قله کنیا: راهنمای صعود به دومین کوه افریقا

قله کنیا دومین کوه بلند آفریقا پس از کلیمانجارو است و در مرکز کشور کنیا قرار دارد. این یک کوه آتشفشانی خاموش است که دارای سه قله اصلی به نام های باتیان (5199 متر)، نلیون (5188 متر) و لنانا (4985 متر) است. کوه کنیا و اطراف آن به عنوان پارک ملی کوه کنیا محافظت می شود که یک میراث جهانی یونسکو به شمار می رود. این پارک زیستگاه طیف وسیعی از گیاهان و جانوران از جمله بوفالوهای آفریقایی، فیل ها، زرافه ها، شیرها و لئوپاردها است.

صعود به کوه کنیا (با ارتفاع ۵۱۹۹ متر) برای هرکسی که شیفته صخره‌های بلند و باشکوه و مناطق دوردست و وحشی است، یک تجربه رویایی به شمار می‌رود. این کوه یک قله واحد ندارد، بلکه مجموعه‌ای از قلل، قله‌های سوزنی‌شکل، مارپیچ‌ها و قله‌های اصلی است که هرچه به آن‌ها نزدیک‌تر می‌شوید، بیشتر جذبتان می‌کند.

در زمان صاف شدن هوا، در مسیر رانندگی از نایروبی می‌توانید این آتشفشان خاموش باستانی را ببینید. قله‌های آن به طرز باشکوهی بر فراز منظره اطراف از مزارع، جنگل‌ها و تپه‌هایی که روی یک فلات در ارتفاع ۴۰۰۰ متری پایین‌تر قرار دارند، خودنمایی می‌کند.

در آن دور دست‌ها، نمای پانوراما از قله‌های ناهموار کوه کنیا بر فراز افق قرار گرفته است و ستارگان درخشان نور خود را روی آب درخشان دریاچه می‌تابانند.

بسیاری اوقات گفته می‌شود که کوه کنیا، کوهی برای کوهنوردان حرفه‌ای است. دلیل این گفته تا حدودی این است که برای رسیدن به دو قله بلندتر این کوه (باتیان به ارتفاع ۵۱۹۹ متر و نلیون به ارتفاع ۵۱۸۸ متر) فقط با تجهیزات کوهنوردی تخصصی و البته داشتن دانش استفاده ایمن از آنها امکان‌پذیر است. در واقع، بالاترین نقطه‌ای که اکثر کوهپیمایان به آن می‌رسند، سومین قله بلند آن یعنی “لنانا” است که در ارتفاع ۴۹۸۵ متری قرار دارد.

هر ساله تنها حدود ۵۰ نفر موفق به فتح قله باتیان می‌شوند و خود قله لنانا نیز یک مسیرپیمائی خیره‌کننده است. این مسیر همچنان نیازمند سطح آمادگی جسمانی بالا، تحمل ارتفاع و در صورت انتخاب مسیرهای ماجراجویانه‌تر، حس واقعی ماجراجویی است.

مسیر صعود به قله کنیا

مسیر صعود به این کوه می‌تواند از سه تا هشت روز طول بکشد. در طول مسیر از جنگل‌های بامبو و باتلاق‌های مرتفع عبور خواهید کرد و در نهایت به یخ و صخره‌های لخت قله‌های کوهستانی خواهید رسید. به دلیل مسائل ایمنی، بالا رفتن به تنهایی ممنوع است و همراه داشتن راهنما الزامی می باشد.

رنگ کوله‌پشتی؛ انتخابی فراتر از زیبایی برای کوهنوردان

قله ورجین، معرفی و راهنمای صعود

پارک ملی وسیع‌تر کوه کنیا در سال ۱۹۹۷ به عنوان میراث جهانی یونسکو شناخته شد. یونسکو در توصیف این منطقه گفته است: “کوه کنیا با قله‌های ناهموار پوشیده از یخچال و دامنه‌های میانی جنگلی، یکی از چشمگیرترین مناظر شرق آفریقا است.”

