اولین صعود زمستانی اورست ، قسمت دوم

آنچه که پیش روی شماست گزارش اولین صعود زمستانی اورست به قلم آندرژ زوادا می باشد. زوادا را بایست یکی از تاثیرگذارترین کوهنوردان در عصر طلایی کوهنوردی لهستان دانست. اولین صعود آنها به یک قله بلندتر از هفت هزار متری در سال 1973 در قله نوشاخ صورت گرفت و ادامه این حرکت به صعود 11 قله هشت هزار متری در زمستان انجامیده است. صعودهایی که نه بر اساس تجهیزات و امکانات ، بلکه بیشتر بر پایه دانش تجمیعی ، اشتیاق و علاقه این مبارزان یخ به سرانجام رسید. هر چند نقش حمایت سیستم کوهنوردی در این صعودها را نباید دست کم گرفت.

مرتبط : اولین صعود زمستانی اورست ، قسمت اول

مرتبط : اولین صعود زمستانی اورست ، قسمت سوم

اولین صعود زمستانی اورست ، قسمت دوم

زمستان اورست

هر کسی که حداقل یک بار از آبشار غول پیکر خمبو رد شده و با شکافها و مناره های یخی آن روبرو شده باشد، هیچ گاه این تجربه را فراموش نخواهد کرد. این تجربه هم بسیار جذاب و هم ترسناک است. اینجا جایی است که بسیاری از کوهنوردان جان خود را از دست داده اند، اما تنها راه در مسیر جنوب برای این رودخانه یخی پرشیب در بین نوپتسه و مسیر غربی اورست می گذرد.

یخشار یک چالش اصلی برای هر اکسپدیشنی می باشد. ( این روزها به دلیل حضور شرکت های تجاری در صعود اورست این توسط به صورت کنترات توسط شرپاهایی موسوم به دکترهای خمبو ثابت کشی و نردبان گذاری می گردد. البته همچنان خطرهای خاص خود را دارد. موج کوه) هنریخ به عنوان عضوی از تیمی که قبلا در لوتسه تلاش کرده بود تجربه خوبی در این قسمت داشت. وی ما را ترغیب کرد که بهترین راه در اول مسیر حرکت از سمت چپ و سپس به پایان رساندن آن در سمت راست می باشد. در جایی که یک دیواره بزرگ یخی از سمت نوپتسه پیش آمده بود. در اینجا چندین بار از نردبان برای بالا رفتن از این یخ های عظیم و عبور از شکافها استفاده کردیم. ما همه طناب خودمان را برای عبور از خمبو استفاده کرده بودیم. به دلیل آوردن بارها با هواپیما محدودیت در آوردن طناب داشتیم و قسمت زیادی از آن را هم در اثر شکست یخ و .. در این قسمت از دست دادیم.

در هنگام عبور از خمبو همه ما قدری نگران بودیم ، به خصوص یک قسمت که نوک دماغه یخی زیر پایمان شکست و قسمت دیگر که یک برج بزرگ در پشت سرمان خراب شد. چند مورد هم سقوط جزیی در شکاف داشتیم که بدون آسیب دیدگی ختم به خیر شد.

کم غربی The Western Cwm

در 5 ژانویه ، هفت عضو تیم بیس کمپ را ترک کردند تا قسمت های پایینی یخشار را آماده کنند. ویلیچکی و هنریخ به کم غربی رسیدند اما آنها بازگشتند تا شب را در آیس فال بگذرانند. فیوت ، مازیکا ، سزافیرسکی و زورک از بیس کمپ به آنها پیوسته و هر شش نفر کمپ اول را در ارتفاع 6050 متری در ورودی کم غربی در زیر شیب های نوپتسه برقرار کردند.

تراژدی پردانوف در اورست 1984؛ جبهه غربی تو را می خواند.

بلندترین قلل روسیه؛ از البروس تا آتشفشان‌های کامچاتکا!

فردای آنروز ، 9 ژانویه این کوهنوردان به همراه لووف و پیکوتوسکی ، کمپ دو را در 6500 متری و در زیر دیواره جنوب غربی اورست برقرار نمودند. سرعت ما عالی بود و روحیه ها هم از آن عالی تر ، اما در این شکل برنامه ها هواست که حاکم بر شرایط می باشد. در طول این روزها باد خیلی قوی نبود اما این روزها هم خیلی طول نکشید. روز پس از برقراری کمپ 2 ، بادهای قدرتمند یکی از چادرهای کمپ یک را به کلی نابود کرد.

فرآیند کاری ما کند شد اما با این همه انتقال بار به کوه همچنان ادامه داشت. در این کار ما توسط 5 شرپایمان کمک می شدیم. کم غربی با یخ سخت پوشانده شده بود. بادهای خشمگین تمام برف ها را جاروب کرده بودند و شکافها لخت و عریان مانده بود. اما ما به خوبی از شرایط این قسمت از مسیر آگاه بودیم. یکی از کوهنوردان ما ، لووف به سرعت ما را از این خطر آگاه کرد. آنهم با یک سقوط پانزده متری در یک شکاف یخی که توسط همنوردش مازک و به سختی به وسیله طناب کنترل شد.

