-148 درجه، داستان صعود به جایی که زمان هم یخ می‌زند

در دل زمستان سرد سال 1967، گروهی از کوهنوردان ماجراجو تصمیم گرفتند دست به کاری بزنند که تا آن زمان هیچ‌کس جرئت انجامش را نداشت—صعود به قله دنالی (بلندترین قله آمریکای شمالی) در سخت‌ترین شرایط زمستانی. این تصمیم شجاعانه، پایه‌گذار یکی از حماسی‌ترین داستان‌های بقا و مقاومت در تاریخ کوهنوردی شد. آرت دیویدسون در کتاب خود “-148 درجه” این ماجرا را به شکلی بی‌نظیر روایت کرده و ما را به سفری می‌برد که در آن زمان هم گویا یخ می‌زند.

چالش آغاز می‌شود

همه چیز با رویایی جسورانه آغاز شد. تیمی متشکل از هشت کوهنورد باتجربه و مصمم، به سرپرستی دیو جانستون، تصمیم گرفتند تاریخ‌ساز شوند. برنامه‌ریزی‌های دقیق، انتخاب بهترین تجهیزات، و تمرینات سخت همگی بخشی از آماده‌سازی این ماجراجویی بودند. اما آنها می‌دانستند که هیچ چیز نمی‌تواند آنها را به‌طور کامل برای مواجهه با سرمایی که تا منفی 148 درجه فارنهایت (100 درجه سانتیگراد) پایین می‌رفت، آماده کند.

اعضای تیم هرکدام با ویژگی‌های منحصربه‌فرد خود، ترکیبی از مهارت‌ها و شخصیت‌ها را به گروه آوردند. در عین حال، همین تفاوت‌ها گاهی باعث اختلاف‌نظر و تنش در میان آنها می‌شد—اتفاقی که در دل بحران، اهمیت خود را بیشتر نشان می‌داد.

قدم گذاشتن به سرزمین یخ و باد

مسیر صعود با رسیدن به یخچال کالیتنا آغاز شد. این بخش از سفر، اولین رویارویی جدی تیم با طبیعت خشمگین دنالی بود. برف عمیق، بادهای بی‌رحم و سرما، از همان ابتدا کوهنوردان را به چالش کشیدند. هر قدم در این مسیر، به معنای صرف انرژی عظیم و مبارزه‌ای بی‌وقفه با شرایط محیطی بود.

کمپ زدن در این ارتفاعات و تلاش برای حفظ گرما، خودش یک مبارزه تمام‌عیار بود. هر شب، تیم مجبور بود در دل سرمای جانکاه، برف را برای آب ذوب کند و غذاهای یخ‌زده را آماده کند. با این حال، شوخی‌ها و خنده‌های گاه‌به‌گاه به آنها کمک می‌کرد تا روحیه خود را حفظ کنند.

در عین حال، این مسیر پر از خطرات پنهان بود. شکاف‌های یخی، احتمال ریزش بهمن، و ناگهان تغییرات شدید آب‌وهوا، تهدیدهایی بودند که تیم باید دائماً هوشیارانه با آنها روبه‌رو می‌شد. هر تصمیم در این مرحله، تفاوت بین زنده ماندن و مرگ بود.

تراژدی در دل یخ

در میانه صعود، حادثه‌ای تلخ اتفاق افتاد. جان ادواردز، یکی از اعضای تیم، به درون شکافی یخی سقوط کرد. تلاش‌های بی‌وقفه گروه برای نجات او بی‌نتیجه ماند و این رویداد تلخ، تیم را در شوک فرو برد. مرگ جان، ضربه‌ای عاطفی و روانی به اعضای تیم وارد کرد و آنها را مجبور کرد تا دوباره به دلایل خود برای ادامه مسیر بیندیشند.

حماسه ۲۰۲۵؛ نخستین صعود ژانو شرقی پس از سه دهه انتظار

کانچا شرپا؛ آخرین عضو نخستین صعود اورست در 92 سالگی درگذشت

این حادثه همچنین باعث شد اعتماد اعضا به یکدیگر و به رهبری تیم دچار تزلزل شود. برخی از اعضا می‌خواستند بازگردند، اما اراده برای فتح قله هنوز در دل دیگران زنده بود. اختلاف‌نظرها و چالش‌های روانی، صعود را دشوارتر از پیش کرد.