ارتفاع کوه از دشت‌های اطراف در حدود ۸۰۰ متر است که بسیار زیاد بوده و بر بلندی ظاهری آن می‌افزاید. اگرچه مسیرهای ابتدایی صعود در برخی نقاط ملایم هستند، قله‌های اصلی در میان مجموعه‌ای از صخره‌های تیز و ناهموار قرار گرفته‌اند.

قله‌های بلند کوه کنیا – باتیان ، لنیون و لنانا- توسط جغرافی‌دان انگلیسی هالفورد ماکیندر نامگذاری شدند. او پس از رهبران معنوی قبیله ماسایی به نام «لائیبون» که در راس سلسله مراتب اجتماعی قرار داشتند، اولین فردی بود که در سال ۱۸۹۹ صعود به قله کنیا را به ثبت رساند.

محل قرارگیری کوه کنیا

کوه کنیا در لبه شرقی کوه‌های مرکزی کنیا قرار دارد. این موقعیت، کوه کنیا را تقریباً در ۱۹۳ کیلومتری (۱۲۰ مایلی) شمال شرقی نایروبی و ۴۸۰ کیلومتری (۲۹۸ مایلی) ساحل کنیا قرار می‌دهد. جاده‌ای مناسب از نایروبی به سمت کوه وجود دارد. رانندگی از پایتخت کنیا تا این کوه چهار ساعت طول می‌کشد.

پارک ملی کوه کنیا: هزینه‌های پارک، ورود و راهنمایان

پارک ملی کوه کنیا یک میراث جهانی یونسکو است و کوه کنیا، دومین کوه بلند آفریقا پس از کلیمانجارو را احاطه کرده است. این پارک مقصدی محبوب برای پیاده‌روی، کوهنوردی و تماشای حیات وحش است. در اینجا اطلاعاتی در مورد هزینه‌های پارک، ورود و راهنمایان ارائه می‌شود.

هزینه‌های پارک

هزینه‌های پارک ملی کوه کنیا بسته به اینکه شما یک شهروند، مقیم یا غیر مقیم کنیا باشید، متفاوت است. در اینجا تفکیکی از هزینه‌ها آورده شده است:

• شهروندان کنیا: 400 شیلینگ کنیا در روز
• ساکنان شرق آفریقا: 800 شیلینگ کنیا در روز
• غیر مقیمان: 40 دلار آمریکا در روز

این هزینه‌ها ممکن است تغییر کند، بنابراین همیشه بهتر است برای آخرین نرخ‌ها با اداره حیات وحش کنیا (KWS) تماس بگیرید. می‌توانید وب‌سایت آنها را در اینجا پیدا کنید: https://www.kws.go.ke/

ورود

این پارک چندین دروازه ورودی دارد، اما معمول‌ترین آنها عبارتند از:

• دروازه سیریمون: این دروازه اصلی برای دسترسی به مسیر سیریمون است که محبوب‌ترین مسیر برای صعود به کوه کنیا است.
• دروازه چوگریا: این دروازه نقطه شروع مسیر چوگریا، مسیر دیگری برای صعود به کوه است.
• دروازه نارو مورو: این دروازه کمتر مورد استفاده قرار می‌گیرد، اما دسترسی به دامنه‌های غربی کوه کنیا را فراهم می‌کند.

راهنمایان

برای صعود به کوه کنیا استخدام یک راهنمای واجد شرایط اجباری است. راهنمایان را می‌توان در هر یک از دروازه‌های ورودی پارک استخدام کرد. هزینه استخدام راهنما بسته به طول سفر و تعداد افراد گروه شما متفاوت خواهد بود. با این حال، می‌توانید انتظار داشته باشید که برای یک راهنما حدود 50 تا 100 دلار آمریکا در روز بپردازید.

