ماسیج بربکا، راه یک مبارز یخ (1954-2013)

اخیرا فیلم سینمایی با نام برودپیک اکران شده است که به داستان یک صعود می پردازد و درگیری یک کوهنورد برای 25 سال با یک کوه را مطرح می کند. اما ماچی یا ماسیج بربکا، مبارز یخ قهرمان این داستان کیست

ماسیج بربکا در 17 اکتبر 1954 در شهر زاکوپن لهستان متولد شد. وی در دبیرستان دولتی تکنیک های هنر و دانشکده طراحی صنعتی هنرهای زیبا تحصیل کرد. بربکا در طول عمر به غیر از کوهنوردی به عنوان یک هنرمند، نقاش، طراح گرافیک و طراح صحنه به فعالیت پرداخت.

MAKALU SIMOND

برای کوهنورد حرفه ای

70 لیتر، 1200 گرم

برو بریم

ماچی همچنین از سال 1979 در زمینه نجات غریق فعالیت داشت. وی یک راهنمای کوهستان UIAGM و رییس باشگاه کوهنوردی زاکوپانه در سالهای 1982 تا 1986 بود.

فهرست دستاوردهای ماسیج بربکا در کوهنوردی بلندبالاست. او 5 قله هشت هزار متری را صعود کرد. وی اولین صعود زمستانی ماناسلو در سال 1984 به همراه گاجوسکی و اولین صعود زمستانی چوآیو (تنها صعود زمستانی یک هشت هزار متری از مسیر جدید در زمستان) را به همراه ماسیج پاولیکوفسکی به انجام رسانید.

داستان مبارز یخ در برودپیک

در سال 1988 ماسیج بروبکا به همراه تیمی از کوهنوردان لهستانی برای صعود زمستانی در کی2 حضور داشتند. شرایط آب و هوایی با تیم یاری نمی کرد و در نتیجه ماسیج و لووه تصمیم گرفتند برای تلاشی آلپی به برودپیک که در نزدیکی کی2 قرار دارند بروند. در ابتدا سرپرست تیم، آندره زوادا با این تصمیم مخالفت نمود اما نهایتا موافقت کرد.

ماسیج و الکس لووه راهی برودپیک شدند و نهایتا ماسیج توانست به تنهایی و در هوایی خراب در عصرگاه به قله صعود کند. او در بازگشت دو شب را در ارتفاع 8000 متری گذراند و نهایتا با کمک سایر اعضای تیم مانند ویلچکی جان سالم به در برد. پس از بازگشت به دلیل سرمازدگی انگشت پایش قطع شد.

اما ماسیج پس از عزیمت به لهستان متوجه شد که به قله اصلی نرسیده و تا پیش قله ی سنگی که 17 متر از قله اصلی پایینتر است صعود کرده است. بربکا با توجه به تماس های بیسیمی متوجه شد که سایر اعضای تیم به دلیل کمبود وقت واقعیت را درمورد قله اصلی به او نگفته بودند.

زخم های ماسیج بهبود یافت اما همیشه چیزی قلبش را می فشرد. او 25 سال پس از آن صعود مجددا در زمستان 2013 به برودپیک بازگشت تا کار خود را تمام کند.

ماجرای برودپیک 2013 و پایان راه بربکا

یک اکسپدیشن کوچک لهستانی به رهبری کوهنورد زمستانی هیمالیا، کریستوف ویلیچکی، در 23 ژانویه به کمپ اصلی برود پیک رسید و شروع به ایجاد کمپ در مسیر عادی کرد.

در ساعت 5:15 صبح (سپیده دم) 5 مارس، ماسیج بربکا، آدام بیلکی (که یک سال قبل اولین صعود زمستانی گاشربروم I را انجام داد)، توماش کوالسکی و آرتور ملک کمپ 4 را در ارتفاع 7400 متری ترک کردند. تلاش برای قله در این زمان حرکت بر اساس سه چیز بود: شرایط خوب و پیش بینی هوای خوب برای روزهای آینده. “قاعده” سنتی که در زمستان در شب در کوه های مرتفع حرکت نمی کند. و این واقعیت که کوهنوردان بسیار دیر به کمپ رسیده بودند و مستقیماً از کمپ 2 (6300 متر) صعود کرده بودند و بنابراین نیاز به استراحت کافی داشتند. در بالای 7700 متر سه شکاف وجود داشت و سخت ترین آنها با یک طناب ثابت گذاری میشد.

