تعداد کوهپیماها در کاتماندو پایتخت نپال زیاد نیست، اما تعداد کوهنوردان به حد قابل توجهی رسیده است. نپال امسال فقط 80 مجوز کمتر از سال 2019 صادر کرده است. بیشتر تیمها قصد تلاش در مسیرهای استاندارد دارند. فقط دو تیم می خواهند روی مسیری جدید تلاش کنند که هر دو عازم مسیر شمال غربی دائولاگیری هستند.
بیلی بیرلینگ به پایگاه خبری اکسپلورر وب گفت:”تامیل(مرکز گردشگری کاتماندو) به طور غیرمعمولی ساکت است، هیچ کوهپیما یا گردشگری وجود ندارد، به خصوص افراد مسن که به مراکز فرهنگی و تاریخی علاقمند بودند را در منطقه نمی بینید.”
بیلی بیرلینگ، یک کوهنورد آلمانی با صعود 6 قله هشت هزار متری در رزومه خود که از سال 2004 با پایگاه داده هیمالیا همکاری کرده است. با رسیدن کوهنوردان حجم کاری وی افزایش می یابد. او مانند الیزابت هاولی فقید، به جمع آوری اطلاعات صعودها و افراد صعودکننده به مسیرهای مختلف در هیمالیا مشغول میباشد. بیلی و همکارانش فرم آنلاین برای جمع آوری داده ها را طراحی کرده اند، اما وی می گوید هنوز هم ترجیح می دهد با وجود مسائل مربوط به فاصله گذاری اجتماعی به صورت رودررو با کوهنوردان مصاحبه کند.
بیرلینگ گفت:”اورست با وجود 300 مجوز صادر شده نسبت به 380 مجوز صادر شده در سال 2019 همچنان بسیار شلوغ است. کوهنوردان ارتفاع بالا افراد جسوری هستند و نمی توانند برای پایان اپیدمی کوید-19 صبر کنند.” وی شرایط مشابهی را در آناپورنا و دائولاگیری گزارش کرده است.
اورست و اکسیژن کمکی
حداقل دو کوهنورد در فصل جاری قصد دارند بدون اکسیژن کمکی اورست را صعود کنند، اما اخیرا حتی کوهنوردانی که از اکسیژن کمکی هم استفاده نمی کنند مورد انتقاد قرار گرفته اند. به عنوان مثال نیرمال پورجا می گوید صعود با اکسیژن یا بدون آن برای کسانی که از مسیر گشایش شده توسط دیگران صعود می کنند تفاوت چندانی نخواهد کرد.
بیرلینگ می گوید: “خب، خود من اورست را هرگز بدون اکسیژن کمکی امتحان نکرده ام، اما سه قله از شش قله ای که صعود کردم(چوآیو، ماناسلو، برودپیک) را بدون اکسیژن صعود کردم اما ارتفاع این قلل با اورست تفاوت زیادی دارد.)” او می افزاید:”من با بسیاری از کوهنودان در این رابطه صحبت کرده ام. گرلینده کالتربرونر پس از بازگشت از اورست به من گفت که این سختترین صعودش بوده است. صعود اورست بدون اکسیژن کمکی فقط برای کوهنوردان خاص ممکن است و همه شرایط از جمله کوه، آب و هوا و…باید عالی باشد.”
“اولی اشتک یک بار به من گفت که مانند دوی ماراتن، یک نقطه بین 8500-8600 متری وجود دارد که به دیوار(تاثیر ارتفاع زیاد) برخورد می کنید. حتی کی2 نیز 200 متر کم ارتفاع تر است و این تفاوت زیادی ایجاد میکند.”
باید توجه داشت که در مورد سایر موارد از جمله طناب ثابتها، کمپهای از پیش ایجاد شده و سبک صعود، بررسی شرایط آسان نیست. از سایر مسایل مهم می توان به تغییرات در نقاط دقیق قلل از جمله قله ماناسلو اشاره کرد که در سالیان اخیر باعث بحثهای زیادی شده اند.
صعود انفرادی هر شش مسیر ماترهورن توسط هروه بارماس
دراوایل ماه مارس، هروه بارماس با صعود مسیر دشوار دی آمیسیس به عنوان اولین کوهنورد توانست هر شش مسیر ماترهورن را به صورت انفرادی صعود کند.
این کوهنورد ایتالیایی پیش از این نیز چندین مسیر را به سبک سولو برای اولین بار صعود کرده بود و چندین گشایش مسیر جدید نیز در کارنامه خود دارد. با این حال ماترهورن برای هروه جایگاه خاصی داشت. وی توسط پدرش با کوهنوردی آشنا شده است، جالب اینکه نسلهای متمادی در این خانواده راهنمای کوهستان بوده اند.
تلاش وی برای صعود این شش مسیر به ساال 2002 باز میگردد. پدر هروه بارماس نیز با همراهی سایر کوهنوردان قبلا همه این مسیرها را صعود کرده بوده است.
ماترهورن به طور کلی برای کوهنوردان با تجربه کاملا دشوار اما قابل کنترل به حساب می آید. هنوز هم، بسیاری از افراد جان خود را در این کوه از دست می دهند. به ویژه مسیر دی آمیسیس که دارای شش طول از 30 تا 50 متر با درجه 6A می باشد. این مسیر به دلیل سنگهای قطعه قطعه و همچنین طولهای تکنیکی به ندرت صعود میشود. هروه در این مسیر فقط در یک قسمت از طناب استفاده کرده است.
