در فصل پیش روی کوهنوردی در نپال قوانین جدیدی وضع شده است که از جمله آنها می توان به لزوم بازگردانی مدفوع و همچنین جمع آوری چادرهای لوکس بزرگ در بیس کمپ اشاره کرد. علاوه بر اینها دولت نپال قانونی جدیدی را تعیین کرده و طی آن همه کوهنوردان اورست باید به همراه خود چیپ یا تراشه ردیابی در طول کوهنوردی داشته باشند.

راکش گورونگ، مدیر بخش گردشگری نپال، به رسانه ها گفت: “شرکت‌های معتبر قبلاً از آنها استفاده می‌کردند، اما اکنون برای همه کوهنوردان اجباری شده است.”

استفاده از این تراشه ها در صورت بروز حادثه مدت زمان لازم برای جستجو و نجات را کاهش می دهد.

او توضیح می‌دهد که کوهنوردان برای تراشه‌هایی که به ژاکت‌هایشان دوخته می‌شود، ۱۰ تا ۱۵ دلار می‌پردازند. پس از بازگشت کوهنورد، تراشه برداشته می شود، به دولت بازگردانده می شود و برای نفر بعدی ذخیره می گردد.

تراشه های ردیابی از سیستم موقعیت یابی جهانی (GPS) برای به اشتراک گذاری اطلاعات با ماهواره ها استفاده می کنند.

گورونگ افزود که این تراشه‌ها در «یک کشور اروپایی» تولید شده‌اند، اما مشخص نکرد که کجا و توسط کدام شرکت.

اکثر افرادی که سعی می کنند از قله 8849 متری (29032 فوت) اورست صعود کنند، این کار را از طریق نپال انجام می دهند و فقط برای مجوز صعود هر کدام 11000 دلار می پردازند. با اضافه کردن به قیمت تجهیزات، غذا، اکسیژن مکمل، راهنمای شرپا و موارد دیگر، هزینه صعود به کوه اورست حداقل بیش از 35000 دلار است.

هشت قله از ده قله مرتفع جهان در نپال هستند و این کشور درآمد قابل توجهی از گردشگری از کوهنوردی به دست می آورد.

صعود به قله اورست ممکن است دو ماه طول بکشد. آب و هوا برای صعود به قله در یک پنجره بسیار کوچک، معمولا در اواسط ماه مه، مناسب است.

سال گذشته، نپال رکورد 478 مجوز صعود را صادر کرد. تایید شد که 12 کوهنورد در کوه جان خود را از دست داده اند، در حالی که پنج کوهنورد دیگر رسما مفقود هستند.

نجات در “بام دنیا” حتی در بهترین شرایط خطرناک است.

در سال 2023، گلجه شرپا 30 ساله شانس خود را برای رسیدن به قله از دست داد تا بتواند یک کوهنورد مالزیایی را در “منطقه مرگ” اورست نجات دهد.

بیگیان کویرالا، یکی از مقامات وزارت گردشگری در آن زمان به رویترز گفت: نجات کوهنوردان در آن ارتفاع تقریبا غیرممکن است.