طوفان—دشمنی بی‌رحم

در نزدیکی قله، طوفانی سهمگین بر سر تیم فرود آمد. بادهای هولناک، برف سنگین و سرمایی که به منفی 148 درجه فارنهایت رسید، کوهنوردان را در محاصره خود گرفت. آنها مجبور شدند در ارتفاع بالای 6000 متر، پناهگاهی موقت در دل برف بسازند و برای زنده ماندن مبارزه کنند.

زندگی در این شرایط چیزی شبیه به یک کابوس بود. غذا و آب به شدت محدود بود، و سرما به هر گوشه بدن نفوذ می‌کرد. تیم مجبور بود با استفاده از گرمای بدن یکدیگر، خود را زنده نگه دارد. هر تصمیم—از ذوب کردن برف گرفته تا تقسیم غذا—تأثیری مستقیم بر بقا داشت.

شب‌های طولانی و تاریک، ناامیدی را به دل‌ها می‌آورد، اما گاهی روایت خاطرات و گفت‌وگوهای کوتاه، امیدی کوچک در دل تیم روشن می‌کرد. طوفان برای چندین روز ادامه یافت و تیم هر لحظه در آستانه فروپاشی بود.

در این میان، شجاعت و ابتکار برخی اعضای تیم به نقطه قوتی برای ادامه مسیر تبدیل شد. یک عضو تیم، به‌رغم شرایط وخیم، داوطلب شد تا ذخایر دفن‌شده را از زیر برف بیرون بکشد. این اقدام خطرناک، جانی تازه به تیم بخشید و نشان داد که چگونه شجاعت فردی می‌تواند در لحظات بحرانی، مسیر گروه را تغییر دهد.

فتح قله—پیروزی تلخ

پس از فروکش کردن طوفان، تیم که به شدت ضعیف شده بود، تلاش نهایی خود را برای رسیدن به قله آغاز کرد. هر قدم به سمت بالا، یادآور سختی‌ها، ناامیدی‌ها و مرگ یکی از هم‌تیمی‌ها بود. زمانی که بالاخره به قله رسیدند، احساسی دوگانه بر آنها چیره شد—شادی از فتح قله و غمی سنگین از بهایی که برای آن پرداخت شده بود.

آرت دیویدسون لحظه رسیدن به قله را با جزئیاتی زیبا توصیف می‌کند. سکوت قله، در دل طبیعتی چنین خشن، تأثیری عمیق بر آنها گذاشت. پیروزی آنها، هرچند بزرگ، مزه‌ای تلخ داشت.

بازگشت به زندگی

فرود از قله، اگرچه در نگاه اول ساده‌تر به نظر می‌رسید، اما پر از خطرات جدید بود. خستگی مفرط، تجهیزات محدود، و هوای همچنان سرد، هر لحظه تهدیدی برای تیم بود. آنها به یکدیگر تکیه کردند و با همکاری و اراده، این مرحله را نیز پشت سر گذاشتند.

وقتی به کمپ اصلی رسیدند و با تیم نجات ملاقات کردند، موجی از احساسات مختلف آنها را فرا گرفت—تسکین، شادی، و اندوه. این پایان یک سفر فوق‌العاده و آغاز سفری دیگر—سفری برای بازگشت به زندگی عادی—بود.

اعضای تیم پس از این ماجرا، به دقت مورد معاینه پزشکی قرار گرفتند. بسیاری از آنها با آثار جسمی و روانی عمیقی مواجه شدند. برخی دچار سرمازدگی‌های شدید بودند که به درمان فوری نیاز داشت. از نظر روانی، هر یک با تجربه‌ای عمیق‌تر به زندگی بازگشتند—تجربه‌ای که برای همیشه آنها را تغییر داد.

درس‌هایی از دل سرما

ماجرای تیم دنالی تنها یک داستان کوهنوردی نیست. این ماجرا درسی از مقاومت انسانی، روحیه تیمی، و قدرت اراده است. در سرمای منفی 148 درجه، آنچه که آنها را زنده نگه داشت، نه تنها آمادگی جسمی و تجهیزات، بلکه توانایی روانی و همکاری بی‌نظیرشان بود.

این ماجرا نشان می‌دهد که چگونه اراده و اتحاد می‌تواند حتی در سخت‌ترین شرایط، انسان را به پیروزی برساند. هرچند بهای این پیروزی سنگین بود، اما درس‌های آن برای همه ما الهام‌بخش است. کتاب “-148 درجه” توسط آرت دیویدسون، داستانی است که هر علاقه‌مند به ماجراجویی و بقا باید بخواند. این کتاب یادآوری می‌کند که انسان با اراده‌ای قوی و همکاری با دیگران، می‌تواند از پس سخت‌ترین شرایط نیز برآید.