قله کنیا: مسیرهای رسیدن به قله و لنانا

دو قله بلندتر کوه کنیا، یعنی باتیان و نلیون ، تنها 140 متر از هم فاصله دارند و اغلب با عنوان “دروازه‌های مه” شناخته می‌شوند. مسیر عادی برای صعود به هر دوی این قله‌ها یک صعود درجه چهار است که برای اولین بار در سال 1929 انجام شد. صعود به قله باتیان دو روز و صعود به قله نلیون یک روز طول می‌کشد. این مسیر از بالای یخچال لوئیس شروع می‌شود که از کلبه اتریشی قابل دسترسی است و امروزه معمولاً با بیست طول طناب صعود می‌شود. رسیدن به قله لنانا برای کوهپیمایان بدون نیاز به طناب قابل دسترس‌تر است.

سه مسیر اصلی صعود وجود دارد که می‌توانید از طریق آن‌ها به دره تلکی Teleki و مسیر قله (مسیر پیمایش قله) در کوه کنیا برسید. از آنجا می‌توانید به سمت قله لنانا حرکت کنید یا اگر یک کوهنورد حرفه‌ای هستید، قله‌های نلیون یا باتیان را صعود نمایید. در ادامه شرح مختصری از هر یک از این سه مسیر صعود – نارو مورو، چوگریا و سیریمون – ارائه شده است.

مسیر نارو مورو

مناسب برای: سریع‌ترین صعود به قله لنانا

این مسیر، سریعترین و رایج‌ترین مسیر برای صعود به ارتفاعات بالاتر کوه است. اگرچه مسیر نارو مورو چشمگیرترین مسیر نیست، اما به دلیل سهولت دسترسی، اغلب توسط تورگردانان انتخاب می‌شود.

مسیر با یک راه با تابلوهای راهنما از مجموعه‌ای از مغازه‌ها که شهر نارو مورو را تشکیل می‌دهند، آغاز می‌شود و از طریق پل پرسیوال، به مدت 17 کیلومتر شما را به ورودی پارک در ارتفاع 2400 متری می‌رساند. از اینجا، شما از طریق یک جاده آسفالته به ایستگاه هواشناسی (که به عنوان ایستگاه هواشناسی شناخته می‌شود و گزینه مناسبی برای اقامت است) در ارتفاع 3050 متری می‌روید. می‌توانید این مسیر را با ماشین طی کنید، اما برای سازگاری با ارتفاع، توصیه می‌شود پیاده‌روی کنید.

از ایستگاه هواشناسی، مسیر باریکه‌ای را پیدا خواهید کرد که به جنگل و باتلاق‌های مرتفع معروف به «باتلاق عمودی» – بخش باتلاقی مسیر – منتهی می‌شود. پس از عبور از علفزارهای باز، به ضلع جنوبی دره تلکی خواهید رسید و به کمپ مکیندر (که دارای کلبه‌ای با ظرفیت 66 نفر است) در ارتفاع 4200 متری مشرف به ضلع جنوبی کوه کنیا فرود خواهید آمد. پیاده‌روی از ایستگاه هواشناسی تا کمپ مکیندر حدود شش ساعت طول می‌کشد.

پس از یک شب اقامت، برای رسیدن به قله لنانا از طریق کلبه اتریشی در مسیر پیمایش قله، باید صبح زود بیدار شوید. اگر می‌خواهید طلوع آفتاب را ببینید، باید حدود ساعت 3 صبح بلند شوید و حرکت کنید – مسیر رسیدن به قله لنانا از کمپ مکیندر حدود پنج ساعت با افزایش ارتفاع 800 متری روی شن‌های لغزنده طول می‌کشد. این یک صعود سخت است، اما نیازی به تجربه کوهنوردی فنی ندارد.

اگر کوهنورد حرفه‌ای هستید، ممکن است به سمت کلبه اتریشی (با ظرفیت 30 نفر) بروید و در امتداد دره تلکی و از طریق یخچال لوئیس صعود کنید.

