از زمانی که ما عکسهای دیواره شمالی تالونگ را دیدیم، این کوه در ذهن ما نقش بست. هیچ شکی نیست که ستون شمال-شمال غربی تالونگ (۷۳۴۹متر) یکی از زیباترین و منطقی ترین خطوطی بود که در هیمالیا صعود نشده باقی مانده بود. زیبایی خالص، سختی تکنیکی، و رخ به نسبه امن آن هر کوهنوردی را ترغیب می کند که به دیدار آن برود. اما با وجود چندین تلاش، که از سال ۲۰۰۲ شروع شده بود، هیچ کسی مسیر مستقیم را صعود نکرده بود.
پس از تکمیل یک مسیر سخت جدید در رخ شمال غربی لانگشیساری(۶,۴۱۲ meters) در نپال، در پاییز ۲۰۱۴ هر دوی ما احساس کردیم که اعتماد به نفس کافی برای صعود در مسیری سخت تر در ارتفاع بالاتر را داریم. امید داشتیم تا در فصل پس از مونسون به نپال بازگردیم. پس از زلزله در آوریل، تصمیم گرفتیم که به دنبال هدفی در هیمالیای هند بگردیم. به زودی متوجه شدیم که زمان کافی برای پیگیری بروکراسی در هند و گرفتن پرمیت را نداریم، پس توجهمان مجددا معطوف به نپال شد. یک بررسی سریع نشان داد که منطقه کانگچنجونگا تاثیر زیادی از زلزله نگرفته است. حالا هیچ شکی درباره کوهی که می خواستیم صعود کنیم وجود نداشت.
در نپال ، انگیزه ما تنها برای تالونگ بود که افزایش می یافت. قسمتی از آنهم به این دلیل بود که مجبور بودیم روزهای زیادی را بدون صعود سپری کنیم. پس از آماده کردن همه چیز در کاتماندو، اتوبوس به دلیل اعتراضات ۲۴ ساعت در مسیر تاپلجونگ، جایی که ترک ما آغاز میشد متوقف شد. در طول مسیر به بارش های اواخر دوره مونسن هم برخورد کردیم و زالو ها هم در مسیر به نوعی مهمان ما بودند. نهایتا در ۲۸ سپتامبر، بیس کمپ را در اکتانگ، بالای رامچه برقرار کرده و دو هفته هم هوایی را آغاز نمودیم. ما بوکتوه را صعود کرده و در قله ۶۱۱۴ متری آن خوابیدیم. سپس به سمت شیبهای غربی تالونگ رفته(مسیر مورد نظر فرود)، اما به نظر زمان زیادی میبرد که یک مسیر غیر فنی و ایمن در بالای ۷۰۰۰ متر بیابیم. متعاقبا تا ۷۱۰۰ متری صعود کرده و در آنجا بیواک کردیم.
در طول دو هفته ابتدایی ما سه مسافرت به طول ۱۵ کیلومتر در یخچال تالونگ انجام دادیم. هر راه نیاز به یک و نیم روز پیمایش در بین مورنها و روی یخ سخت با کفشهای ارتفاع داشت. نهایتا پس از یک ماه آماده صعود بودیم، این حس مانند عیدی دادن به بچه ها بود.
تالونگ
بیس کمپ پیشرفته در سمت راست زیر تیغه شمال-شمال غربی تالونگ قرار داشت. ما درزمان هم هوایی مسیر را چک کرده بودیم. یک مسیر با صعود ترکیبی مانند شامونی اما بیشتر بالای شش هزار متری. ما برای هفت روز غذا و برای نه روز گاز حمل کردیم.
طول اول دقیقا بالای آخرین شکاف یخچال در ۶۵۰۰ متری قرار داشت، که یکی از کراکس های مسیر بود: صعود با یک ستون برف و یخ نازک شروع شد و سپس یک مسیر ترکیبی (M6) قرار داشت. پس از آن هم یک سنگ شیب منفی که یک قندیل یخی از آن آویزان شده بود. اینجا باید مصنوعی صعود میشد.(حدود ۱۰ متر a3) که از پکر و میخهای باریک استفاده کردیم. شکاف به حدی نازک بود که نوک تبریخ درون آن نمیرفت. بالای این قسمت معلق حدود ۸ متر یخ نازک روی سنگ اسلب بدون شانسی برای میانی گرفتن قرار داشت، تا اینکه به یک حمایت معلق روی پکر در شکافهای باریک در دیواره سمت راستی تنوره رسیدیم.
پس از چنین شروعی به خوبی فهمیده بودیم که کوه به ما جایی برای استراحت در قسمتهای پایینی تیغه نخواهد داد.