هوکا اسکای لاین

با تانک برو کوه!

سبک، مدرن، با دوام

یک قدم جلوتر

بربکا و بیلکی به گذرگاه 7900 متری بین برودپیک مرکزی و پیش قله برودپیک (راکی سامیت، 8028 متر) منتهی شدند که در حدود ساعت 12:30 بعد از ظهر می‌رسند. از اینجا به عنوان دو تیم در طناب به حرکت ادامه دادند. بیلکی و ملک در جلو، و پس از آن بربکا بسیار با تجربه با کوالسکی (27) بسیار جوان تر. در تابستان معمولاً فقط چند ساعت از گردنه تا قله فاصله است. با این حال، کوهنوردان در مسیر رسیدن به فورسومیت که در حدود ساعت 4 بعد از ظهر به آنجا رسیدند.آنها با مشکلات فنی غیرمنتظره ای مواجه شدند که در تابستان وجود ندارند.

همه تصمیم گرفتند که به طور جداگانه ادامه دهند. بیلکی در ساعت 17:20 به قله اصلی رسید، ملک در ساعت 17:50 و دو نفر دیگر در ساعت 6 بعد از ظهر به قله رسیدند. هر عضو بلافاصله شروع به پایین آمدن کرد. در این ارتفاع در زمستان، انتظار برای دیگران به سادگی باعث وخامت سریع عمومی بدن و هیپوترمی می شود، و این کار را برای کل تیم خطرناک تر می کند.

هیچ یک از کوهنوردان هیچ نشانه ای از ضعف یا مشکل را در طول صعود گزارش نکرده بودند. آنها می توانستند قانون “بیایید با هم بمانیم” و تلاش خود را رها کنند، اما شرایط و پیش بینی فوق العاده مطلوب بود: دمای شبانه بین -29 درجه و -35 درجه سانتیگراد، تقریبا بدون باد، بدون ابر و بنابراین دید عالی. در این شرایط شانس موفقیت بسیار بالا تلقی می شد.

متأسفانه هنگامی که آنها قله را ترک کردند ناگهان حال کوالسکی خراب شد و به سختی فرود آمد. او 12 ساعت طول کشید تا به گردنه برسد (معمولاً حدود یک ساعت در تابستان)، جایی که حدس زده می شود که او در آنجا باقی مانده است. بربکا با کوالسکی فرود نمی آید و طی چند بار تماس رادیویی گزارش داد که او را یکی دو بار در حین پایین آمدن از کوه دیده است. بیلکی در ساعت 10:10 شب به کمپ 4 بازگشت. ملک ساعت 2 بامداد روز ششم رسید. در ساعات اولیه آن روز بربکا در ارتفاع 7700 متری مشاهده شد، اگرچه در طول فرود هرگز تماس رادیویی برقرار نکرد.

بیلکی و مالک درگیر مشکلات فنی با رادیوهای خود داشتند و قادر به استفاده از آن نبودند، اما در موارد جداگانه هر دو سعی کردند دوباره به سمت بالا بروند و به دنبال اعضای تیم خود بگردند (بیلکی در طول شب، و مالک صبح روز بعد). فقط بعد از چند قدم متوجه شدند که خیلی خسته شده اند.

در روز ششم، کریم حیات، کوهنورد باتجربه پاکستانی از کمپ 2 حرکت کرد. او در ارتفاع 7700 متری به شکاف ها رسید، اما علیرغم دید خوب، هیچ اثری از بربکا و کوالسکی مشاهده نشد. در حالی که هنوز هیچ علامتی در روز هفتم وجود نداشت، ویلیچکی با اکراه مجبور شد بپذیرد که با گذراندن دو شب بدون تجهیزات بیواک، این دو کوهنورد دیگر شانسی برای زنده ماندن ندارند.