مسیر چوگریا

مناسب برای: یک ماجراجویی مستقل و بهترین چشم‌اندازهای ممکن

مهمترین نکته‌ای که در مورد مسیر چوگریا باید به آن توجه داشته باشید این است که در طول مسیر هیچ کلبه‌ای وجود ندارد، بنابراین کوهنوردان باید با چادرهای مخصوص خود برای کمپینگ و تمام وسایل مورد نیاز برای گذراندن مسیر، خودکفا باشند. در عوض، کوهپیمایان مسیری خلوت‌تر را برای صعود به کوه در پیش خواهند داشت – و بدون شک، زیباترین مسیر صعود ممکن در کوه کنیا است.

از دروازه پارک در ارتفاع 3000 متری، پس از عبور از علفزارهای بلند و باتلاق‌های مرتفع، از آبشار اورومندی عبور خواهید کرد. سپس مسیری از علفزارهای مرتفع‌تر با پوشش درختی کم شما را به دریاچه الیس در ارتفاع 3390 متری می‌رساند. این مکان بسیار آرام و باصفایی است – با نمای پانوراما از قله‌های ناهموار کوه کنیا در آن دور دست‌ها و درخشش ستارگان بر روی آب درخشان دریاچه.

از اینجا می‌توانید با تماشای دره گورجز، به هال تارن، یک کمپینگ صخره‌ای منظره‌دار بالای دریاچه مایکلسون و کمپ مینتوسی در ارتفاع 4230 متری برسید. صبح زود روز بعد، حدود ساعت 2 بامداد، می‌توانید با هدلامپ خود از طریق سیما کُل به سمت قله لنانا برای دیدن طلوع آفتاب حرکت کنید. سپس می‌توانید به کمپ شیپتون (با ظرفیت 30 نفر) فرود بیایید و مسیر فرود را ادامه دهید و به کمپ جودمایر در حدود 3350 متری بازگردید. این مسیر فوق العاده زیبا است.

مسیر سیریمون

مناسب برای: دسترسی به قله باتیان

این مسیر شما را از رودخانه سیریمون به دروازه پارکی می‌رساند که به کلبه قدیمی Moses (که اقامتگاه سلف سرویس ارائه می‌دهد) و کمپ جودمایر منتهی می‌شود. باز هم، می‌توانید این مسیر را با ماشین طی کنید، اما برای سازگاری با ارتفاع، پیاده‌روی توصیه می‌شود که برای اکثر افراد حدود چهار ساعت طول می‌کشد.

سپس از طریق علفزار، رودخانه لیکی شمالی و صعود از یال به ایستگاه ارتباطاتی خواهید رسید و در نهایت پس از حدود هفت ساعت پیاده‌روی به کمپ شیپتون خواهید رسید. یک انشعاب دیگر در مسیر در ایستگاه مذکور شما را به کلبه لیکی شمالی در ارتفاع 3990 متری می‌رساند. این کلبه فعال نیست اما در این منطقه یک کمپینگ وجود دارد و مکان مناسبی برای توقف است اگر می‌خواهید به قله‌های سندیو یا ترره، دو قله فرعی دیگر کوه کنیا صعود کنید. از اینجا، یک خط الراس و فرود به دره مکیندر شما را به کمپ شیپتون می‌رساند.

از کمپ شیپتون، مسیر دیگری از طریق کامی تارن Kami Tarn به گردنه هازبرگ Hausberg Col وجود دارد که نزدیک به مسیر استاندارد جبهه شمالی باتیان است. این مسیر برای کوهنوردان حرفه‌ای مناسب است. مسیر دیگری از طریق یک شکاف باریک با شیب‌های مارپیچ سنگریزه‌ای به سمت قله لنانا می‌رود و با بالا رفتن به سمت لنانا ختم می‌شود.

