیده بودند. خسته،آنها به آرامی ارتفاع می گرفتند. در یک نقطه پوسته یخ کنده شده و هنریخ روی طناب آویزان میشود. با تلاش بسیار وی به سمت نزدیک ترین میخ صعود می کند. شب فرا رسیده و آنها مجبور به یک بیواک برنامه ریزی نشده تنها در شصت متری کمپ 5 می شوند. پس از دستیابی به کمپ 5 در روز بعد، آنجا می مانند. یک شب دیگر. در صبح ، آنان در ساعت 7:30 دقیقه کمپ را ترک می کنند. هنریخ در حال حس کردن ارتفاع بوده است. مه باعث دید کم گردیده و نهایتا در ساعت 5:30 دقیقه عصر به قله میرسند. الان 15 فوریه ، آخرین روز در مجوز ماست. کوکوچکا یک فیلم می گیرد به علاوه تعداد کمی عکس و به سرعت باز می گردند. شب زود هنگام فرا رسیده و آنان را در بر می گیرد.

آنها برای چندین ساعت در تاریکی فرود می روند. کوکوچکا از یک سراک 5 متری سقوط می کندو هنریخ به سمت وی فرود رفته و در آن نقطه در 7700 متری، منتظر صبح می شوند. پس از رسیدن به کمپ 5 یک شب دیگر را هم به دلیل خستگی آنجا میگذرانند. روز بعد فرودهای بی پایان در شیب تند در انتظار آنان بود. تنها حجم بالای تجربه، خودکنترلی و کمک دو جانبه بود که به آنها کمک کرد تا سالم از دیواره خارج شوند. نهایتا، چهار روز پس از رسیدن به قله در نیمه شب به بیس کمپ رسیدند.

برای کوکوچکا این هشتمین هشت هزار متری و دومین در زمستان بود. درباره این اکسپدیشن باید بگویم که یک روحیه عالی بین اعضا در بیس کمپ و تیم در تمام مدت حاکم بود.

مرتبط : چوآیو ، گشایش مسیر در دیواره جنوب شرقی چوآیو ، تضاد در چوآیو

خلاصه

اولین صعود زمستانی چوآیو از طریق مسیر جدید و از طریق ستون جنوب شرقی. صعود قله توسط بربکا، پاولیکوسکی – کوکوچکا و هنریخ

نفرات

 Andrzej Zawada, leader, Maciej Berbeka, Eugeniusz Chrobak, Dr. Krzysztof Flaczynski, Miroslaw Gardzielewski, Zygmunt Andrzej Heinrich, Jerzy Kukuczka, Maciej Pawlikowski, Poles; and Jacques Olek, deputy leader, Martin Berkman, André Frapier, Yves Tessier, Canadians.

دکتر مهدی جباریان / باشگاه ورزشی موج