کمپ 3

در 15 ژانویه کمپ سه ما در لوتسه فیس ارتفاع 7150 متری توسط یک گروه شامل زاکوپن ، گاجوسکی ، پالیکوسکی و زورک برقرار شد. خودمان هم شگفت زده شده بودیم. در طول تنها 11 روز صعود سه کمپ برقرار کرده بودیم. سپس از طریق بیسیم اولین اطلاعات را از تیم پیش رو گرفتیم. لوتسه فیس تبدیل به یک تکه یخ یکپارچه شده است. فلات یخچالی زیر دیواره یخی که از تیغه ژنو به پایین می آید تقریبا غیرقابل صعود است. حالا ما مجبوریم که به سمت راست در بین سراکها حرتت کنیم. در این مسیر دو مانع گیج کننده یخی وجود دارد که مجبوریم از طناب ثابت استفاده کنیم. شادی ما پس از برقراری کمپ سه حالا به افسردگی تبدیل شده بود.

گردنه جنوبی چالش بزرگ

از کمپ 3 تا گردنه جنوبی حدود 850 متر فاصله بود. فقط 850 متر!! اما در این ارتفاع و در آن شرایط زمستان ، صعود این 850 متر نه تنها صعود بلکه راجع به مرزهای بشری بود. ما تقریبا یک ماه برای صعود این قسمت از دست دادیم و تلاش تقریبا نیمی از تیم ما نتیجه بخش نبود.

تلاش اول توسط سیچی ، هنریخ ، هولنیکی و ویلیچکی در 23 ژانویه انجام شد. آنها تلاش جسورانه ای در این قسمت داشتند و از طنابهای به جا مانده از تیم های دیگر و ثابت کردن آنها در این قسمت جدید کار را تا حدی به پیش بردند. ویلیچکی به بالاترین قسمت رسید ، اما حتی او هم ، پس از گذاشتن برخی از وسایل مجبور شد به کمپ 3 بازگردد. سه روز بعد یک تلاش دیگر توسط یورک و پالیکوسکی انجام شد ، اما طوفان صعود آنها را غیر ممکن کرد. در طول تلاششان یورک با باد از زمین کنده شد و حدود بیست متر تا اولین میانی سقوط کرد. با اینکه به شدت دچار کوفتگی شده بود ، توانست بدون کمک خود را به کمپ سه برساند و سپس با کمک سایرین راه بیس کمپ را درپیش گیرد. در بازگشت مجددا دوبار در شکاف افتاد و آسیب دیدگی باعث بازگشت وی به لهستان شد.

در این زمان ، بادهای سهمگین باعث سختی بیش از حد صعود شده بودند. حالا حتی رسیدن به کمپ سه هم یک مشکل بزرگ بود. چندین بار دمخ ، هنریخ و اولخ تلاش کردند اما علیرغم تعهد بالای آنها به صعود ، نتوانستند در برابر تندبادها ایستادگی کنند. هفته ها پس از دیگری طی میشد. در 10 فوریه ما تلاش دیگری داشتیم اما بازهم هوا هنریخ شکست ناپذیر و همراه وی لووف را شکست داد تا با دستانی سرمازده بازگردند. حالا تعداد بیشتری از افراد از تلاش در باقی مسیر بازمانده بودند و پزشک ما دکتر روبرت ژانیک کار بیشتری داشت که دربیس کمپ برای سرما زدگی و آسیب دیده ها انجام دهد.

در طول این فاز از اکسپدیشن ، در ده روز اول فوریه ، تنها 4 نفر توانایی بقا در شرایط خوفناک و انطباق پذیری با ارتفاع بالا را حفظ کرده بودند. اینها ، سیچی ، هنریخ ، ویلیچکی و فیوت بودند و برنامه ها و امید من به آنها محدود می شد. کدام یک از آنها می تواند این سد روانی را بشکند و به گردنه جنوبی برسد ؟ من متقاعد شده بودم که این تنها یک سد روانی است که جلوی ما را برای رسیدن به آنجا می گیرد. اگر یک شخص می توانست دو ، سه یا حتی 4 بار تا کمپ 3 در 7150 متری بالا برود ، پس می تواند بدون شک تا هشت هزار متری هم صعود کند. من در ذهنم ، در حال چیدن ارنج درست از ضعفها و قوت ها بودم تا همطنابی ایده آل را برای صعود نهایی ایجاد کنم. البته شاید این غیر ضروری بود ، زیرا در زمان کلیدی کوهنوردان با مهارتهای مورد انتظار ضروری ذهنی و استقامت لازم آنجا بودند. اما قبل از تلاش نهایی ، ما همچنان باید به گردن جنوبی دست می یافتیم.

مرتبط : اولین صعود زمستانی اورست ، قسمت اول

دکتر مهدی جباریان / باشگاه ورزشی موج