مسیرهای دیگر

ممکن است در راهنماهای قدیمی‌تر کوه کنیا به مسیرهای دیگری مانند تیماوو، بورگرت، کامویتی و مرو اشاره شده باشد، اما در حال حاضر این مسیرها در شرایط مختلفی از فرسودگی قرار دارند و به گفته‌ی باشگاه کوهنوردی کنیا، نیازمند «مهارت قابل توجه در مسیریابی و قدرت بدنی و استقامت بالا» هستند.

صعود به کنیا چقدر طول می کشد؟

بستگی به مسیری که انتخاب می‌کنید و مدت زمانی که برای سازگاری با ارتفاع صرف می‌کنید، بالا رفتن از کل کوه کنیا زمان می‌برد. این محدوده زمانی حدود سه تا هشت روز است و اکثر مردم برای صعود به کوه بین پنج تا شش روز را صرف می‌کنند. همانطور که مردم محلی می گویند، به آرامی بالا بروید و از مسیر و مناظر لذت ببرید تا بهترین زمان را داشته باشید.

بهترین زمان برای صعود به قله کنیا

بهترین زمان برای صعود به کوه کنیا در بخش‌های بدون ابر فصل خشک است، یعنی ژانویه، فوریه، اوایل مارس و آگوست، اما ماه‌های سپتامبر تا دسامبر نیز گزینه‌های عالی هستند.

آمار سالانه کنیا

سالانه حدود 15000 نفر به کوه کنیا صعود می کنند که از این تعداد، حدود 60 درصد از کوهپیمایان موفق به رسیدن به قله می شوند. این تلاش ها معمولا به معنای رسیدن به قله لنانا است، در حالی که تعداد افرادی که هر ساله موفق به فتح قله های نلیون (حدود 200 نفر) و باتیان (حدود 50 نفر) می شوند به طور قابل توجهی کمتر است. بخشی از زیبایی صعود به قله باتیان برای کوهنوردان این است که اگر چند روز اضافه برای خود در نظر بگیرند، این احتمال وجود دارد که شما و تیمتان بتوانید به تنهایی قله کوه کنیا را صعود کنید.

در مسیرهای استاندارد کوه کنیا، به احتمال زیاد کوهنوردان دیگری را خواهید دید – اگرچه به تعداد کسانی که در كليمانجارو می‌بینید نخواهد بود. تعداد افرادی که سالانه به قله كليمانجارو صعود می‌کنند، دو برابر افرادی است که به کوه کنیا صعود می‌کنند.

مسیر صعود باتیان

مسیر استاندارد جبهه شمالی از کمپ شیپتون صعود می شود. این یک صعود طولانی است و جدی‌تر و سخت‌تر از مسیر مکیندر در قله نلیون در نظر گرفته می‌شود. کمپ شیپتون تنها در 2 روز از نایروبی به راحتی از طریق مسیر سیریمون و کمپ قدیمی Moses قابل دسترسی است.

به طور معمول، بخش پایینی مسیر را با کفش های کوهپیمایی یا کوهنوردی سبک طی می کنند. کفش های صخره نوردی برای مسیرهای صعود سخت تر قسمت های بالاتر مفید هستند.

مسیر استاندارد جبهه شمالی در باتیان صعودی جدی برای سنگ نوردان و کوهنوردان با تجربه است. به طور معمول روز رسیدن به قله بیش از 12 ساعت طول می کشد. در حالی که بیشتر صعودها روی صخره های میانه کلاس پنجم انجام می شود، یک مسیر با درجه 5.9 و چند مسیر با درجه 5.8 وجود دارد. با در نظر گرفتن صخره های فنی در ارتفاع 5000 متر بالاتر از سطح دریا و ماهیت کوهستانی مسیر، این مسیر به مسیری بسیار چالش برانگیز تبدیل می شود.

بسته به انتخاب مسیر این صعود حداقل 10 تا 20 طول طناب کار می برد اما به طور کلی این دیواره 600 متر طول دارد.