سه روز پس از آن مملو از یخنوردی و قسمتهای صعود ترکیبی با درجه m5 و m6 و یخ AI6 بود. ما اغلب یخ با یخ نازک و میانی های دور از هم مواجه بودیم. بعضی از طولها شامل سنگ اسلب بودند که با برف پرشیب و ناپایدار پوشیده شده بود، که گاها زمانی بیش از یک صعود ترکیبی سخت می گرفت. اگرچه گرانیت مسیر اغلب خودب بود، اما به شدت فشرده بود که نقاط کمی برای حمایت باقی می گذاشت. پکرها ( هرطول سه یا چهار عدد) از ابزارهای اصلی مورد استفاده بودند. ما تنها کوهنوردان در منطقه در پاییز بودیم، و دانستن اینکه کاملا تنها هستیم حس عجیبی ایجاد می کرد.
با وجود سختی های فنی و روانی صعود، هر کداممان در حال لذت بردن از صعود بودیم. ما هر روز سرطناب را تغییر می دادیم، و نفر دوم که در حال کشیدن کوله بار سنگین بود همیشه بی صبرانه منتظر نوبتش برای سرطناب رفتن می شد. لذت غیرمنتظره صعود تکنیکی با کیفیت بالا نگرانی ها را برطرف کرده بود.
هر روز را در تاریکی به پایان می رساندیم، و یک جا برای چادر کوچک فیرست لایت ( Firstlight )ایجاد می کردیم. این کار هر بعد از ظهر حدود ۲ ساعت زمان از ما می گرفت تا یک سکوی مناسب برای آن بکنیم.
در روز سوم به سه تیغ تیغه شمال-شمال غربی رسیدیم. امیدوار بودیم که بتوانیم ژاندارم را از سمت چپ آن دور بزنیم. اما این کار ممکن نبود. و سپس مجبور شدیم دو طول دیگر در سمت راست تیغه صعود کنیم. برف وحشتناک ناپایدار عمودی به اسلبهای سنگی در یک گوشه کاملا خشک ختم شد. در اینجا هم یک کراکس دیگر وجود داشت که شامل ۱۰ تا ۱۵ متر صعود مصنوعی (A3) و صعود ترکیبی سخت می شد. وسط این کنج پر از سنگهای سست بود و آخرش هم منفی میشد.
کنج با یک طول دیگر ترکیبی ادامه پیدا کرد. ما فرند کافی برای ابزارگذاری در شکاف باز این قسمت نداشتیم، بنابراین گاها برای حمایت گرفتن به چپ و راست مسیر می رفتیم. بالای کنج هم با برف پودری ناپایدار ، بدون حمایت خوب پوشیده شده بود. در پایان این کنج ۱۰۰ متری، در به سمت تیغه بالایی باز شد.
حالا شیب آسانتر شده بود، اما حمایت گرفتن در اینجا هم به دلیل برف ناپایدار سخت بود. ما به طور همزمان طولهای برف سفت و گاها یخ را صعود می کردیم، البته چندین قسمت صعود ترکیبی نیز در اینجا با درجه M4 و یک طول هم M6 که دارای شکافهای خوبی بودند.
در روز پنجم نوار سنگی بالایی را صعود کردیم، که بزرگترین علامت سوال کل مسیر بود-از یخچال نمشد تشخیص داد که اینجا چه خبر است. آنچه که منتظر ما بود صعود ترکیبی سخت و یخ نازک روی سنگهای صیقلی بود. اما پیش بینی نزدیک شدن به پایان کار باعث شده بود که نیرو بگیریم. و نهایتا در عصر به رمپ یخی که به بالا و سمت راست مسیر قله ختم میشد رسیدیم. در اینجا یک لبه برای پنجمین شب کندیم.
در ۲۳ اکتر رمپ را به طور همزمان صعود کرده و در ساعت ۲ عصر بر روی قله تالونگ بودیم. در میان مه غلیظ به قله رسیده بودیم. اما پس از ده دقیقه در قله باد مه را با خود برد و مناظر مثل یک رویا به چشم آمدند. رخ شرقی ژانو، جبهه جنوبی کانگچنجونگا انگار در دسترس قرار داشتند. پس از نیم ساعتی در قله شروع به فرود کردیم و به محل کمپ در ۶۷۰۰ متری بازگشتیم. و در روز هفتم کل مسیر را تا یخچال فرود آمدیم.
برای هر دوی ما، این مسیر نشان داد که چیزهای زیادی هنوز برای یاد گرفتن وجود دارد و کارهای زیادی هم هست که می توانیم انجام دهیم. هر کدام از ما حدود ۱۰ تا ۱۵ کیلوگرم در طول صعود از دست دادیم، اما تجربه و شارژ روانی که به دست آوردیم ارزش آنرا داشت.
خلاصه
اولین صعود مسیر شمال-شمال غربی تالونگ-۷۳۴۹ متر- توسط نیکیتا بالابانوف و میخاییل فومین از اکراین ، ۱۸ تا ۲۴ اکتبر. مسیر ۱۷۰۰ متری با درجه سختی ED2 AI6 M6 A3.
